απλά μια σειρά από απώλειες

Ο καλός ο nuwanda με κάλεσε σε μια παρουσίαση βιβλίου (βιβλίων δύο παρακαλώ) και πως και έγινε και ξεκουνήθηκα και πήγα. Και τι καλά που έκανα. Περιέργως ήταν what the doctor ordered, εγώ που τόσο επιζητούσα την επιφάνεια, να κάνω μια μικρή μικρούτσικη βουτίτσα. Ανάγκη των τελευταίων ημερών, και όταν οι περιστάσεις φέρνουν, έμαθα πιά να ακολουθώ και να μη μαλώνω μαζί τους. Μπλα μπλα μπλα, πάμε στα πιο όμορφα.
Παρουσίασαν λοιπόν, με ζέστη και αγάπη δύο βιβλία, τον " Υγρό Χρόνο" της Ελένης Γκίκα (alef) και το maybe του Χρήστου Παπαμιχάλη (moha). Δεν το ήξερα ότι ο κ. Παπαμιχάλης είναι ο ίδιος που ακούω χρόνια τώρα και λατρεύω στον Μελωδία, αυτό κι αν ήταν ευχάριστη έκπληξη.
Φυσικά τη παρουσίαση ακολούθησε συζήτηση, και είπώθηκαν πολλά ωραία και σημαντικά. Κάποια με άγγιξαν κομματάκι περισσότερο και μιας και είμαι ντροπαλή (και καθόμουνα και πίσω πίσω γαλαρία) δε μίλησα εκεί. Λέει σε κάποια στιγμή ο Χρήστος Παπαμιχάλης, αναφερόμενος σε αυτούς που γίνονται κομμάτια, ότι αυτοί που δεν, δεν τον αφορούν. Εγώ πάλι, αυτούς που δε γίνονται κομμάτια τους ζηλεύω. Τους ζηλεύω που κατοικούν στην επιφάνεια και δεν γνωρίζουν κάν την ύπαρξη του βυθού. Τους ζηλεύω για την ευκολία και τη πηγαιότητα της χαράς που αντλούν από τη καθημερινή ρουτίνα. Για το ευκολοικανοποίητο. Για το ότι ίσως να ζητάνε πολλά, ίσως και όχι, αλλά είναι πλήρεις με αυτό που έχουν. Κατάρα και ευλογία ο βυθός ίσως, άμα τον συναντήσεις δε μπορείς να του κρυφτείς. Αλλά για αυτούς που ποτέ δεν τον απαντήσανε, ίσως οι υπόλοιποι που κατοικούμε στο βυθό να τους κοιταζουμε υποτιμητικά, τι να μας πεις κι εσύ από τη ζωή σου ένα πράγμα, που να καταλάβεις, ζωή μισή λέμε. Αλλά δες το αλλιώς, ω, κάτοικε του βάθους. Ζωή μισή; Ποιός θα κρίνει; Και τελικά όταν θα κλείσουμε τα μάτια ποιος θα έχει περισσότερες χαρές να μετρήσει; Και ποιανού η ζωή είναι μισή; Άραγε.
Θυμήθηκα, μια φορά σε ένα θέατρο κάκιστης ποιότητας, εγώ να δυσανασχετώ με τις βωμολοχίες, και να μη περνάω καθόλου, μα καθόλου καλά. Γύρω μου ένα κατάμεστο θέατρο είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Ποιός τελικά έχασε δυό ώρες από τη ζωή του; Ποιός έχει μια λιγότερη χαρά στον απολογισμό του; Οέο;

Αλλά αυτό είναι απλά μια μικρή μου διαφωνία. Ειπώθηκε και κάτι πολύ πολύ σημαντικό. Και δε θέλω επουδενί να μου το πάρει η λήθη.
(Δυστυχώς, δε θυμάμαι το όνομα της κυρίας ψυχολόγου συγγραφέος που το είπε, γιατί γερνάω και το τσερβέλο δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε)

"Η ζωή είναι μια σειρά από απώλειες. Ήρθαμε εδώ για να χάσουμε. Τα νιάτα μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, τις αντοχές μας και στο τελος τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε αυτό, τόσο πιο κερδισμένοι θα είμαστε, και θα μπορέσουμε να πάρουμε από αυτό μας το δύσκολο ταξίδι πάνω στη γη."

(Κάπως έτσι, εδώ δε θυμάμαι το όνομα της, θα θυμηθώ ακριβώς το λόγο;)

Σοφή κουβέντα, πάνσοφη. Και προσοχή όχι λάθη, απώλειες. Πράγματα που τα έχεις και βίαια η ζωή στα πέρνει. Μια ατελείωτη σειρά από μικρούς και μεγάλους θανάτους, ένα συνεχές πένθος. Και μπορείς είτε να πενθείς και να θρηνείς για όλα αυτά που έχασες, ναι βάλε μέσα και τη παιδική ηλικία που οι δυσλειτουργικοί σου γονείς σου έκλεψαν, βάλε μέσα και τους φίλους που σιγά σιγά απομακρύνθηκαν, βάλε μέσα και πολλά άλλα, μπορείς λοιπόν να κάθεσαι να κλαίς για αυτά που φύγαν, ή μπορείς να δεχτείς την αλήθεια της ζωής και να προχωρήσεις στο παρακάτω. Τόσο απλά. Ο γιός μου το κάνει φυσικά και αβίαστα αυτό, αναγνωρίζει την απώλεια, εκφράζει τη δυσαρέσκεια/θυμό/θλίψη και μετά τρία πουλάκια κάθονται και πάμε για άλλα. Ο γιός μου παρεπιπτώντως κατοικεί στην επιφάνεια.

Πόσες φορές πρέπει να το επαναλάβω για να γίνει κτήμα μου άραγε;