Να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
αυτο το συναίσθημα είναι που δε μπορώ να ξεπεράσω.
Να σε αγγίζω και τι...
αυτην τη αίσθηση στα χέρια μου είναι που δε θέλω να εγκαταλείψω.
να με αγκαλιάζεις σφιχτα και τι...
αυτην τη πλήρη ευδαιμονία είναι που δε πιστεύω ότι δε θα την ξαναέχω
Κάθομαι και κοιτάω φωτογραφίες σου, και προσπαθω να θυμηθώ λίγο απο όλη αυτη τη μαγεία.
Βασανίζομαι, θέλω να βασνίζομαι
Σε σκέφτομαι συνέχεια και βασανίζομαι
Γιατι δε μπορω με τίποτα να δεχτω ότι αυτο ήταν, δε θα το ξαναζήσω
Παραήτανε καλο για να σταματήσει να υπάρχει
Κι ομως να σταμάτησε
κι εγω αρνούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψει ότι δε θα ξαναείναι
μα μπορεί να ήμουνα τόσο λάθος; αυτη τη σκέψη κάνω και βασανίζομαι.
Τόσο έξω έπεσα; δεν αισθάνθηκες κι εσυ τα ίδια; Δε μπορεί αυτο που έζησα να ταν ψέμα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Πως γίνεται να ενοιωθα όλα αυτα και εσυ να μη τα ένοιωθες; Κι άμα τα ένοιωθες γιατι με άφησες; Δε γίνεται να ένοιωσες και να με άφησες, δε το χωράει το μυαλό μου. Δε γίνεται τέτοιο συναίσθημα και να το πέταξες. Αρα δεν ένοιωσες; Μα δε γίνεται να μην ένοιωσες κι εγω να το έλαβα. Δε γίνεται. Και συνεχίζω να βασανίζομαι. Με τα ίδια ερωτήματα να κάνουν κύκλους και να μένουν αναπάντητα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι βρήκες άλλη, ότι έλεγες ψέματα, ότι δε σου έκανα, ότι με βαρέθηκες, ότι δε με ήθελες ποτέ, ότι, ότι , ότι παπαρια να είναι. Αλλα δε γίνεται να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται οι στιγμές μας να μην ήταν αλήθεια. Δε γίνεται. Και πάλι ξανα στους ίδιους βασανιστικους κύκλους.
Δε σε αγαπω. Δεν είμαι ερωτευμένη. Κι όμως, σε θέλω, σε θέλω τόσο. Μου λείπεις, μου λείπεις τόσο.
Να σε ξαναδω, να σε ξανααγγίξω, να ξαναδω τα μάτια σου να φωτίζονται, κι αυτο το χαμόγελο, να ξαναδω αυτό το χαμόγελο, να ξαναπάρει το βλέμμα μου αυτη τη λάμψη που έννοιωθα ότι είχε όταν σε κοίταζα, να χωθω ξανα στην αγκαλιά σου, να φωτιστεί ξανα το πρόσωπο μου, να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε. Σε θέλω τόσο. Βασανίζομαι. Για ένα τέλος που δε θέλω να δεχτω. Δε δέχομαι να δεχτω. Κάτι τόσο καλό δε μπορεί να σταματήσει να υπάρχει. Και δε κλαίω. Γιατι αρνούμαι να θρηνήσω κάτι που αρνουμαι ότι τελείωσε. Δε μπορεί. Δε γίνεται. Τι κάνεις ωρε συμπαν; Φερε τον μου πίσω τωρα! με ακους. Και δε με ακουει. Αλλου τιρβάζει.
Θυμάσαι; Τουλάχιστον θυμάσαι; Εγω μόνο θυμάμαι. Βουλιαγμένη, Πεσάδα, Ληξούρι, Πετανοι, Αγιος Γεωργιος (αχ Αγιος Γεωργιος), Ξι, Μεγας Λάκος, Κηπουρια, Μύρτος, Ρεματια, Πάρνηθα, Βάρκιζα, Χαλάνδρι, Μαρουσι, Σχοινιας. Μόνο θυμάμαι. Ήταν μονο 16 μέρες; είναι ανεκτίμητες στιγμές. Δε γίνεται να τις έζησα μόνη μου. Δε γίνεται. Βασανίζομαι. Θέλω και βασανίζομαι. Θέλω εσένα. Ξανά.
Να σε ξαναδω και τι...
να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
Πίστεψε με, ΑΥΤΟ δε το χω ξαναζήσει. Ποτέ. ΑΥΤΟ οφείλουμε να το ξαναζήσουμε.
δε μπορεί να το νοιωσα μόνο εγω...
και δε μπορω να κάνω τίποτα για να το ξαναέχω. αυτο, το ότι δε μπορω να κάνω τίποτα είναι εν τέλει που με βασανίζει. ποσο θα θελα να μπορουσα κάτι να κάνω. γαμωτο μου.
Να σε ξαναδω να μου χαμογελάς και τι...
Το ίδιο τραγουδι ξανα και ξανα. Και τι δε θα δινα... και τι δε θα δινα... και ξανα, και τι δε θα δινα...
Γράφω, γράφω, γράφω, μπας και το διαχειριστω και αποτυγχάνω παταγωδως. Προφανώς δε θέλω να το διαχειριστω. Αν το διαχειριστω σημαίνει ότι εγκατέλειψα την ελπίδα, και δε θέλω. Δεν έχω σκοπο. Προφανως. Στο ξαναλέω, παραήτανε καλο. Αυτο θέλω. Ήταν αυτο που θέλω. Μα μπορεί να έπεσα τόσο έξω; Εσυ πως το διαχειρίζεσαι άραγε; Πείστηκες ότι δε σου κάνω; Ναι δε ταιριαζαμε, ναι. Ναι έφυγες. (από όσο ξέρω, αλλά γιατι η διαίσθηση μου μου λεει ότι τελικά δεν έφυγες και είσαι ακομη εδω; κι αν είσαι εδω πως διαχειρίζεσαι το να μην είσαι μαζί μου;) Ξανα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δεν το δέχομαι. Πως το διαχειρίζεσαι λοιπον; Μπορεί να μη ταιριάζουμε αλλα εγω είμαι για σένα, κι εσυ για μένα.
Θυμήσουν πόσο καλα είμασταν όταν είμασταν μαζι. Θυμήσου. Μη βάζεις εμπόδια που δεν έχουν σημασία. Το ότι δε ταιριάζουμε δεν έχει σημασία όταν είμαστε έτσι μαζι. Τό ότι ζεις σε άλλη χώρα δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Τα συναισθήματα που αισθανόσουνα όταν με κοιταζες και τα έβλεπα μέσα στα μάτια σου και πάνω στο πρόσωπο σου και τα ένοιωθα στην αγκαλιά σου, να με σφίγγεις, και να με σφίγγεις, σα να ΄προσπαθούσες να με βάλεις μέσα σου. Αυτα έχουν σημασία.
Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται.
Χα, ξέρεις μαθαινω τάνγκο. Δε ξέρω αν μου έβαλες το μικρόβιο, ή είναι ένας τρόπος να σε αισθάνομαι κοντά μου. Παντα ήθελα να μάθω. Ίσως να ξανασυναντηθουμε, ίσως να με χορέψεις, με μια ελπίδα ζει κανεις... :-)
Να σε ξανααγγίξω και τι...
Ίσως τελικά και να σε αγαπω και να είμαι ερωτευμένη. :-)
αυτο το συναίσθημα είναι που δε μπορώ να ξεπεράσω.
Να σε αγγίζω και τι...
αυτην τη αίσθηση στα χέρια μου είναι που δε θέλω να εγκαταλείψω.
να με αγκαλιάζεις σφιχτα και τι...
αυτην τη πλήρη ευδαιμονία είναι που δε πιστεύω ότι δε θα την ξαναέχω
Κάθομαι και κοιτάω φωτογραφίες σου, και προσπαθω να θυμηθώ λίγο απο όλη αυτη τη μαγεία.
Βασανίζομαι, θέλω να βασνίζομαι
Σε σκέφτομαι συνέχεια και βασανίζομαι
Γιατι δε μπορω με τίποτα να δεχτω ότι αυτο ήταν, δε θα το ξαναζήσω
Παραήτανε καλο για να σταματήσει να υπάρχει
Κι ομως να σταμάτησε
κι εγω αρνούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψει ότι δε θα ξαναείναι
μα μπορεί να ήμουνα τόσο λάθος; αυτη τη σκέψη κάνω και βασανίζομαι.
Τόσο έξω έπεσα; δεν αισθάνθηκες κι εσυ τα ίδια; Δε μπορεί αυτο που έζησα να ταν ψέμα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Πως γίνεται να ενοιωθα όλα αυτα και εσυ να μη τα ένοιωθες; Κι άμα τα ένοιωθες γιατι με άφησες; Δε γίνεται να ένοιωσες και να με άφησες, δε το χωράει το μυαλό μου. Δε γίνεται τέτοιο συναίσθημα και να το πέταξες. Αρα δεν ένοιωσες; Μα δε γίνεται να μην ένοιωσες κι εγω να το έλαβα. Δε γίνεται. Και συνεχίζω να βασανίζομαι. Με τα ίδια ερωτήματα να κάνουν κύκλους και να μένουν αναπάντητα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι βρήκες άλλη, ότι έλεγες ψέματα, ότι δε σου έκανα, ότι με βαρέθηκες, ότι δε με ήθελες ποτέ, ότι, ότι , ότι παπαρια να είναι. Αλλα δε γίνεται να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται οι στιγμές μας να μην ήταν αλήθεια. Δε γίνεται. Και πάλι ξανα στους ίδιους βασανιστικους κύκλους.
Δε σε αγαπω. Δεν είμαι ερωτευμένη. Κι όμως, σε θέλω, σε θέλω τόσο. Μου λείπεις, μου λείπεις τόσο.
Να σε ξαναδω, να σε ξανααγγίξω, να ξαναδω τα μάτια σου να φωτίζονται, κι αυτο το χαμόγελο, να ξαναδω αυτό το χαμόγελο, να ξαναπάρει το βλέμμα μου αυτη τη λάμψη που έννοιωθα ότι είχε όταν σε κοίταζα, να χωθω ξανα στην αγκαλιά σου, να φωτιστεί ξανα το πρόσωπο μου, να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε. Σε θέλω τόσο. Βασανίζομαι. Για ένα τέλος που δε θέλω να δεχτω. Δε δέχομαι να δεχτω. Κάτι τόσο καλό δε μπορεί να σταματήσει να υπάρχει. Και δε κλαίω. Γιατι αρνούμαι να θρηνήσω κάτι που αρνουμαι ότι τελείωσε. Δε μπορεί. Δε γίνεται. Τι κάνεις ωρε συμπαν; Φερε τον μου πίσω τωρα! με ακους. Και δε με ακουει. Αλλου τιρβάζει.
Θυμάσαι; Τουλάχιστον θυμάσαι; Εγω μόνο θυμάμαι. Βουλιαγμένη, Πεσάδα, Ληξούρι, Πετανοι, Αγιος Γεωργιος (αχ Αγιος Γεωργιος), Ξι, Μεγας Λάκος, Κηπουρια, Μύρτος, Ρεματια, Πάρνηθα, Βάρκιζα, Χαλάνδρι, Μαρουσι, Σχοινιας. Μόνο θυμάμαι. Ήταν μονο 16 μέρες; είναι ανεκτίμητες στιγμές. Δε γίνεται να τις έζησα μόνη μου. Δε γίνεται. Βασανίζομαι. Θέλω και βασανίζομαι. Θέλω εσένα. Ξανά.
Να σε ξαναδω και τι...
να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
Πίστεψε με, ΑΥΤΟ δε το χω ξαναζήσει. Ποτέ. ΑΥΤΟ οφείλουμε να το ξαναζήσουμε.
δε μπορεί να το νοιωσα μόνο εγω...
και δε μπορω να κάνω τίποτα για να το ξαναέχω. αυτο, το ότι δε μπορω να κάνω τίποτα είναι εν τέλει που με βασανίζει. ποσο θα θελα να μπορουσα κάτι να κάνω. γαμωτο μου.
Να σε ξαναδω να μου χαμογελάς και τι...
Το ίδιο τραγουδι ξανα και ξανα. Και τι δε θα δινα... και τι δε θα δινα... και ξανα, και τι δε θα δινα...
Γράφω, γράφω, γράφω, μπας και το διαχειριστω και αποτυγχάνω παταγωδως. Προφανώς δε θέλω να το διαχειριστω. Αν το διαχειριστω σημαίνει ότι εγκατέλειψα την ελπίδα, και δε θέλω. Δεν έχω σκοπο. Προφανως. Στο ξαναλέω, παραήτανε καλο. Αυτο θέλω. Ήταν αυτο που θέλω. Μα μπορεί να έπεσα τόσο έξω; Εσυ πως το διαχειρίζεσαι άραγε; Πείστηκες ότι δε σου κάνω; Ναι δε ταιριαζαμε, ναι. Ναι έφυγες. (από όσο ξέρω, αλλά γιατι η διαίσθηση μου μου λεει ότι τελικά δεν έφυγες και είσαι ακομη εδω; κι αν είσαι εδω πως διαχειρίζεσαι το να μην είσαι μαζί μου;) Ξανα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δεν το δέχομαι. Πως το διαχειρίζεσαι λοιπον; Μπορεί να μη ταιριάζουμε αλλα εγω είμαι για σένα, κι εσυ για μένα.
Θυμήσουν πόσο καλα είμασταν όταν είμασταν μαζι. Θυμήσου. Μη βάζεις εμπόδια που δεν έχουν σημασία. Το ότι δε ταιριάζουμε δεν έχει σημασία όταν είμαστε έτσι μαζι. Τό ότι ζεις σε άλλη χώρα δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Τα συναισθήματα που αισθανόσουνα όταν με κοιταζες και τα έβλεπα μέσα στα μάτια σου και πάνω στο πρόσωπο σου και τα ένοιωθα στην αγκαλιά σου, να με σφίγγεις, και να με σφίγγεις, σα να ΄προσπαθούσες να με βάλεις μέσα σου. Αυτα έχουν σημασία.
Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται.
Χα, ξέρεις μαθαινω τάνγκο. Δε ξέρω αν μου έβαλες το μικρόβιο, ή είναι ένας τρόπος να σε αισθάνομαι κοντά μου. Παντα ήθελα να μάθω. Ίσως να ξανασυναντηθουμε, ίσως να με χορέψεις, με μια ελπίδα ζει κανεις... :-)
Να σε ξανααγγίξω και τι...
Ίσως τελικά και να σε αγαπω και να είμαι ερωτευμένη. :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου