No more nice girl 2

Παρεξηγήθηκα με το προηγούμενο ποστ γιατί δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος (στη προκειμένη περίπτωση η Αλκιμήδη). Μερικά μικρά παραδείγματα της καθημερινότητας μου που δείχνουν και την ηλιθιότητα μου.

Τα πρωινά πηγαίνουμε εναλλάξ με τη ξαδέρφη μου τα παιδιά σχολείο. Είναι μισή ώρα δρόμος σε αντίθετη κατεύθυνση από τη δουλειά μου. Τις ημέρες που δουλεύω τα πάει η ξαδέρφη, τις υπόλοιπες εγώ. Υποτίθεται ότι φεύγουμε στις οκτώ. Εγώ και ο Ιάσωνας είμαστε πάντα έτοιμοι στις οκτώ. Οι άλλοι όχι. Μου έχει τύχει να περιμένουμε και μία ώρα. Λέω δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να έβαζα το παιδί μου στο αυτοκίνητο και να έφευγα, αλλά σκέφτομαι γιατί να τη πιέσω την άλλη; υποχωρώ. Μία φορά έτυχε και αυτοί ήτανε έτοιμοι, εμείς όχι. Έφυγε γιατί έχει πολλές δουλειές και τρέχει. Έστειλα το παιδί σχολείο με τη γιαγιά και ταξί. Τις μέρες που ακολουθούν εγώ συνεχίζω να τους περιμένω. Υπεράνω.

Κανονίζουμε με φίλους και παρέες εξόδους. Πάντα εκεί που βολεύει τους άλλους. Πάντα στις ώρες που τους βολεύει. Σκέφτομαι και τι έγινε; θα χάσω μισή ωρίτσα ή θα ζοριστώ λίγο για να καταφέρω να συμπιέσω τα υπόλοιπα. Σιγά τα ωά.
Ή για το που θα πάμε. Whatever λέω, μπορεί εγώ να προτιμούσα κάτι άλλο, αλλά και η δικιά σου επιλογή δε με χαλάει, ότι θες.

Ζητώ από επαγγελματία να κάνει μια δουλειά. Όποτε ευκαιρήσετε λέω, δε πιέζω, περιμένω.

Χρειάζεται μια θεία να πάει σουπερμάρκετ. Θα πήγαινα κι εγώ εξάλλου, προσφέρομαι να τη πάρω μαζί. Α, η ώρα που θα πας είναι πολύ νωρίς. Α, καλά σκέφτομαι, αναπροσαρμόζω το πρόγραμμα για να εξυπερετήσω. Πάμε, τα ζώα μου αργά εκείνη, εντάξει μωρέ δεν είναι και κάθε μέρα, υπομονή.

Χρόνια πήγαινα τους πάντες στο αεροδρόμιο όταν είχαν να ταξιδέψουν. Ποτέ κανείς δε προσφέρθηκε να με πάει ή να έρθει να με πάρει όταν πηγαινοερχόμουν αγγλία. Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα εξακολουθώ να τους πηγαινοφέρνω. Γενικά κάνω το ταξιτζή και εξυπερετώ. Είπαμε υπεράνω.

Θα μπορούσα να συνεχίσω επ άπειρον αλλά νομίζω μπαίνετε στο νόημα. Το παιδί για τα θελήματα η αλκιμήδη. Η αγκαλιά για συμπαράσταση η αλκιμήδη. Όπου μπορώ να βοηθήσω, να συντρέξω, να διευκολύνω, το κάνω ανεξάρτητα αν αυτό εμένα με ζορίσει ή με βγάλει από τη βολή μου.

Γενικά είμαι της άποψης ότι δεν αξίζει να χαλιέσαι για τέτοιες μικρές υποχωρήσεις και εκδουλεύσεις και ότι είναι όμορφο να κάνεις κάτι, έστω τόσο μικρό, για τους άλλους. Φωτίζουν τη ζωή μας τέτοιες κινήσεις, νοιώθω.


Παρασκευή πρωί, πηγαίνοντας τα παιδιά σχολείο, για να μη γκρινιάζει η ξαδέρφη που έχουμε αργήσει (ναι το δικό της παιδί είχε καθυστερήσει αλλά ας μη το κάνουμε θέμα) δε πάω Κηφισσίας όπως συνηθίζω αλλά από μέσα, να κόψω δρόμο, λες και κάτι έγινε για τα δέκα λεπτά που θα έκανα παραπάνω. (υποχώρηση πρώτη)
Γίνεται το τρακάρισμα κτλ κτλ αφήνω όλους τους άλλους εμπλεκόμενους να κάνουν πρώτα δηλώσεις μένω τελευταία εγώ (υποχώρηση δεύτερη). Τέσσερις ώρες ήμουνα εκεί.
Έχω τη ψευδαίσθηση ότι ο ασφαλιστής/ξάδερφος θα μου πει τι πρέπει να κάνω και θα με καθοδηγήσει (το γεγονός ότι έχω ασφάλεια μαζί του κι όχι με κάποιον επαγγελματία που να αξίζει τη προμήθεια; υποχώρηση τρίτη). Φυσικά απατάμαι οικτρά και μου βγαίνει η πίστη μέχρι να καταλάβω τι γίνεται.
Και αρχίζουν τα παρατράγουδα με τις ασφαλιστικές (που τους πληρώνουμε) και οι προσπάθειες τους να σε ρίξουν, να σε κλέψουν. Συνομιλίες με συνεργεία, πραγματογνώμονες, διακανονιστές, άλλο να σας τα λέω άλλο να τα ζείτε, πως το μόνο που τους νοιάζει είναι να βγάλουν την ουρά τους απέξω και να μην κάνουν τη δουλειά τους. Τα οποία συνεχίζονται και με φθείρουν. Και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.

Και λέω γιατί να είμαι εγώ πάντα η καλή, αυτή που υποχωρεί και κάνει τη ζωή των άλλων πιο εύκολη; Ίσως για αλλαγή, να πατήσω πόδι, να θέσω όρια, και να πω "ξες κάτι; εμένα αυτό δε με βολεύει, θες έτσι; έχει καλώς. Δε θες; δε πειράζει. Ξεβολέψου και εσύ λιγάκι"


Γιατί σε κόσμο αγγελικά πλασμένο, οι άνθρωποι γενικώς προσπαθούν να βοηθούν, υποχωρούν, προσφέρουν. Ε, ας το κρατήσω αυτό για τους λίγους που μπορούν ίσως κάποια στιγμή να το ανταποδώσουν, αν όχι σε μένα τουλάχιστον σε κάποιον άλλον. Αλλά συνολικά στη ζωή ίσως πρέπει να διεκδικώ περισσότερο το χώρο μου, το χρόνο μου, τα δικά μου γενικότερα. Και για μένα αυτό σημαίνει "no more nice girl"