Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει

Ιούλιος. Δε το πιστεύω. Πως καβατζάρω έτσι τους μήνες. Πως από αναβολή σε αναβολή περνάνε οι μέρες μου κι εγώ είμαι ακόμη κάπου στην αρχή της ανοιξης κι ας έχει μπει φουριόζικο το καλοκαίρι. Μη με παρεξηγείτε, καλοκαιρινά πράγματα κάνω, όχι ανοιξιάτικα. Μπανάκι μανάκι και ηλιοκαμένη ήδη. Απλώς τα κάνω ερήμην μου. Λέω ότι τσουλάω τις μέρες, ή μήπως με τσουλάνε αυτές, και μαζεύω εμπειρίες, ουουουου ένα σωρώ, με το πέρας του χρόνου έρχεται η ωριμότης και άλλα πολλά. Ερήμην μου όμως. Έβλεπα μια ταινία, δε θυμάμαι πιά, ή μήπως ήταν σε κάποια καφετέρεια που παρατηρούσα κάτι νεαρά παιδιά; Δεν έχει σημασία, απλά είδα όλα αυτά τα νιάτα τα φουριόζικα, να σκύβουν τσαχπίνικα το κεφάλι και να σιγοψυθιρίζουν στις φιλενάδες του, και να γελάνε γαργαριστά, να περπατάνε με ένα βήμα, όχι απλά ελαφρύ, ένα βήμα που είχε μέσα του ζωή, καταλαβαίνεις τι εννοώ; και με θυμήθηκα πως ήμουν τότε, αχ, λέω, κάποτε κι εγώ περπατούσα έτσι, σιγοψυθίριζα έτσι, έριχνα τέτοια βλέμματα στο γκόμενο που ήταν πιο κει. Έτσι, βιώνοντας αυτό το μαγικό "όλα είναι δυνατά". Ο κόσμος μου ανήκε και τα όνειρα ήταν ότι ήθελα γιατί δεν υπήρχε τίποτα που δε μπορούσα να αποκτήσω. Ούτε που θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι κάτι που ήθελα μπορεί και να μην το αποκτούσα. Είκοσι χρόνια μετά, ακόμη πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Δυστυχώς είμαι πολύ δυνατή βρίσκομαι να λέω και το εννοώ, ναι, όλα δικά μου αν το θελήσω αλλά γιατί να το κάνω αυτό; Απλά δεν έχω τη διάθεση, τη θέληση ή το κουράγιο να τα αποκτήσω. Ή δε βρίσκω και το λόγο. Τόσο απλά. You know what I mean? Και το χειρότερο; αν εξαιρέσεις τις στιγμές που βλέπω τα νιάτα και η σκέψη μένει λίγο πιο έντονα μέσα μου, όλες τις άλλες τις στιγμές δε μου καίγεται καρφί για όλα αυτά. Ακόμη κι αν αυτοί που είμασταν δε μίναμε, ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε, είμαστε ακόμη εδώ. So fucking what? Καρφάκι δε μου καίγεται.
(Α ρε κατσιμιχαίοι όλα τα είπατε, απλά εμείς δε τα καταλάβαμε όλα)