Αναμονη για λιγο ακόμη

Μετα απο μια εβδομάδα στη Γερμανία, για δουλειές, πίσω στα πάτρια εδάφη. Και ξαναέζησα αυτο που ζουσα όταν ζούσα Αγγλία. Να γυρίζω, και να χει ένα φως, ένα ήλιο, να ανοίγει η καρδιά σου. Γύριζα τότε, και τους έβλεπα όλους μουρτζούφληδες ή γκρινιάζανε για τα καθημερινά που γκρινιάζουμε όλοι κι εγω ήμουνα απλά λουσμένη απο το φως και δε το χώραγε το μυαλό μου. Μα πως μπορείς να σαι μουρτζούφλης κάτω απο τέτοιο φως. Δε γίνεται. Έτσι και σήμερα. Μπήκα στο φως και άνοιξε η καρδιά μου. Βέβαια μια εβδομάδα μακριά δεν είναι αρκετη για να το νοιώσεις στο πετσί σου τη διαφορά αλλά και πάλι δίνει μια υποψία. Το χρειάζομαι γιατι ακόμη παλεύω με τα βλαμμένα μου χτυπήματα που με πήγανε πίσω τις τελευταίες μέρες, και κολλημένη είμαι, και φαντασιώνομαι ανατροπές και μαλακίες που δεν πρόκειται να έρθουν, αλλα είπαμε, αναμονή, για να περάσει και αυτό. Όπως περάσανε τόσα και τόσα απο πάνω μου και άλλα σημάδεψαν και άλλα όχι, αλλά εν τέλει αυτο που έχει σημασία είναι ότι περάσανε. Αναμπνή και υπομονή, συνιθισμένα τα βουνα απο τα χιόνια και ο βράχος αλκιμήδη ακόμη δεν έχει λειάνει για τα καλά απο τις βροχές και τις καταιγίδες για να είναι αδιάβροχος, αλλά το σημερινό φως, που σε σας που είσαστε εδω κάθε μέρα δε σας λέει τίποτα, βοηθά λίγο να στεγνώσουν τα νερα των βροχών. Λιγουλάκι. Τόσο όσο. Να νοιώσω μια χαρά, μια αλαφράδα, να θυμηθώ τι μπορώ να είμαι και να συνεχίσω να περιμένω την επαναφορά. Πόσο μου χεις λείψει ροζ κοριτσάκι μου, γυρνα πίσω επιτέλους, αυτή είμαι, αυτή θέλω να είμαι, λουσμένη σε φως, και χαρά, σαχλοκούδουνο για πάντα, χαζο παιδι χαρά γεμάτο, πάντα, στην επιφάνεια και σε ένα βάθος που δε ματώνει, σε ανεμελειά και σε πίστη, σε αυτή τη πίστη που είχα πάντα, ότι όλα καλά, όλα ανθηρα, όλα για μας, όλα περαστικά, όλα πρόσκαιρα, όλα τυχαία, όλα όμορφα, όμορφες εμπειρίες που με γεμίζουν και με κάνουν αυτο που είμαι, ένα φως εγω, ένα φως για τους άλλους, να φωτίζω εμένα να φωτίζω τους γύρω μου, και να είμαστε καλά, αυτό, να είμαστε καλά. Και να αγαπάμε. Πως αλλιώς; Αναμένω. Ερχεται είμαι σίγουρη.