Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με άφησαν μουδιασμένη. Το χειρότερο, σε προσωπικό επίπεδο είναι ότι δεν με εξέπληξαν, δε με σόκαραν. Αυτό το έργο το είχα ξαναδεί, πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν είχε δολοφονηθεί ο Μιχάλης Καλτεζάς. Τότε είχα εξοργιστεί. Είχα βγεί στους δρόμους, είχα φάει το ξύλο μου. Τώρα ούτε αυτό δε κατάφερα να νιώσω. Ούτε καν οργή. Στην Ελλάδα που ζω, έχω συνηθίσει να περιμένω τα χειρότερα, και το μόνο που κάνω, είναι να αποφεύγω τις κακοτοπιές, ου μπλέξεις, που λένε.
Μιλάω με ασέβεια, και ζητάω συγνώμη, δε θέλω να είμαι ασεβής, αλλά δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που κατάφερε να φέρει η πολιτική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Να μας κάνει όλους να πειστούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα, μια παλιοκατάσταση, δε μπορούμε να την αλλάξουμε, δεν έχουμε ελπίδα να την αλλάξουμε, και καταφεύγουμε στο κάτσε στα αυγά σου και μη μπλέκεις. Κοίτα τη ζωή σου, βολέψου, επιβίωσε όπως μπορείς.
Και ξαφνικά η πόλη φλέγεται. Ο καλός μου λέει "λαϊκή επανάσταση". Εναντίον σε τι; ρωτάω εγώ. Ποιός ο στόχος, δεν καταλαβαίνω. Ενάντια σε όλα, ανταπαντά. Και ξέρω ότι έχει δίκιο. Δε φαίνεται ούτε από τις διαδηλώσεις ούτε από τις ειδήσεις, αλλά έχει δίκιο, τα νέα παιδιά, οι μαθητές επαναστατούν. Και στεναχωριέμαι, γιατί δε ξέρουν ενάντια σε τι, ή μάλλον ξέρουν, αλλά δε ξέρουν να το αρθρώσουν, δε ξέρουν να το κάνουν πολιτικό λόγο που θα έχει αποτέλεσμα, κι εμείς, δε ξέρουμε πως να συμπορευθούμε να τους ενισχύσουμε. Ή μαλλον δε πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους ενισχύσουμε.
Ανήκω ίσως στη τελευταία γενιά που ακόμη πίστευε ότι μπορεί να αλλάξει το κόσμο. Η σύγχρονη εφαρμοσμένη δημοκρατία αυτό μας το έσβησε. Εμάς μας μεγάλωσε η γενιά που είχε κάνει το 114 και η γενιά του Πολυτεχνείου, οι τελευταίες γενιές που είδαν κάποιους από τους αγώνες τους να δικαιώνονται, από τον αυταρχισμό στη δημοκρατία, στην ελευθερία του λόγου.Ίσως για αυτό να διατηρούσαμε κάποιο ρομαντισμό. Οι σημερινοί έφηβοι μεγαλώνουν από τη καημένη της μεταπολίτευσης γενιά, χωρίς κάτι απτό να επαναστατήσει εναντίον, χωρίς κάτι απτό να αλλάξει. Σε πρόσφατη δουλειά για τη δουλειά μου, κοιτάζοντας το προφίλ του σημερινού νέου, μου έκανε εντύπωση ότι ο σημερινός νέος είναι τόσο προσγειωμένος, κάνω αυτό που πρέπει να κάνω (σπουδές, δουλειά, ότι υποχρεώσεις) και θέλω να περνάω καλά. Φοβάμαι για τη επαγγελματική μου αποκατάσταση, για το τι θα μου φέρει η ζωή. Είκοσι χρονών και προσγειωμένος, με πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας της καθημερινότητας! Κι εγώ στα είκοσι, όλος ο κόσμος μου ανήκε, ότι κι αν ήθελα μπορούσα να το κάνω και εννοείται θα άλλαζα το κόσμο. Και όμως το κόσμο δεν τον αλλάξαμε. Και απογοητευτήκαμε. Αποθαρρυνθήκαμε. Πιστέψαμε ότι δε μπορούμε τίποτα να κάνουμε. Και δυστυχώς όχι μόνο δεν αλλάξαμε το κόσμο, αλλά βοηθήσαμε και τις επόμενες γενιές να πιστέψουν ότι δε μπορούν. Αλλά ο κόσμος δεν τους αρέσει. Αυτό που ζούν κι αυτό που τους περιμένει δεν τους αρέσει. Και επαναστατούν. Και είναι καλό που επαναστατούν. Και θυμάμαι κι άλλες προσπάθειες που έγιναν για επαναστάσεις τα τελευταία είκοσι χρόνια, με καταλήψεις, και πορείες και δε συμμαζεύεται. Αλλά δεν είχαν αποτέλεσμα. Και σε αυτό φταίμε εμείς. Εμείς που εγκαταλείψαμε την ελπίδα, εγκαταλείψαμε τη προσπάθεια, εμείς που αποδεχόμαστε τα σκατά και προσποιούμαστε ότι είναι ΟΚ (και που ενίοτε είμαστε οι ίδιοι τα σκατά), που κοιτάμε να τη βγάλουμε καθαρή, που δεν αντιστεκόμαστε, που δεν ανανεωνόμαστε, να βρούμε άλλους τρόπους βρε αδερφέ να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει σαν κοινωνία. Πριν δυο μήνες πέρασε το νομοσχέδιο Αλογοσκούφη για τους ελεύθερους επαγγελματίες και δεν άνοιξε μύτη. Σκύψαμε το κεφάλι, το δεχτήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους να τη σκαπουλάρουμε. Ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα του κόσμου που συντηρούμε. Αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους να αντισταθούμε. Και όσο το σκέφτομαι, ο κόσμος δεν αλλάζει επειδή εμείς δε πιστεύουμε ότι θα αλλάξει. Δε ξέρω ποιός είναι ο τρόπος αλλά ξέρω ότι υπάρχει τρόπος, είμαι σίγουρη, πες το να διατηρείς τις αρχές σου, πες το να τσιγκλάς συνέχεια, ξανά και ξανά και να μη το βάζεις κάτω, ίσως κάποια μορφή καταναλωτικού μπουκοτάζ, κάποια συνολική άρνηση πληρωμής φόρων, δε ξέρω τι, να, οι φυλακισμένοι πρόσφατα έδωσαν ένα καλό παράδειγμα δράσης, δε ξέρω πως, ίσως και οι απανωτές διαδηλώσεις και τα επεισόδεια να είναι ο τρόπος, πραγματικά δε ξέρω, αλλά πρέπει πλέον να αρχίσουμε να δρούμε, όλοι μας όπως μπορούμε, όπως νομίζουμε, όπως ξέρουμε, αλλά να δράουμε επιτέλους, ώστε τα όποια παιδιά τυχαίνει να επαναστατούν, να είναι επαναστάτες με αιτία, ελπίδα, στόχο και αποτέλεσμα.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2008
Πέμπτη, Νοεμβρίου 20, 2008
Μα με τι ασχολούνται τα ΜΜΕ επιτέλους
Μαθαίνω ιντερνετικά (από εδώ, εδώ και εδώ) ότι περίπου το 50% των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές απέχουν από το συσσίτιο εδώ και είκοσι μέρες!!! Αναφορές βρίσκει κανείς και στα site των εφημερίδων.
Προφανώς είναι γεγονός, το ότι τα κανάλια σιωπούν παντελώς, τείνει να το μετατρέψει σε μη γεγονός.
Το τι ζητάνε οι κρατούμενοι, τι δικαιούνται κτλ κτλ είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, ίσως με πολλές αμφιλεγόμενες και αντικρουόμενες απόψεις. Ανεξαρτήτως όμως, χρησιμοποιούν το δικαιωμα τους να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν κάτι. Και το κάνουν ειρηνικά. Πιθανότατα αν το κάνανε βίαια να ασχολιούντουσαν πιο σοβαρά μαζί τους. Είναι πολύ σημαντικό όμως ότι το κάνουν ειρηνικά, και ελπίζω να αντέξουν να συνεχίσουν με αυτό το τρόπο διαμαρτυρίας και ας φαίνεται αναποτελεσματικός. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε εμείς οι "φιλήσυχοι" πολίτες να σταθούμε ψύχραιμα μπροστά σε αυτά που ζητάνε και να τα δούμε σφαιρικά όπως τους πρέπει.
Ίσως η ακινητοποίηση της Αθήνας από την απεργία στο ΜΕΤΡΟ να γίνεται πιο αισθητή και να μας ζορίζει λίγο παραπάνω.
Ίσως να μη μπορούμε να ξεφύγουμε από ένα μπλακάουτ από τη ΔΕΗ.
Όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν και δυσλειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις γιατί δεν έχουν οι γονείς που να αφήσουν τα παιδιά τους, να το νιώθουμε στο πετσί μας.
Αλλά πάλι, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, ποιός έκατσε να δει ποιά τα αιτήματα. Κανείς. Το ενδιαφέρον κινείται πέριξ των δυσκολιών, ταραχών, δυσλειτουργιών και τα συναφή. Βατοπαίδια, Ρουσόπουλοι, και τα κακά της μοίρας μας. Κι όλοι να βυθιζόμαστε στην απελπισία που πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Κι όμως για μένα δύο τα μεγάλα θέματα των τελευταίων ημερών,
Πρώτιστο, οι κρατούμενοι, ναι αυτοί που έχουμε ως κοινωνία έγκλειστους γιατί είναι αντικοινωνικοί, μπορούν και επιτυγχάνουν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν ειρηνικά, χωρίς βία, χωρίς ταραχές, χωρίς να δημιουργούσουν πρόβλημα σε κανέναν. Αυτό κι αν είναι είδηση.
Και δεύτερο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας, ένας ραδιοφωνικός σταθμός διοργανώνει και επιτυγχάνει με μεγάλη συμμετοχή των πολιτών αναδάσωση στον Υμηττό. Ναι, εμείς που πάμε από το κακό στο χειρότερο, όταν μας δοθεί η ευκαιρία, όταν νοιώσουμε ότι υπάρχει λόγος και θα υπάρχει αποτέλεσμα, κινητοποιούμαστε, και κάτι γίνεται. Και αυτό κι αν είναι είδηση.
Δύο ειδήσεις σημαντικές, που περάσανε στο ντούκου από τα κανάλια. Λες κι αν μας φωτίζανε τη καρδιά με λίγη ελπίδα θα χάλαγε ο κόσμος που έχουν κατασκευάσει. Αλλά είναι κόσμος δικός τους αυτός ο μίζερος κόσμος. Ο άλλος κόσμος, ο πραγματικός, μέσα στον οποίο ζούμε, μπορεί και πρέπει να έχει ελπίδα, και τα δύο αυτά γεγονότα των τελευταίων ημερών το δείχνουν ξεκάθαρα.
Προφανώς είναι γεγονός, το ότι τα κανάλια σιωπούν παντελώς, τείνει να το μετατρέψει σε μη γεγονός.
Το τι ζητάνε οι κρατούμενοι, τι δικαιούνται κτλ κτλ είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, ίσως με πολλές αμφιλεγόμενες και αντικρουόμενες απόψεις. Ανεξαρτήτως όμως, χρησιμοποιούν το δικαιωμα τους να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν κάτι. Και το κάνουν ειρηνικά. Πιθανότατα αν το κάνανε βίαια να ασχολιούντουσαν πιο σοβαρά μαζί τους. Είναι πολύ σημαντικό όμως ότι το κάνουν ειρηνικά, και ελπίζω να αντέξουν να συνεχίσουν με αυτό το τρόπο διαμαρτυρίας και ας φαίνεται αναποτελεσματικός. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε εμείς οι "φιλήσυχοι" πολίτες να σταθούμε ψύχραιμα μπροστά σε αυτά που ζητάνε και να τα δούμε σφαιρικά όπως τους πρέπει.
Ίσως η ακινητοποίηση της Αθήνας από την απεργία στο ΜΕΤΡΟ να γίνεται πιο αισθητή και να μας ζορίζει λίγο παραπάνω.
Ίσως να μη μπορούμε να ξεφύγουμε από ένα μπλακάουτ από τη ΔΕΗ.
Όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν και δυσλειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις γιατί δεν έχουν οι γονείς που να αφήσουν τα παιδιά τους, να το νιώθουμε στο πετσί μας.
Αλλά πάλι, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, ποιός έκατσε να δει ποιά τα αιτήματα. Κανείς. Το ενδιαφέρον κινείται πέριξ των δυσκολιών, ταραχών, δυσλειτουργιών και τα συναφή. Βατοπαίδια, Ρουσόπουλοι, και τα κακά της μοίρας μας. Κι όλοι να βυθιζόμαστε στην απελπισία που πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Κι όμως για μένα δύο τα μεγάλα θέματα των τελευταίων ημερών,
Πρώτιστο, οι κρατούμενοι, ναι αυτοί που έχουμε ως κοινωνία έγκλειστους γιατί είναι αντικοινωνικοί, μπορούν και επιτυγχάνουν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν ειρηνικά, χωρίς βία, χωρίς ταραχές, χωρίς να δημιουργούσουν πρόβλημα σε κανέναν. Αυτό κι αν είναι είδηση.
Και δεύτερο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας, ένας ραδιοφωνικός σταθμός διοργανώνει και επιτυγχάνει με μεγάλη συμμετοχή των πολιτών αναδάσωση στον Υμηττό. Ναι, εμείς που πάμε από το κακό στο χειρότερο, όταν μας δοθεί η ευκαιρία, όταν νοιώσουμε ότι υπάρχει λόγος και θα υπάρχει αποτέλεσμα, κινητοποιούμαστε, και κάτι γίνεται. Και αυτό κι αν είναι είδηση.
Δύο ειδήσεις σημαντικές, που περάσανε στο ντούκου από τα κανάλια. Λες κι αν μας φωτίζανε τη καρδιά με λίγη ελπίδα θα χάλαγε ο κόσμος που έχουν κατασκευάσει. Αλλά είναι κόσμος δικός τους αυτός ο μίζερος κόσμος. Ο άλλος κόσμος, ο πραγματικός, μέσα στον οποίο ζούμε, μπορεί και πρέπει να έχει ελπίδα, και τα δύο αυτά γεγονότα των τελευταίων ημερών το δείχνουν ξεκάθαρα.
Σάββατο, Νοεμβρίου 15, 2008
Χάος; μωρέ τι μας λες!
Αντιγράφω από πρόγραμμα θεατρικής παράστασης που είδα πρόσφατα
(από πρώτη ματιά φαίνεται μαύρο, αλλά δεν είναι, κοιτάχτε προσεκτικότερα)
"Η ανθρωπότης στέκεται απέναντι στο χάος χωρίς Θεό.
...
Από τις θρησκευτικές αυταπάτες...
Να βρεθώ στη Σιωπή, στο Σκοτάδι δίχως προσδοκίες κι ελπίδες, στη τελική αξιοπρέπεια που δικαιούται ο άνθρωπος ανάμεσα στα δύο κενά: το Κενό πριν τη γέννηση και το Κενό μετά το θάνατο. Στη διαδρομή ανάμεσα στα δύο Κενά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι η μόνη αντικειμενική αλήθεια της ζωής είναι η θνητότητα."
Βγάλτε το σκοτάδι, κρατήστε τη Σιωπή, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδες. Επιλέξτε αυτό να επιτευχθεί με αυταπάτες (θρησκευτικές ή άλλες) ή χωρίς αυταπάτες. Δεν έχει σημασία το πως, αρκεί να βιώσουμε τη σιωπή του νου, χωρίς να είμαστε σε κανένα από τα δύο Κενά. Είναι εφικτό, ω ναι, ω ναι. Και τότε δεν είναι χάος, είναι τάξη, και πολύ εντάξει!
(από πρώτη ματιά φαίνεται μαύρο, αλλά δεν είναι, κοιτάχτε προσεκτικότερα)
"Η ανθρωπότης στέκεται απέναντι στο χάος χωρίς Θεό.
...
Από τις θρησκευτικές αυταπάτες...
Να βρεθώ στη Σιωπή, στο Σκοτάδι δίχως προσδοκίες κι ελπίδες, στη τελική αξιοπρέπεια που δικαιούται ο άνθρωπος ανάμεσα στα δύο κενά: το Κενό πριν τη γέννηση και το Κενό μετά το θάνατο. Στη διαδρομή ανάμεσα στα δύο Κενά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι η μόνη αντικειμενική αλήθεια της ζωής είναι η θνητότητα."
από τα ημερολόγια του Σάντορ Μάραϊ
Βγάλτε το σκοτάδι, κρατήστε τη Σιωπή, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδες. Επιλέξτε αυτό να επιτευχθεί με αυταπάτες (θρησκευτικές ή άλλες) ή χωρίς αυταπάτες. Δεν έχει σημασία το πως, αρκεί να βιώσουμε τη σιωπή του νου, χωρίς να είμαστε σε κανένα από τα δύο Κενά. Είναι εφικτό, ω ναι, ω ναι. Και τότε δεν είναι χάος, είναι τάξη, και πολύ εντάξει!
Δευτέρα, Νοεμβρίου 10, 2008
επετειακά
Πρώτος μπροστά μπροστά στην ουρά που θα τον οδηγήσει στην ελευθερία από το σχολείο (μα κάθε μέρα μπροστά, και ο πιο ανυπόμονος). Γέλιο μέχρι τα αυτιά, χαρά, χέρια ανοιχτά τρέχει στην αγκαλιά μου. Έχω χαρτάκι, έχω χαρτάκι, εδώ μέσα στη τσάντα! Ωχ ποιημα σκέφτομαι, για την επερχόμενη "γιορτούλα" για το Πολυτεχνείο. Καλά καρδιά μου, θα το δούμε σπίτι λέω, και σκέφτομαι την άχαρη δουλειά του γονέα, να βοηθήσει το παιδί να αποστηθίσει. Σε στιγμή πιο χαλαρή, αργότερα, Φέρε Ιάσωνα το χαρτί από το σχολείο να μάθουμε τα λόγια.
" Είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι"
Με πιάσανε τα κλάματα, με το ένα και με το άλλο, ξεχνιόμαστε, και εκεί που η 17 Νοέμβρη ερχοτανε θολά για άλλη μια φορά, φτάσανε 6 λέξεις να μου θυμίσουν τι είναι και τι σημαίνει για μένα. Και ο Ιάσονας δικαίως, γιατί κλαις μαμά; Πως να του αξηγήσεις, πεντέμισι χρονών, τι να πεις, άρχισα να του λέω επιγραμματικά την ιστορία, και μετά γιατί δεν ήξερα πως να του δώσω να καταλάβει πήρα το ρισκο, ιντερνετ, και όλα τα ντοκουμέντα εκεί, φωτόγραφίες, τα τανκς, ηχητικά. Δε ξέρω αν έκανα καλά, δεν πειράζει εξάλλου, το πρώτο ή το τελευταίο λάθος είναι; Ο Ιάσωνας πάντως δήλωσε ότι αυτός θα έπαιρνε μπανάνες και θα τις έβαζε μέσα στα πυροβόλα να βουλώσουν. Κι έτσι αλάφρυνε λίγο το κλίμα.
" Είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι"
Με πιάσανε τα κλάματα, με το ένα και με το άλλο, ξεχνιόμαστε, και εκεί που η 17 Νοέμβρη ερχοτανε θολά για άλλη μια φορά, φτάσανε 6 λέξεις να μου θυμίσουν τι είναι και τι σημαίνει για μένα. Και ο Ιάσονας δικαίως, γιατί κλαις μαμά; Πως να του αξηγήσεις, πεντέμισι χρονών, τι να πεις, άρχισα να του λέω επιγραμματικά την ιστορία, και μετά γιατί δεν ήξερα πως να του δώσω να καταλάβει πήρα το ρισκο, ιντερνετ, και όλα τα ντοκουμέντα εκεί, φωτόγραφίες, τα τανκς, ηχητικά. Δε ξέρω αν έκανα καλά, δεν πειράζει εξάλλου, το πρώτο ή το τελευταίο λάθος είναι; Ο Ιάσωνας πάντως δήλωσε ότι αυτός θα έπαιρνε μπανάνες και θα τις έβαζε μέσα στα πυροβόλα να βουλώσουν. Κι έτσι αλάφρυνε λίγο το κλίμα.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 05, 2008
είναι να τρελαίνεσαι
ή να βαράς το κεφάλι σου στο τοίχο
Προσπαθώ να μαζέψω τα δικαιολογιτικά για να κάνω αίτηση μέσω ΑΣΕΠ. Στα γεράματα μου ήρθε να γίνω δημόσιος υπάλληλος θα πεις, αλλά ποτέ δε ξέρεις ίσως να ναι για καλό.
Δύο διαφορετικές εμπειρίες.
Δε βρίσκω το Master μου οπότε τηλεφωνώ στο πανεπιστήμιο στη Αγγλία από όπου αποφοίτησα το 1997 παρακαλώ (δε θυμώμουν τη χρονιά αυτοί μου το βρήκαν με μόνη πληροφορία το όνομα και τη χρονολογία γέννησης) και μέσω τηλεφώνου και email μέσα σε μισή ώρα κατάφερα να βρώ που πρέπει να απεθυνθώ, να κάνω αίτηση για επανέκδοση πτυχίου, να πληρώσω ηλεκτρονικά το κόστος, και να με ενημερώσουν ότι εκδόθηκε, μήπως να σας το στείλουμε με φαξ πριν το ταχυδρομήσουμε. Και το φαξ είναι στα χέρια μου. Σημειωτέον. Τηλέφωνησα στις 9:οο η ώρα που ανοίγουν.
Επόμενος σταθμός ΚΕΠ. Εγγραφή και ηλεκτρονική αίτηση για ότι χρειάζομαι. Ελπίζω στο τέλος της εβδομάδας να τα έχω. Διαδικασία σχετικά ανώδυνη, αν και μου πήρε συνολικά μια μιση ώρα μέχρι να βρώ αριθμούς δημοτολογίου, ΑΦΜ, ταυτότητας, μητρώου ΤΣΜΕΔΕ, ΤΕΕ και δε συμμαζεύεται. Δε παραπονιέμαι, ανώδυνο ήταν. Όσο ήμουν στον ιστότοπο του ΚΕΠ πέφτει το μάτι μου και στο "επίδομα για απροστάτευτα τέκνα". Όπα λέω, τι είναι τούτο; Ψάχνω, ψάχνω, 44 ευρώπουλα για ανύπαντρες μανάδες. Δεν είναι πολλά, καλύπτουν για να δω, το γάλα και τα γιαούρτια του παιδιού, οπότε κάτι είναι, από το τίποτα, μαλλον δεν τα δικαιούμαι, αλλά ποτέ δε ξέρεις, για να δω αν τα δικαιούμαι. Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω, και εν τέλει να τη η πληροφορία, δε τα δικαιούμαι φυσικά, αλλά είναι να τρελαίνεσαι. Για να τα δικαιούται η άμοιρη ανύπαντρη μάνα πρέπει να έχει οικογενειακό εισόδημα κάτω από 294 ευρώ το μήνα; Συγνώμη μπορούν δύο άτομα να επιβιώσουν με αυτό το ποσό; Ή με τα 334 ευρώ που γίνονται μαζί με το επίδομα; Δε μιλάμε να είσαι στα όρια της φτώχιας αλλά τελείως στον πάτο. Και τα παιδιά παραμένουν απροστάτευτα δυστυχώς.
Προσπαθώ να μαζέψω τα δικαιολογιτικά για να κάνω αίτηση μέσω ΑΣΕΠ. Στα γεράματα μου ήρθε να γίνω δημόσιος υπάλληλος θα πεις, αλλά ποτέ δε ξέρεις ίσως να ναι για καλό.
Δύο διαφορετικές εμπειρίες.
Δε βρίσκω το Master μου οπότε τηλεφωνώ στο πανεπιστήμιο στη Αγγλία από όπου αποφοίτησα το 1997 παρακαλώ (δε θυμώμουν τη χρονιά αυτοί μου το βρήκαν με μόνη πληροφορία το όνομα και τη χρονολογία γέννησης) και μέσω τηλεφώνου και email μέσα σε μισή ώρα κατάφερα να βρώ που πρέπει να απεθυνθώ, να κάνω αίτηση για επανέκδοση πτυχίου, να πληρώσω ηλεκτρονικά το κόστος, και να με ενημερώσουν ότι εκδόθηκε, μήπως να σας το στείλουμε με φαξ πριν το ταχυδρομήσουμε. Και το φαξ είναι στα χέρια μου. Σημειωτέον. Τηλέφωνησα στις 9:οο η ώρα που ανοίγουν.
Επόμενος σταθμός ΚΕΠ. Εγγραφή και ηλεκτρονική αίτηση για ότι χρειάζομαι. Ελπίζω στο τέλος της εβδομάδας να τα έχω. Διαδικασία σχετικά ανώδυνη, αν και μου πήρε συνολικά μια μιση ώρα μέχρι να βρώ αριθμούς δημοτολογίου, ΑΦΜ, ταυτότητας, μητρώου ΤΣΜΕΔΕ, ΤΕΕ και δε συμμαζεύεται. Δε παραπονιέμαι, ανώδυνο ήταν. Όσο ήμουν στον ιστότοπο του ΚΕΠ πέφτει το μάτι μου και στο "επίδομα για απροστάτευτα τέκνα". Όπα λέω, τι είναι τούτο; Ψάχνω, ψάχνω, 44 ευρώπουλα για ανύπαντρες μανάδες. Δεν είναι πολλά, καλύπτουν για να δω, το γάλα και τα γιαούρτια του παιδιού, οπότε κάτι είναι, από το τίποτα, μαλλον δεν τα δικαιούμαι, αλλά ποτέ δε ξέρεις, για να δω αν τα δικαιούμαι. Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω, και εν τέλει να τη η πληροφορία, δε τα δικαιούμαι φυσικά, αλλά είναι να τρελαίνεσαι. Για να τα δικαιούται η άμοιρη ανύπαντρη μάνα πρέπει να έχει οικογενειακό εισόδημα κάτω από 294 ευρώ το μήνα; Συγνώμη μπορούν δύο άτομα να επιβιώσουν με αυτό το ποσό; Ή με τα 334 ευρώ που γίνονται μαζί με το επίδομα; Δε μιλάμε να είσαι στα όρια της φτώχιας αλλά τελείως στον πάτο. Και τα παιδιά παραμένουν απροστάτευτα δυστυχώς.
Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008
Αναπάντεχα
Σήμερα το μεσημέρι, πηγαίνοντας να πάρω από το σχολείο τον Ιάσωνα, ακούω από κάπου μακριά, μια υπέροχη αντρική φωνή, να τραγουδά. Ο ήχος με πλησίαζε, και με πλησίαζε, και ξαφνικά, βλέπω έναν νεαρό, άτσαλα ντυμένο και μακρυμάλλη, πάνω σε ποδήλατο, να τραγουδά και να πηγαίνει. Και ο ήχος με προσπέρασε και μετά χάθηκε.
Γλυκάθηκα και χαμογέλασα, κι έτσι εντελώς ξαφνικά θυμήθηκα, ότι αυτό είναι που αγαπώ στη ζωή, αυτές τις μικρές μαγικές στιγμές. Περιέργως την υπόλοιπη μέρα ήμουν πολύ καλά. Πήγα και πισίνα. Έφτιαξα και πίτσα (πολλοστή προσπάθεια και επιτέλους η πρώτη επιτυχημένη, μπράβο αλκιμήδη, μπράβο). Πήγα και θέατρο (μαγικό), και, μου έδωσε και τριαντάφυλλο ο ηθοποιός (τα καλά του να κάθεσαι πρώτη σειρά φιλενάδες αγαπημένες). Γύρισα να γράψω για το έργο, αλλά δε ξέρω γιατί, κάτι με έπιασε και ξαναδιάβασα τα πρώτα πρώτα ποστ μου. Με παρεξένεψε η αισιοδοξία τους. Εγώ θυμάμαι εκείνη την εποχή ως μία από τις πιο μου δύσκολες. Θαύμασα τη δύναμη μου. Και διάβασα σε αυτά και κάτι που είχα ξεχάσει εντελώς και που κάποτε ήταν όλο μου το είναι, η αντίληψη μου για τη ζωή
"Νοιώσε, γεύσου, ζήσε"
Κι έτσι αναπάντεχα, πιστεύω ότι με ξαναβρήκα.
Το πιο απιστευτο, το τραγούδι ήταν το fly me to the moon. Αλλά θα επιλέξω να μη βάλω περαιτέρω διαστάσεις σε αυτό το γεγονός. Ήταν τυχαίο εξάλλου!
Το θεατρικό ήταν το "Από δω και πέρα μόνο χαπι έντ" και θα θεωρήσω το τίτλο του έργου επίσης παντελέστατα τυχαίο...
Γλυκάθηκα και χαμογέλασα, κι έτσι εντελώς ξαφνικά θυμήθηκα, ότι αυτό είναι που αγαπώ στη ζωή, αυτές τις μικρές μαγικές στιγμές. Περιέργως την υπόλοιπη μέρα ήμουν πολύ καλά. Πήγα και πισίνα. Έφτιαξα και πίτσα (πολλοστή προσπάθεια και επιτέλους η πρώτη επιτυχημένη, μπράβο αλκιμήδη, μπράβο). Πήγα και θέατρο (μαγικό), και, μου έδωσε και τριαντάφυλλο ο ηθοποιός (τα καλά του να κάθεσαι πρώτη σειρά φιλενάδες αγαπημένες). Γύρισα να γράψω για το έργο, αλλά δε ξέρω γιατί, κάτι με έπιασε και ξαναδιάβασα τα πρώτα πρώτα ποστ μου. Με παρεξένεψε η αισιοδοξία τους. Εγώ θυμάμαι εκείνη την εποχή ως μία από τις πιο μου δύσκολες. Θαύμασα τη δύναμη μου. Και διάβασα σε αυτά και κάτι που είχα ξεχάσει εντελώς και που κάποτε ήταν όλο μου το είναι, η αντίληψη μου για τη ζωή
"Νοιώσε, γεύσου, ζήσε"
Κι έτσι αναπάντεχα, πιστεύω ότι με ξαναβρήκα.
Το πιο απιστευτο, το τραγούδι ήταν το fly me to the moon. Αλλά θα επιλέξω να μη βάλω περαιτέρω διαστάσεις σε αυτό το γεγονός. Ήταν τυχαίο εξάλλου!
Το θεατρικό ήταν το "Από δω και πέρα μόνο χαπι έντ" και θα θεωρήσω το τίτλο του έργου επίσης παντελέστατα τυχαίο...
Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2008
ονειρικές εκπτώσεις
Έχω μια ανηψιά που είναι μια σειρά από θαύματα. Όμορφο παιδί, καλό παιδί, έξυπνο παιδί. Με συγκλονίζει το χιούμορ της. Το παιδί δε το ξέρω. Κατοικεί μακριά από εμάς και δυστυχώς η επαφή είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Εξ ακοής μαθαίνω νέα της και θαυμάζω. Τυγχάνει να είναι το μοναδικό παιδί αυτής της γενιάς που ο πατέρας μου πρόλαβε κάπως να ζήσει πριν πεθάνει.
Σε τροχαίο πριν τέσσερα χρόνια χτύπησε άσχημα και έπεσε σε κώμα. Ποιός ακριβώς τη γάντζωσε στη ζωή, η μάνα της; η ίδια; είναι τόσο καλό παιδί που μερικές φορές σκέφτομαι γαντζώθηκε γιατί δεν άντεχε η ψυχή της να στεναχωρήσει τους γονείς της, κι έτσι, σαν από θαύμα ξύπνησε μετά από εννέα δέκα μήνες. Και συνέχισε τα θαύματα, έμαθε ξανά να περπατάει, έμαθε ξανά να μιλάει, έμαθε ξανά να χρησιμοποιεί τα χέρια της. Δυστυχώς όχι τόσο καλά όσο πριν το ατύχημα. Και μετά είπε να κάνει μερικά ακόμη θαύματα, και για να συνεχίσει να είναι στο σχολείο με τις φίλες της, διάβασε ένα καλοκαίρι και πέρασε τη τάξη που είχε χάσει. Και τελευταία έκανε ακόμη ένα, έδωσε πανελλήνιες (ή πανελαδικές ή όπως αλλιώς τις λένε αυτές τις εκ των ες ες εκπορευόμενες εξετάσεις εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια) και ήρθε σχεδόν πρώτη. Δε ξέρω από πότε είχα να τη δω. Την είδα αυτή την εβδομάδα. Δε γνωρίζω τίποτα για το ποιά είναι πραγματικά. Θα ήθελα, αλλά όσο κι αν μου μίλησε με τόση αγάπη, μα πως μπορεί να είναι τόσο γλυκιά; κάπου νιώθω παρείσακτη στη ζωή της, στη ζωή των δικών της ανθρώπων. Τι να της πω κι εγώ από τη ζωή μου; Ανάμεσα στους γονείς της μια σύγκρουση. Η μητέρα, ορμώμενη ίσως από την ανάγκη της να δει το παιδί της να ξεκουράζεται; ή ίσως να διαισθάνεται ότι το παιδί της έχει ανάγκη από ξεκούραση; ή ίσως να θέλει να τη προστατεύσει από απογοητεύσεις; να θέλει να τη βοηθήσει να αποδεχθεί μια κατάσταση και να προχωρήσει; που να ξέρω, δε τους ξέρω τους ανθρώπους, και ο πατέρας σα να θέλει να τη σπρώξει να το παλέψει λίγο ακόμα, να την αφήσει να κάνει άλλη μια μικρή κατάκτηση μόνη της, για να χτίσει την αυτοπεποίηθηση της; για να μην κάνει εκπτώσεις στα όνειρα της; Τείνω με τον πατέρα, αλλά όπως είπαμε, τι να τους πω κι εγώ από τη ζωή μου; αγγαλιάσανε το θάνατο οικογενειακώς και βγήκανε από τη μάχη νικητές αλλά με βαριά τραύματα. Κι όπως έβλεπα αυτό το θεσπέσιο παιδί, να περπατά σιγά και να επιμένει να περπατά, να μιλάει αργά και να πετάει τις φοβερές ατάκες, να δέχεται αρνήσεις από σχολές που ήθελε λόγω των κινητικών της προβλημάτων και ας είναι η ενσάρκωση του θαύματος, σκεφτόμουν εκείνα τα νιάτα που αναφερόμουνα σε προηγούμενο ποστ, που είχαν αυτήν την αύρα ότι ο κόσμος τους ανήκει, και αναρωτιόμουν αν η ανηψιά μου έχει κρατήσει αυτή τη μαγική αίσθηση, κι ν κι εγώ τελικά την έχασα τη στιγμή που αποδέχτηκα εκπτώσεις στα όνειρα μου, και ήθελα να της πω, μη κάνεις κούκλα μου εκπτώσεις στα όνειρα σου, μη, κανείς ποτέ δε θα έπρεπε να κάνει επτώσεις στα όνειρα του, αλλά όπως είπα, δε το γνωρίζω το παιδί, δε ξέρω τι έχει περάσει, περνάει, θα περάσει, πόσα θαύματα αντέχει ακόμη να κάνει, πόσα θαύματα να θέλει να κάνει, κι εξάλλου, η πρώτη αμαρτωλή των ονειρικών εκπτώσεων δεν είμαι εγώ η ίδια; Ανασύρω όνειρα παλιά, τα ξεσκονίζω και δε μπορώ να αποφασίσω αν θα τα βγάλω από το καλάθι των προσφορών, αν έχω το κουράγιο να τα ξανακρεμάσω σε πρώτη θέα, και τελικά λέω, ότι κάπου εκεί αρχίσαμε να χάνουμε τα νιάτα μας, όταν τα αζήτητα τα βάλαμε στο καλάθι των αζητήτων αντί να διεκδικήσουμε τη πώληση τους.
Σε τροχαίο πριν τέσσερα χρόνια χτύπησε άσχημα και έπεσε σε κώμα. Ποιός ακριβώς τη γάντζωσε στη ζωή, η μάνα της; η ίδια; είναι τόσο καλό παιδί που μερικές φορές σκέφτομαι γαντζώθηκε γιατί δεν άντεχε η ψυχή της να στεναχωρήσει τους γονείς της, κι έτσι, σαν από θαύμα ξύπνησε μετά από εννέα δέκα μήνες. Και συνέχισε τα θαύματα, έμαθε ξανά να περπατάει, έμαθε ξανά να μιλάει, έμαθε ξανά να χρησιμοποιεί τα χέρια της. Δυστυχώς όχι τόσο καλά όσο πριν το ατύχημα. Και μετά είπε να κάνει μερικά ακόμη θαύματα, και για να συνεχίσει να είναι στο σχολείο με τις φίλες της, διάβασε ένα καλοκαίρι και πέρασε τη τάξη που είχε χάσει. Και τελευταία έκανε ακόμη ένα, έδωσε πανελλήνιες (ή πανελαδικές ή όπως αλλιώς τις λένε αυτές τις εκ των ες ες εκπορευόμενες εξετάσεις εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια) και ήρθε σχεδόν πρώτη. Δε ξέρω από πότε είχα να τη δω. Την είδα αυτή την εβδομάδα. Δε γνωρίζω τίποτα για το ποιά είναι πραγματικά. Θα ήθελα, αλλά όσο κι αν μου μίλησε με τόση αγάπη, μα πως μπορεί να είναι τόσο γλυκιά; κάπου νιώθω παρείσακτη στη ζωή της, στη ζωή των δικών της ανθρώπων. Τι να της πω κι εγώ από τη ζωή μου; Ανάμεσα στους γονείς της μια σύγκρουση. Η μητέρα, ορμώμενη ίσως από την ανάγκη της να δει το παιδί της να ξεκουράζεται; ή ίσως να διαισθάνεται ότι το παιδί της έχει ανάγκη από ξεκούραση; ή ίσως να θέλει να τη προστατεύσει από απογοητεύσεις; να θέλει να τη βοηθήσει να αποδεχθεί μια κατάσταση και να προχωρήσει; που να ξέρω, δε τους ξέρω τους ανθρώπους, και ο πατέρας σα να θέλει να τη σπρώξει να το παλέψει λίγο ακόμα, να την αφήσει να κάνει άλλη μια μικρή κατάκτηση μόνη της, για να χτίσει την αυτοπεποίηθηση της; για να μην κάνει εκπτώσεις στα όνειρα της; Τείνω με τον πατέρα, αλλά όπως είπαμε, τι να τους πω κι εγώ από τη ζωή μου; αγγαλιάσανε το θάνατο οικογενειακώς και βγήκανε από τη μάχη νικητές αλλά με βαριά τραύματα. Κι όπως έβλεπα αυτό το θεσπέσιο παιδί, να περπατά σιγά και να επιμένει να περπατά, να μιλάει αργά και να πετάει τις φοβερές ατάκες, να δέχεται αρνήσεις από σχολές που ήθελε λόγω των κινητικών της προβλημάτων και ας είναι η ενσάρκωση του θαύματος, σκεφτόμουν εκείνα τα νιάτα που αναφερόμουνα σε προηγούμενο ποστ, που είχαν αυτήν την αύρα ότι ο κόσμος τους ανήκει, και αναρωτιόμουν αν η ανηψιά μου έχει κρατήσει αυτή τη μαγική αίσθηση, κι ν κι εγώ τελικά την έχασα τη στιγμή που αποδέχτηκα εκπτώσεις στα όνειρα μου, και ήθελα να της πω, μη κάνεις κούκλα μου εκπτώσεις στα όνειρα σου, μη, κανείς ποτέ δε θα έπρεπε να κάνει επτώσεις στα όνειρα του, αλλά όπως είπα, δε το γνωρίζω το παιδί, δε ξέρω τι έχει περάσει, περνάει, θα περάσει, πόσα θαύματα αντέχει ακόμη να κάνει, πόσα θαύματα να θέλει να κάνει, κι εξάλλου, η πρώτη αμαρτωλή των ονειρικών εκπτώσεων δεν είμαι εγώ η ίδια; Ανασύρω όνειρα παλιά, τα ξεσκονίζω και δε μπορώ να αποφασίσω αν θα τα βγάλω από το καλάθι των προσφορών, αν έχω το κουράγιο να τα ξανακρεμάσω σε πρώτη θέα, και τελικά λέω, ότι κάπου εκεί αρχίσαμε να χάνουμε τα νιάτα μας, όταν τα αζήτητα τα βάλαμε στο καλάθι των αζητήτων αντί να διεκδικήσουμε τη πώληση τους.
Τρίτη, Ιουλίου 08, 2008
Μεγάλο ψέμα κύριε Νίκο
Ο κύριος Πορτοκάλογλου σήμερα στη συναλία του τη γιορτινή στο Ηρώδειο αφιέρωσε το γνωστότατο άσμα στους απανταχού κατατρεγμένους από τη γκαντεμιά
"Γιατί ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, οοοοό, πιο ζωντανό, οοοό."
Αμ δε. Δε σε σκοτώνει, αλλά σκοτώνει πολλά μέσα σου σιγά σιγά (την ελπίδα, το κουράγιο, τη πίστη, την γαλήνη κι άλλα, κι άλλααν έχεις όρεξη συμπλήρωσε τα κενά που άφησα) και ναι είσαι ζωντανός, ένας ζωντανός απονεκρωμένος που τσουλάει τα πάντα γύρω του. Που να βρεις κουράγιο κι όλα πάλι από την αρχή. Γιατί όχι, δυστυχώς δεν είναι ρόδα, δε γυρίζει και η ζαριά δε θα σου ρθει. Καλά θα τανε, να χουμε κάτι να ξεχνιομαστε και να αυταπατώμαστε, ή μήπως να αρνιόμαστε τις ευθύνες μας; αλλά δε νομίζω ότι είναι θέμα γκαντεμιάς, είναι θέμα προσωπικών επιλογών, ίσως κάποια στιγμή, αυτό που δε σε σκοτώνει να καταφέρει να σε ξυπνήσει για να αλλάξεις τις επιλογές σου και τότε, χαρωπά να αναφωνήσεις, είδες, έχει ο καιρός γυρίσματα και ήρθε αυτή η τιμημένη πολυαναμενόμενη πολυπροσδωκώμενη άσπρη μέρα και για μας. Δεν έρχεται, τη φέρνεις, και ότι δε σε σκότωσε, άντε δες το σα μάθημα για να μη τρελαθείς από το μάταιον του γεγονότος, αν αυτό σε βολεύει, ή σα πληρωμή που έδωσες προκαταβολικά για να λάβεις δικαιωματικά στο μέλλον, αλλά, ξες πολύ καλά, ότι ήταν απλά και απλούστατα δική σου λανθασμένη επιλογή. Αντέχεται;
Λίγο στις μαύρες μου, ε; Τι λείπει, τι φταίει, και η καρδιά μου κ(λ)αίει, τραγούδησε αργότερα με τη θεική κ. Αρβανιτάκη, και τραγούδησε τη δική μου αλήθεια. Κάποτε χωρίς το λάμδα, πλέον το λάμδα θα μπορούσε να είναι και κεφαλαίο.
Να ανταπαντήσω με κάτι από τους κυρίους κυρίους που τα είπαν όλα;
Γέλα πουλί μου, γέλα και είναι η ζωή μια τρέλα
"Γιατί ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, οοοοό, πιο ζωντανό, οοοό."
Αμ δε. Δε σε σκοτώνει, αλλά σκοτώνει πολλά μέσα σου σιγά σιγά (την ελπίδα, το κουράγιο, τη πίστη, την γαλήνη κι άλλα, κι άλλααν έχεις όρεξη συμπλήρωσε τα κενά που άφησα) και ναι είσαι ζωντανός, ένας ζωντανός απονεκρωμένος που τσουλάει τα πάντα γύρω του. Που να βρεις κουράγιο κι όλα πάλι από την αρχή. Γιατί όχι, δυστυχώς δεν είναι ρόδα, δε γυρίζει και η ζαριά δε θα σου ρθει. Καλά θα τανε, να χουμε κάτι να ξεχνιομαστε και να αυταπατώμαστε, ή μήπως να αρνιόμαστε τις ευθύνες μας; αλλά δε νομίζω ότι είναι θέμα γκαντεμιάς, είναι θέμα προσωπικών επιλογών, ίσως κάποια στιγμή, αυτό που δε σε σκοτώνει να καταφέρει να σε ξυπνήσει για να αλλάξεις τις επιλογές σου και τότε, χαρωπά να αναφωνήσεις, είδες, έχει ο καιρός γυρίσματα και ήρθε αυτή η τιμημένη πολυαναμενόμενη πολυπροσδωκώμενη άσπρη μέρα και για μας. Δεν έρχεται, τη φέρνεις, και ότι δε σε σκότωσε, άντε δες το σα μάθημα για να μη τρελαθείς από το μάταιον του γεγονότος, αν αυτό σε βολεύει, ή σα πληρωμή που έδωσες προκαταβολικά για να λάβεις δικαιωματικά στο μέλλον, αλλά, ξες πολύ καλά, ότι ήταν απλά και απλούστατα δική σου λανθασμένη επιλογή. Αντέχεται;
Λίγο στις μαύρες μου, ε; Τι λείπει, τι φταίει, και η καρδιά μου κ(λ)αίει, τραγούδησε αργότερα με τη θεική κ. Αρβανιτάκη, και τραγούδησε τη δική μου αλήθεια. Κάποτε χωρίς το λάμδα, πλέον το λάμδα θα μπορούσε να είναι και κεφαλαίο.
Να ανταπαντήσω με κάτι από τους κυρίους κυρίους που τα είπαν όλα;
Γέλα πουλί μου, γέλα και είναι η ζωή μια τρέλα
Πέμπτη, Ιουλίου 03, 2008
απλά μια σειρά από απώλειες
Ο καλός ο nuwanda με κάλεσε σε μια παρουσίαση βιβλίου (βιβλίων δύο παρακαλώ) και πως και έγινε και ξεκουνήθηκα και πήγα. Και τι καλά που έκανα. Περιέργως ήταν what the doctor ordered, εγώ που τόσο επιζητούσα την επιφάνεια, να κάνω μια μικρή μικρούτσικη βουτίτσα. Ανάγκη των τελευταίων ημερών, και όταν οι περιστάσεις φέρνουν, έμαθα πιά να ακολουθώ και να μη μαλώνω μαζί τους. Μπλα μπλα μπλα, πάμε στα πιο όμορφα.
Παρουσίασαν λοιπόν, με ζέστη και αγάπη δύο βιβλία, τον " Υγρό Χρόνο" της Ελένης Γκίκα (alef) και το maybe του Χρήστου Παπαμιχάλη (moha). Δεν το ήξερα ότι ο κ. Παπαμιχάλης είναι ο ίδιος που ακούω χρόνια τώρα και λατρεύω στον Μελωδία, αυτό κι αν ήταν ευχάριστη έκπληξη.
Φυσικά τη παρουσίαση ακολούθησε συζήτηση, και είπώθηκαν πολλά ωραία και σημαντικά. Κάποια με άγγιξαν κομματάκι περισσότερο και μιας και είμαι ντροπαλή (και καθόμουνα και πίσω πίσω γαλαρία) δε μίλησα εκεί. Λέει σε κάποια στιγμή ο Χρήστος Παπαμιχάλης, αναφερόμενος σε αυτούς που γίνονται κομμάτια, ότι αυτοί που δεν, δεν τον αφορούν. Εγώ πάλι, αυτούς που δε γίνονται κομμάτια τους ζηλεύω. Τους ζηλεύω που κατοικούν στην επιφάνεια και δεν γνωρίζουν κάν την ύπαρξη του βυθού. Τους ζηλεύω για την ευκολία και τη πηγαιότητα της χαράς που αντλούν από τη καθημερινή ρουτίνα. Για το ευκολοικανοποίητο. Για το ότι ίσως να ζητάνε πολλά, ίσως και όχι, αλλά είναι πλήρεις με αυτό που έχουν. Κατάρα και ευλογία ο βυθός ίσως, άμα τον συναντήσεις δε μπορείς να του κρυφτείς. Αλλά για αυτούς που ποτέ δεν τον απαντήσανε, ίσως οι υπόλοιποι που κατοικούμε στο βυθό να τους κοιταζουμε υποτιμητικά, τι να μας πεις κι εσύ από τη ζωή σου ένα πράγμα, που να καταλάβεις, ζωή μισή λέμε. Αλλά δες το αλλιώς, ω, κάτοικε του βάθους. Ζωή μισή; Ποιός θα κρίνει; Και τελικά όταν θα κλείσουμε τα μάτια ποιος θα έχει περισσότερες χαρές να μετρήσει; Και ποιανού η ζωή είναι μισή; Άραγε.
Θυμήθηκα, μια φορά σε ένα θέατρο κάκιστης ποιότητας, εγώ να δυσανασχετώ με τις βωμολοχίες, και να μη περνάω καθόλου, μα καθόλου καλά. Γύρω μου ένα κατάμεστο θέατρο είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Ποιός τελικά έχασε δυό ώρες από τη ζωή του; Ποιός έχει μια λιγότερη χαρά στον απολογισμό του; Οέο;
Αλλά αυτό είναι απλά μια μικρή μου διαφωνία. Ειπώθηκε και κάτι πολύ πολύ σημαντικό. Και δε θέλω επουδενί να μου το πάρει η λήθη.
(Δυστυχώς, δε θυμάμαι το όνομα της κυρίας ψυχολόγου συγγραφέος που το είπε, γιατί γερνάω και το τσερβέλο δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε)
Σοφή κουβέντα, πάνσοφη. Και προσοχή όχι λάθη, απώλειες. Πράγματα που τα έχεις και βίαια η ζωή στα πέρνει. Μια ατελείωτη σειρά από μικρούς και μεγάλους θανάτους, ένα συνεχές πένθος. Και μπορείς είτε να πενθείς και να θρηνείς για όλα αυτά που έχασες, ναι βάλε μέσα και τη παιδική ηλικία που οι δυσλειτουργικοί σου γονείς σου έκλεψαν, βάλε μέσα και τους φίλους που σιγά σιγά απομακρύνθηκαν, βάλε μέσα και πολλά άλλα, μπορείς λοιπόν να κάθεσαι να κλαίς για αυτά που φύγαν, ή μπορείς να δεχτείς την αλήθεια της ζωής και να προχωρήσεις στο παρακάτω. Τόσο απλά. Ο γιός μου το κάνει φυσικά και αβίαστα αυτό, αναγνωρίζει την απώλεια, εκφράζει τη δυσαρέσκεια/θυμό/θλίψη και μετά τρία πουλάκια κάθονται και πάμε για άλλα. Ο γιός μου παρεπιπτώντως κατοικεί στην επιφάνεια.
Πόσες φορές πρέπει να το επαναλάβω για να γίνει κτήμα μου άραγε;
Παρουσίασαν λοιπόν, με ζέστη και αγάπη δύο βιβλία, τον " Υγρό Χρόνο" της Ελένης Γκίκα (alef) και το maybe του Χρήστου Παπαμιχάλη (moha). Δεν το ήξερα ότι ο κ. Παπαμιχάλης είναι ο ίδιος που ακούω χρόνια τώρα και λατρεύω στον Μελωδία, αυτό κι αν ήταν ευχάριστη έκπληξη.
Φυσικά τη παρουσίαση ακολούθησε συζήτηση, και είπώθηκαν πολλά ωραία και σημαντικά. Κάποια με άγγιξαν κομματάκι περισσότερο και μιας και είμαι ντροπαλή (και καθόμουνα και πίσω πίσω γαλαρία) δε μίλησα εκεί. Λέει σε κάποια στιγμή ο Χρήστος Παπαμιχάλης, αναφερόμενος σε αυτούς που γίνονται κομμάτια, ότι αυτοί που δεν, δεν τον αφορούν. Εγώ πάλι, αυτούς που δε γίνονται κομμάτια τους ζηλεύω. Τους ζηλεύω που κατοικούν στην επιφάνεια και δεν γνωρίζουν κάν την ύπαρξη του βυθού. Τους ζηλεύω για την ευκολία και τη πηγαιότητα της χαράς που αντλούν από τη καθημερινή ρουτίνα. Για το ευκολοικανοποίητο. Για το ότι ίσως να ζητάνε πολλά, ίσως και όχι, αλλά είναι πλήρεις με αυτό που έχουν. Κατάρα και ευλογία ο βυθός ίσως, άμα τον συναντήσεις δε μπορείς να του κρυφτείς. Αλλά για αυτούς που ποτέ δεν τον απαντήσανε, ίσως οι υπόλοιποι που κατοικούμε στο βυθό να τους κοιταζουμε υποτιμητικά, τι να μας πεις κι εσύ από τη ζωή σου ένα πράγμα, που να καταλάβεις, ζωή μισή λέμε. Αλλά δες το αλλιώς, ω, κάτοικε του βάθους. Ζωή μισή; Ποιός θα κρίνει; Και τελικά όταν θα κλείσουμε τα μάτια ποιος θα έχει περισσότερες χαρές να μετρήσει; Και ποιανού η ζωή είναι μισή; Άραγε.
Θυμήθηκα, μια φορά σε ένα θέατρο κάκιστης ποιότητας, εγώ να δυσανασχετώ με τις βωμολοχίες, και να μη περνάω καθόλου, μα καθόλου καλά. Γύρω μου ένα κατάμεστο θέατρο είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Ποιός τελικά έχασε δυό ώρες από τη ζωή του; Ποιός έχει μια λιγότερη χαρά στον απολογισμό του; Οέο;
Αλλά αυτό είναι απλά μια μικρή μου διαφωνία. Ειπώθηκε και κάτι πολύ πολύ σημαντικό. Και δε θέλω επουδενί να μου το πάρει η λήθη.
(Δυστυχώς, δε θυμάμαι το όνομα της κυρίας ψυχολόγου συγγραφέος που το είπε, γιατί γερνάω και το τσερβέλο δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε)
"Η ζωή είναι μια σειρά από απώλειες. Ήρθαμε εδώ για να χάσουμε. Τα νιάτα μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, τις αντοχές μας και στο τελος τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε αυτό, τόσο πιο κερδισμένοι θα είμαστε, και θα μπορέσουμε να πάρουμε από αυτό μας το δύσκολο ταξίδι πάνω στη γη."(Κάπως έτσι, εδώ δε θυμάμαι το όνομα της, θα θυμηθώ ακριβώς το λόγο;)
Σοφή κουβέντα, πάνσοφη. Και προσοχή όχι λάθη, απώλειες. Πράγματα που τα έχεις και βίαια η ζωή στα πέρνει. Μια ατελείωτη σειρά από μικρούς και μεγάλους θανάτους, ένα συνεχές πένθος. Και μπορείς είτε να πενθείς και να θρηνείς για όλα αυτά που έχασες, ναι βάλε μέσα και τη παιδική ηλικία που οι δυσλειτουργικοί σου γονείς σου έκλεψαν, βάλε μέσα και τους φίλους που σιγά σιγά απομακρύνθηκαν, βάλε μέσα και πολλά άλλα, μπορείς λοιπόν να κάθεσαι να κλαίς για αυτά που φύγαν, ή μπορείς να δεχτείς την αλήθεια της ζωής και να προχωρήσεις στο παρακάτω. Τόσο απλά. Ο γιός μου το κάνει φυσικά και αβίαστα αυτό, αναγνωρίζει την απώλεια, εκφράζει τη δυσαρέσκεια/θυμό/θλίψη και μετά τρία πουλάκια κάθονται και πάμε για άλλα. Ο γιός μου παρεπιπτώντως κατοικεί στην επιφάνεια.
Πόσες φορές πρέπει να το επαναλάβω για να γίνει κτήμα μου άραγε;
Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
Ιούλιος. Δε το πιστεύω. Πως καβατζάρω έτσι τους μήνες. Πως από αναβολή σε αναβολή περνάνε οι μέρες μου κι εγώ είμαι ακόμη κάπου στην αρχή της ανοιξης κι ας έχει μπει φουριόζικο το καλοκαίρι. Μη με παρεξηγείτε, καλοκαιρινά πράγματα κάνω, όχι ανοιξιάτικα. Μπανάκι μανάκι και ηλιοκαμένη ήδη. Απλώς τα κάνω ερήμην μου. Λέω ότι τσουλάω τις μέρες, ή μήπως με τσουλάνε αυτές, και μαζεύω εμπειρίες, ουουουου ένα σωρώ, με το πέρας του χρόνου έρχεται η ωριμότης και άλλα πολλά. Ερήμην μου όμως. Έβλεπα μια ταινία, δε θυμάμαι πιά, ή μήπως ήταν σε κάποια καφετέρεια που παρατηρούσα κάτι νεαρά παιδιά; Δεν έχει σημασία, απλά είδα όλα αυτά τα νιάτα τα φουριόζικα, να σκύβουν τσαχπίνικα το κεφάλι και να σιγοψυθιρίζουν στις φιλενάδες του, και να γελάνε γαργαριστά, να περπατάνε με ένα βήμα, όχι απλά ελαφρύ, ένα βήμα που είχε μέσα του ζωή, καταλαβαίνεις τι εννοώ; και με θυμήθηκα πως ήμουν τότε, αχ, λέω, κάποτε κι εγώ περπατούσα έτσι, σιγοψυθίριζα έτσι, έριχνα τέτοια βλέμματα στο γκόμενο που ήταν πιο κει. Έτσι, βιώνοντας αυτό το μαγικό "όλα είναι δυνατά". Ο κόσμος μου ανήκε και τα όνειρα ήταν ότι ήθελα γιατί δεν υπήρχε τίποτα που δε μπορούσα να αποκτήσω. Ούτε που θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι κάτι που ήθελα μπορεί και να μην το αποκτούσα. Είκοσι χρόνια μετά, ακόμη πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Δυστυχώς είμαι πολύ δυνατή βρίσκομαι να λέω και το εννοώ, ναι, όλα δικά μου αν το θελήσω αλλά γιατί να το κάνω αυτό; Απλά δεν έχω τη διάθεση, τη θέληση ή το κουράγιο να τα αποκτήσω. Ή δε βρίσκω και το λόγο. Τόσο απλά. You know what I mean? Και το χειρότερο; αν εξαιρέσεις τις στιγμές που βλέπω τα νιάτα και η σκέψη μένει λίγο πιο έντονα μέσα μου, όλες τις άλλες τις στιγμές δε μου καίγεται καρφί για όλα αυτά. Ακόμη κι αν αυτοί που είμασταν δε μίναμε, ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε, είμαστε ακόμη εδώ. So fucking what? Καρφάκι δε μου καίγεται.
(Α ρε κατσιμιχαίοι όλα τα είπατε, απλά εμείς δε τα καταλάβαμε όλα)
(Α ρε κατσιμιχαίοι όλα τα είπατε, απλά εμείς δε τα καταλάβαμε όλα)
Κυριακή, Απριλίου 13, 2008
έτσι για να πω ότι μίλησα...
Βυθισμένη μέσα στη γαλήνια ασφάλεια της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας. Τίποτα δικό μου δε χωράει εκεί μέσα. Επιμελώς αποφεύγουμε τα δικά μας. Δουλειά, σπίτι, παιδί, τετριμένα. Και πολύ γέλιο. Πίσω πάλι στο χαζό παιδί χαρά γεμάτο. Άλλως, σαχλοκούδουνο. Ναι είμαι και αυτό. Καλά είναι. Επιφάνεια που τόσο επιζήτησα επιτέλους εδώ. Βυθισμένη στη γαλήνια ασφάλεια της ανυπαρξίας. Όχι για πολύ, οσο να ξεκουραστώ. Μόνο που ξεκουράζμαι και ξεκουρασμό δεν έχω. Άμα με άφηνες θα κοιμώμουνα θαρρώ για πάντα. Ευτυχώς δε γίνεται και έτσι τσουλάω τη ζωή. Τη ζωή που τελικά είναι αυτό που μας συμβαίνει όσο κάνουμε όνειρα και σχέδια, αυτό που μας έρχεται, το άπροοπτο ή το βαρετό, η γκαντεμιά ή το τυχερό, όσο κλαίμε τη μοίρα μας ή πετάμε από χαρά νομίζωντας ότι τα έχουμε όλα. Δεν έχω παράπονο, όσο περίμενα να ζήσω σε κάποια στιγμή μαγική που θα έλυνα τα προβλήματα μου και όλα κατά κάποιο παράξενο τρόπο θα κούμπωναν και θα μου αποκαλυπτότανε το "σχέδιο", όσο λοιπόν εγώ ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ζωής μου αυταπατώμαι ότι απλά σχεδιάζω, άντε στο τσακίρ κέφι να κάνω και καμιά πρόβα τζενεράλε, ερήμην μου, η ζωή συμβαίνει. Και μια χαρά συμβαίνει. Ποικιλόμορφη και απελπιστικά όμοια. Όλα μαζί.
Χα! Κι εκεί που πήγα να μπω στις μαύρες μου, στο ραδιόφωνο, η μουσική από το Grease. Να το καλέ το νόημα της ζωής, η Ολίβια ντυμένη στα μαύρα τα δερμάτινα να τραβάει από τη γραβάτα το Τζωνάκι ντυμένο φυτό. Αθάνατη σκηνή, και το κέφι μου φτιάχνει. Όνειρα γλυκά μας.
Χα! Κι εκεί που πήγα να μπω στις μαύρες μου, στο ραδιόφωνο, η μουσική από το Grease. Να το καλέ το νόημα της ζωής, η Ολίβια ντυμένη στα μαύρα τα δερμάτινα να τραβάει από τη γραβάτα το Τζωνάκι ντυμένο φυτό. Αθάνατη σκηνή, και το κέφι μου φτιάχνει. Όνειρα γλυκά μας.
Κυριακή, Φεβρουαρίου 24, 2008
123 678
To laptop είναι στο γραφείο. Στη βιβλιοθήκη του γραφείου έχω όλα εκείνα τα βιβλία, που κάπου, κάποτε, για κάποιο λόγο, μου έκαναν κλικ, και τα αγόρασα, και μετά αφέθηκαν υπομονετικά να περιμένουν να τα διαβάσω. Αυτά που διαβάζω την εκάστοτε στιγμή στριφογυρίζουν ελεύθερα στο σπίτι, στο κομοδίνο, στη τουαλέτα, στο μπαλκόνι, στη τσάντα μου, στο αυτοκίνητο, με συντροφεύουν όπου πάω ένα πράγμα. Αυτά που έχω διαβάσει παίρνουν τη θέση τους στη βιβλιοθήκη στο σαλόνι.
Τυχαίνει λοιπόν, η πρόσκληση της λεμονιάς να με βρίσκει στο χώρο με τα περισσότερο παραπεταμένα βιβλία. Αλλά το παιχνίδι, παιχνίδι, και οι κανόνες, κανόνες. Κλείνω τα μάτια να μην επηρρεαστώ, και στα τυφλά πλησιάζω τη βιβλιοθήκη και πιάνω αυτό:
Σε Μισώ, Σε αγαπώ - Πως να αποκαταστήσετε τους δεσμούς σας με τους γονείς σας της Isabelle Filliozat.
και αντιγράφω από τη σελίδα 123 τις περιόδους 6, 7, & 8
"Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι τούτο αποτελούσε μέρος της απαραίτητης ανάπτυξης τους, μιας δομικής αντίθεσης της ταυτότητας τους, ενός αναπόσπαστου βήματος προς την αληθινή αυτονομία. Και όμως, ατομικώς, πολλές μητέρες εξακολουθούν να αξιολογούν τον εαυτό τους με βάση ένα υπεραπλουστευτικό σχήμα, για το πως οφείλει να είναι μια "καλή μητέρα". Η μόνιμη αυτή αυτοκριτική οδηγεί σε ένα έντονο αίσθημα ενοχής, το οποίο, ως αποτέλεσμα τις αναγκάζει να μη δίνουν την απαραίτητη προσοχή στα βιώματα των παιδιών τους"
Αντιστέκομαι στο πειρασμό να διαβάσω τα πριν και τα μετά σε μια προσπάθεια να κατανοήσω το απόσπασμα. Άστο έτσι. Έτσι έλαχε ο οιωνός. Και τι μου λέει; Τίποτα δε μου λέει, τίποτα δε καταλαβα, όπως και τίποτα δε καταλαβαίνω για τις σχέσεις γονιών και παιδιών, και κούνια που με κούναγε αν κάποια στιγμή κάπου, κάποτε και για κάποιο λόγο θεώρησα ότι θα μπορέσω να αποκαταστήσω τα αναποκατάστατα τόσο εύκολα και απλά και ανώδυνα.
Τυχαίνει λοιπόν, η πρόσκληση της λεμονιάς να με βρίσκει στο χώρο με τα περισσότερο παραπεταμένα βιβλία. Αλλά το παιχνίδι, παιχνίδι, και οι κανόνες, κανόνες. Κλείνω τα μάτια να μην επηρρεαστώ, και στα τυφλά πλησιάζω τη βιβλιοθήκη και πιάνω αυτό:
Σε Μισώ, Σε αγαπώ - Πως να αποκαταστήσετε τους δεσμούς σας με τους γονείς σας της Isabelle Filliozat.
και αντιγράφω από τη σελίδα 123 τις περιόδους 6, 7, & 8
"Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι τούτο αποτελούσε μέρος της απαραίτητης ανάπτυξης τους, μιας δομικής αντίθεσης της ταυτότητας τους, ενός αναπόσπαστου βήματος προς την αληθινή αυτονομία. Και όμως, ατομικώς, πολλές μητέρες εξακολουθούν να αξιολογούν τον εαυτό τους με βάση ένα υπεραπλουστευτικό σχήμα, για το πως οφείλει να είναι μια "καλή μητέρα". Η μόνιμη αυτή αυτοκριτική οδηγεί σε ένα έντονο αίσθημα ενοχής, το οποίο, ως αποτέλεσμα τις αναγκάζει να μη δίνουν την απαραίτητη προσοχή στα βιώματα των παιδιών τους"
Αντιστέκομαι στο πειρασμό να διαβάσω τα πριν και τα μετά σε μια προσπάθεια να κατανοήσω το απόσπασμα. Άστο έτσι. Έτσι έλαχε ο οιωνός. Και τι μου λέει; Τίποτα δε μου λέει, τίποτα δε καταλαβα, όπως και τίποτα δε καταλαβαίνω για τις σχέσεις γονιών και παιδιών, και κούνια που με κούναγε αν κάποια στιγμή κάπου, κάποτε και για κάποιο λόγο θεώρησα ότι θα μπορέσω να αποκαταστήσω τα αναποκατάστατα τόσο εύκολα και απλά και ανώδυνα.
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2008
Παραγγελιά
Άσμα χαρωπόν, πικρόγλυκον και τρυφερό σήμερα στο ραδιόφωνο μου έφτιαξε το κέφι.
Καλώ τον καλό μου πάραυτα (ακούτε αγαπητέ πως εγώ και ο υιός μου βάζουμε τέτοιες λέξεις στη καθημερινότητα μας), πάραυτα λοιπόν, να το ανασύρει και λάφυρο να μου το προσφέρει σήμερα την εσπέρα
(ρυθμός πεταχτοχαρωπόχαζό χαρουμενίστικος)
- Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής
- Ποια είναι η Φωτεινή ρε παιδιά; (και η Ζωή οέο; το ανφάς της ή το προφίλ της είναι το φωτεινό; Ζωούλα, μη μου γυρνάς τη πλάτη!)
- Μη τρελένεστε ρε παιδιά, ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΜΕ, ΜΙΑ Η ΑΛΛΗ
- Μίλησε ο φιλόσοφος
- Ναι τώρα βλέπω τη φωτεινή πλευρά
- παπάρια
Αναμένω αγαπητέ, αναμένω!
Καλώ τον καλό μου πάραυτα (ακούτε αγαπητέ πως εγώ και ο υιός μου βάζουμε τέτοιες λέξεις στη καθημερινότητα μας), πάραυτα λοιπόν, να το ανασύρει και λάφυρο να μου το προσφέρει σήμερα την εσπέρα
(ρυθμός πεταχτοχαρωπόχαζό χαρουμενίστικος)
- Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής
- Ποια είναι η Φωτεινή ρε παιδιά; (και η Ζωή οέο; το ανφάς της ή το προφίλ της είναι το φωτεινό; Ζωούλα, μη μου γυρνάς τη πλάτη!)
- Μη τρελένεστε ρε παιδιά, ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΜΕ, ΜΙΑ Η ΑΛΛΗ
- Μίλησε ο φιλόσοφος
- Ναι τώρα βλέπω τη φωτεινή πλευρά
- παπάρια
Αναμένω αγαπητέ, αναμένω!
Σάββατο, Ιανουαρίου 19, 2008
Αντίσταθείτε με Κατερίνα Γώγου
Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Και θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Και θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Κατερίνα Γώγου
Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008
Αντισταθείτε με Καβάφη
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική
Κωνσταντίνος Καβάφης
Ακολουθώ κι εγώ την ιδέα της Εαρινής Συμφωνίας. Δε με προσκάλεσε κανείς, αλλά δε θα με παρεξηγήσετε που δε μπόρεσα να αντισταθώ!
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική
Κωνσταντίνος Καβάφης
Ακολουθώ κι εγώ την ιδέα της Εαρινής Συμφωνίας. Δε με προσκάλεσε κανείς, αλλά δε θα με παρεξηγήσετε που δε μπόρεσα να αντισταθώ!
Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008
Καλή χρονιά!
Χάθηκα, και μάλλον χαμένη θα μείνω
οι ιντερνετικές βόλτες είναι αναμνήσεις του παρελθόντος, και δε μου λείπουν
Μου λείπουν τα ιντερνετικά μου κορίτσια, αλλά νομίζω θα βρούμε την άκρη για επικοινωνία και εκτός, με ακούτε;
η ζωή τσουλά κι εγώ μαζί της, φέρνει καινούργια, αντικαθιστά, μεταμορφώνει, και εγώ μαζί της, μεταμορφώνομαι, προχωρώ, πορεύομαι.
Το "finish" της χρονιάς έγινε σε μια παραζάλη.
Μετά από χρόνια αντίστασης στα φάρμακα, λύγισα, και έγινα πιά μια χαπακωμένη, και αν και δεν έγιανα, και ούτε νομίζω πρόκειται σύντομα, κέρδισα δύο σπουδαία πράγματα.
Πρώτα, το να τα βλέπω όλα λιγουλάκι λιγότερο έντονα. Δεν είναι η ζωή γεμάτη από βουνά και χαράδρες πλέον, αλλά από λοφίσκους και λακούβες. Μεγάλη ηρεμία αυτή. Δε λαχανιάζεις το ίδιο σε βουνό και το ίδιο σε λόφο. Δε σου κόβεται η ανάσα το ίδιο στη χαράδρα και το ίδιο στη λακούβα.
Και το σπουδαιότερο, βρήκα ξανά την αυτοσυγκέντρωση μου. Το μυαλό σπάνια χάνεται πιά σε λαβυρίνθους, μπορώ να εστιάσω σε ότι επιλέξω. Όχι με την ευκολία των εικοσι χρόνων μου, αλλά τουλάχιστον το επιτυχγάνω. Κι έτσι άρχισα να συνεφέρνω τη δουλειά, άρχισα να μπορώ να ξαναδιαβάσω, άρχισα να μπορώ να μείνω στη στιγμή που περνάω με τους δικούς μου. Σα να μου δόθηκε η ζωή μου πίσω ήταν αυτό.
Κι έτσι, βρήκα την ευκαιρία να κάνω και κάποια πράγματα που πάντα ήθελα.
Κάθισα η τρελή και διάβασα κι έδωσα κατατακτήριες στη πάντειο. Ακόμη δεν έχουν βγει τα αποτελέσματα αλλά fingers crossed. Κι έκανα και κάτι άλλο που ήθελα από καιρό και δυστυχώς δε μπορώ να το γράψω. Και ναι, την είδα "μελωδία της ευτυχίας" που λέει και η αλκυόνη, και το καταευχαριστήθηκα, να ψήνω μελομακάρονα κουραμπιέδες και αμυγδαλωτα, και να κάνω τραπέζια.
Δεν είμαι καλά, είμαι καλύτερα όμως, και όχι, λέω να μη βάλω νέους στόχους για το 2008. Μόνο να κρατήσω τα κεκτημένα και ότι άλλο προκύψει. Συνήθως οι στόχοι έρχονται στη πορεία εξάλλου. Θα αφήσω τη διαδρομή να μου τους φανερώσει.
Καλή χρονιά να έχουμε
με χαρά, ηρεμία για αυτούς που τη θέλουν, και ένταση για τους υπόλοιπους, και γενικά ο καθείς μας με ότι ποθεί και του ταιριάζει
οι ιντερνετικές βόλτες είναι αναμνήσεις του παρελθόντος, και δε μου λείπουν
Μου λείπουν τα ιντερνετικά μου κορίτσια, αλλά νομίζω θα βρούμε την άκρη για επικοινωνία και εκτός, με ακούτε;
η ζωή τσουλά κι εγώ μαζί της, φέρνει καινούργια, αντικαθιστά, μεταμορφώνει, και εγώ μαζί της, μεταμορφώνομαι, προχωρώ, πορεύομαι.
Το "finish" της χρονιάς έγινε σε μια παραζάλη.
Μετά από χρόνια αντίστασης στα φάρμακα, λύγισα, και έγινα πιά μια χαπακωμένη, και αν και δεν έγιανα, και ούτε νομίζω πρόκειται σύντομα, κέρδισα δύο σπουδαία πράγματα.
Πρώτα, το να τα βλέπω όλα λιγουλάκι λιγότερο έντονα. Δεν είναι η ζωή γεμάτη από βουνά και χαράδρες πλέον, αλλά από λοφίσκους και λακούβες. Μεγάλη ηρεμία αυτή. Δε λαχανιάζεις το ίδιο σε βουνό και το ίδιο σε λόφο. Δε σου κόβεται η ανάσα το ίδιο στη χαράδρα και το ίδιο στη λακούβα.
Και το σπουδαιότερο, βρήκα ξανά την αυτοσυγκέντρωση μου. Το μυαλό σπάνια χάνεται πιά σε λαβυρίνθους, μπορώ να εστιάσω σε ότι επιλέξω. Όχι με την ευκολία των εικοσι χρόνων μου, αλλά τουλάχιστον το επιτυχγάνω. Κι έτσι άρχισα να συνεφέρνω τη δουλειά, άρχισα να μπορώ να ξαναδιαβάσω, άρχισα να μπορώ να μείνω στη στιγμή που περνάω με τους δικούς μου. Σα να μου δόθηκε η ζωή μου πίσω ήταν αυτό.
Κι έτσι, βρήκα την ευκαιρία να κάνω και κάποια πράγματα που πάντα ήθελα.
Κάθισα η τρελή και διάβασα κι έδωσα κατατακτήριες στη πάντειο. Ακόμη δεν έχουν βγει τα αποτελέσματα αλλά fingers crossed. Κι έκανα και κάτι άλλο που ήθελα από καιρό και δυστυχώς δε μπορώ να το γράψω. Και ναι, την είδα "μελωδία της ευτυχίας" που λέει και η αλκυόνη, και το καταευχαριστήθηκα, να ψήνω μελομακάρονα κουραμπιέδες και αμυγδαλωτα, και να κάνω τραπέζια.
Δεν είμαι καλά, είμαι καλύτερα όμως, και όχι, λέω να μη βάλω νέους στόχους για το 2008. Μόνο να κρατήσω τα κεκτημένα και ότι άλλο προκύψει. Συνήθως οι στόχοι έρχονται στη πορεία εξάλλου. Θα αφήσω τη διαδρομή να μου τους φανερώσει.
Καλή χρονιά να έχουμε
με χαρά, ηρεμία για αυτούς που τη θέλουν, και ένταση για τους υπόλοιπους, και γενικά ο καθείς μας με ότι ποθεί και του ταιριάζει
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)