ονειρικές εκπτώσεις

Έχω μια ανηψιά που είναι μια σειρά από θαύματα. Όμορφο παιδί, καλό παιδί, έξυπνο παιδί. Με συγκλονίζει το χιούμορ της. Το παιδί δε το ξέρω. Κατοικεί μακριά από εμάς και δυστυχώς η επαφή είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Εξ ακοής μαθαίνω νέα της και θαυμάζω. Τυγχάνει να είναι το μοναδικό παιδί αυτής της γενιάς που ο πατέρας μου πρόλαβε κάπως να ζήσει πριν πεθάνει.
Σε τροχαίο πριν τέσσερα χρόνια χτύπησε άσχημα και έπεσε σε κώμα. Ποιός ακριβώς τη γάντζωσε στη ζωή, η μάνα της; η ίδια; είναι τόσο καλό παιδί που μερικές φορές σκέφτομαι γαντζώθηκε γιατί δεν άντεχε η ψυχή της να στεναχωρήσει τους γονείς της, κι έτσι, σαν από θαύμα ξύπνησε μετά από εννέα δέκα μήνες. Και συνέχισε τα θαύματα, έμαθε ξανά να περπατάει, έμαθε ξανά να μιλάει, έμαθε ξανά να χρησιμοποιεί τα χέρια της. Δυστυχώς όχι τόσο καλά όσο πριν το ατύχημα. Και μετά είπε να κάνει μερικά ακόμη θαύματα, και για να συνεχίσει να είναι στο σχολείο με τις φίλες της, διάβασε ένα καλοκαίρι και πέρασε τη τάξη που είχε χάσει. Και τελευταία έκανε ακόμη ένα, έδωσε πανελλήνιες (ή πανελαδικές ή όπως αλλιώς τις λένε αυτές τις εκ των ες ες εκπορευόμενες εξετάσεις εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια) και ήρθε σχεδόν πρώτη. Δε ξέρω από πότε είχα να τη δω. Την είδα αυτή την εβδομάδα. Δε γνωρίζω τίποτα για το ποιά είναι πραγματικά. Θα ήθελα, αλλά όσο κι αν μου μίλησε με τόση αγάπη, μα πως μπορεί να είναι τόσο γλυκιά; κάπου νιώθω παρείσακτη στη ζωή της, στη ζωή των δικών της ανθρώπων. Τι να της πω κι εγώ από τη ζωή μου; Ανάμεσα στους γονείς της μια σύγκρουση. Η μητέρα, ορμώμενη ίσως από την ανάγκη της να δει το παιδί της να ξεκουράζεται; ή ίσως να διαισθάνεται ότι το παιδί της έχει ανάγκη από ξεκούραση; ή ίσως να θέλει να τη προστατεύσει από απογοητεύσεις; να θέλει να τη βοηθήσει να αποδεχθεί μια κατάσταση και να προχωρήσει; που να ξέρω, δε τους ξέρω τους ανθρώπους, και ο πατέρας σα να θέλει να τη σπρώξει να το παλέψει λίγο ακόμα, να την αφήσει να κάνει άλλη μια μικρή κατάκτηση μόνη της, για να χτίσει την αυτοπεποίηθηση της; για να μην κάνει εκπτώσεις στα όνειρα της; Τείνω με τον πατέρα, αλλά όπως είπαμε, τι να τους πω κι εγώ από τη ζωή μου; αγγαλιάσανε το θάνατο οικογενειακώς και βγήκανε από τη μάχη νικητές αλλά με βαριά τραύματα. Κι όπως έβλεπα αυτό το θεσπέσιο παιδί, να περπατά σιγά και να επιμένει να περπατά, να μιλάει αργά και να πετάει τις φοβερές ατάκες, να δέχεται αρνήσεις από σχολές που ήθελε λόγω των κινητικών της προβλημάτων και ας είναι η ενσάρκωση του θαύματος, σκεφτόμουν εκείνα τα νιάτα που αναφερόμουνα σε προηγούμενο ποστ, που είχαν αυτήν την αύρα ότι ο κόσμος τους ανήκει, και αναρωτιόμουν αν η ανηψιά μου έχει κρατήσει αυτή τη μαγική αίσθηση, κι ν κι εγώ τελικά την έχασα τη στιγμή που αποδέχτηκα εκπτώσεις στα όνειρα μου, και ήθελα να της πω, μη κάνεις κούκλα μου εκπτώσεις στα όνειρα σου, μη, κανείς ποτέ δε θα έπρεπε να κάνει επτώσεις στα όνειρα του, αλλά όπως είπα, δε το γνωρίζω το παιδί, δε ξέρω τι έχει περάσει, περνάει, θα περάσει, πόσα θαύματα αντέχει ακόμη να κάνει, πόσα θαύματα να θέλει να κάνει, κι εξάλλου, η πρώτη αμαρτωλή των ονειρικών εκπτώσεων δεν είμαι εγώ η ίδια; Ανασύρω όνειρα παλιά, τα ξεσκονίζω και δε μπορώ να αποφασίσω αν θα τα βγάλω από το καλάθι των προσφορών, αν έχω το κουράγιο να τα ξανακρεμάσω σε πρώτη θέα, και τελικά λέω, ότι κάπου εκεί αρχίσαμε να χάνουμε τα νιάτα μας, όταν τα αζήτητα τα βάλαμε στο καλάθι των αζητήτων αντί να διεκδικήσουμε τη πώληση τους.