Μια γιαγιούλα, φορώντας κράνος, περίμενε τον καλό της, ένα παπούλη, ο οποίος επίσης φορούσε κράνος να βάλει μπρος το μηχανάκι για να ανέβει. Δύο ζαρωμένα, σκυφτά κορμιά, γκρίζα ρούχα, το μέλλον στο οποίο ελπίζω.
Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, στη φουρια των προετοιμασιών αραγε βιώνουν το γιατί όλου αυτού του τζέρτζελου; το μέλλον το οποίο φοβάμαι.
Εγώ είμαι ενήλικας, πάνε τα άλλοθι. Η πάρνηθα καίγεται, η ζωή συνεχίζεται, η μικρή ιστορία μου γράφεται. Σήμερα χωρίς ψευδαισθήσεις. Το παρόν που δεν αντέχω. Το μέλλον που έφτιαξα για μένα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Καλά η πρώτη εικόνα πολύ μου άρεσε! ;)
Δεν αντέχεται το παρών,Αλκιμήδη,συμφωνώ!Ποιός να ξέρει για το μέλλον! Πάντως η γιαγιά,ο παππούς,το κράνος,η μηχανή,είναι νότες αισιοδοξίας!Η ψυχική δύναμη,που έχει η που αντλεί από κάπου,ο καθένας μας,παίζει μεγάλο ρόλο!
Με μισής (νομίζω) γενιάς απόσταση μεταξύ μας, θα σημειώσω:
Βλέπω τόση τρυφερότητα στα ποστ και τόσον κυνισμό στην πραγματική ζωή που δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται λάθος! Για όλους μιλώ. Ή, ας πούμε, για μένα.
Δεν χρειαζόμαστε άλλοθι αγαπητή. Ούτε ψευδαισθήσεις. Την τέχνη της χαράς δεν μας δίδαξαν ποτέ και κανείς. Και δυστυχώς, δεν γεννηθήκαμε ταλαντούχοι. Δοκιμάστε να αλλάξετε κάτι στην μικρή σας ιστορία που δεν γράφεται, αλλά γράφετε.
Κ.Πλοηγός
ρενάτα
από τις πιο γλυκές εικόνες που έχω δει το τελευταίο καιρό.
βανίλια
αχ αυτή η ψυχική δύναμη, την έχουμε, την αντλούμε.
Να μη τη χρειαζόμουν, να ταν η ζωή εύκολη και απλή και απλά να κυλούσε που να μη τη χρεαζόμουνα τη γμν ψυχική δύναμη
πλοηγέ
και να ξερα προς τα που να την αλλάξω να την άλλαζα
Εγώ τη γράφω τη μικρή μου ιστορία,
δε γράφεται μόνη της, μόνο που τη γρ΄΄αφω στα τυφλά εντελώς
Τη καληνύχτα μου να έχετε
και να σας ξημερώσει μέρα τρυφερή
χωρίς τους κυνισμούς
η πιο ομορφη και αισιοδοξη εικονα!!
........
θελω να πιστευω οτι καταλαβα αυτο που διαβασα...
το ευχομαι!
και χαιρομαι!
πολυ!
-ας το καλο σου με συγκινησες...-
φεγγαροαγκαλιασμένη
να βλέπω ζευγάρια ηλικιωμένα με αγγίζει πολύ
αλκυόνη
εδώ είσαι βρε;
κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ
όχι όχι βασιλική
δεν είναι αυτό που κατάλαβες
δεν ειμαι εγώ για τέτοια μάλλον
:)
To μέλλον πάντα φαντάζει καλύτερο...γιαυτό και προχωρούμε!
Ενώ ήσουν τόσο αισιόδοξη στην αρχή, στο τέλος πάλι το γύρισες στην απαισιοδοξία. Καλό μήνα.
Μου θύμισες μια εμπειρία που είχα πριν λίγο καιρό στη δουλειά!
2 ηλικιωμένοι με ρωτούν σχετικά με το στολισμό ενός γάμου σε δημαρχείο.
Θέλουν μεγαλοπρεπέστατο στολισμό,νυφική ανθοδέσμη, σύνθεση για το αυτοκίνητο κλπ.
Προσεχτικά προσπαθώ να ρωτήσω ποιόν αφορά ο στολισμός.
Μου εξηγούν.
Χωρισμένοι αρκετά χρόνια συζούν επίσης αρκετά χρόνια (δεν ξαναπαντρευτήκαμε από φόβο η κουβέντα τους) νιώθουν οτι πλησιάζει το τέλος.
Να πάρει την συνταξή μου αγόρι μου, μου λέει ο κύριος.
Αφου θα με θάψεις βρε του απαντά σβέλτα η κυρία.
Θέλουμε ένα γάμο σαν να παντρεύονται τα εγγόνια μας μου λένε.
Τα'χασα.
Λίγο κωμικό,λίγο συγκινητικό θυμήθηκα αμέσως κάποιες σκέψεις μου (("Η ανθοδετική τέχνη είναι συναισθήματα"))
Κανονίζουμε τα πάντα και όταν έρχεται η ωρα της πρόβας έκπληκτος ακούω τον ηλικιωμένο κύριο να μου αλλάζει την ημέρα γιατί εκείνη την ημέρα κάνει αιμοκάθαρση!!
Παντρεύτηκαν (με δόξα και τιμή) έκλαιγαν την ΄΄ωρα της τελετής,ζουν ακόμη και αποτελούν πάντοτε σημείο αναφοράς για μένα σε όσους ακούω να βαρυγγομούν!
Καλημέρα
Να σαι καλά Σταύρο, όμορφη εικόνα μου χάρισες
λέω να τη κρατήσω για καιρό
γοργόνα
κάτι τέτοιο σκεφτόμουνα
αλλά υπό διαφορετικό πρίσμα
μάλλον έρχεται ποστ επί αυτού
δείμε
καλό μήνα κι από μένα
έστω και καθυστερημένα
Δημοσίευση σχολίου