Καλή η επάρκεια δε λέω, αλλά γιατί να την επιλέξω;

Copy paste σχόλιο μου από το προήγουμενο ποστ.

Με τη μητέρα μου οι σχέσεις μας δεν είναι οι καλύτερες
Έχουμε όμως μια συνήθεια που για μένα φωνάζει αγάπη
Μας αρέσει, να της φτιάχνω καφέ και εκείνη να μου φτιάχνει καφέ, και μετά καθόμαστε και τους πίνουμε παρεούλα
Καμιά μας δεν τον πετυχαίνει όπως η άλλη τον θέλει
Θα ήταν απλούστερο η καθεμιά να φτιάχνει τον δικό της.
Ίδιος κόπος, καλύτερο αποτέλεσμα.
Κι όμως όχι, επιμένουμε η μία να φτιάχνει το καφέ της άλλης.


Γιατί ναι, μπορώ μόνη μου να τον φτιάξω όπως γουστάρω, αλλά δεν έχει τη γλύκα που έχει αυτός που κάποιος άλλος με αγάπη έφτιαξε για μένα. Μπορεί να μην κατέχει η μάνα τη τέχνη του καφέ, έχει όμως την επιθυμία να με ευχαριστήσει. Προτιμώ λοιπόν το καφεδάκι μου να είναι φτιαγμένο από τα χεράκια της.

Και μου ήρθε και μια άλλη εικόνα στο μυαλό, πρόσφατη και αυτή. Στη γειτονιά μου γινόντουσαν έργα. Πολύ πρωί, ο δρόμος άδειος,περπατώ τροχάδην να προλάβω το λεωφορείο για τη δουλειά. Σκοντάφτω και πέφτω. Επειδή βιάζομαι πολύ, σα ρομποτάκι, σηκώνομαι και συνεχίζω το τροχάδην. Στο λεωφορείο μέσα έχω πια τη πολυτέλεια να κοιτάξω να δω τη ζημιά, που χτύπησα, κτλ. Αν δε βιαζόμουν, θα είχα μείνει για λίγο εκεί πεσμένη, να αναλογιστώ πως έπεσα, να εκτιμήσω που χτύπησα πριν ξανασηκωθώ. Αν υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω θα είχαν προστρέξει να με βοηθήσουν (Ασούμπαλη ούσα, σκοντάφτω συχνά και συνήθως οι περαστικοί τρέχουν να δουν αν είμαι καλά και να με βοηθήσουν να σηκωθώ). Φυσικά μπορώ και μόνη μου να σηκωθώ. Δε χωρεί αμφιβολία περί τούτου. Άλλοτε αμέσως, αν οι περιστάσεις το προστάζουν, άλλοτε I take my time. Κι αν μπορώ να στηριχθώ στους άλλους θα το κάνω, γιατί όχι.

Την επάρκεια την έχουμε.
Ναι, μπορώ να φροντίσω μόνη τον εαυτό μου. Ίσως να με κουράζει μερικές φορές, αλλά μπορώ. Δεν είναι εκεί το θέμα. Προτιμώ όμως την επάρκεια/αυτάρκεια να τη βάλω στην άκρη και να αφεθώ στη φροντίδα κάποιου άλλου. Είναι πιο ζεστή η καρδιά έτσι.
Και το αυτόν επιθυμώ να προσφέρω στους άλλους.
Ίδιος κόπος, καλύτερο αποτέλεσμα. Πιο ζεστό. Πιο γλυκό.


Η πιο γλυκιά ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας, είναι κάτι χειμωνιάτικα πρωινά, που η μάνα μου, έβαζε τα ρούχα μου στο καλοριφέρ, και όταν ήταν ζεστά, μου τα έφερνε στο κρεββάτι, να ντυθώ κάτω από τα σκεπάσματα, να μη κρυώνω.
Δε θέλει και πολύ για να αισθανθούμε ότι μας φροντίζουν, θέλει;