επαναφορα στη πραγματικότητα

χθες το βράδυ στο όνειρο μου είδα ότι συναντηθήκαμε και μετά πήγαμε σπίτι μου και κάναμε έρωτα. κι ήταν ένας έρωτας όπως δεν είχαμε κάνει. πιο μαγικός, πιο γλυκός. και όπως μέσα στο όνειρο ήμουνα στο έκτο ουρανό ξύπνησα. και αντί να νοιώσω γλύκα, ή έστω αποπροσανατολισμό, ένοιωσα ταραχή. ταράχτηκα τόσο όσο δεν ήξερα ότι μπορώ να ταραχτώ. και η πηγή της ταραχής ήταν το ότι σχεδον δυο μήνες δεν έχεις δώσει σημείο ζωής, δεν έχεις εξηγήσει, δεν έχεις ξεκαθαρίσει, με αφήνεις να αναρωτιέμαι, να μη ξέρω. τελικά γιατι, δεν με ήθελες; ήμουνα λίγη; βρήκες άλλη; φοβήθηκες, τι; δε ξέρω καν αν είσαι ελλάδα ή όχι. μπορεί αυτα που βιωσα, το ένστικτο μου να λένε άλλα για σένα, αλλα εν τέλει οι πράξεις, η μάλλον η έλλειψη πράξεων δειχνει κάτι. Πιθανότατα τη πραγματικότητα που αρνουμαι. την ευπιστία μου μέσα. Είπες πριν δυο χρόνια ότι σου αρέσουν οι ξεκάθαρες καταστάσεις κι εγω το κράτησα αυτο σημαία, το άφησα αυτο να χρωματίσει τα πάντα. Και η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολυ πιο σκληρή απο ότι αντέχω. Πέρασα και δεν ακούμπησα. Μπορεί ούτε καν να περνάει απο το μυαλό σου ότι εγω μπορεί να ένοιωσα. Και αν πέρασε η σκέψη αυτη απο το μυαλό σου, τη προσπέρασες χωρίς να σε νοιάζει. Μπορεί οταν με κράταγες αγκαλιά να είδα άλλα σε σένα αλλα τελικά μήπως ήθελα να τα δω και δεν ισχύαν? Νέτα σκέτα δεν ήμουνα για κράτημα. Προς στιγμή αισθάνθηκα πολυ πολυ λίγη και ανεπαρκής. Πολύ γνωριμο συναίσθημα πίστεψε με. Για άλλη μια φορά η γλυκια χαρούμενη αλκιμήδη αποδυκνύεται ανεπαρκής και λίγη. Οχι μόνο για σένα. Σε πολλά στη ζωή μου. Είναι κάτι που το γνωρίζω και το είχα αποδεχτεί νομίζω, συμφιλιωθει θα έλεγα. Και προς στιγμή, όταν ξύπνησα απο το όνειρο, και ένοιωσα αυτη τη ταραχή, που έβλεπα περίτρανα μπροστα μου για άλλη μια φορά πόσο λίγη είμαι, πώς πέρασα και δεν ακούμπησα, πως η ανεπάρκεια μου μου στερεί αυτο που θέλω απο τη ζωή, ήθελα να ουρλιάξω. προς στιγμή. μετά ξύπνησα για τα καλά. Πήρα βαθια ανάσα. Καλύτερα χωρίς αλκιμήδη μου. Θυμήσου πόσο καλα ήσουνα τον Αυγουστο που ήσουνα μόνη σου. Και κράτα τα καλά. Κάποιες εικόνες, κάποια γέλια, το μικρόβιο του τανγκο, τόσα χρόνια ήθελες να πας να μάθεις αλκιμήδη να χορεύεις, τώρα επιτέλους ξεκίνησες, και εννοείται το όραμα, φυσικά το όραμα, γιατί αυτο θέλω, κι αν όχι μαζί σου δε πειράζει κάποιος θα βρεθει, και αν δε βρεθεί δε πειράζει, καλύτερα μόνη. Οι ψευτικές στιγμές δεν έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Κι αν οι στιγμές μας ήταν τελικά ψευτικες δε πειράζει εγω δε το ξερα. εγω τις νόμιζα αληθινες κι έτσι τις έζησα. επιστροφή στη πραγματιότητα λοιπον. πόσο καιρό θα πενθεις αλκιμήδη μια σχέση 16 ημερών; πέρασαν σχεδον δυο μήνες. όσο καλά και αν νομιζες ότι ήταν, μάλλον ήταν στο κεφάλι σου. αν δεν ήταν θα είχε φερθει αλλιώς. ήταν μονόπλευρο. και αυτο δε το θέλεις. θέλεις το αμοιβαίο, το απόλυτο, το όλο. οπότε ξεκόλλα σιγά σιγά και κράτα αυτο, την εικόνα του τι θέλεις, και αμα το βρεις και αυτη τη φορά σε θέλει, κοιτα να το χαρείς. κι αν δε το βρεις δε πειράζει. δεν χάνεις κάτι που έχεις για να πενθεις. απλά δεν αποκτάς κάτι που θέλεις. Δεν είναι απώλεια, είναι μη εκπλήρωση. μεγάλη διαφορά. δεν έχασες κάτι. επανάληψη. δεν έχασες κάτι. απλά δε το απέκτησες ποτέ. αντε γλυκό μου, χαμογέλα λίγο, και μην υποχωρείς σε περίπου και ίσως και δε ξέρω. αφου ξέρεις και εσυ είτε λες ολοκληρωτικά ναι είτε ολοκληρωτικά όχι. άντε καλο μου. α γεια σου.