"κατανόηση", "μαζί" κι άλλα ευτράπελα

Εδω μέσα καταθέτω τη ψυχή μου. Το είναι μου. Ή μάλλον κομμάτια του. Αποσπάσματα. Μερικές φορές διαβάζοντας σχόλια σας βλέπω πως παρεξηγούμαι. Δε πειράζει. Δε περιμένω από κάποιον που απλά διαβάζει κάποια από τα σώψυχα μου να μπορεί να καταλάβει. Ωραία θα ήτανε, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Εδώ η καλύτερη μου φιλενάδα που με ξέρει από την καλή και την ανάποδη είκοσι και χρόνια και δε ξέρει τα πάντα μου. Για να σε καταλάβει ο άλλος πρέπει να έχει ζήσει μέσα στο μυαλό σου και να έχει βιώσει κάθε στιγμή σου όπως εσύ. Αυτό δυστυχώς δε γίνεται. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μια προσέγγιση κατανόησης, και μια αποδοχή των συναισθημάτων σου όσο ακατανόητα και παράλογα κι αν είναι αυτά. (τι ζητάει η γυναίκα, οεο;) Το ζητούμενο είναι να καταλάβω εγώ. Και αυτό ακόμη είναι πολύ δύσκολο. Πολλές φορές φοβάμαι, ότι είναι τέτοια η κόπωση από τη προσπάθεια να καταλάβω που βρίσκω απαντήσεις που κάπως κουμπώνουν και τις αποδέχομαι ως τις σωστές για να τελειώνω, να προχωρήσω στο παραπέρα. Όποιο κι αν είναι αυτό. Κάποια στιγμή το εσφαλμένο της απάντησης έρχεται και μου δίνει μία στα μούτρα βέβαια, αλλά τη στιγμή που έχω απαντήσει, τουλάχιστον, νομίζω ότι κάτι έκανα, κάπου πάω. Έτσι, μια στιγμή, να πάρουμε δύναμη και να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Όλα αμφισβητίσιμα, όλα με ερωτηματικό. Δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Άβυσσος δε λένε; Άβυσσος είναι. Βυθίζεσαι, πέφτεις στο κενό, δε πιάνεις πάτο γιατί πάτος δεν υπάρχει, απλά αιωρείσαι. Ίσως η απάντηση να είναι στην αποδοχή αυτού ακριβώς. Της μη απάντησης. Και έτσι να μπορέσω απλά να είμαι. Ξεφεύγω όμως, άλλο ήθελα να πω, αλλά δε βρίσκω λόγια να το πω. Για τη κατανόηση, για το αν είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει (μα τώρα δεν είπα ότι δεν είναι δυνατόν;), για την επιμονή μου να αρνούμαι ότι δε μπορεί να υπάρξει, για την άρνηση μου να δεχτώ ότι ίσως και χωρίς αυτή την κατανόηση θα μπορούσε να υπάρξει ένα "μαζί". Α, ξέχασα, δε μπορεί, αυτό το συνολάκι το έχω ξαναφορέσει και δε μου ταίριαζε. Θυμάμαι κάποια βράδυα (δυστυχώς ήτανε παρα μα πάρα πολλά), με τον τότε καλό μου, που ήταν τέλειος και με λάτρευε, και και και, που είχα δικά μου προβλήματα εκτός σχέσης που με πίκραιναν, και περίμενα να αποκοιμηθεί και τότε αφενόμουνα να κλάψω με τη ψυχή μου. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το έκανα αυτό. Απλούστατα, όταν έκλαιγα μπροστά του, προσπαθούσε να εκλογικεύσει τις καταστάσεις που με πονούσαν, προσπαθούσε να μου βρει λύσεις, προσπαθούσε να με αποσπάσει από το πόνο μου. Όλα καλά ίσως, όχι αυτό που χρειαζόμουνα. Και θα πει κάποιος, μα καλά τρελή είσαι; ο άνθρωπος σε αγαπούσε, ήθελε να σε βοηθήσει. Ναι, ίσως τρελή και παράλογη, αυτή είμαι όμως, μπορείς να αποδεχτείς αυτό που είμαι; Μπορείς να μου δώσεις αυτό που ζητάω; Δε μπορείς, σταματώ να στο ζητάω. Γιατί αυτό που μου δίνεις δεν είναι αυτό που χρειάζομαι και δε το θέλω. Κι έτσι περίμενα να αποκοιμηθεί και μετά έκλαιγα. Και για μένα εκείνη η εικόνα είναι η απόλυτη μοναξιά. Και εν τέλει, καλύτερα να είμαι και κατ' όνομα μόνη, και να κλαίω όποτε μου καπνίσει βρε αδερφέ, να μη περιμένω να κοιμηθεί ο άλλος ή να κρύβομαι σε τουαλέττες. Αποφάσισα ότι εκείνο το σκηνικό δε θέλω να το ξαναζήσω και αρνούμαι να το ξαναζήσω. Προσπαθώ να αντισταθώ τουλάχιστον. Οπότε ψάχνω ένα άλλο "μαζί". Όπως το ορίζω εγώ. Να μπορώ να είμαι, και να με δέχονται ως είμαι. Να μη τροποποιώ, να μη νοιώθω ότι δεν αρκώ, να μη φοβάμαι ότι δεν αρκώ. Γιατί εν τέλει κάθε που κάνω κάτι που δεν είμαι εγώ απλά δεν έχω το μαζί όπως εγώ το ορίζω. Έχω κάτι άλλο. Συμπόρευση, συμβίωση, συν δε συμμαζεύεται. Και είπαμε αυτό το συνολάκι εμένα δε μου κάνει. Όμως "Για να σε καταλάβει ο άλλος πρέπει να έχει ζήσει μέσα στο μυαλό σου και να έχει βιώσει κάθε στιγμή σου όπως εσύ. " Οπότε το μαζί όπως εγώ το ορίζω είναι απλά μια χείμαιρα. Χαρακτηριστικό μου να κυνηγάω χείμαιρες, αλλά δεν είπαμε αυτό το απορ να το αφήσουμε; Μυθολογικά όντα οι χείμαιρες, δεν υπάρχουν. Όπως και το μαζί που αναζητώ. Έλα όμως που αρνούμαι να το αποδεχτώ αυτό; Επιμένω να πιστέυω ότι η συγκεκριμένη χείμαιρα υπάρχει; Έτσι αυτή τη στιγμή συνεχίζω να ποθώ αυτό το μαζί. Και οτιδήποτε εκπτωτικό δε μου κάνει. Διεκδικώ full monty για τη ζωή μου. Ίσως όχι άμεσα αλλά κάποια στιγμή σίγουρα. Να περάσουν οι πιέσεις, οι δύστροπες συγκυρίες, να δούμε. Να τσουλήσουμε. Να προσπαθήσω κι εγώ να μη χάσω εμένα. Όχι ότι με είχα βρει, αλλά λέμε τώρα. Κι αυτό το εμένα να αρκεί. Να μην είμαι η δροσερή, γλυκειά κι ανεπαρκής αλκιμήδη. Να είμαι εννίοτε η στριφνή, περίεργη, ζαβλακωμένη, κυκλοθυμική, οξύθυμη, ανασφαλής, χαζοβιόλα, αλλου για αλλου κτλ κτλ μα υπεραρκετή αλκιμήδη. Εδώ σε θέλω.

δυστυχώς αντέχεται

Τελικά αυτό το μαζί είναι μεγάλο ζόρι
Και για τα δύο μέλη υποθέτω, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο τα δικά μου ζόρια με νοιάζουν. Εγωιστικό; Ναι, εγωιστικό. Χέστηκα. Δε με κόφτει, δε με νοιάζει. Εχω φτάσει στα όρια μου. Ευτυχώς έφυγε. Για πόσο δε ξέρω. Ίσως μια, δύο ώρες, ίσως περισσότερο, ίσως για τα καλά. Σημασία έχει που έφυγε. Ευτυχώς. Γιατί θα τον έδιωχνα εγώ. Βαθιές ανάσες, σκέψεις, αποφάσεις. Λίγο χρόνο με πολλά νεύρα, τον χρησιμοποιώ αναλόγως. Καταπονούμαι, κουράζομαι. Δεν είχα αποθέματα ούτως ή άλλως από την αρχή. Το δήλωσα. Κάπου έψαξα και τα βρήκα. Το παλεύω. Δε ξέρω αν αντέχω άλλο. Πιθανότατα. Αυτή τη στιγμή, δε ξέρω, δε γνωρίζω, δεν απαντώ, δε με νοιάζει. Στη κάλπη θα έριχνα λευκό. Πριν μια ώρα, στη κάλπη θα έριχνα άκυρο. Υποθέτω θα ηρεμήσω. Πιθανότατα. Τέτοιος μαλάκας που είμαι, θα σκάψω ακόμη βαθύτερα να βρω τα αποθέματα. Ή, αυτό κι αν είναι χαρακτηριστικό μου, ωσαν στρουθοκάμηλος θα κρυφτώ, θα κρυψω, θα αποσιωποιήσω, θα προσπεράσω. Αντέχεται. Αξίζει. Χωρίς ερωτηματικό, βλέπεις. Του έβαλα κιόλας τελεία. Αποφασίζω ότι μπορώ να συνεχίζω. Ευτυχώς έφυγε. Μακάρι να μη ξανάρθει. Μάλλον θα ξανάρθει. Γαμώτο μου. Τα νεύρα μου τα ξύδια μου ο πόνος μου. Μαλώνουμε συνέχεια. Δε βλέπω το παιδί μου. Είμαι επισκέπτης στη ζωή του παιδιού μου. Χθές, μου είπε ότι σταμάτησε τη πιπίλα. Εδώ και τέσσερις μέρες. Και εγώ δεν είχα πάρει πρέφα. Εκτός. Εκτός από τη ζωή του Ιάσωνα. Εκτός από τη ζωή τη δική μου. Μαλακίστηκα πάλι. Τίποτα καινούργιο. Και θα συνεχίσω να μαλακίζομαι. Δε μπορώ να πω, ξέρεις κάτι, αυτή είμαι, αν γουστάρεις. Όχι, προσπαθώ να γίνω αυτό που χρειάζεσαι. Και τελικά, δε μπορώ να σου δώσω αυτό που χρειάζεσαι. Δε το έχω μέσα μου. Και ποιός νοιάζεται αν εσύ μου δίνεις αυτό που χρειάζομαι; Κανείς. Δε μου το δίνεις. Υπάρχει η υποψία ότι θα μου το δώσεις εν καιρώ. Μα μάλλον δε θα μου το δώσεις. Στο ζητάω άραγε; Νομίζω πως ναι. Έχω ανάγκη να με φροντίσεις. Έχεις ανάγκη να σε φροντίσω. Δε γίνονται και τα δύο. Δεν έχω αποθέματα. Δεν έχω. Δεν έχω αυτά που ζητάς. Δεν τα έχω. Ιδέα! Για προσπάθησες να αναγνωρίσεις αυτά που έχω, έλα, για προσπάθησε. Δες τα, ζυγισέ τα, κι αν σου αρκούν, αν σου κάνουν, πορέψου. Τα άλλα σταμάτα να τα ζητάς. Δε τα έχω, δεν έχω τη δύναμη να τα γεννήσω. Δεν έχω και την επιθυμία να γεννήσω πλέον. Δεν έχω. Και θέλω τη ζωή μου πίσω. Θέλω τη διαχείρηση του χρόνου μου πίσω. Θέλω τη διαχειρηση των συναισθημάτων μου πίσω. Θέλω τους φίλους μου πίσω. Θέλω τις αποφάσεις μου πίσω. Θέλω να είμαι μαζί με τον Ιάσωνα. Προσπάθησε εσύ εκεί μέσα να χωρέσεις. Αν θέλεις, αν αντέχεις, αν αξίζει το κόπο σου. Εγώ θέλω την αλκιμήδη πίσω. Ναι, αντέχω, αποφασίζω ότι αντέχω, δε θέλω να αντέχω. Θέλω να είμαι καλά. Θέλω να είμαι ευτυχισμένη. Θέλω να είμαι εγώ. Δε μπορώ αλλιώς. Δεν υπάρχει αλλιώς. Θέλω να φύγω, θέλω να μείνω, θελώ να ηρεμήσω. Η αναλαμπή εκείνης της Πέμπτης, οι εικόνες πληρότητας δεν αρκούν. Δεν έχω τη δύναμη να τις κάνω να αρκούν. Sorry αυτή είμαι. Δεν αντέχω να με πληγώνεις. Δεν αντέχω να κλαίω μέρα παρα μέρα. Δεν αντέχω να βλέπω την επίδραση που έχει όλο αυτό στον Ιάσωνα. Δεν αντέχω να μη με ορίζω. Δεν αντέχω να μην αρκώ. Δεν αντέχω. Βάζω τελεία λοιπόν στη συμπεριφορά μου, ελπίζω να βάλω τελεία. Να μην αλλάξω εμένα. Να ξαναβρώ εμένα. Κι αν θέλεις μείνε. Δε θα σου πω ούτε φύγε, ούτε μείνε. Κάνε όπως καταλαβαίνεις. Δε με κόφτει πιά. Θλιβερό δεν είναι; Εγωιστικό και θλιβερό. Κι όταν το διαβάσεις αυτό, άμα το διαβάσεις, θα είναι σα να σου λέω φύγε. Δεν είναι. Ίσως έιναι. Θα βγεί το ποστ όμως, γιατί πονάω, και εδώ είναι ο χώρος μου, και όσο κι αν δεν σου αρέσει, έτσι αισθάνομαι, αυτή είμαι. Αν σε αρέσει.

απο καρδιάς

Πως μπορώ να ευχαριστήσω τον γλυκό μας Ασκαρδαμυκτί και την καλή μας την Υφάντρα για τις αφιερώσεις;
Να στε καλά,
να στε καλά και όλοι όσοι με επισκέπτεστε.
Νιώθω ότι ανήκω, ότι υπάρχω, εγώ, ως έχω,
κι έτσι όπως σας συστίνομαι ως είμαι
ανακαλύπτω κι εγώ εμένα
και σας ευχαριστώ για αυτό

απο καρδιάς

Πρώτα το πως μετά το γιατί

Κλεμμένο από την όλη μου η ζωή.

Όχι ο στόχος αλλά η πορεία. Το ήξερα δε το ήξερα; Αλλά όπως το έγραψε η όλη μου η ζωή χτύπησε στόχο κατευθείαν. Δεν το είχα δει έτσι. Το πως, το γιατί. Όχι στόχος, αλλά αιτία, κίνητρο, αφορμή. Όχι πορεία, αλλά βίωμα. Στο κεφάλι μου μπερδεμένα και τα δύο, να πιάνουν το ένα τη θέση του άλλου. Μπερδεμένο και το είναι μου. Πριν είκοσι μέρες, Πέμπτη ήτανε, σε μια στιγμή αναλαμπής γύρισα σελίδα. Είδα τα θέλω μου, τα γιατί της ύπαρξης μου, αναγνώρισα εμένα εκεί μέσα. Και ήταν τόσο τετριμένα και μικρά και τόσο τόσο σημαντικά για μένα. Αυτά τα ασήμαντα όλη η δικιά μου ζωή που επιθυμώ. Οικογένεια. Ο ανθρωπος που αγαπώ, εγώ, ο Ιάσωνας τώρα, αργότερα κι άλλα παιδιά. Είδα μια εικόνα, εμένα να φροντίζω την οικογένεια μου. Ναι, ναι, το πολύ τετριμένο και νοικοκυρίστικο. Να μαγειρεύω, να μοσχοβαλά το σπίτι που έχουμε φτιάξει μαζί και φωνάζει όλο "εμείς", να τρώμε παρέα, να ακούμε μουσική παρέα, να πλένω πιάτα κι αυτοί εκεί πιο πέρα να παίζουν, να ψευτοπαλεύουν. Να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί, να χαζογελάμε, να μοιραζόμαστε, να συνυπάρχουμε, να συμπορευόμαστε. Και όλα τα άλλα απλώς κομμάτια που υποστηρίζουν και συμπληρώνουν αυτή τη κεντρική εικόνα. Καριέρα, φιλοδοξίες, φίλοι, όλα συμπληρωματικά. Η ζωή μου έδωσε μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας που δεν τη φανταζόμουν. Αναρωτιέμαι αν η περιγραφή της θα πει τίποτα σε κανέναν άλλον. Είμαι στο μπάνιο και καθαρίζω τη μπανιέρα. Ο καλός μου κι ο Ιάσονας μέσα παίζουν. Ξαφνικά έρχονται στο μπάνιο, μου επιτίθενται, ο καλός μου με ακινητοποιεί και ο Ιάσονας με γαργαλάει. Καλωςόρισες στην πανέμορφη καθημερινότητα σου αλκιμήδη. Την απλή συνηθισμένη καθημερινότητα του "μαζί". Ναι, επιλέγω το "μαζί". Επιθυμώ το "μαζί". Πάντα έτσι ήταν, απλά δε το παραδεχόμουν στον εαυτό μου. Χαμένη σε επιθυμίες ανεξαρτησίας και δύναμης κενής. Σε γαλήνες ανουσιες. Ένιωσα την αλήθεια αυτής της εικόνας για μένα, μια σιγουριά ότι αυτό είναι, που ένιωσα τόσο μα τόσο δυνατή. Ήταν τόση η επιθυμία της, ήταν ένα "θέλω", όχι "θα ήθελα" που ξέρω ότι μπορώ να την υποστηρίξω και να την αποκτήσω. Και είδα ότι κομμάτια της τα έχω, τώρα, στο σήμερα. Ίσως δε τα εκτιμώ, ή αφήνω τους δαιδάλους του μυαλού μου να τα σκεπάζουν με πέπλα αμφισβήτησης και ανασφάλειας, αλλά τα έχω. Και το γιατί, ο στόχος, γίνεται πως. Μπερδεμένα, πως και γιατί το ένα και το αυτό.
Μερικές μέρες αργότερα, το υποσυνείδητό μου μου είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Σε μάζωξη, εγώ κρατώ στην αγκαλιά μου ένα σκυλάκι και το χαιδεύω. Ένας ξάδερφος, αναφέρεται σε μια στιγμή πλήρους γαλήνης που είχε βιώσει, και πόσο θα ήθελε όλες του οι στιγμές να είναι έτσι. Μιλούσε ακριβώς για την ησυχία στο νου που μιλούσα και επιζητούσα κι εγώ. Το σκυλάκι, μετατοπίζεται λίγο από την αγκαλιά μου και ακούγομαι να λέω "Ναι, αλλά εκεί δε με ζεσταίνεις". Απάντησα στο ξάδερφο και σε μένα. Ησυχία στο νου, δε πονάει, δε βασανίζει, ίσως δίνει και χαρά, αλλά χλιαρή, απλά χλιαρή. Δε ζεσταίνει τη ψυχή, δε ζεσταίνει. Πάρε το ρίσκο του κρύου, του παγώματος, της πυρκαγιάς, αλλά τουλάχιστον συνέχισε να παλεύεις για τη ζεστασιά του μαζί. Ζήσε τη ζεστασιά του μαζί.

Και αυτό κάνω, προσπαθώ να κάνω τις τελευταίες μέρες. Υπάρχουν αντιστάσεις από τα έσω μου, πως να σβήσεις παλιές συνήθειες, να τραβήξεις μονοκοντυλιά. Δε γίνεται. Σιγά σιγά σβήνω. Αντιστέκομαι στην αντίσταση. Είκοσι φορές τη μέρα θα πω να φύγω, να φύγω, να τον διώξω, καλύτερα η αδιαφορία, το κενό, παρά αυτό το παρανάλωμα. Ή θα βρω ανούσιες αιτίες και εξηγήσεις να προσπαθήσω να με πείσω ότι δε μου κάνεις Και είκοσι φορές θα αντισταθώ και θα μείνω. Προσπαθώ να θυμάμαι την αναλαμπή εκείνης της Πέμπτης. Πιστεύω σε εμάς, σε εμένα, σε εκείνον. Εμπιστεύομαι. Ξέρω. Κι εκείνος ξέρει. Και ο Ιάσωνας ξέρει. Οι δυό τους ξέρανε πολύ πριν από εμένα νομίζω. Μαθαίνουμε. Προχωράμε. Μαζί. Συμπορευόμαστε. Ζούμε το γιατί/πως.


Σήμερα όπως κατανοήσατε, η αλκιμήδη είναι καλά. Χαλάρωσαν λίγο οι πιέσεις της μετακόμισης, χαλάρωσα κι εγώ.

Καλή σας εβδομάδα

ανεπάρκειας παραλήρημα

Κούραση. Ψυχική και σωματική. Διελκυνστίδα. Εδώ, εκεί, τραβιέμαι. Δεκα κομμάτια. Πραγματα που πρέπει να γίνουν και δε προλαβαίνω. Πράγματα που θέλω να κάνω και δεν έχουν προταιρεότητα. Χρόνος, χρήμα, αισθήματα. Μπερδεμένες ανάγκες, μπερδεμένα όλα. Τάσεις φυγής. Τάσεις χαμού. Τάσεις καταστροφής. Κατέστρεφε. Αντοχες. Πεπερασμένες. Δύναμη. Ανανεουμενη. Τρενάκια. Τρέχουν. Ανεβοκατεβαίνουν. Βυθίζονται. Υψωνονται. Δε ξέρω τι θέλω.Και όταν ξέρω τι θέλω δε πιστεύω αν το αξίζω. Αν θα το δώσω. Θέλω να το δώσω, φοβάμαι να το δώσω, θέλω να το κρατήσω μακριά, τιμωρίες. Χάδια. Δώσε Πάρε Δώσε. Κλοπή. Συμπίεση. Βάρος. Ασήκωτο. Πουπουλένιο. Αντέχω. Χαρά. Λύπη. Θλίψη. Σύνθλιψη. Συνάντηση. Γίνεται, δεν γίνεται, έρχεται, φεύγει. Φυγή. Φυγή.Υπεκφυγή. Πρόσκληση. Πρόκληση. Πείσμα. Ανάγκες, να αναρωτιέμαι ποιές είναι, ποιες θέλω, ποιές είναι επίκτητες, ποιές όχι, ποιές θα κρατήσω, ποιές θα ικανοποιήσω. Σκοτάδια. Θλίψη. Μπαλκόνια. Καπέλα. Φυγή. Φυγή. Χρειάζομαι διακοπές. Διακοπές από τη ζωή, από μένα. Κυρίως από μένα. Δε με αντέχω άλλο. Δεν αντέχω την ανεπάρκεια μου. Το ίδιο συναίσθημα πάντα. Ανεπαρκής. Ότι και να κάνω δεν είναι αρκετό. Δε ξέρω καν τι πρέπει να κάνω. Ηλίθια. Δε καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω. Κι όταν καταλαβαίνω δε το κάνω. Σε μανία καταστροφική να διαλύσω ότι κι αν είναι αυτό. Κουράζομαι. Δε θέλω να καταλάβω τι πρέπει να κάνω. Δε με νοιάζει. Καταθλιψη. Δε με νοιάζει. Κενό. Επιζητω το κενό. Τίποτα να μη κάνω, τίποτα να μην αισθάνομαι, τίποτα να μη με αγγίζει. Τίποτα να μην υπάρχει. Ούτε εγώ, ούτε τα μέσα μου, ούτε τα έξω μου. Κενό. Να μη χρειάζεται να καταλάβω τι πρέπει να κάνω, να μη χρειάζεται να κουμπώσω για να κάνω αυτό που πρέπει, να μην αποτυγχάνω. Να μη προσπαθώ για να μην αποτυγχάνω. Κενό. Να μην είμαι ανεπαρκής. Να μη με αγαπάνε για να μη κόβω τις κλωστές. Ανεπαρκής, ανύπαρκτη, ανούσια. Τίποτα να μην υπάρχει, τίποτα να μη πονάει, τίποτα να μην απογοητεύει, τίποτα. Φυγή από μένα, πως. Κούραση. Κουράστηκα να με ζω, να με ακούω, να με βλέπω, να με νιώθω. Κουράστηκα να απογοητεύω, να σκοτώνω, να καταστρέφω. Κουράστηκα να προσπαθώ. Κουράστηκα από τα λάθη μου. Κουράστηκα να αναζητώ. Κουράστηκα από τα πρέπει μου. Κουράστηκα από τη μοναξιά μου. Κουράστηκα να ελπίζω, να ονειρεύομαι, να κοροιδεύω τον εαυτό μου ότι κάτι κάνω, ότι βελτιώνομαι, ότι κάποια στιγμή θα βρώ την ακρη. Ότι κάποια στιγμή θα αρκώ. Ποτέ δε θα είμαι αρκετή. Για το παιδί, για τον έρωτα, για τους φίλους, για τη μητέρα, για μένα. Ανεπαρκής, να απογοητεύω. Με κούρασε αλκιμήδη η ανεπάρκεια σου. Με κούρασε.

ΓΚΡΙ

Πριν λίγο καιρό η ζωή μου ήταν γκρί και εγώ ήμουν όλη χρώματα, πολλά χρώματα, κυρίως lilac. Ένα κορίτσι lilac.
Τώρα η ζωή είναι πολύχρωμη, πολλά χρώματα, κυρίως κόκκινο, και εγώ γίνομαι γκρί.
Νιώθω να γκριζάρω.
Δεν έχω χρόνο για τίποτα δικό μου.
Δε σηκώνομαι το πρωί να κανω το taichi μου και να πάω για τρέξιμο. Δε κάνω ήρεμα ντουζάκια με περιποίηση σώματος. Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ τι θα φορέσω και με τι μπιχλιμπίδια θα το συνταιριάξω.Δε κάνω reiki. Δε πάω πισίνα. Δε πάω κομμωτήριο. Δεν έχω χρόνο για κουβεντούλες τηλεφωνικές με τους φίλους μου. Δεν έχω χρόνο να τους δω. Δε μπλογκάρω. Δε γράφω για τα θεατρικά έργα που έχω δει. Δεν, δεν, δεν
Γκριζάρω
Μόνον αυτό
Μια αλκιμήδη γκρι με ζωή πολύχρωμη.

ψυχανάλυσης αναγκαιότητα

- Γιατί πηγαίνεις ψυχανάλυση
- Δεν έχω επιλογή. Δε ξέρω αν υπάρχει άλλος τρόπος, εικόσι τόσα χρόνια τωρα δε βρήκα άλλο τρόπο.
- Και σε βοηθάει καθόλου;
- Δε ξέρω, άλλες φορές ναι, τις περισσότερες όχι.
- Και γιατί συνεχίζεις;
- Με κρατάει μακριά από το μπαλκόνι
- ;
- Η ελπίδα της λύτρωσης. Η ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή να ισορροπήσω με κρατάει μακριά από το μπαλκόνι...


Ατάκες από θεατρικά έργα
"Θέλω να αλλάξω ουρανό αλλά δεν υπάρχουν δρόμοι"
"Αν μπορούσες να ζήσεις μέσα στο κεφάλι μου για πέντε λεπτά θα τρελαινόσουνα, θα πέθαινες"
"Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε. Φαντάστειτε επίμονα. Παραμεινετε έτσι μέχρι να το πιστέψετε. Η πίστη είναι λύτρωση"
Κι εγώ; εγώ που δε πιστεύω σε τίποτα, πως θα λυτρωθώ; Που θα βρώ το δρόμο; Πως θα αλλάξω ουρανό; Πως θα αλλάξω κεφάλι;
Νέα επίσκεψη, νέος κύκλος, οι άγκυρες είναι εδώ άραγε; Όταν είμαι μέσα στη δίνη δε βλέπω τις άγκυρες, είμαι τυφλή. Κλείνω τα μάτια, βαθιά ανάσα, ελπίζω σε λίγο χρόνο παρατήρησης. Θέλω να χαθώ, να χαθώ, να σβήσω, να φύγω. Να φύγω. Η ελπίδα της λύτρωσης με κρατάει εδώ. Μένω εδώ όσο ελπίζω. Πιστεύω στην ελπίδα μου, στη χείμαιρα μου. Η ελπίδα δεν είναι λύτρωση. Η ελπίδα είναι η μόνη άγκυρα που αυτή τη στιγμή βλέπω. Είναι η μόνη άγκυρα που πάντα βλεπω. Είναι η μόνη άγκυρα η δική μου, που μόνον εγώ ορίζω. Να γιατί πηγαίνω ψυχανάλυση. Για να μη πάω στο μπαλκόνι.

και τα όνειρα γίνονται σχέδια

Χάθηκα. Μου λείπει το μπλόγκιν. Μου λείπει το να καταγράφω τις σκέψεις μου, να επικοινωνώ, να κάνω βόλτες στη μπλογκόσφαιρα. Όμως η ζωή τρέχει, κι εγώ πίσω της λαχανιασμένη δε προφτάνω. Οι σκέψεις τρέχουν κι αυτές, σε ρυθμούς εξωφρενικούς περνούν από το μυαλό, κι εγώ δε προφτάνω ούτε να τις αναγνωρίσω, όχι να τις κατανοήσω. Και τα συναισθήματα τρέχουν κι αυτά. Παραζάλη. Φόβος, πείσμα, θάρρος. Όλα μαζί. Διαχείρηση συναισθημάτων, χρόνου, χρήματος, στιγμών. Διαχείρηση αλλάγών, προσδοκιών, ονείρων. Όχι ονείρων, τα όνειρα πλέον έχουν γίνει σχέδια κι εγώ δρω για τη πραγμάτωση τους. Δράση. Η σκέψη στα μετώπισθεν, να με τσιγκλάει φυσικά, αλλά πίσω. Άλλες οι προτεραιότητες. Τα θέλω δεδηλωμένα και τετριμένα. Νέος άντρας, νέο σπίτι, νέα ζωή. Η αλκιμήδη συνέρχεται, ξυπνάει σιγά σιγά, βάζει τη ζωή της σε τάξη, σιγά σιγά. Με πίστη. Με εμπιστοσύνη σε μένα, σε μας, ότι όλα θα γίνουν όπως μου, μας πρέπει. Η αλκιμήδη ξαφνικά συνειδητοποιεί τα θέλω της και πιστεύει ότι μπορεί να τα αποκτήσει. Μεγάλο πράγμα αυτό. Η αλκιμήδη επαναπροσδιορίζει τα όνειρα της σε εκείνα των δεκαοκτώ χρόνων της. Γιατί όχι; Η αλκιμήδη θέλει να φροντίσει αυτούς που αγαπά και να την φροντίσουν. Και εμπιστεύεται ότι θα γίνει, γίνεται ήδη. Βρήκε τον ανθρωπό της, αφήνεται στα απλά θέλω της και προχωρά. Με όλα τα μπαγκάζια να τη βαραίνουν. Σιγά σιγά θα τα αφήσω κι αυτά. Μόνο που τώρα η αλκιμήδη οφείλει στον εαυτό της, τον άνθρωπό της, τον Ιάσωνα, να δουλέψει, να δράσει, να κλείσει τις τρύπες της προηγούμενης ζωής, να βάλει γερές βάσεις στη νέα ζωή. Και το σημαντικότερο να βιώσει τα θέλω της. Να σιγουρέψει ότι τα όνειρα δεν θα μείνουν "θα ήθελα" αλλά γίνονται "θέλω" και μετατρέπονται σε σχέδια. Βουτιά στα βαθιά. Ξέρω κολύμπι, και καλό, δε σκιάζομαι. Έχω και σωσίβιο στην ανάγκη.


* Η αλκιμήδη επιτέλους μετακομίζει σε καινούργιο σπίτι, αρχίζει κοινή ζωή με τον άνθρωπό της, συμμαζεύει εκρεμότητες του παρελθόντος, και προσπαθεί να αυξήσει τον εργασιακό φόρτο της. Δικαίως τα έχει παίξει από το άγχος αλλά είναι πανευτυχής.
Αν και απούσα από τη μπλογκόσφαιρα, είμαι πολύ καλά. Να μη γράφετε πολλά για να προλλάβω να τα διαβάσω μετά, εντάξει;

κατάθλιψης επεξήγηση

Πολλοί μπλογκοφίλοι ανήσυχησαν με το προηγούμενο ποστ, ότι δεν είμαι καλά. Δεν ήμουν καλά. Μέσα μου. Όλα τα έξω ήταν τέλεια. Ξέρεις όταν η κατάθλιψη έρχεται σε μια στιγμή που δεν έχεις τίποτα άσχημο για να τη δικαιολογήσει είναι τόσο χειρότερο. Μαζί της προστίθεται και η ενοχή για αυτά που αισθάνεσαι. Είναι πολύ πιο εύκολο αν υπάρχουν στραβά. Τότε μπορείς δικαιολογημένα να είσαι θλιμένος. Μπορείς κάπου να ρίξεις το φταίξιμο. Αλλά όταν έρχεται έτσι, ξαφνικά, κι όλα βαίνουν καλώς, και δεν υπάρχει λόγος για να είσαι χάλια, είναι ακόμη πιο δύσκολο.

Αυτό προσπαθώ να πω όταν λέω "γαμημένη κατάθλιψη". Δε τη χειρίζομαι ακόμη. Τυχερή ούσα αυτή τη φορά είχα κάποιον πλάι μου που τη βίωσε μαζί μου και με προστάτεψε από τον εαυτό μου. Κι έτσι ο κύκλος της κατάθλιψης έκλεισε και η αλκιμήδη βγήκε από αυτόν αλώβητη. Και οι γύρω της. Ο επόμενος κύκλος κατάθλιψης με περιμένει στη γωνία, το ξέρω αυτό, και πάντα περνάει, κι αυτό το ξέρω. Ίσως κάποια στιγμή να απαλλαγώ απο αυτούς τους κύκλους. Ίσως όχι. Δεν έχει σημασία. Μακάρι να μπορούσαν οι γύρω να καταλάβουν τη φύση της ασθένειας και να μπορούσαν απλώς να είναι εκεί χωρίς να προσπαθούν με λογικά επειχηρήματα να βοηθήσουν. Αυτό, το να είναι κάποιος εκεί, χωρίς να κρίνει, βοηθά εμένα τουλάχιστον. Αυτή τη φορά το ειχα και για αυτό νομίζω τόσο γρήγορα έκλεισα το κύκλο.

Τώρα χαρά. Και δύναμη, πολύ δύναμη. Και έτοιμη να κλείσω το χρόνο.

Καλή μου χρονιά λοιπόν!

στην αλλαγή του χρόνου

Γαμημένη κατάθλιψη. Τίποτα άλλο δεν έχω να πω. Πολλά έχω να πω. Λόγια και παπαριές γενημένα από ζαβλακωμένες χημείες. Γύρω μου όλα βαίνουν καλώς. Μέσα ο οργανισμός αποφάσισε να παίξει παιχνιδάκια. Πέντε μέρες τώρα. Προσπαθώ να αντεπεξέλθω. Act as if μπας και. Act as if γιατί οι άλλοι θα τα πάρουν κανονικότατα. Δικαίως. Μέρες χαράς. Γελάω και εγώ. Όχι ψεύτικα, έχω όλους τους λόγους για να γελάσω. Τους επαναλαμβάνω, να με πείσω, να φερθώ όπως ταιριάζει στη στιγμή και στις περιστάσεις. Περιμένωντας το κύκλο να περάσει, τη χημεία να επανέλθει. Πότε; Μέχρι τότε πως; Μέχρι τότε πόσα θα χάσω; Δε με νοιάζει, δε με κόφτει. Η κατάρα της δικιάς μου κατάθλιψης. Να μη με νοιάζει. Να τα παίρνω όλα προσωπικά, να με θίγει το παραμικρό, να χρωματίζονται όλα από αρνητισμό, μελαγχολία, να φοβάμαι για όλα αυτά που μπορεί να χάσω και συγχρόνως ένα μεγάλο χέστηκα. Τίποτα να μην έχω για να μην έχω τίποτα να χάσω. Μπήκε ο καινούριος χρόνος και υποτίθεται ότι είναι η εποχή για απολογισμούς. Για μεγάλες αποφάσεις. Απολογισμούς χωρίς νόημα, όνειρα που δε θα πραγματώθούν, σχέδια που δε θα εκπληρώσω, αποφάσεις που θα αναθεωρήσω, υποσχέσεις σε μένα και στους άλλους που θα αθετήσω. Η ζωή πάντα εκπλήσει. Εμείς επιμένουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε λόγο, ότι μπορούμε να τη κατευθύνουμε εκεί που νομίζουμε ότι θέλουμε. Ευτυχώς που δε μπορούμε. Τα απρόβλεπτα της ζωής είναι συνήθως καλύτερα από αυτά που ευχόμαστε. Πρόσεξε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να σου έρθει. Ο Ιάσωνας μόλις γύρισε ο χρόνος άρχισε να κλαίει. Σπάραξε. Δε θέλω να φύγει ο χρόνος. Δίκιο έχει το παιδί. Τη φορτώσαμε την αλλαγή του χρόνου. Σημείο μηδέν για να βάλουμε στη λήθη του παρελθόντος ότι ζήσαμε, ότι είμαστε, και να σχεδιάζουμε στην προσδωκια του αύριο κάτι άλλο, κάτι που δεν είμαστε. Τριανταπέντε χρόνια, τριανταπέντε σημεία μηδέν, να αποφασίζω ότι θα είμαι κάποια άλλη. Εξωτερικά επιβαλλόμενα χρονικά σημεία για να χάσουμε τον εαυτό μας. Και τι διαφορά έχει ο Γενάρης από το Μάρτη ή τον Αύγουστο δηλαδή; Να επιλέξω εγώ τη χρονική στιγμή που θα γυρίσω σελίδα. Αν θελήσω να τη γυρίσω. Αν θέλήσω κάτι άλλο, κάτι ξένο. Ή να θελήσω κάτι δικό, pourqois pas? Η ακόμη καλύτερα να μη θελήσω. Να βιώσω απλώς. Με αρέσει αυτό, είναι κοντά στο κόκκινο καπέλο μου. Άντε να κλίσει ο κύκλος της ζαβλακωμένης μου χημείας, να βάλω το κόκκινο καπελάκι μου και να βγω έξω σε αλκυονίδα μέρα να γευτώ τον ήλιο. Κοντά σε θάλασσα.

Καλή χρονιά να έχετε
Εμένα μη μου εύχεστε, θα άλλαξω το χρόνο μιαν άλλη μέρα.