δυστυχώς αντέχεται

Τελικά αυτό το μαζί είναι μεγάλο ζόρι
Και για τα δύο μέλη υποθέτω, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο τα δικά μου ζόρια με νοιάζουν. Εγωιστικό; Ναι, εγωιστικό. Χέστηκα. Δε με κόφτει, δε με νοιάζει. Εχω φτάσει στα όρια μου. Ευτυχώς έφυγε. Για πόσο δε ξέρω. Ίσως μια, δύο ώρες, ίσως περισσότερο, ίσως για τα καλά. Σημασία έχει που έφυγε. Ευτυχώς. Γιατί θα τον έδιωχνα εγώ. Βαθιές ανάσες, σκέψεις, αποφάσεις. Λίγο χρόνο με πολλά νεύρα, τον χρησιμοποιώ αναλόγως. Καταπονούμαι, κουράζομαι. Δεν είχα αποθέματα ούτως ή άλλως από την αρχή. Το δήλωσα. Κάπου έψαξα και τα βρήκα. Το παλεύω. Δε ξέρω αν αντέχω άλλο. Πιθανότατα. Αυτή τη στιγμή, δε ξέρω, δε γνωρίζω, δεν απαντώ, δε με νοιάζει. Στη κάλπη θα έριχνα λευκό. Πριν μια ώρα, στη κάλπη θα έριχνα άκυρο. Υποθέτω θα ηρεμήσω. Πιθανότατα. Τέτοιος μαλάκας που είμαι, θα σκάψω ακόμη βαθύτερα να βρω τα αποθέματα. Ή, αυτό κι αν είναι χαρακτηριστικό μου, ωσαν στρουθοκάμηλος θα κρυφτώ, θα κρυψω, θα αποσιωποιήσω, θα προσπεράσω. Αντέχεται. Αξίζει. Χωρίς ερωτηματικό, βλέπεις. Του έβαλα κιόλας τελεία. Αποφασίζω ότι μπορώ να συνεχίζω. Ευτυχώς έφυγε. Μακάρι να μη ξανάρθει. Μάλλον θα ξανάρθει. Γαμώτο μου. Τα νεύρα μου τα ξύδια μου ο πόνος μου. Μαλώνουμε συνέχεια. Δε βλέπω το παιδί μου. Είμαι επισκέπτης στη ζωή του παιδιού μου. Χθές, μου είπε ότι σταμάτησε τη πιπίλα. Εδώ και τέσσερις μέρες. Και εγώ δεν είχα πάρει πρέφα. Εκτός. Εκτός από τη ζωή του Ιάσωνα. Εκτός από τη ζωή τη δική μου. Μαλακίστηκα πάλι. Τίποτα καινούργιο. Και θα συνεχίσω να μαλακίζομαι. Δε μπορώ να πω, ξέρεις κάτι, αυτή είμαι, αν γουστάρεις. Όχι, προσπαθώ να γίνω αυτό που χρειάζεσαι. Και τελικά, δε μπορώ να σου δώσω αυτό που χρειάζεσαι. Δε το έχω μέσα μου. Και ποιός νοιάζεται αν εσύ μου δίνεις αυτό που χρειάζομαι; Κανείς. Δε μου το δίνεις. Υπάρχει η υποψία ότι θα μου το δώσεις εν καιρώ. Μα μάλλον δε θα μου το δώσεις. Στο ζητάω άραγε; Νομίζω πως ναι. Έχω ανάγκη να με φροντίσεις. Έχεις ανάγκη να σε φροντίσω. Δε γίνονται και τα δύο. Δεν έχω αποθέματα. Δεν έχω. Δεν έχω αυτά που ζητάς. Δεν τα έχω. Ιδέα! Για προσπάθησες να αναγνωρίσεις αυτά που έχω, έλα, για προσπάθησε. Δες τα, ζυγισέ τα, κι αν σου αρκούν, αν σου κάνουν, πορέψου. Τα άλλα σταμάτα να τα ζητάς. Δε τα έχω, δεν έχω τη δύναμη να τα γεννήσω. Δεν έχω και την επιθυμία να γεννήσω πλέον. Δεν έχω. Και θέλω τη ζωή μου πίσω. Θέλω τη διαχείρηση του χρόνου μου πίσω. Θέλω τη διαχειρηση των συναισθημάτων μου πίσω. Θέλω τους φίλους μου πίσω. Θέλω τις αποφάσεις μου πίσω. Θέλω να είμαι μαζί με τον Ιάσωνα. Προσπάθησε εσύ εκεί μέσα να χωρέσεις. Αν θέλεις, αν αντέχεις, αν αξίζει το κόπο σου. Εγώ θέλω την αλκιμήδη πίσω. Ναι, αντέχω, αποφασίζω ότι αντέχω, δε θέλω να αντέχω. Θέλω να είμαι καλά. Θέλω να είμαι ευτυχισμένη. Θέλω να είμαι εγώ. Δε μπορώ αλλιώς. Δεν υπάρχει αλλιώς. Θέλω να φύγω, θέλω να μείνω, θελώ να ηρεμήσω. Η αναλαμπή εκείνης της Πέμπτης, οι εικόνες πληρότητας δεν αρκούν. Δεν έχω τη δύναμη να τις κάνω να αρκούν. Sorry αυτή είμαι. Δεν αντέχω να με πληγώνεις. Δεν αντέχω να κλαίω μέρα παρα μέρα. Δεν αντέχω να βλέπω την επίδραση που έχει όλο αυτό στον Ιάσωνα. Δεν αντέχω να μη με ορίζω. Δεν αντέχω να μην αρκώ. Δεν αντέχω. Βάζω τελεία λοιπόν στη συμπεριφορά μου, ελπίζω να βάλω τελεία. Να μην αλλάξω εμένα. Να ξαναβρώ εμένα. Κι αν θέλεις μείνε. Δε θα σου πω ούτε φύγε, ούτε μείνε. Κάνε όπως καταλαβαίνεις. Δε με κόφτει πιά. Θλιβερό δεν είναι; Εγωιστικό και θλιβερό. Κι όταν το διαβάσεις αυτό, άμα το διαβάσεις, θα είναι σα να σου λέω φύγε. Δεν είναι. Ίσως έιναι. Θα βγεί το ποστ όμως, γιατί πονάω, και εδώ είναι ο χώρος μου, και όσο κι αν δεν σου αρέσει, έτσι αισθάνομαι, αυτή είμαι. Αν σε αρέσει.