Τεσπά

Μια γιαγιούλα, φορώντας κράνος, περίμενε τον καλό της, ένα παπούλη, ο οποίος επίσης φορούσε κράνος να βάλει μπρος το μηχανάκι για να ανέβει. Δύο ζαρωμένα, σκυφτά κορμιά, γκρίζα ρούχα, το μέλλον στο οποίο ελπίζω.

Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, στη φουρια των προετοιμασιών αραγε βιώνουν το γιατί όλου αυτού του τζέρτζελου; το μέλλον το οποίο φοβάμαι.

Εγώ είμαι ενήλικας, πάνε τα άλλοθι. Η πάρνηθα καίγεται, η ζωή συνεχίζεται, η μικρή ιστορία μου γράφεται. Σήμερα χωρίς ψευδαισθήσεις. Το παρόν που δεν αντέχω. Το μέλλον που έφτιαξα για μένα.

καλο/κακό σεξ και παχάκια

Απορία φίλτατου (δε λέω ποιός να μην σας εκθέσω, ξέρετε εσείς)

Υπάρχει κακό σεξ;

Μα φυσικά αγαπητέ!
Εκείνο όπου το μυαλό είναι αλλού, τόσο κακό που να βαριέσαι, και να λες αντε τελείωνε φιλαράκο, να κάνουμε και τίποτα ποιό παραγωγικό.
Ή εκείνο, που νοιώθεις μια δυσφορία, ότι ξαφνικά είσαι ένα κομμάτι κρέας
Ή εκείνο, για τους άντρες αυτό, που προσπαθείς, προσπαθείς, και έχεις στα χέρια σου μια άμορφη, ανέκφραστη, άηχη, αμέτοχη μάζα σώματος, κι ας ήτανε πριν πέντε λεπτά μια θεά με κορμί ένα χιλιόμετρο.
υποθέτω κι άλλες εκφάνσεις κακίστου σεξ είναι υπαρκτές αλλά βαριέμαι τώρα να σκέφτομαι.
Υποθέτω you got my drift

Οπότε, πάμε στο επόμενο ερώτημα

Και τι είναι καλό σεξ;

Α, πολλά και διάφορα
αγνή καθάρια και ζωώδης ηδονή
ή να χάνεσαι μέσα στον άλλο και να γίνεσαι ένα
ή να τον έχεις εξιτάρει τόσο που εξιτάρεσαι και ο ίδιος/ίδια

και πως επτυγχάνεται αυτό;

α, πολλοί τρόποι
καθαρά εγκεφαλικά: είμαι πεπεισμένος/η ότι με αυτό τον άνθρωπο κάνω καλό σεξ και η πίστη αυτή αυτοτροφοδοτείται ή ο άνθρωπος αυτός έχει την ικανότητα να εξιτάρει το μυαλό μου, να με κάνει να νοιώθω θεά του σεξ,
ψυχικά: νοιώθω ένα, αγαπά, και κάθε 'αγγιγμα είναι άγγιγμα ψυχής
καθαρά σωματικά: θέμα τεχνικής αγαπητοί μου, θέμα τεχνικής

Και έρχομαι έδω να βροντοφωνάξω και να διαμαρτηρηθώ για έναν άδικο συσχετισμό που έχει γίνει μεταξύ σωματικής διάπλασης και ικανότητας απόλαυσης και παροχής καλού σεξ
Από που και ως που αγαπητοί μου;
Ποιό άρρωστο κακεντρεχες μυαλό μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι το βάρος παίζει τον οποιοδήποτε ρόλο; Μόνη επίπτωση κατε εμε΄είναι στις γυμναστικές επιδόσεις και αντοχες οπότε σε εκείνη την περίπτωση αυτοσχεδιάζουμε αναλόγως. Δεν είμαστε όλες κομανέντσι ούτως ή άλλως. Και ούτε και οι άντρες μπραντ πιτς.

Και αντί για άλλα επειχηρήματα θα μιλήσω με προσωπικές εμπειρίες.
Καταρχήν, όσοι με γνωρίσατε μέσα από εδώ με γνωρίσατε αδύνατη και λέτε καλά, εσύ μιλάς εκ του ασφαλούς. Κι όμως, έχω διατελέσει άκρως παχουλή στη ζωή μου (25 κιλά πάνω από αυτό που έχετε γνωρίσει νταξ;). Εκείνη τη περίοδο ήμουνα με άντρα που με λάτρευε, στα μάτια του θεογκόμενα ανεξαρτήτως, και έτσι αισθανόμουνα. Ουδεμία επίπτωση στη σεξυαλική μου ζωή γιατί ούτε το εγκεφαλικό κομμάτι, ούτε το ψυχικό κομμάτι είχαν επηρρεαστεί. Όσο για το σωματικό, δε νομίζω ότι 20 κιλά επηρρεάζουν τις τεχνικές μου γνώσεις. Σωστά; Ή τις έχεις ή όχι. Τελεία και παύλα. (Παρεμπιπτώντως, εύκολα αναπτύσσονται μην αποκαρδιώνεστε οι αδαείς). Λεπτά δάκτυλα και παχουλά δάκτυλα χαιδεύουν με τον ίδιο τρόπο. Η ικανότητες των οργανων του στόματος παραμένουν απαράλλακτες και δε συνεχίζω γιατί παραέγινα χυδαία. Συνενοηθήκαμε;
Φυσικά τα 20 κιλά έχουν άλλες επιπτώσεις, σκοτώνουν την αυτοπεποίηθηση οπότε χάνεις την ικανότητα να επιδείξεις τις τενικές σου γνώσεις. Ή δε σου δίνεται η ευκαιρία.

Πάμε σε παράδειγμα δεύτερο. Εγώ αδύνατη πάλι, γνωρίζω άντρα άκρως παχουλό (μέχρι παθολογίας μιλάμε). Μου εξιτάρει το μυαλό τόσο που τον θέλω σα τρελή. Για καλή μου τύχη αποδυκνείεται και φοβερός τεχνήτης. Μιλάμε για πολύ καλό σεξ, μα παρα πολύ καλό σεξ. Κάποια στιγμή, πολλά συμβαίνουν, και το μυαλό δεν εξιτάρεται πιά. Ο άνθρωπος παραμένει καλός τεχνήτης, τα κιλά του παραμένουν τα ίδια, και μιλάμε για χείριστο σεξ. Ίδιος άνθρωπος, άλλες συντεταγμένες, τη μία είμαι στον έβδομο ουρανό και I can't get enough την άλλη, ωχ, ωχ, ωχ, δε πάμε καμιά βόλτα καλύτερα;

Παράδειγμα τρίτο. Εγώ συνεχίζω να είμαι αδύνατη, γνωρίζω άντρα θεό, να πιάνεις σφικτό κορμάκι κτλ κτλ και δυνατό, να σε σηκώνει με τέτοια ευκολία σα να σηκώνει πούπουλα. Και τεχνήτης. Και όμως, κακό, κακό, κακό σεξ, τη κατάντια της τριβής κρεάτων ένα πράγμα. Τι φταίει; Το βλέμμα βρε παιδιά μου χάλασε τον εγκεφαλικό παράγοντα. Τόσο απλά.

Και να θυμηθώ και κάτι από τα μικράτα μου. άκρως φυσιολογικός άντρας, πολύ κακός τεχνήτης, μεγάλος έρωτας δικός μου. Πολύ καλό σεξ. Το εγκεφαλικό/ψυχικό επισκιάζει τα όλα. Επίσης πολύ απλά.

Οπότε μη με εκνευρίχετε παρακαλώ σας
και μη μου συσχετίζετε το σεξ με το βάρος
γιατί ουδε μία σχέση έχουν
έχουν μόνο τη σχέση που εμείς με το κούφιο μας τσερβέλο τους προσδίδουμε.

είπα και ελλάλησα

Ιδανικοί και ανάξιοι εραστές

Πριν μέρες ξεκίνησε ένα παιχνιδάκι πυραμίδα πάλι στη μπλογκόσφαιρα
Να περιγράψουμε λέει τον πρίγκηπα μας, τον ιδανικό μας άντρα.
Και όπως διάβαζα τα πρώτα ποστ επί του θέματος, κατεβατά ολόκληρα μου ερχόντουσαν για τον δικό μου ιδανικό άντρα, και έλεγα από μέσα "αχ, να μου κάνουνε και εμένα πάσα, oh please pretty pretty please" Και μετά ήρθε η πάσα, από το γλυκύτατο νατασάκι.

Και τότε... κενό
Γιατί ότι χαρακτηριστικό και να πω η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απαραιτητο. Ναι καλό θα ήτανε να είναι έτσι, κι αλλιώς, κι αλλιότικα, άμα αρχίσω σταματημό δε θα έχω, αλλά η ουσία είναι μία. Όλα αυτά είναι προαιρετικά εν τέλει. Σκέφτομαι τους πρώην, και τον νυν, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, και στοιχεια που νόμιζα εκ των ουκ ανευ, κάποιοι δεν τα είχανε (έχουνε).

Ένα το σημαντικό για μένα (περα του καλού σεξ που εννοείται).
Τα αισθήματα που μου γεννάει αυτός ο άντρας.


Να θέλω να τον φροντίζω.
Να θέλω να περνάω χρόνο μαζί του.
Να θέλω να είμαι όμορφη για αυτόν
Να θέλω να βελτιώνομαι.
Να θέλω να μοιραστώ κάθε σκέψη και στιγμή μαζί του.
Να θέλω να γίνω ένα.
Να νοιώθω ασφαλής να είμαι ο εαυτός μου.
Να συμπεριφέρομαι ελεύθερα
Να θέλω η ζωή να είναι πολύχρονη και εγώ να μεγαλώνω μαζί της, να αλλάζω.
Να μου γεννάει σεξουαλική επιθυμία, όλες τις ώρες.

Και φυσικά να μπορώ να είμαι μαζί του όλες οι πολυπροσωπίες μου
και γυναίκα, και μάνα (για το παιδί μου), και αδερφή/κόρη/κτλ για την οικογένεια μου, και φίλη για αυτόν και τους φίλους μου, και σύντροφος, και ξένη, και επιτυχημένη, και αποτυχημένη, και υστερική, και κατίνα, και γλυκιά, και χαβαλεδιάρα, και καταθλιπτική, και τρυφερή ύπαρξη χρήζουσα προστασίας, και δυναμική, και ναι, ναι, και αυτό, και πουτάνα.

Όχι να με ανέχεται, αλλά να με δέχεται, να τα αγαπάει τα όλα μου.
Και εγώ τα δικά του.

α, και να μη ξεχάσω να αναφέρω το καλό σεξ
να το ξαναπώ;
καλό σεξ
και πάμε ξανά,
καλό σεξ

* Δεν υπερβάλω, η μικρή μου εμπειρία δείχνει, ότι το καλό σεξ
είναι το 70% τουλάχιστον μιας επιτυχημένης σχέσης.


Τώρα πως όλα αυτά επιτυγχάνει ένας άντρας να μου τα γεννήσει, είναι μεγάλο θέμα. Συνήθως είναι καθρέπτισμα και αμοιβαία αλληλοενίσχυση ιδίων αισθημάτων, αν εννοείτε τι εννοώ.

Έρισμα

Χθες έπαιζε ο καλός μας ο Σ-Τ στο After Dark

Χθες ήμουν κάπως
Ένιωσα πάλι όλες τις πιέσεις πάνω μου
οικονομικές, συναισθηματικές, οικογενειακές, πρακτικές,
και πουθενά να ξεσπάσουν
Η αλλεργία που μου τις εκτόνωνε φευγάτη από τη κορτιζόνη
κι έτσι όλη η πίεση μέσα μου
κουράστηκα από τη ζωή είπα
καλή η ζωή και όμορφη, ναι, αλλά ένας συνεχής αγώνας
προβλήματα, προβλήματα, και εκεί που λες, τώρα θα πάρω μια ανάσα, άλλα προβληματα, δυσκολίες, αναποδιές,
Όταν ήμουν αγγλία με στείλανε από τη δουλειά σε ένα σεμινάριο assertiveness. Κάτι σα group therapy ήταν τελικά, κι εκεί που λέγαμε τι είναι αυτό που περισσότερο μας κάνει περήφανους για τον εαυτό μας, αυθόρμητα είπα, I am a fighter. Ναι είμαι αγωνίστρια, και τρεις φορές έκανα διαγραφή και έκτισα τη ζωή μου ξανά από την αρχή. Ουδεμία αμφιβολία ότι θα το παλέψω κι ότι θα το καταφέρω, ουδεμία αμφιβολία για τη δύναμη μου, αλλά κουράστηκα, και χθες ένιωσα τόσο μα τόσο κουρασμένη. Αρνούμαι να πιστέψω ότι θα πρέπει να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Αρνούμι να πιστέψω ότι ποτέ δε πρόκειται να ξαποστάσω. Στο τάφο ίσως. Μόνο σε στιγμές ανάπαυλας μπορώ να ελπίζω, κι αυτές να στηρίζονται απλά στη ψευδαίσθηση ότι η ζωή με άφησε για λίγο να ξεκουραστώ.

Κι έτσι όπως ήμουν κάπως, και είχα τόσες δουλειές να κάνω, και ήμουν και σωματικά κουρασμένη, εκτός από ψυχικά κουρασμένη που είναι πλέον μόνιμη κατάσταση, θα έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να βγάλω όση περισσότερη δουλειά μπορούσα. Ο καλός μου, ψόφιος και αυτός είχε καταρρεύσει και κοιμόταν.
Κατά τις δεκάμιση, τον σκουντώ, του υπενθυμίζω, λέω που τώρα να σηκωθεί όπως είναι, καλύτερα, να κάνουμε και καμιά δουλειά. Ομώς διαισθάνθηκε την ανάγκη να ξεφύγω
και σηκώθηκε
και πήγαμε


και ήταν υπέροχα
το καταδιασκέδασα
έντονο beat χόρεψα με τη καρδιά μου
χτυπήθηκα που λένε
τα λόγια του τα ξέρουμε
Και το τραγούδι για την αλίκη στη χώρα των θαυμάτων ήταν μαγικό
ίσως γιατί γράφτηκε για μένα;
θέλει να μιλήσει αλλά δε ξέρει από που να αρχίσει
μάλλον για αυτό

Και μετά όταν επέστρεψα στο σπίτι
χρησιμοποίησα τα λόγια του σιγμα-ταυ
Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ

και κοιμήθηκα γλυκά

Ευχαριστώ καλέ μου που ένιωσες την ανάγκη μου και πήγαμε
ευχαριστώ Στέλιο που τραγούδησες υπέροχα

Ναι, το Σεπτέμβριο στη δισκοθήκη μου

Ισχύει αυτό; Περι παιδείας ερώτηση.

Έμαθα το εξής κουφό σήμερα και το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που έμεινα αμίλητη περί τα 10 λεπτά. Με ένα στόμα να, ναι, ναι, εγώ που πάντα έχω το μακρύ μου και το κόντο μου να πω, και ναι εν μέσω μαθήματος που παρέδιδα, και ναι η μαθήτρια μου κουφάθηκε που δεν το ήξερα. Μα που ζω εγώ; Και πως αυτό δε θεωρείται σκάνδαλο;

Λέει λοιπόν, αν μαθητής της τρίτης γυμνασίου μείνει μεταξεταστέος και δε καταφέρει να περάσει ούτε το Σεπτέμβριο, δεν επαναλαμβάνει τη τάξη, όοοοοχι, δίνει ξανά το Φλεβάρη τα μαθήματα που έμεινε. Και ξανά και ξανά μέχρι να περάσει. Χάνει τη χρονιά, δεν την επαναλαμβάνει.

Αν περάσει το Φλεβάρη τι κάνει; Κάθεται.
Και υπάρχουν κάποια τμήματα στα σχολεία που προετοιμάζουν αυτούς που δίνουν εξετάσεις;
Όοοοχι, πάνε φροντιστήριο ή κάνουν ιδιαίτερα.
Α, μάλιστα, για να έχουν τα φροντιστήρια δουλειά και τα πρωινά, αμ πως.
Και καλά αν δεν έχει χρήματα η οικόγένεια; Διαβάζουν μόνα τους.
Μα φυσικά, ένα παιδί που έχει μείνει στην ίδια τάξη έχει αποδείξει ότι έχει την ωριμότητα να σηκωθεί το πρωί, να κάτσει να διαβάσει, και φυσικά δε θα μπει στο πειρασμό να αλητέψει.

Και όσο είναι το παιδί στο σπίτι ποιός το προσέχει; Ένας από τους γονιούς φυσικά, γιατί δε δουλεύει, κι αν δουλεύει, είναι χρέος του να τα παρατήσει όλα και να είναι εκεί για να βοηθήσει το παιδί του να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη χρονιά. (Και αυτό δε το λέω με ειρωνία, το πιστεύω, αλλά μερικές φορές δεν είναι πρακτικό να γίνει, ή ο γονιός δεν έχει το τρόπο, ή, ή, ή, και ίσως το εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να είναι μια ασφαλιστική δικλείδα για πολλά πράγματα, δεν αποποιούμαι την ευθύνη του γονιού αλλά και οι δομές της κοινωνίας πρέπει να τον βοηθούν στο έργο του)
Κι αν υποθέσουμε ότι ο γονιός δεν είναι εκεί, κοντά στο παιδί, έχουμε έναν έφηβο, ανεξέλεγκτο, για δέκα ώρες κάθε μέρα. Υπέροχα.

Μα ειμαστε σοβαροί;
Παίρνουμε, τα πιο ευαλωτα μέλη της κοινωνίας μας, έφηβους που έχουν αποδείξει μια δυσπροσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου, και αντί να στραφούμε επάνω τους, και να τα βοηθήσουμε πχ με μαθήματα σχεδιασμένα για αυτά και κάλυψη κενών, ψυχολογική στήριξη, διερεύνηση των συνθηκών που τα έφεραν εκεί, δε κάνουμε ούτε το πιο απλό, να τα ξαναφέρουμε στο σχολείο, ναι θα βαριούνται και θα είναι με μικρότερα παιδιά, και ίσως να γίνουν και ο περίγελος, αλλά θα είναι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, όχι εκτός. Τα παίρνουμε λοιπόν και τα πετάμε εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, αφού είσαι ανάξιος, τώρα είσαι μόνος σου, κι αν θες και μπορείς, και ωριμάσεις πολύ πολύ γρήγορα, θα καταφέρεις να ξαναμπείς. Ειδάλλως, χεστήκαμε. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί κάποια παιδιά είναι καμένα χαρτιά από χέρι.

Μα είμαστε σοβαροί;


Και μια ακόμη μεγαλύτερη απορία. Αν όντως αυτό ισχύει, πως γμτ μου, δεν ακούστηκε τίποτα για όλο αυτό πέρυσι με τις κοινητοποιήσεις για την παιδεία;
Αισχος από όπου κι αν το κοιτάξεις


** Όσο πιο πολύ έρχομαι αντιμετωπη με την ελληνική πραγματικότητα τόσο φρικάρω
Και δε μπορώ και να κρυφτώ στο κουκούλι μου πιά. Αν έχω κουράγιο κάποια μέρα θα σας διηγηθώ τις περιπέτειες μου με το πολυαγαημένο μας σύστημα υγείας.

Όχι τα σημαντικά δε τα ξεχνώ κι ας φαίνεται αλλιώς

Πέρυσι, τέτοια μέρα, άνοιξα αυτό εδώ το μπλογκάκιον με αυτό το ποστ.

Ανύμπορη και δυνατή

Ο γυιός μου αρρώστησε. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Λίγος πυρετός.
Σε δυό τρείς μέρες θα έχω πάλι ένα περδικάκι, να με αναστατώνει, να ανακατεύει, να τρέχει από εδώ και από εκεί.
Έτσι όμως που τον είχα αγκαλιά και έσβυνε από το πυρετό, και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτόν παρά να είμαι εκεί, έννοιωσα ανύμπορη και δυνατή.

Μόλις τον πήρα αγκαλιά τον αισθάνθηκα να ανακουφίζεται, να νοιώθει ασφαλής, να γεμίζει με γλύκα. Παντοδύναμη η μάνα.

Δε μπορώ όμως να επιταχύνω την ανάρρωση του. Γενικότερα δε μπορώ να τον προστατέψω από τη ζωή, τους ανθρώπους, τον εαυτό του, εμένα την ίδια. Ανίσχυρη η μάνα.

Και το αισθάνομαι πιό έντονα αυτές τις μέρες που μιά άλλη μάνα ποτέ ξανά δε θα γιατροπορέψει το δικό της το γυιό.Και όλα τα άλλα, δουλειές, υποχρεώσεις, ψευτοεπιθυμείες, προβληματισμοί πολυτελείας, χάνουν τη σημασία και βαρύτητά τους.
Ένα το ουσιαστικό...
Και πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και είμαι εκεί.


Αν θυμάστε εκείνες τις μέρες ψάχνανε στη Βέρροια για τον Άλεξ. Και σε αυτή τη μάνα αναφέρομαι. Και είναι το πιο σημαντικό ποστ για μένα, γιατί είναι εκεί και μου θυμίζει τι είναι σημαντικό, επικεντρώνει στο πιο σημαντικό για μένα. Και χαίρομαι που είναι το πρώτο μου. Χαίρομαι που το ψευδώνυμο που διάλεξα είναι αυτό που δηλώνει αυτό που είναι το πιο σημαντικό για μένα. Την ιδιότητα της μάνας.
Κι έτσι, ένα χρόνο μετά, τον παίρνω αγκαλιά κι αισθάνομαι έτσι ακριβως σε σχέση με αυτόν

ανύμπορη και δυνατή...

και τυχερή
γιατί είμαι εδώ
και είναι και αυτός εδώ
υγιής και χαρούμενος

σε ευχαριστώ μωρό μου

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, έτσι είναι η παλιοζωή. Και αν κάποιοι φοβούνται το θάνατο εγώ δεν. Και μόνο που ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει ηρεμώ. Το άλλο φοβάμαι. Το πόσο καθυστερεί, το τι πρέπει να κάνω μέχρι να έρθει, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει και περνάνε τα χρόνια και άντε ξανα μανά τα ίδια, τα αλλιώτικα, οι χαρές και οι πόνοι, και ξανά, και ξανά, ένα ατέρμονο ταξίδι, έτσι φαίνεται αλλά έτσι δεν έιναι γιατί ο Θάνατος με κεφαλαίο θήτα είναι στη γωνία. Ίσως σε μια μακρινή γωνία αλλά εκεί. Ευτυχώς. Και στο δρόμο διάφορα άλλα που δε θέλω να τα χάσω αλλά που δε ξέρω κι αν θέλω να τα βρω, αν εννοείς τι εννοώ. Γιατί ακούω συχνά για το φόβο του θανάτου και δε τον καταλαβαίνω. Αν και γυναίκα ούσα, οπότε και λογικό να μη καταλαβαίνω. Οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτός ο φόβος είναι κυρίως αντρικός. Αντρίκεια πράγματα που λέμε. Κι έτσι εγώ μένω να φοβάμαι το άλλο, το πιο διαρκές και φαινομενικά ατελείωτο, τη ζωή. Όχι τη ζωή αυτή καθε αυτή. Τη ζωή που απλά είναι. Νέτα σκέτα. Δεν έχει κάτι παραπέρα. Αυτό, το νέτα σκέτα. Την απουσία νόηματος. Το ότι δεν υπάρχει λόγος. Το ότι οι δυσκολίες είναι απλά δυσκολίες. Και οι χαρές απλά χαρές. Πολλές φορές και το αν θα είναι δυσκολίες ή χαρές εξαρτάται από το κεφάλι σου και το τι θα αποφασίσει να σκεφτεί. Εμείς προσδίδουμε νόημα σε όλα, εκεί που δεν υπάρχει, γιατί το έχουμε ανάγκη, γιατί δε μπορουμε χωρίς, και μετά συγκλονιζόμαστε, όταν ξαφνικά ανακαλύπτουμε, ω! τι έκπληξη! όλα αυτά τα φανταστηκές, η ζωή απλά είναι.


Πραγματικότητα: Η ζωή μου είναι απλά ένα στάδιο ασήμαντο που εξασφαλίζει την αιωνιότητα των γονιδίων μου.
Ψευδαισθήση: Η ζωή μου έχει νόημα, τα αισθήματα σημαίνουν κάτι παραπάνω από τους μηχανισμούς επιβίωσης που έχουν αποδειχθεί οι πιο κατάλληλοι για τη διαιώνιση των γονιδιων μου
Τραγικότητα: Τα γονίδια μου έχουν επιτύχει το στόχο τους, εγώ πάλι αστόχησα και στο να βάλω στόχους.
Διδαγμα;
Δε ξέρω, δε ξέρω, ΔΕΝ ΞΕΡΩ!

Κανονικά θα έπρεπε κάπου εδώ να πω, μαζί με το βασιλικό (γονίδια) ας ποτιστεί και η γλάστρα (εγώ) και να μπορέσω τόσο απλά να ζω τη ζωή που απλά είναι. Ίσως κάποια στιγμή να γίνει και αυτό.
Προς το παρόν, ακροβατώ μεταξύ ψευδαισθήσεων και πραγματικότητας.

Κόκκινη κάρτα στην εφημερίδα "το άρθρο"

Θύμωσα; Απογοητεύτηκα; Απόρησα;
Τι να πω;
Παίρνω χθες την εφημερίδα "το άρθο" που έχει το ένθετο για τα blogs περιμένωντας όλο το ένθετο να είναι αφιερωμένο στη κίνηση που έγινε τη προηγούμενη Παρασκευή για το ΕΣΥ και τα φακελάκια με αφορμή το πρόσφατο θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου. Περιέργως, όχι μόνο δεν ήταν το ένθετο αφιερωμένο σε αυτό που μεγάλο μέρος των ελληνικών μπλογκς θεώρησαν σημαντικό, αλλά δεν είχε ούτε μία αναφορά. Μα ούτε μία.
Γενικά η αντίδραση των ΜΜΕ ήταν χλωμή κατά τη ταπεινή μου άποψη. Ήταν η κίνηση χλωμή και αναποτελεσματική; Τα χιλιάδες email που εστάλθησαν πήγαν σε λάθος διευθύνσεις; Υπάρχει κάποιος λόγος που κρατήθηκε το θέμα χλιαρό; Δεν αγγίζει; Δεν ενδιαφέρει; Δεν δείχνει να έχει συνέχεια; Ανεξαρτήτως, η εφημερίδα άρθρο, όφειλε, εφόσον έχει αυτό το ένθετο να κάνει μια πιο έντονη και συστηματική αναφορά.

Κόκκινη κάρτα λοιπόν στο "άρθρο" και μακριά από εμένα απο τουδε και στο εξής

κάθε μήνα κάθε μήνα

Δε το θέλω άλλο αυτό, δε το μπορώ. Δε μπορώ να μην έχω επιλογή. Είμαι σε κατάσταση τρέλας τώρα ξέρεις. Δε ξέρω τι μου φταίει και το παραμικρό μου φταίει. Ψάχνω αφορμή για να ξεσπάσω. Ο Ιάσωνας ο εύκολος στόχος. Συγκρατούμαι. Δε μου φταίει και σε όλα φταίει. Και ο καλός μου. Ιδιαίτερα αυτός. Λόγια και συμπεριφορές που πριν τρεις μέρες ούτε θα μου κάνανε αίσθηση με φέρνουν εκτός ορίων. Κατακλύζομαι. Θυμός, πνίξιμο. Να ουρλιάξω. Να εκσφενδονίσω ότι βρώ μπροστά μου έξω από το παράθυρο, έξω από τη ζωή μου. Να εκσφενδονίσω τη ζωή μου. Όλα με ενοχλούν. Τίποτα δε θέλω. Να φύγω ίσως. Ούτε αυτό. Όχι, να καταστρέψω θέλω. Φέρτε μου κάποιον που να το αξίζει να τον γδάρω από θυμό. Αν αφεθώ, τίποτα δε θα γλυτώσει. Συγκρατούμαι. Τι μου φταίνε και τα πιάτα, τι μου φταίει και ο περαστικός που θα τα φάει στο κεφάλι. Πρέπει τώρα να πάω σουπερμάρκετ, και φοβάμαι να μπω στο αυτοκίνητ. Και όλο αυτό είναι απλά PMS. Γαμώτο μου.


* Είπα να τα γράψω μπας και ξεσπάσω αλλά που

για την Αμαλία