Πρόσφατα ξεκίνησα να παρακολουθώ κάτι σεμινάρια, λακανικής κλινικής ψυχολογίας, που παραδίδει η ψυχαναλύτρια μου, απευθύνονται σε ψυχολόγους και στα οποία μου έκανε τη τιμή να με προσκαλέσει να παρακολουθήσω. Φυσικά καταλαβαίνω πολύ λίγα από αυτά που λέγονται (πολύ βαριά η επιστήμη της ψυχαναλυσης) αλλά είναι μια πρόκληση, με ωθεί να επικεντρώσω το διάβασμα μου σε βασικές έννοιες κτλ κτλ
Σήμερα, αναφέρθηκε στην υστερία κατά Φρόιντ και πως ο Λακάν την επαναπροσδιόρισε. Το θεμελιακό ερώτημα της γυναικείας (ως γυναίκα, ας σταθώ εκεί) υστερίας είναι "τι είναι γυναίκα;" με φυσική συνέπεια το "είμαι γυναικα;" Ας θεωρήσουμε ότι ο Λακάν έχει δίκιο (ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω, ε;) και όντως αυτή είναι η βάση της γυναικείας υστερίας. Ότι δε μπορεί δηλαδή να ορίσει το φύλο της. Και η αυθόρμητη σκέψη μου, αν έτσι είναι, τότε είναι καταδικασμένη να παραμείνει υστερική, αφού αυτό είναι ένα έρωτημα που δε δύναται να απαντηθεί. Γιατί ποιός προσδιορίζει τι είναι γυναίκα, ποιά τα αντρικά στοιχεία και ποιά τα γυναικεία, και αν αυτά ήταν δυνατόν να καθοριστούν, τότε δε θα μεταλλάσονταν, με τη πάροδο του χρόνου ή σε κοινωνίες σε διαφορετικούς τόπους. Και θεωρητικά, αυτές που δεν είναι υστερικές, είναι επειδή δεν έχουν θέσει το ερώτημα. Γιατί άπαξ και το θέσεις, κάηκες, δε μπορείς και να απαντήσεις.
Οπότε πως μπορεί να λυθεί αυτό το έρωτημα; Η να το επαναπροσδιορίσεις στο τι είναι άνθρωπος (και σιγά μη βρείς απάντηση σε ΑΥΤΟ το ερώτημα) ή να αποφασίσεις και να καταλήξεις σε ένα ορισμό του φύλλου, μια ψευδαίσθηση δηλαδή, και πάνω σε αυτή να απαντήσεις το επόμενο ερώτημα. (Υποθέτω οι μη υστερικές, έχουν ήδη κτισμένη αυτή τη ψευδαίσθηση για αυτό και δε θέτουν τέτοια επικύνδινα ερωτήματα)
Όλα αυτά κατά Λακάν βέβαια, δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να τα πιστέψουμε, ούτε φυσικά τα δικά μου συμπεράσματα που βγαίνουν διαισθητικά επειδή η ασχετοσύνη μου μου το επιτρέπει. Κρατάω όμως, την "απόφαση να δημιουργήσεις μια ψευδαίσθηση"
Και συνεχίζεται η κουβέντα σε άλλα μονοπάτια και αναφέρεται πολύ στον Τζόυς, και πως ο Τζόυς, όντας ψυχωτικός, με βάση της ψύχωσης του την ασυνδετότητα του σωματικού με το φαντασιακό (χα, πετάμε ορολογία, αλλά είναι άνευ σημασίας, το ζουμί έρχεται) χρησιμοποιεί τη γραφή για να ισορροπήσει. (εκεί μου φάνηκε, ή η ψυχολόγα μου με κοίταξε με νόημα;)Ευτυχώς που έχει τη γραφή λέει ο Λακάν γιατί με αυτή επιτυχαίνει αυτό που ελπίζει να πετύχει ο ψυχαναλυτής.
Αυθόρμητα ρωτάω, δηλαδή λέτε, ότι η ψύχωση και η νεύρωση δεν θεραπεύονται, και ότι το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι στη διαχείρηση τους;
Φυσικά, έρχεται η απάντηση, και έμεινα κάγκελο.
Οπότε τελικά (κατά Λακάν πάντα) δε μπορούμε να ελπίζουμε ότι άπαξ και έχει δομηθεί η όποια ψύχωση/νεύρωση μπορούμε να επιστρέψουμε και να την αναδομήσουμε. Ίσως να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη δομή της, το πως θεμελιώθηκε. Και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κατασκευάσουμε ένα σύστημα, να πιστέψουμε σε ένα σύστημα, που θα μας επιτρέψει να τη διαχειριστούμε ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις τους. Μια ψευδαίσθηση δηλαδή; Διαισθητικά εκεί πάω. Και αυτό κάπως με ηρεμεί, ίσως όχι, γιατί δε ξέρω αν θέλω να το δεχτώ.
Σκέφτομαι όμως, πως τους τελευταίους τέσσερις μήνες, χτυπώ πάνω, ξανά και ξανά σε αυτό που νομίζω ότι είναι η βάση της δικιάς μου ψυχασθένειας, τη χαμηλή αίσθηση αυτοαξίας (αυτοαξία όχι αυτοεκτίμηση), και παρόλη τη συνειδητοποίηση του γεγονότος, και του πως δημιουργήθηκε, εμμένω εκεί, και δε μπορώ να το λύσω. Και αυτό με έχει εξουθενώσει. Ειδικά το πιο τελευταίο καιρό, που παρατηρώ τις σκέψεις και τις πράξεις μου και βλέπω πως εκδηλώνεται συνέχεια και εγώ δε μπορώ να το σταματήσω. Αν έχει δίκιο ο messieur Lakan και το συγκεκριμένο να μη λύνεται και το μόνο που έχω να κάνω είναι να αναπτύξω τρόπους να το διαχειρίζομαι, να φτιάξω μια ψευδαίσθηση και να κτίσω εκεί, τότε η δουλειά που έχω να κάνω μειώνεται δραματικά. Και οι ψυχικές τις επιπτώσεις. Μόνο να, που δεν είμαι έτοιμη να το αποδεχτώ αυτό. Ελπίζω ακόμη σε λύτρωση, σε καθάρισμα, σε γαλήνη. Δε θέλω ψευδαισθήσεις. Αλλά και μόνο η υποψία ότι ίσως έτσι να είναι, μου αφαιρεί λίγο από το βάρος των ενοχών. Κατι είναι κι αυτό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
36 σχόλια:
να τολμήσω να σου συστήσω ένα βιβλίο που ήδη -για εντελώς διαφορετικούς λόγους- το συνέστησα στη Βασιλική...
σκέφτηκα όμως,πως εσύ θα το "καταλάβεις" "πλησιάσεις" πιο πολύ...θα βρεις πολλά μέσα απ όσα κατά καιρούς έχουμε συζητήσει...(αν δεν σου χει πέσει ήδη στα χέρια
Είναι το "Θεραπεύοντας την ΄λλισον Γκρέη" της σοφίας Γιαννάτου εκδόσεις λιβάνη..
Ελπίζω να το βρεις και να το αγοράσεις...
Θα καταλάβεις γιατί θέλω να το διαβάσεις
(μόλις γύρισα απ το στέκι μου ... όπου πήρα το πρώτο μου χριστουγεννιάτικο δώρο από μια φίλη μου τη Χρυσηίδα...το cd του Θαλασσινού που μέσα έχει το τραγούδι "νοέμβρης μήνας ταξιδεύει.."
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη είμαι ...ήταν απρόσμενο...και σύπτωση (λες;;;;) εκεί που θα πάτε με τη ρενάτα
Τώρα γιατί στα γράφω τέτοια ώρα εδώ;;;
δεν θέλω να το κάνω ποστ..
ή ίσως το κάνω..
πάντως οκ σεντόνι το σχόλιο άλκι μου..πάρε διάβασε το βιβλίο που σου ειπα..ειδικά εσύ θα το λατρέψεις
σε φιλω καλό ξημέρωμα
:*******************
ενδιαφεροντα ερωτηματα. όσο περισσοτερα εσωτερικά ερωτηματα βαζουμε ομως τοσο περισσοτερες απαντησεις χρειάζονται και τοσο λιγότερο ζούμε
"Ελπίζω ακόμη σε λύτρωση, σε καθάρισμα, σε γαλήνη."
Όσα μπορεί να σου δώσει μια ψευθαίσθηση δηλαδή.
Μου άρεσε πολύ η ανάλυση και παρουσίασή σου. Έτυχε μάλιστα σε σημείο που ετοίμαζα δικό μου post για βασικά στοιχέια της ψυχολογίας, από μία μελέτη που ετοίμασα λίγο καιρό πριν και τώρα βρήκα την ευκαρία να τελειώσω.
Δεν ξέρω τι να σου προτείνω, αλλά η ανάλυσή σου ήταν ενδιαφέρουσα.
αλκιμήδη, αρχίζεις να γίνεσαι expert στα ψυχολογικά... λοιπόν θίγεις ένα τεράστιο θέμα όπου θα μπορούσαμε να ανταλλάσουμε σχόλια η όλη παρέα για μήνες... μια σκέψη: μήπως έχουμε φορτώσει υπερβολικά τον όρο "ψευδαίσθηση" με αρνητικό περιεχόμενο, αντιδιαστέλλοντας τον με την υποτιθέμενη "αλήθεια"; εφόσον αλήθεια είναι ό,τι προσλαμβάνει κάποιος και το βιώνει σε τελική ανάλυση με τον προσωπικό του τρόπο, είναι κάτι απόλυτα υποκειμενικό που δεν είναι ποτέ ακριβώς ίδιο με το βίωμα της ίδιας πραγματικότητας από κάποιον άλλον. Αν όμως δεν υπάρχει αντικειμενικό βίωμα τότε μήπως όλα είναι "ψευδαισθήσεις" δηλαδή "αισθήσεις" αληθινές μεν για το υποκείμενο που τις βιώνει, αλλά ψευδείς για όλους τους υπόλοιπους;
Καλημέρα σε όλους
έχω το μαύρο μου το χάλι. Με τρακάρανε, μου διαλύσανε το αυτοκινητάκι μου, ευτυχώς δε χτύπησε κανείς, και έμαθα ότι θα ξανάέχω αυτκίνητο μετά τα Χριστούγεννα.
Ψάχνω να βρω τι προσπαθεί να μου πει το σύμπαν και αδυνατώ
αλκυόνη
να τολμησεις και θα το αναζητήσω
Όμορφο δώρο σου κάνανε, να σαι καλά
padrazo
δεν έχεις κι άδικο, αλλά τι να κάνεις, άμα μπεις στο χορό πρέπει να χορέψεις.
βρόμιε
έτσι ακριβώς
η ψευδαίσθηση που θα πιστέψω ότι είναι αληθινή
ή όπως θα απαντήσω σε λίγο στο Μάρκο
η αποδοχή
δείμε του πολίτη
ευχαριστώ πολύ
αναμένω να διαβάσω το δικό σας
Μάρκο
έπιασες φλέβα
Τα έχουμε ξαναπεί, και ναι όλα τελικά είναι ψευδαισθήσεις. Όχι ότι δεν υπάρχει αλήθεια, η αλήθεια είναι, απλά εμείς δεν έχουμε τα μέσα να τη κατανοήσουμε και να την αναγνωρίσουμε.Κι έτσι κτίζουμε ψευδαισθήσεις και πορευόμαστε βαυκαλιζόμενοι ότι βρήκαμε τις απαντήσεις. Όμως δε παύουν να είναι ψευδαισθήσεις και αναποφευκτα κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν, και μαζί και όλο το οικοδομημα πάνω στο οποίο στηρίξαμε τη πορεία μας. Για μένα η απάντηση είναι στο να αποδεχτούμε ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να απαντήσουμε, και να πορευτούμε πάνω στη βάση της πλήρους αμφισβήτησης. Κι αυτή η αποδοχή, της αδυναμίας μας βασικά, και του να προχωράς χωρίς μπούσουλα, είναι πολύ πολύ δύσκολη.
Και κάτι για να γελάσουμε:
Προτεινόμενη θεραπεία του Φρόιντ για υστερική ασθενή:
Penis normal a doses repetees.
Aλκιμηδη, η απαντηση σου στο σχολιο του Μαρκου εμενα μου δειχνει οτι εισαι κοντα στο τελος του δρομου.
Νομιζω οτι ο ανθρωπος, οσο εξελισσεται, αντιλαμβανεται την ματαιοτητα της ταυτισης με απολυτες αληθειες. Ιδανικα δε, φτανει καποτε σε ενα σημειο οπου η "απολυτη αμφισβητηση" γινεται εντελως απαραιτητο συστατικο της ζωης του, αναπληρωνει με το παραπανω τους χαμενους "μπουσουλες" και κανει πολυ αναλαφρη την καθημερινη περιπλανηση αναμεσα σε καθε λογης "ψευδαισθησεις".
Τιποτε δεν ειναι τελικα τοσο τραγικα σημαντικο ωστε η ελλειψη ή η αποκαθηλωση του να πληξει ανεπανορθωτα την παντοδυναμη ανθρωπινη φυση (παντοδυναμη οταν ειναι απαλλαγμενη απο καθε ειδους "βαριδια" και "σκοινια" που την κρατουν στο εδαφος).
...λυπάμαι για τ αυτοκίνητό σου...
αλλά είναι λίγο "τραγική ειρωνία"
το βιβλίο που σου έγραψα πιο πάνω,με μια συγκεκριμένη ηρωίδα και κάτι ερωτήματα όπως το δικό σου "Ψάχνω να βρω τι προσπαθεί να μου πει το σύμπαν και αδυνατώ" ασχολείται.
εγώ είμαι σίγουρη θα το λατρέψεις
...και τι θελει να σου πει το συμπαν? ειναι πολυ απλο - εαν (ο μη γενοιτο) ειχες παθει κατι στο τρακαρισμα, ολα οσα σε προβληματιζουν στο blog θα ηταν ανευ ουσιας. Για αυτο, πετα απο πανω σου ολα τα ασημαντα βαριδια του παρελθοντος και carpe diem! :)
(κι ο Φρουντ μεταξυ μας το ιδιο προτεινει...)
Το σύμπαν θέλει απλώς να σου πει πως η ζωή είναι εδώ, έχει τα πάνω και τα κάτω της, σήμερα σου χτύπησαν το αυτοκίνητο αύριο θα πάρεις μια προαγωγή, μεθαύριο θα βρεις έναν φοβερό άντρα και αντιμεθαύριο θα τον χάσεις κι όλα αυτά στο μεταξύ είναι ζωή και τίποτ' άλλο! Με ψευδαισθήσεις, με διαψεύσεις, με αποτυχίες κι επιτυχίες, με αμφισβητήσεις από τρίτους και με αμφιβολίες δικές μας για την αξία μας ή τις επιλογές μας, πορευόμαστε όλοι όπως πορευόματαν και πριν από τον Λακάν.
Προσωπικά, είμαι άκρατος υποκειμενιστής και δεν πιστεύω ότι οι χαρακτήρες μας, η ψυχική μας συγκρότηση κι οι εκάστοτε ψυχολογικές μας καταστάσεις χωρούν σε καλούπια προκατασκευασμένα, όπως δεν πιστεύω πως υπάρχει καλύτερη "ψυχανάλυση" απ' αυτήν, που μπορείς να κάνεις συζητώντας μ' έναν φίλο ή ακόμη και με μια τυχαία γνωριμία, που σου κάνει ξαφνικά κλικ, σε μια κυκλαδίτικη αμμουδιά, κάτω από το ανελέητο φως του Αιγαίου - αλλά δεν τα λέω παραέξω αυτά, γιατί θα με πάρουν με τις πέτρες ιδίως κάτι γιατροί...
Σε κάθε περίπτωση, η ζωή περνάει δίπλα σου και περνάει από μέσα σου. Μη την χάσεις σαν ποτάμι, από το οποίο δεν ήπιες ούτε μια στάλα, γιατί κοιτούσες αλλού - κοίτα μονάχα μέσα στα μάτια του Ιάσονα, χω΄σου μέσα στην ιαματική και λυτρωτική αγκαλιά του, όπως κάνω κι εγώ με τις κόρες μου σε δύσκολες δικές μου στιγμές, κι ελπίζω πως θάναι αυτό αρκετό για να αφήσεις πίσω σου και στην αυτοδιαχείρισή τους νευρώσεις, ψυχώσεις, υστερίες, αποτυχίες κι όλα τα συναφή, που πολύ συχνά όλους μας ταλαιπωρούν. Κάποιοι δεν στεκόμαστε να τους δώσουμε περισσότερη σημασία. Keep walking - ίσως αυτό να είναι όλο το μυστικό!
Υ.Γ. : Πολλά είπα, όμως - ο Padrazo τάπε λίγο πιο πάνω με δυό γραμμές, αλλά είναι θετικής κατευθύνσεως ο άνθρωπος!
nuwanda
λες να είμαι; μου το εύχομαι γιατί η αλκιμήδη σας έχει φτάσει στα όρια της.
κι εγώ νοιώθω αυτό το "παντοδύναμη ανθρώπινη φύση", μάλον διαφορετικά από όπως το εννοείς εσύ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι κι αυτό είναι μια ψευδαίσθηση
αλκυόνη
καλησπέρα σου ξανά
και επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα του μπλογκ
τίποτα δεν είναι τυχαίο
ή
όλα είναι τυχαία
ή όλα αποκτουν το νόημα που τους δίνει ο παρατηρητής
ή τίποτα που πέφτει στην αντίληψη μου δεν είναι τυχαίο γιατί το χρωματίζω με τις σημαίνουσες που η εσωτερική μου ενέργεια έχει ανάγκη να δει.
και θα επαναλαμβάνω...πάρε το βιβλίο!!!!!!!!!!!!!!
αστεροιειδά μου
μη με μαλώνετε, μη
είναι καταπονημένη σήμερα η αλκιμήδη σας και θέλει χαιδεμα
δίκιο έχετε, κι ο padrazo, επίσης και θα τον κάνω τον κύκλο μου και θα επιστρέψω στο παλαι ποτέ μότο μου "Η ζωή είναι απλή και ωραία".
Δυστυχώς έχω επιλέξει και μπήκα σε αυτό το μονοπάτι, και πρέπει από το σκοτάδι να βγω στο φως.
Όταν βγω όμως, θα είναι πολύ πολύ φωτεινά, δε νομίζετε;
αλκυόνη
Θα το πάρω, θα το πάρω!
(κι ακόμη το κουρδιστό πουλί του nuwanda διαβάζω - απαράδεχτη)
:)
Στην προσπαθειά μου να σε συμπονέσω που "έμπλεξες" με lacan-ικούς έμαθα για το αυτοκινητάκι σου :( ...
Εγώ έχω πλακωθεί με δαύτους διότι, ναι μεν είναι μαθητές του αγαπημένου μου Freud, αλλά τους αντιμετωπίζω πιο πολύ σαν φιλοσόφους, παρά σαν θεραπευτές.
Άσε που αν προτιμούτσα έναν απο τους μαθητές, θα επέλεγα τον Adler που οι μεταφυσικές του ανησυχίες είναι πιό κοντά στα δικά μου ερείσματα...
Και έτσι έρχομαι στο αυτοκινητάκι και στο σύμπαν.
Ψάξε να βρείς ένα βιβλιαράκι του Adler με τίτλο Συχρονικότητα.
Μιλά για το σύμπαν, για τις συμπτώσεις κλπ κλπ...
Με λίγα λόγια περαστικά στο τετράτροχό σου, αλλά έχε και τα μάτια ανοικτά τώρα που θα χρησιμοποιείς εντατικά το μετρό... ίσως κάποιος, κάποια, να "πέσει" κατά τύχη πάνω σου!!!
παράφωνε
στη καρδιά μου μιλάς
ο Αντλερ είναι από τους αγαπημένους μου και τον ακολουθώ αρκετά στα του παιδιού
Αυτό που αναφέρεις δε το είχα υπόψη μου, Θα το αναζητήσω
(πωπω διάβασμα που έχει να πε΄σει...)
όσο για αυτό που λες για το μετρό...
λες; λες;
Πάντως συνέβει κάτι πολύ καλό, κάποιος θέλει να με φροντίσει, χωρίς αντάλλαγμα.
Ίσως αυτό να θέλει να μου υπενθυμίσει το σύμπαν, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να δίνουν, που ξέρεις
Μακριά από μένα κάθε πρόθεση να σε "μαλώσω"... Λίγο μόνο να σου δείξω την άλλη άποψη θέλω - το ότι η ζωή περνάει δίπλα μας, εν όσω εμείς ψάχνουμε, ψαχνόμαστε, θέτουμε ερωτήματα, οι απαντήσεις στα οποία συχνά δεν έχουν καμμιά πρακτική εφαρμογή...
Δεν ξέρω αν το διάλεξες μόνη σου και το πήρες αυτό το μονοπάτι. Έστω. θα βγεις, πάντως, και θάναι σίγουρα πολύ πιο έντονο το φως, καθώς θα βγαίνει μέσ' από το σκοτάδι του. Αυτό, που θάθελα τώρα να κάνεις, γιατί πιστεύω πως πάντα βοηθάει, είναι να χωθείς στην αγκαλιά του Ιάσσονα για λίγο ή μάλλον για πολύ, αν γίνεται. Θα το βρεις τόσο ανακουφιστικό και τόσο δυναμωτικό. Δεν ξέρω ακριβώς πόσων χρόνων είναι αλλά ελπίζω να χωράς στην αγκαλιά του - έχουν τον τρόπο τους οι αγκαλιές των παιδιών και μας χωράνε πάντα, έστω κι αν είναι πολύ μικρά, έτσι;
καλησπέρα Αλκιμήδη... νιώθω σα να έχω μπει σε ένα σαλόνι... με φιλοσόφους και αναλυτές αλλά δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω... ίσως ο χώρος των προσωπικών μου ψευδαισθήσεων έχει υψώσει κάποιο τείχος, μια έλλειψη συγκέντρωσης στο θέμα... απλά λέω καλησπέρα... περαστικά στο τουτού και φιλάκια πολλά:)))
Το ξερω αστεροειδά μου
αλλά δε σας έχει συμβεί, να είστε μέσα στη δύνη ενός προβλήματος, να τα κάνετε όλα λάθος και να μη μπορείτε να κάνετε το πιο απλό και προφανές; Κι όλοι γύρω σας να σας λένε, μα τι κάνεις, να τη η λύση, είναι μπροστά σου, και σεις να μη τη βλέπετε; να αρνείστε ότι είναι εκεί; Κι όταν το βιώσετε στο πετσί σας και μετά από καρό, να κοιτάζετε πίσω και να σκέφτεστε, μα καλά, χαζός ήμουν, αφού όλοι μου έλεγαν εγώ γιατί δεν άκουγα;
Κι όχι δεν είναι χαζομάρα, ούτε πείσμα, ούτε τίποτα άλλο. Υπάρχει ένα μάθημα που πρέπει να μάθουμε, και ο εσω εαυτός μας αυτό κάνει παραμένοντας μέσα στο πρόβλημα. Ξέρει αυτός, του έχω εμπιστοσύνη.
Τη καληνύχτα μου
τρισημιση είναι ο Ιάσωνας και χωρώ μια χαρά στην αγκαλιά του
:)
υφάντρα μου
και πολύ καλά κάνει ο χώρος των δικών σου προσωπικών ψευδαισθήσεων να έχει υψώσει τοίχος.
Τα ερωτήματα που εγώ θέτω, δεν απαντώνται, δε προσφέρουν τίποτα, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Πίστεψε με, χαζομάρες είναι
Εσύ ξέρεις καλύτερα τι έχει αξία (κι εγώ το ξέρω αλλά χάνομαι σε ανούσιους λαβυρίνθους)
ανθρωπινες σχέσεις._ (τελεία και παύλα)
Περαστικά...
Σκέφτηκες ποτέ καλή μου,
πόση υστερία κουβαλούσε ο Λακάν;
Ο Φρόυντ; - αυτός το ανακοίνωσε κι'όλας!
Και λύτρωση και ηεμία και γαλήνη - και ξανά:
τα ανάποδα, για να γίνουν πάλι ίσια!
Ζείς Αλκιμήδη - ζείς!!!
για το αυτοκίνητο, δώρο μιά κινέζικη παροιμία:
"ευτυχώς, το κακό πήγε στα άψυχα"
Μαύρη Ντάλια
ευχαριστώ
όλη μου η ζωή
grazias για τη παροιμία
πολλοί κουβαλούν υστερία, και ψυχώσεις, όσο για νευρώσεις, δείξε μου τον μη νευρωτικό αν μπορείς.
Άλλοι το ξέρουν, άλλοι όχι, άλλοι το διαχειρίζονται καλύτερα, άλλοι χειρότερα.
Και όλοι ζούμε, ο καθένας με το τρόπο του, όπως του ταιριάζει, όπως επιλέγει.
Μαζί με όλους και εγώ
Εμένα, προσωπικά, αυτό το τελευταίο, που λες, μ' ενδιαφέρει... Το να ζεις... στο μεταξύ... Αυτό εννοώ μ' όλα όσα έγραψα!
Σίγουρα, όλοι μας κουβαλάμε πολλά και διάφορα - υστερίες, εμμονές, ψυχώσεις κι άλλα πολλά, με τα οποία χρόνια και χρόνια έζησαν οι άνθρωποι, χωρίς να τάχουν ταυτοποιήσει ή ονοματίσει. Είναι, επομένως, σπουδαίο να μη βάζουμε την ζωή μας σ' αναστολή, μέχρι να βρούμε απαντήσεις ή λύσεις σ' όλα τα ερωτήματα και τα προβλήματα... Αν αυτό προσπαθείς ή τόχεις κιόλας καταφέρει, ήδη την διαχείριση την έχεις σε μεγάλο βαθμό πετύχει, ε;
Μα και φυσικά ζω αγαπητέ μου αστεροειδή
φυσικά
σιγά μη κάτσω να περιμένω να βρω απαντήσεις
η ζωή τρέχει κι εγώ μαζί της
κι όλα τα συναισθήματα τα βιώνουμε
εγώ ζω όπως μου ταιριάζει αυτή τη στιγμή
(κι αυτό μπορεί να αλλάξει, σωστά;)
κι ο καθείς με το τρόπο του.
Τώρα ποιά είναι η σωστή διαχείρηση, ποιός θα κρίνει; όχι εγώ
Με συγκινείτε πάντως, κι εσείς και οι υπόλοιποι μπλογοφίλοι μου, που ανυσηχούν για μένα
Να σταθούμε πάλι στις ανθρώπινες σχέσεις που έλεγα στην υφάντρα;
ή μαλλον καλύτερα στην ένωση με τους ανθρώπους και το σύμπαν γενικότερα;
Έτσι για να εστιάζουμε στην ουσία, τουλάχιστον σε αυτό που για μένα είναι ουσία.
Τη καλημέρα μου
έλα τώρα, γαμώτο, πολύ ταλαιπωρία -υπομονή -να σκέφτεσαι ότι δεν έπαθες τίποτα...
Είδες Μάρκο γκαντεμιά...
από την άλλη...
Μια φιλενάδα μου μας είδε που είχαμε τρακάρει, έκανε αναστροφή και ήρθε πήρε τα παιδιά τα πήγε σχολίο και μετά ήρθε και μου έκανε παρέα για λίγο
Ένας φιλος πρόσφερε το αυτοκίνητο του για να κινούμαι
μια ξαδέρφη επίσης πρόσφερε το υτοκίνητο της
κια μια άλλη φιλενάδα, άλλαξε το βράδυ το πρόγραμμα της, για να με πάρει με το δικό της, σήμερα ένας άλλος φίλος θα μας πάει βόλτα
ξαφνικά, αυτό που τόσο είχα ανάγκη αυτό το καιρό, κάποιος να με φροντίσει, συμβαίνει.
Μήπως, λέω μήπως, το σύμπαν μου δίνει αφορμή για να ζητήσω επιτέλους βοήθεια και να αφήσω τους άλλους να με φροντίζουν
μήπως;
καλημέρα σου
αλκιμήδη μου...
πολλές φορές δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από πάνω μας αυτά που μας δυσκολεύουν τη ζωή.
αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι, όπως σωστά γράφεις, να τα διαχειριστούμε έτσι ώστε να μας προκαλούν το λιγότερο κακό.
αφού παιδεύεσαι τόσο και έχεις κουραστεί, γιατί δεν αφήνεις για λίγο τα πράγματα να ηρεμήσουν; η συνεχής πίεση σίγουρα εξαντλεί και διαλύει. αν αφήσεις λίγο τα πράγματα, ίσως, λέω ίσως να χαλαρώσουν και οι αντιδράσεις σου.
τώρα μου φαίνεται ότι φορές-φορές βάζεις τον εαυτό σου σε ένα μεγενθυτικό φακό και με μπόλικο φως και τον αναλύεις. ίσως, ξανά λέω ίσως, να μπορείς να τον παρακολουθείς λιγότερο επώδυνα για σένα, σε λιγότερο φως, ενώ χαλαρώνει...
αυτά από μια που δεν είναι ψυχολόγος...
ίσως αλεξάνδρα μου ίσως
να σταματήσω τον υπερθετικό βαθμό λίγο
να χαλαρώσω
ίσως το να είμαι χωρίς αυτοκίνητο να βοήθησει
να σταματήσει λίγο η κίνηση
να σταθώ λίγο
ίσως αυτό να είναι το μύνημα
ίσως και το άλλο, η φροντίδα,
ξέρω ότι έχεις δίκιο, το ξέρω
πάντα μου δίνεις καλούς σπόρους
Δηλαδή οι άντρες δεν είναι ψυχωτικοί γιατί δεν προσπαθούν να ορίσουν το φύλο τους;
Χμμμ....
Η διαχείριση δεν είναι θέμα ψευδαίσθησης Αλκιμήδη. Για να διαχειρισθείς κάτι πρέπει να το γνωρίζεις, όταν το γνωρίζεις δεν δημιουργείς ψευδαίσθηση. Αντίθετα καταστρέφεις κάθε ψευδαίσθηση και μπορείς να πολεμήσεις ήσυχος και να μπορέσεις να καταλάβεις αλλά και να γνωρίζεις εκ των προτέρων αντιδράσεις, συναισθήματα και να τα απορρίπτεις ως αδικαιολόγητα.
Είναι παραλογισμός να κάθεσαι να ορίσεις το τί είναι άνθρωπος. Είσαι άνθρωπος. Εσύ. Και όλοι οι άλλοι γύρω σου. Σεβάσου το αυτό και πορεύσου. Το ίδιο και για το φύλο σου. Τί σήμασία έχει τί είσαι; Άκου το και ζήσε με τους υπόλοιπους. Υποστήριξέ το. Αυτό που είσαι, αυτό που σου ζητάει.
Τί είσαι; Είσαι εσύ.
Καμηλιέρη μου
Δεν αναφέρθηκα στην αντρική υστερία γιατί ως γυναίκα εστιάζω στα γυναικεία...
Το θεμελιώδες ερώτημα της αντρικής υστερίας είναι: "Είμαι νεκρός ή ζωντανός;" κατα Λακάν φυσικά.
εμένα αυτό μου φαίνεται από μόνο του υστερική ερώτηση αλλά ας μη το κάνουμε θέμα, δεν είμαι άντρας, δε σας καταλαβαίνω, το έχω δηλώσει επανειλημένως, δε το ψάχνω περεταίρω.
Όσο για τη διαχείρηση, ναι γνωρίζεις το σύμπτωμα και τις εκφράσεις του. Αυτό σας διαβεβαιώ δεν αρκεί για τη διαχείρηση του. Το ζω στο πετσί μου. Στη συνέχεια γνωρίζεις και τα αίτια του, πως όλο αυτό το οικοδόμημα κτίστηκε. Ούτε αυτό αρκεί για τη διαχείρηση του. Και αυτό μπορώ να το βεβαιώσω. Για να διαχειρηστεί, πρέπει να κτίσω ένα άλλο οικοδόμημα που να μου επιτρέπει να το επισκιάσω. Αυτό θα είναι μια ψευδαίσθηση.
Εγώ έλπιζα σε απάλειψη του αιτίου, του συμπτώματος και των εκφράσεων του. Ακόμη ελπίζω δηλαδή. Όταν αποδεχτώ το αδύνατον της ελπίδας μου, βλέπουμε.
Όχι παρανοείσατε, δε με απασχολεί καθόλου να ορίσω τι είναι άνθρωπος, αυτό το ξέρω, το νοιώθω, δε χρειάζομαι να το προσδιορίσω.
Ούτε το τι είναι γυναίκα με απασχολεί, η υστερία δεν ανήκει στις αναζητήσεις μου.
Εγώ πάλι θα είμαι κάτι άλλο τότε γιατί ούτε το θέμα νεκροζώντανου με απασχολεί....
Ζωντανότατος είμαι...
Απλά βαριέμαι που δεν αναπτύσσομαι όπως θα ήθελα και που αυτό δυστυχώς έγκειται σε άλλους (εκτός και αν αποφασίσω να αλλάξω τους άλλους και να πάρω κάποιους που θέλουν όσα και εγώ...)
ώρες ώρες...
κάνουμε τα απλά πολύπλοκα...
(ΥΓ: Για κάποιο λόγο το gblogger δεν με αφήνει να κάνω πλέον login ή φταίει πάλι ο browser μου... αν και στον κανονικό κάνω login κανονικά...)
ώρες ώρες κάνουμε τα απλά πολύπλοκα...
μα κι αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι, δεν υπάρχει σωστός τρόπος, αν έχουμε ανάγκη να περιπλέξουμε αυτό θα κάνουμε κι καλά που κάνουμε.
Γενικά, πιστεύω ότι έχουμε μια διαδρομή να διανύσουμε και θα τη διανύσουμε ανεξαρτήτως τι νομίζουμε ότι επιλέγουμε. Για κάθε άνθρωπο, διαφορετική διαδρομή, άλλοι τρόποι, άλλοι στόχοι.
Πάμε με τη ροή, αυτή ξέρει.
Δημοσίευση σχολίου