"κατανόηση", "μαζί" κι άλλα ευτράπελα

Εδω μέσα καταθέτω τη ψυχή μου. Το είναι μου. Ή μάλλον κομμάτια του. Αποσπάσματα. Μερικές φορές διαβάζοντας σχόλια σας βλέπω πως παρεξηγούμαι. Δε πειράζει. Δε περιμένω από κάποιον που απλά διαβάζει κάποια από τα σώψυχα μου να μπορεί να καταλάβει. Ωραία θα ήτανε, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Εδώ η καλύτερη μου φιλενάδα που με ξέρει από την καλή και την ανάποδη είκοσι και χρόνια και δε ξέρει τα πάντα μου. Για να σε καταλάβει ο άλλος πρέπει να έχει ζήσει μέσα στο μυαλό σου και να έχει βιώσει κάθε στιγμή σου όπως εσύ. Αυτό δυστυχώς δε γίνεται. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μια προσέγγιση κατανόησης, και μια αποδοχή των συναισθημάτων σου όσο ακατανόητα και παράλογα κι αν είναι αυτά. (τι ζητάει η γυναίκα, οεο;) Το ζητούμενο είναι να καταλάβω εγώ. Και αυτό ακόμη είναι πολύ δύσκολο. Πολλές φορές φοβάμαι, ότι είναι τέτοια η κόπωση από τη προσπάθεια να καταλάβω που βρίσκω απαντήσεις που κάπως κουμπώνουν και τις αποδέχομαι ως τις σωστές για να τελειώνω, να προχωρήσω στο παραπέρα. Όποιο κι αν είναι αυτό. Κάποια στιγμή το εσφαλμένο της απάντησης έρχεται και μου δίνει μία στα μούτρα βέβαια, αλλά τη στιγμή που έχω απαντήσει, τουλάχιστον, νομίζω ότι κάτι έκανα, κάπου πάω. Έτσι, μια στιγμή, να πάρουμε δύναμη και να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Όλα αμφισβητίσιμα, όλα με ερωτηματικό. Δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Άβυσσος δε λένε; Άβυσσος είναι. Βυθίζεσαι, πέφτεις στο κενό, δε πιάνεις πάτο γιατί πάτος δεν υπάρχει, απλά αιωρείσαι. Ίσως η απάντηση να είναι στην αποδοχή αυτού ακριβώς. Της μη απάντησης. Και έτσι να μπορέσω απλά να είμαι. Ξεφεύγω όμως, άλλο ήθελα να πω, αλλά δε βρίσκω λόγια να το πω. Για τη κατανόηση, για το αν είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει (μα τώρα δεν είπα ότι δεν είναι δυνατόν;), για την επιμονή μου να αρνούμαι ότι δε μπορεί να υπάρξει, για την άρνηση μου να δεχτώ ότι ίσως και χωρίς αυτή την κατανόηση θα μπορούσε να υπάρξει ένα "μαζί". Α, ξέχασα, δε μπορεί, αυτό το συνολάκι το έχω ξαναφορέσει και δε μου ταίριαζε. Θυμάμαι κάποια βράδυα (δυστυχώς ήτανε παρα μα πάρα πολλά), με τον τότε καλό μου, που ήταν τέλειος και με λάτρευε, και και και, που είχα δικά μου προβλήματα εκτός σχέσης που με πίκραιναν, και περίμενα να αποκοιμηθεί και τότε αφενόμουνα να κλάψω με τη ψυχή μου. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το έκανα αυτό. Απλούστατα, όταν έκλαιγα μπροστά του, προσπαθούσε να εκλογικεύσει τις καταστάσεις που με πονούσαν, προσπαθούσε να μου βρει λύσεις, προσπαθούσε να με αποσπάσει από το πόνο μου. Όλα καλά ίσως, όχι αυτό που χρειαζόμουνα. Και θα πει κάποιος, μα καλά τρελή είσαι; ο άνθρωπος σε αγαπούσε, ήθελε να σε βοηθήσει. Ναι, ίσως τρελή και παράλογη, αυτή είμαι όμως, μπορείς να αποδεχτείς αυτό που είμαι; Μπορείς να μου δώσεις αυτό που ζητάω; Δε μπορείς, σταματώ να στο ζητάω. Γιατί αυτό που μου δίνεις δεν είναι αυτό που χρειάζομαι και δε το θέλω. Κι έτσι περίμενα να αποκοιμηθεί και μετά έκλαιγα. Και για μένα εκείνη η εικόνα είναι η απόλυτη μοναξιά. Και εν τέλει, καλύτερα να είμαι και κατ' όνομα μόνη, και να κλαίω όποτε μου καπνίσει βρε αδερφέ, να μη περιμένω να κοιμηθεί ο άλλος ή να κρύβομαι σε τουαλέττες. Αποφάσισα ότι εκείνο το σκηνικό δε θέλω να το ξαναζήσω και αρνούμαι να το ξαναζήσω. Προσπαθώ να αντισταθώ τουλάχιστον. Οπότε ψάχνω ένα άλλο "μαζί". Όπως το ορίζω εγώ. Να μπορώ να είμαι, και να με δέχονται ως είμαι. Να μη τροποποιώ, να μη νοιώθω ότι δεν αρκώ, να μη φοβάμαι ότι δεν αρκώ. Γιατί εν τέλει κάθε που κάνω κάτι που δεν είμαι εγώ απλά δεν έχω το μαζί όπως εγώ το ορίζω. Έχω κάτι άλλο. Συμπόρευση, συμβίωση, συν δε συμμαζεύεται. Και είπαμε αυτό το συνολάκι εμένα δε μου κάνει. Όμως "Για να σε καταλάβει ο άλλος πρέπει να έχει ζήσει μέσα στο μυαλό σου και να έχει βιώσει κάθε στιγμή σου όπως εσύ. " Οπότε το μαζί όπως εγώ το ορίζω είναι απλά μια χείμαιρα. Χαρακτηριστικό μου να κυνηγάω χείμαιρες, αλλά δεν είπαμε αυτό το απορ να το αφήσουμε; Μυθολογικά όντα οι χείμαιρες, δεν υπάρχουν. Όπως και το μαζί που αναζητώ. Έλα όμως που αρνούμαι να το αποδεχτώ αυτό; Επιμένω να πιστέυω ότι η συγκεκριμένη χείμαιρα υπάρχει; Έτσι αυτή τη στιγμή συνεχίζω να ποθώ αυτό το μαζί. Και οτιδήποτε εκπτωτικό δε μου κάνει. Διεκδικώ full monty για τη ζωή μου. Ίσως όχι άμεσα αλλά κάποια στιγμή σίγουρα. Να περάσουν οι πιέσεις, οι δύστροπες συγκυρίες, να δούμε. Να τσουλήσουμε. Να προσπαθήσω κι εγώ να μη χάσω εμένα. Όχι ότι με είχα βρει, αλλά λέμε τώρα. Κι αυτό το εμένα να αρκεί. Να μην είμαι η δροσερή, γλυκειά κι ανεπαρκής αλκιμήδη. Να είμαι εννίοτε η στριφνή, περίεργη, ζαβλακωμένη, κυκλοθυμική, οξύθυμη, ανασφαλής, χαζοβιόλα, αλλου για αλλου κτλ κτλ μα υπεραρκετή αλκιμήδη. Εδώ σε θέλω.