Πρώτα το πως μετά το γιατί

Κλεμμένο από την όλη μου η ζωή.

Όχι ο στόχος αλλά η πορεία. Το ήξερα δε το ήξερα; Αλλά όπως το έγραψε η όλη μου η ζωή χτύπησε στόχο κατευθείαν. Δεν το είχα δει έτσι. Το πως, το γιατί. Όχι στόχος, αλλά αιτία, κίνητρο, αφορμή. Όχι πορεία, αλλά βίωμα. Στο κεφάλι μου μπερδεμένα και τα δύο, να πιάνουν το ένα τη θέση του άλλου. Μπερδεμένο και το είναι μου. Πριν είκοσι μέρες, Πέμπτη ήτανε, σε μια στιγμή αναλαμπής γύρισα σελίδα. Είδα τα θέλω μου, τα γιατί της ύπαρξης μου, αναγνώρισα εμένα εκεί μέσα. Και ήταν τόσο τετριμένα και μικρά και τόσο τόσο σημαντικά για μένα. Αυτά τα ασήμαντα όλη η δικιά μου ζωή που επιθυμώ. Οικογένεια. Ο ανθρωπος που αγαπώ, εγώ, ο Ιάσωνας τώρα, αργότερα κι άλλα παιδιά. Είδα μια εικόνα, εμένα να φροντίζω την οικογένεια μου. Ναι, ναι, το πολύ τετριμένο και νοικοκυρίστικο. Να μαγειρεύω, να μοσχοβαλά το σπίτι που έχουμε φτιάξει μαζί και φωνάζει όλο "εμείς", να τρώμε παρέα, να ακούμε μουσική παρέα, να πλένω πιάτα κι αυτοί εκεί πιο πέρα να παίζουν, να ψευτοπαλεύουν. Να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί, να χαζογελάμε, να μοιραζόμαστε, να συνυπάρχουμε, να συμπορευόμαστε. Και όλα τα άλλα απλώς κομμάτια που υποστηρίζουν και συμπληρώνουν αυτή τη κεντρική εικόνα. Καριέρα, φιλοδοξίες, φίλοι, όλα συμπληρωματικά. Η ζωή μου έδωσε μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας που δεν τη φανταζόμουν. Αναρωτιέμαι αν η περιγραφή της θα πει τίποτα σε κανέναν άλλον. Είμαι στο μπάνιο και καθαρίζω τη μπανιέρα. Ο καλός μου κι ο Ιάσονας μέσα παίζουν. Ξαφνικά έρχονται στο μπάνιο, μου επιτίθενται, ο καλός μου με ακινητοποιεί και ο Ιάσονας με γαργαλάει. Καλωςόρισες στην πανέμορφη καθημερινότητα σου αλκιμήδη. Την απλή συνηθισμένη καθημερινότητα του "μαζί". Ναι, επιλέγω το "μαζί". Επιθυμώ το "μαζί". Πάντα έτσι ήταν, απλά δε το παραδεχόμουν στον εαυτό μου. Χαμένη σε επιθυμίες ανεξαρτησίας και δύναμης κενής. Σε γαλήνες ανουσιες. Ένιωσα την αλήθεια αυτής της εικόνας για μένα, μια σιγουριά ότι αυτό είναι, που ένιωσα τόσο μα τόσο δυνατή. Ήταν τόση η επιθυμία της, ήταν ένα "θέλω", όχι "θα ήθελα" που ξέρω ότι μπορώ να την υποστηρίξω και να την αποκτήσω. Και είδα ότι κομμάτια της τα έχω, τώρα, στο σήμερα. Ίσως δε τα εκτιμώ, ή αφήνω τους δαιδάλους του μυαλού μου να τα σκεπάζουν με πέπλα αμφισβήτησης και ανασφάλειας, αλλά τα έχω. Και το γιατί, ο στόχος, γίνεται πως. Μπερδεμένα, πως και γιατί το ένα και το αυτό.
Μερικές μέρες αργότερα, το υποσυνείδητό μου μου είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Σε μάζωξη, εγώ κρατώ στην αγκαλιά μου ένα σκυλάκι και το χαιδεύω. Ένας ξάδερφος, αναφέρεται σε μια στιγμή πλήρους γαλήνης που είχε βιώσει, και πόσο θα ήθελε όλες του οι στιγμές να είναι έτσι. Μιλούσε ακριβώς για την ησυχία στο νου που μιλούσα και επιζητούσα κι εγώ. Το σκυλάκι, μετατοπίζεται λίγο από την αγκαλιά μου και ακούγομαι να λέω "Ναι, αλλά εκεί δε με ζεσταίνεις". Απάντησα στο ξάδερφο και σε μένα. Ησυχία στο νου, δε πονάει, δε βασανίζει, ίσως δίνει και χαρά, αλλά χλιαρή, απλά χλιαρή. Δε ζεσταίνει τη ψυχή, δε ζεσταίνει. Πάρε το ρίσκο του κρύου, του παγώματος, της πυρκαγιάς, αλλά τουλάχιστον συνέχισε να παλεύεις για τη ζεστασιά του μαζί. Ζήσε τη ζεστασιά του μαζί.

Και αυτό κάνω, προσπαθώ να κάνω τις τελευταίες μέρες. Υπάρχουν αντιστάσεις από τα έσω μου, πως να σβήσεις παλιές συνήθειες, να τραβήξεις μονοκοντυλιά. Δε γίνεται. Σιγά σιγά σβήνω. Αντιστέκομαι στην αντίσταση. Είκοσι φορές τη μέρα θα πω να φύγω, να φύγω, να τον διώξω, καλύτερα η αδιαφορία, το κενό, παρά αυτό το παρανάλωμα. Ή θα βρω ανούσιες αιτίες και εξηγήσεις να προσπαθήσω να με πείσω ότι δε μου κάνεις Και είκοσι φορές θα αντισταθώ και θα μείνω. Προσπαθώ να θυμάμαι την αναλαμπή εκείνης της Πέμπτης. Πιστεύω σε εμάς, σε εμένα, σε εκείνον. Εμπιστεύομαι. Ξέρω. Κι εκείνος ξέρει. Και ο Ιάσωνας ξέρει. Οι δυό τους ξέρανε πολύ πριν από εμένα νομίζω. Μαθαίνουμε. Προχωράμε. Μαζί. Συμπορευόμαστε. Ζούμε το γιατί/πως.


Σήμερα όπως κατανοήσατε, η αλκιμήδη είναι καλά. Χαλάρωσαν λίγο οι πιέσεις της μετακόμισης, χαλάρωσα κι εγώ.

Καλή σας εβδομάδα