Ωριμότης :-)

Μετα απο πολλα, και πολλά και άλλα ακόμη, εφτασα σε ένα σημείο της ζωής μου που ενω όλα τα εξωτερικά είναι σκατά, μα πραγματικά σκατά, εγω είμαι πολυ χαρούμενη. Δε με λένε αλκιμήδη και είμαι καλα. Ειμαι πολυ καλά ευχαριστώ. Δεν εχω ελπίδα, δε διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι κάτι απο ντα σκατά θα φτιάξει και όμως είμαι καλά. Ησυχα και απλά επιλέγω να είμαι απλά. Δεν είναι συνειδητη επιλογή, δε χρειάζεται να κάνω προσπάθεια, δεν χρειάζεται να το σκεφτω. Απλα χαίρομαι. Διάβαζα το μπλογκ μου απο την αρχή και θυμηθηκα όλα αυτα που με προβλημάτιζαν και με έριχναν στα πηγάδια. Και πλέον τίποτα απο αυτα δε με αφορά. Δε με νοιάζει που είμαι ανεπαρκής και λίγη. Μου κάνω. Δε ζορίζομαι για τίποτα και για κανέναν. Αυτο μπορώ αυτο κάνω. Για μένα είναι επαρκέστατο. Δεν θέλω αγάπη. Μου αρκεί η αγάπη του εαυτού μου. Δε με νοιάζει που το παιδι έχει διάφορα θέματα. Θα τα λύσουμε και αν όχι θα τα λύσει μόνος του. Θα κάνει και αυτός το ταξίδι του. Οποιο κι αν είναι αυτο. Θα τη βρει την ακρη οπως τη βρήκα κι εγω. Δε με νοιάζει η κριτική των άλλων. Πεταγονται σχόλια και υπονοούμενα κι εγω μέσα μου λέω καλα εντάξει ότι πεις προβλημα σου. Αν δε σ αρέσει χέστηκα ενα πράγμα. Να θυμηθω τον Λαπαθιώτη οκτω χρόνια μετα που τον πρωτοσυνάντησα. Θα κάνω ότι θέλω εγω και δε μου καίγεται καρφί. Αποκτησα κι εγω τη καρδια με κοκκάλα. Χα! επιτέλους. Και δεν έγινε ούτε μέσα απο σκέψεις, ουτε απο αναζητήσεις, ούτε απο προσπάθεια. Απλα ξύπνησα πριν ένα μήνα περίπου και η όλη μου αντίληψη είχε αλλάξει. Έτσι απλά. Από μόνη της. Ειπα σε μια φιλενάδα, η οποία είναι κάτω απο τα σαράντα, ότι τα σαράντα είναι πολυ απελευθερωτικά. Μετα τα σαράντα πλέον κανεις δε περιμένει ούτε και εσυ ο ίδιος να εκπληρώσεις όλα αυτα που φαντάστηκες. Είναι πλέον αργά. Αποδέχεσαι την αποτυχία και πραγματικά δε σε νοιάζει. Και ως εκ του θαύματος ίσως και κάποια απο αυτά που φαντάστηκες να εκπληρωθουν. Απλα δε σε νοιάζει. Αν είναι να ρθουν θε να ρθουν, αλλιως ας προσπεράσουν. Να επιθυμείς χωρίς να καίγεσαι. Αυτο είναι το κλειδι, το ήξερα πάντα, το κοκκινο καπέλο μου, και όμως να που τελικά δε χρειάστηκε να παλέψω για να το αποκτήσω. Ηρθε απο μόνο του. Και θυμηθήκα τη συμβουλε της αλεξάνδρας, μάλλιασε η γλώσσα της να μου το λέει, κανε το προγραμμα σου και ασε τα πράγματα να γίνουν, αγαπημένη δεν ήμουνα φαίνεται ακομη ετοιμη, αυτα τα πράγματα δε μπορείς να τα βιάσεις, και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε και αυτο, έτσι απλά. Ισως να μη κρατησει. Ισως να κρατήσει. Να πω την αμαρτία μου δε με νοιάζει. Οσο κρατάει είμαι καλά, ας ζήσω τωρα αυτο και αυριο, ποιος ζει ποιος πεθαίνει, τι θα φέρει η μέρα κανεις δε ξέρει και yours truly does not give a damn.

Φιλακια.