επετειακά

Πρώτος μπροστά μπροστά στην ουρά που θα τον οδηγήσει στην ελευθερία από το σχολείο (μα κάθε μέρα μπροστά, και ο πιο ανυπόμονος). Γέλιο μέχρι τα αυτιά, χαρά, χέρια ανοιχτά τρέχει στην αγκαλιά μου. Έχω χαρτάκι, έχω χαρτάκι, εδώ μέσα στη τσάντα! Ωχ ποιημα σκέφτομαι, για την επερχόμενη "γιορτούλα" για το Πολυτεχνείο. Καλά καρδιά μου, θα το δούμε σπίτι λέω, και σκέφτομαι την άχαρη δουλειά του γονέα, να βοηθήσει το παιδί να αποστηθίσει. Σε στιγμή πιο χαλαρή, αργότερα, Φέρε Ιάσωνα το χαρτί από το σχολείο να μάθουμε τα λόγια.
" Είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι"
Με πιάσανε τα κλάματα, με το ένα και με το άλλο, ξεχνιόμαστε, και εκεί που η 17 Νοέμβρη ερχοτανε θολά για άλλη μια φορά, φτάσανε 6 λέξεις να μου θυμίσουν τι είναι και τι σημαίνει για μένα. Και ο Ιάσονας δικαίως, γιατί κλαις μαμά; Πως να του αξηγήσεις, πεντέμισι χρονών, τι να πεις, άρχισα να του λέω επιγραμματικά την ιστορία, και μετά γιατί δεν ήξερα πως να του δώσω να καταλάβει πήρα το ρισκο, ιντερνετ, και όλα τα ντοκουμέντα εκεί, φωτόγραφίες, τα τανκς, ηχητικά. Δε ξέρω αν έκανα καλά, δεν πειράζει εξάλλου, το πρώτο ή το τελευταίο λάθος είναι; Ο Ιάσωνας πάντως δήλωσε ότι αυτός θα έπαιρνε μπανάνες και θα τις έβαζε μέσα στα πυροβόλα να βουλώσουν. Κι έτσι αλάφρυνε λίγο το κλίμα.