Στα μάτια του παιδιού το ρυάκι γίνεται ποτάμι...
* από το "Καλή σας νύχτα, κύριε Φρόιντ" του Παναγιώτη Βλάχου
Αυτό το χάρισμα των παιδιών
Αυτή και η κατάρα τους
Μεγαλώνοντας χάνονται τα ποτάμια
αλλά πάλι, τα ρυάκια πονάνε λιγότερο
τι να πεις, λεπτές ισορροπίες
εγώ πάντως αρνούμαι να μεγάλωσω
γιατί τα ρυακοπόταμα
αν και σπάνια, που και που έρχονται εμπρός μου
και δε πειράζει
χαλάλι ο πόνος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
21 σχόλια:
εγώ πάντως αρνούμαι να μεγάλωσω
εσύ πάντως αρνείσαι να μεγαλώσεις
αυτος πάντως αρνείται να μεγαλώσει
εμείς πάντως αρνούμαστε να μεγαλώσουμε
σε πείσμα όλων!
Που το ρυάκι το βλέπω θάλασσα και πνίγομαι, ανωριμότητα το λέω, και δε μ΄αρέσει, προσπαθώ να μεγαλώσω, προσπαθώ. Ίσως να φταίει που δεν έχω παιδί να μ΄αγκαλιάζει, και γιαυτό πνίγομαι στο τίποτα.
Εγώ πάλι δεν το αντέχω το κλάμα του μικρού παιδιού, το παράπονό του, σπαράζει η καρδιά μου!
Τα δικά μου μ' αιφνιδιάζουν σ' ένα άκουσμα ή μετά από ένα βλέμμα. Χαίρομαι όμως που μπορώ ακόμα! Φιλιά, κούκλα μου! ;)
Κι όμως τα ρυάκια συχνά οδηγούνται σε συμβολές με ποτάμια και αργότερα καταλήγουν τα νερά τους σε θάλασσες. Άλλοτε τα ρυάκια είναι χείμαρροι δυνατοί που αυλακώνουν τη γη και τα βουνά, όπως ο πόνος την καρδιά μας.
Ψτ! Κορίτσια...σας το πα;
Κι εγώ αρνούμαι!
πόσο εύκολα τα ρυάκια γίνονται ποτάμια μέσα μας τόσο όσο αδύνατο είναι αυτό έξω μας
Τα μάτια ενός παιδιού βλέπουν πιο καθαρά και γι' αυτό πιο αυθεντικά, απαλλαγμένα από τις δικές μας συμβατικότητες...
αλκυόνη
πολλοί πεισματάρηδες μαζευτήκαμε
και καλά κάνουμε
λεμονιά
κι εγώ που έχω παιδί, το ρυάκι θάλασσα το κάνω.
Ακόμη δεν έχω αποφασίσει όμως αν αυτό είναι κάτι που θέλω να αλλάξω, γιατί οι χαρές είναι πολύ μεγάλες χαρές, και για χάρη τους, αντέχω τις λύπες να είναι πολύ μεγάλες λύπες.
ρενάτα μου
έτσι είναι τα παιδιά
έτσι κι εγώ
προς το παρόν, ελπίζω και στο μέλλον
φιλιά και σε σένα
ντάλια
στο βάθος όλοι παιδιά είμαστε
θυμήθηκα τώρα, ένα βιβλίο που μου είχαν δανείσει, για το παιδί που έχουμε μέσα μας. Βρε μπας να το αναζητήσω πάλι;
μάρκο
από τη στιγμή όμως που για μας είναι ποτάμια, δημιουργούν το βίωμα και τα αισθήματα των ποταμών, ε, τότε, ποτάμια είναι. Κι ας σου λένε όλοι ότι είναι απλώς ένα αυλάκι βρόχινου νερού που σε δύο ώρες θα έχει ξεραθεί.
αλεπού
οπότε τελικά τα ρυακια είναι ποτάμια;
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε;
Με αρέσει αυτό.
εσύ γράφεις για ρυάκια και ποτάμια, εγώ για λίμνες (αν το αναλύσω, σημαίνει ότι εγώ είμαι στατική έως ύπνου)Γεια σου καλό (και νερένιο) κορίτσι
Kι εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω, προφανώς γι' αυτό σας κάνω παρέα. Θέλω να νιώθω τη μαγεία που νιώθουν τα παιδιά σ'αυτό που φαντασιώνονται πίσω απ' τα ρυάκια ή τα ποτάμια.
που και που,
γυρνάμε στα μικράτα μας
για να μπορέσουμε να αντέξουμε
τα τωρινά μας χρόνια...
καλησπέρα αλκιμήδη...
το ίδιο βιβλίο διαβάζουμε...
χαλάλι συμ... ;-)
καλημέρα καλή μου!
στις "λεπτες ισορροπίες" ακροβατώ...
παιδί και γριά...
φιλώ σε!!!
μα ουτε εγω μεγαλωνω..εχει στοιχειωσει το 15χρονο μεσα μου..καλο το βιβλιο??φιλια..
μπεμπε
μα από τη λίμνη σου εμπνεύστηκα και κράτησα αυτή τη φράση από το βιβλίο
σκέψεις παράλληλες
αίσθηση
κι εγώ μαζί σου
παιδική χαρά θα το κάνουμε στο τέλος
γιώργο
εγώ καλέ μου δεν έφυγα ποτέ από τα μικράτα μου
καλημέρα
όλη μου η ζωή
κοινές ζωές
ή τα μεγάλα πνεύματα συναντούνται;
και τα δύο και τα δύο αναφωνώ η μετριοφρων
συμ
χαλάλι δε θα πεις τίποτα
υφάντρα
όχι και γρια!
δε το δέχομαι για σένα
με τίποτα
φεγγαροαγγαλιασμένη
μου ρίχνεις
εγώ έχω κολλήσει στα 14
Ναι το βιβλίο μου αρέσει πολύ. Όταν μιλάει η ηρωίδα είναι σα να μιλάω εγώ
και τα δύο και τα δύο συμφωνώ
η επίσης μετριόφρων!!!
:)
Η μόνη πατρίδα, η παιδική ηλικία.
Βιαζόμαστε να ξενιτευτούμε και περνάμε την υπόλοιπη ζωή μας ψάχνωντας μάταια το δρόμο του γυρισμού.
Αλκμιδη μου, σου έχω πρόσκληση για το παιχνίδι των 5 (come to my blog and see)
τόσο τρυφερό και αθώο... αφήστε με να είμαι παιδί.
φιλιά
Αλκιμηδη, την Καλημερα μου
Δυστυχως το σχολιο μου ειναι καπως ασχετο με την υπολοιπη συζητηση , παρακαλω να εκληφθει ως παρενθεση.
Διαβαζοντας το σχολιο σου στο ποστ του Δειμου, περι Ιστοριας, ανακαλυψα οτι στελνουμε τα παιδια μας Ακριβως στο ιδιο σχολειο, πραγμα που μας ενωνει, τουλαχιστον ως αναφορα στο ζητημα της παιδ-αγωγιας. Παντα χαιρομαι οταν συναντω ανθρωπους που θα μπορουσα, εν δυναμη τουλαχιστον, να μοιραστω την σκεψη μου, γυρω απο αυτο το τοσο σημαντικο ζητημα της αναπτυξης των παιδιων (πνευματικης και ψυχικης).
Χαρηκα που σε βρηκα μεσα στην μπλογκσφαιρα.
Εγω δεν εχω μπλογκ, ειμαι επισκεπτης, αλλα θα περναω συχνα απο εδω, να τα λεμε.
Και παλι Καλημερα
όλη μου η ζωή
:)
και ματς μουτς
να μαζέψουμε τις μετριοφροσύνες μας να τις ποτίσουμε κανά κρασάκι
lupa
άλλοι προσπαθούν να ξαναβρούν τη παιδική τους ηλικία και άλλοι να ξεφύγουν από αυτή
άβυσσος
αλεξάνδρα
σε αφήνω να είσαι παιδί
το αντέχεις;
πεζέ λόγε
καλωςόρισες στο φτωχικό μου
τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή
τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός
να μας έρχεστε, θα χαρώ να σας βλέπω
Δημοσίευση σχολίου