Σαββατοκύριακου μαζέματα και σκορπίσματα, μαζέματα κυρίως

Μμμμμμ… Ένα Σαββατοκύριακο μούρλια! Όχι ακριβώς, αλλά αφήνει παρόλη τη γκαντεμιά μια πανέμορφη αίσθηση. Μετά από απανωτές ακυρώσεις, επιτέλους θα πάμε εκδρομή. Σαλόνικα. Ζήτω! Λέει ο καλός μου να κλείσουμε ξενοδοχείο; Όχι μωρέ θα βρούμε όταν φτάσουμε απαντά η δικιά σου. Να πάμε με τη μηχανή; Όχι μωρέ, τόσες ώρες πάνω στη μηχανή δε θα το αντέξω, πάμε με το αυτοκίνητο, να ‘μαστε χαλαρά. Ξεκινάμε λοιπόν, νύχτα Παρασκευής, κάνουμε ένα πανέμορφο ταξίδι, με μουσικούλα, κουβεντούλα και υπέροχες εικόνες γλυκοχαράματος. Πουρνό πουρνό Θεσσαλονίκη, καφεδάκι, γλυκάκι, μικρή βολτίτσα, τέλεια. Άντε να βρούμε ξενοδοχείο τώρα λέμε και μετά συνεχίζουμε τη μέρα μας.

Και… ξενοδοχείο γιοκ. Κάνουμε και το λάθος να πάρουμε το αυτοκίνητο για την αναζήτηση στέγης (ξεπαρκάραμε, μέγα λάθος ) καταταλαιπωρηθήκαμε, και όσο κι αν ψάξαμε, ξενοδοχείο, γιοκ. Είχε μια έκθεση, γιαυτό. Όλοι στη Θεσσαλονίκη για τα κουφώματα. Θέση πάρκιν; Μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να κερδίσεις το λαχείο μάτια μου. Δεν ήξερες, δε ρώταγες; Τελοςπάντων, αφήνουμε το αυτοκινητάκι μας κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη, συνεχίζουμε την αναζήτηση πεζοί. Σταματήσαμε την αναζήτηση για λίγο, φάγαμε (πολύ πολύ καλό το φαγητό) μας έπιασε και μια διάθεση περίεργη, ξεκαρδιστήκαμε με την όλη κατάσταση, ξαναπιάσαμε την αναζήτηση. Δεν ήταν να μας κάτσει. Κατά τις πέντε, αποφασίσαμε να φύγουμε. Πάμε Λιτόχωρο λέμε. Αλλά έτσι άυπνοι και ταλαιπωρημένοι, όταν φτάσαμε στη στροφή για Λιτόχωρο, αποφασίσαμε να μαζέψουμε τη ζημιά μας, κι επιστρέψαμε Αθήνα. Μούρλια σου λέω, μούρλια. Κι όμως, εγώ πέρασα καλά. Περίεργο δεν είναι; Και δυναμώθηκε και ο έρωτας μας. Δε γκρινιάξαμε, δε κατηγορήσαμε ο ένας τον άλλον, γελάσαμε πολύ, μιλήσαμε πολύ, μια χαρά. Κρίμα που δε κατάφερα να χαρώ το πρώτο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Κρίμα που δε καταφέραμε να συναντηθούμε και με την Αλκυόνη. Ίσως να το τολμήσω το ταξιδάκι ξανά.

Περίεργα και τα συναισθήματα. Έχω μια τάση για ότι πάει στραβά να αναλαμβάνω την ευθύνη. Θεώρησα λοιπόν ότι δικό μου το φταίξιμο επειδή δεν τον άφησα να κλείσει ξενοδοχείο από πριν. Και οι τύψεις μου έστησαν χορό. Έβλεπα τη μέρα μας να πηγαίνει στράφι, τον καλό μου να ταλαιπωρείται, και υπέφερα, πραγματικά, από τις ενοχές. Μου ‘ρχοτανε να βάλω τα κλάματα. Κάποια στιγμή τα ‘βαλα δηλαδή, αλλά ας το προσπεράσουμε, όσο εύκολα το προσπεράσαμε και τη στιγμή που συνέβει. Και σκέφτηκα ότι γενικά έχω μια τάση να αναλαμβάνω το φταίξιμο. Προχθές στη δουλειά έγινε μια χαζομάρα, η βοηθός μου έκανε μια χαζομάρα, λέω, φταίω εγώ που δε της τόνισα πόσο σημαντικό ήταν να το κάνει με το συγκεκριμένο τρόπο. Όμως εκεί, ανέλαβα την ευθύνη, ανασήκωσα τους ώμους και τέλος. Κανένα αίσθημα ενοχής. Και όχι επειδή η παπαριά ήταν μικρής επίπτωσης. Πέρυσι το καλοκαίρι, έκανα μια πατάτα ολκής, που στοίχισε στην εταιρία σε πραγματικό κόστος και διαφυγόντα κέρδη, περίπου ογδόντα χιλιάδες ευρώ. Δήλωσα την ευθύνη μου, συγνώμη δεν ήξερα, τώρα ξέρουμε, και το προσπέρασα. Καμία ενοχή, καμία τύψη. Το γεγονός έληξε εκεί. Και αναρωτιέμαι γιατί στα επαγγελματικά μου να αντιδρώ τόσο ψύχραιμα και να μη κουβαλάω τις αστοχίες μου και στις διαπροσωπικές επαφές να μετράω και το παραμικρό λάθος και να χτυπιέμαι αλύπητα γιαυτό. Έλα μου ντε, θα τη βρούμε την άκρη.

Και ένα μεγάλο μάθημα που μου δείνει ο καλός μου συχνά πυκνά. Λόγω και της δουλειάς του ίσως, ή μαλλον είναι τόσο καλός στη δουλειά του επειδή έχει αυτό το προτέρημα, ξέρει να ξεκολλάει. Αυτός το λέει, μαζεύω τη ζημιά μου. Τον βλέπω να το κάνει τόσο εύκολα, τοσο αυθόρμητα, όταν κάτι δε πάει όπως είχε φανταστεί και ξέρει ότι δε μπορεί να το διορθώσει, δε κάθεται να αναλώνεται σε σκέψεις και δε ξέρω τι άλλο, να το αναλύει, ή να επιμένει σε αυτό. Μαζεύει τη ζημιά του και προχωρά. Και όπως το βιώνω μαζί του μαθαίνω κι εγώ σιγά σιγά να το εφαρμόζω. Αυτό το Σαββατοκύριακο ήτανε μια πολύ καλή εξάσκηση σε αυτό ακριβώς. Και το αποτέλεσμα ήταν να περάσουμε τελικά μια χαρά. Εμείς και η αγάπη μας.

και κρατάω έναν διάλογο που είχαμε και που θα μου ανήκει πάντα κι ανεξαρτήτως

- Σε αγαπώ για όλα αυτά που μου δίνεις

- Τι; Όχι για αυτό που είμαι;

- Μα αυτά είσαι. Αν δε τα είχες μέσα σου, πως θα τα είχες να μου τα δώσεις;

Ευχαριστώ, γλυκέ μου

Από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν πει. Και με βοηθά να νοιώσω μια μεγάλη αλήθεια. Ο πραγματικός μας εαυτός ίσως να είναι αυτά που αισθανόμαστε, και καλά και άσχημα. Όχι, αν είμαι όμορφη, νέα, έξυπνη, επιτυχημένη, με φίλους και κοινωνική ζωή. Ούτε οι γνώσεις μου, ή η ικανότητα να κάνω ενδιαφέρουσες συζητήσεις, το χιούμορ μου, το γούστο μου και δε ξέρω τι άλλο. Όλα αυτά μεταβάλλονται, αλλάζουν, μπορεί να χαθούν ανά πάσα στιγμή. Εγώ, είμαι αυτά που αισθάνομαι. Και εσύ. Και αυτό αγαπήσαμε ο ένας στον άλλον.