Sometimes you get what you get

Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει σε ότι σου τρωει τη ψυχή
(γιατί είναι και τα δυο συγχρόνως)
και ταξίδι απο γιορτη σε γιορτη
και ταξίδι από πληγή σε πληγή
γιατί εννοείται, υπάρχει πάντα κάτι που δεν έχει χαθει ;-)

όπου αγάπη μπορείς να βάλεις ζωή, το ίδιο κάνει.

γιατί η ζωή και η αγάπη είναι τελικά το ένα και το αυτό.

και όταν λέω αγάπη δεν εννοώ την αγάπη για τον άλλο, ούτε για τον εαυτό, ούτε για τα παιδιά μας, ούτε για τη ζωή (τι ειρωνία, αγάπη = ζωή άρα αγάπη για τη ζωή= ζωή για τη ζωή, καλο!) 

όχι αγάπη, ζωή, το απλά να είσαι, η απόλυτη γαλήνη, ολα ένα, μια αίσθηση, μια κατάσταση ύπαρξης.

μια ανάσα, ένα χάδι του ήλιου, ένα κοίταγμα στον ουρανό.

και μια σκέψη που διαταράσσει όλο αυτό.

το τραγούδι το άκουσα μόλις είχα τελειώσει τη πισίνα, τη πισίνα που είναι και πάλι ο καθημερινός μου διαλογισμός, που και πάλι είναι το γαλάζιο μου που όλα τα άλλα σβήνονται και μένω μόνη εγω με το μυαλο να βλέπει μόνο γαλάζιο και το κορμί να κινείται διαρκώς και επαναλαμβανόμενα στην ίδια κίνηση για μία ώρα και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός απο τη γαλήνη της απλής μου υπαρξης. Πόσο ανάγκη το είχα αυτο στη ζωή μου και πόσο χαρούμενη είμαι ου επιτέλους το ξαναέβαλα. 

Βγαίνω λοιπόν απο τη πισινα, μπαινω αυτοκίνητο, ανοιγω ραδιόφωνο και αυτο είναι το πρωτο τραγούδι που με επαναφέρει στο τώρα. Pas mal. Περιέργως το βρίσκω αισιόδοξο. Είμαι σε αισιόδοξη φάση φαίνεται.  Μετα απο ενα φουλ φουλ ΣΚ, με πολλα και όμορφα πράγματα, με φίλους και νέες γνωριμίες, με δραστηριότητες που μου αρέσουν, κουρασμενάκι βέβαια, και τα προβλήματα προβλήματα, έχω μια καλή αίσθηση, και αν το κουφό συμπαν δε λέει να μου φέρει αυτα που του ζητάω, περιέργως πως, και χωρίς να βάλω φωτιά σε τίποτα, σιγά μη κάτσω να ασχοληθώ, έχω αυτή την καλή αίσθηση. Ολα στο μυαλο τελικά. Εκεί. Είμαι επίσης πολύ περήφανη με τον εαυτό μου. Τελειώνει ο Νοέμβρης και κάπνισα μόνο 4 πακέτα τσιγάρα. Έχω χάσει 5 κιλά. Κάνω γυμναστική κάθε μέρα. Το Σάββατο χόρεψα ένα ολόκληρο τάνγκο με καβαλιέρο άγνωστο (και άσχετο να συμπληρώσω ;-) ). Μαθαίνω μπριτζ. Έπαιξα και σε τουρνουά!!!! Ζήτω!!! Συνεχίζω να πορεύομαι ανεξαρτήτως. Αυτο είναι πρόοδος. Και παρόλο που επιλέγω να βασανίζομαι στους διαδάλους του μυαλού δε νοιώθω απελπισία. Αυτό που το πας? Για αυτό κι αν είμαι περήφανη. Γνώρισα ένα γκόμενο πριν δέκα μέρες. Δεν ήταν το για πάντα μου, με έκανε όμως να γελάω, μιλάμε για πολυ γέλιο. πέρασα πολυ καλά. Δυο φορές βγήκαμε, έδειχνε να θέλει. εγω πάλι έδειξα ότι θέλω, όχι με φόρτσα,είπαμε δεν είναι το για πάντα μου, είπα και για μια φορά να αφήσω το καβαλιέρο να οδηγήσει κι εγω η ντάμα να ακολουθήσω, είδες καλο που κάνει το τάνγκο, και απλά εξαφανίστηκε. Εστειλε μύνημα θα σε πάρω αργότερα και μετα τίποτα. Δεν ενοχλήθηκα, είπαμε δεν ήταν το για πάντα μου, αλλά απόρησα για άλλη μια φο΄ρα με τους άντρες, με τους ανθρώπους. Τελικά τι θέλουν; τι κάνουν; Πως φέρονται έτσι ζαβά; Θα μείνω με την απορία και με τα ερωτήματα αναπάντητα. Όπως αναπάντητα θα μείνουν και τα ερωτήματα για σένα. Δε θέλω να ξέρω και την απάντηση πλέον. Δε νομίζω ότι με αφορά. Καθείς και τα χτυπήματα του και εν τέλει ίσως εγω να μην έκανα και να μη χώραγα αλλα τελικά ούτε κι εσυ χώραγες. Ούτε και ο τελευταίος εννοείται χώραγε. Θέλω άντρα με αρχίδια. Ή άνευ χτυπημάτων. Σιγά σιγά μετατρέπομαι κι εγω σε γυναίκα άνευ χτυπημάτων οπότε θεωρώ όταν αυτή η φάση ολοκληρωθεί τότε θα βρεθεί στο δρόμο μου και ο άνευ χτυπημάτων άντρας. Κι αν όχι δε με πολυνοιάζει να πω την αμαρτία μου. Δε με καίει η έλλειψη. Περιέργως πως. Όσο περνάνε οι μέρες όχι μόνο δε με καίει αλλά μου αρέσει το δίχως κιόλας. Το βρίσκω πιο ταιριαστό στη παρούσα φάση. Πιο ελεύθερο. Πιο enabling μιας και δε βρίσκω την ελληνική λέξη για να το περιγράψω. Με αυτα και με αυτά πεθύμησα ένα θέατρο. Να το προσέξεις αυτο αλκιμήδη μου, μη τη παραγεμίζεις τη ζωή σου και δε προλαβαίνεις να κάνεις αυτα που γουστάρεις. Για τη δουλεια να μη μίλησουμε. Τα φορτώσαμε στο κόκορα τρεις μέρες τωρα. Ίσως αύριο. Θα δείξει. 

Πάμε πάλι τι ήθελα να πω, γιατι πάλι χάθηκα σε περίεργες διαδρομές και ξέχασα τι προσπαθούσα να διαχειριστω. Α, ναι τίποτα το ιδιαίτερο. Για τη ζωή που είναι γιορτη και πληγή και αγάπη και όλα μαζί συγχρόνως. Και για μένα που απλά υπάρχω. Τι καλά!

Και άσχετο σχετικο, το γράφει στο τελευταίο "ελαφρύ" βιβλίο που διαβάζω, ξέρεις εύκολη γυναικεία λογοτεχνία

Sometimes you get what you want

Sometimes you get what you need

and sometimes you get what you get.

Ετσι ακριβως

επαναφορα στη πραγματικότητα

χθες το βράδυ στο όνειρο μου είδα ότι συναντηθήκαμε και μετά πήγαμε σπίτι μου και κάναμε έρωτα. κι ήταν ένας έρωτας όπως δεν είχαμε κάνει. πιο μαγικός, πιο γλυκός. και όπως μέσα στο όνειρο ήμουνα στο έκτο ουρανό ξύπνησα. και αντί να νοιώσω γλύκα, ή έστω αποπροσανατολισμό, ένοιωσα ταραχή. ταράχτηκα τόσο όσο δεν ήξερα ότι μπορώ να ταραχτώ. και η πηγή της ταραχής ήταν το ότι σχεδον δυο μήνες δεν έχεις δώσει σημείο ζωής, δεν έχεις εξηγήσει, δεν έχεις ξεκαθαρίσει, με αφήνεις να αναρωτιέμαι, να μη ξέρω. τελικά γιατι, δεν με ήθελες; ήμουνα λίγη; βρήκες άλλη; φοβήθηκες, τι; δε ξέρω καν αν είσαι ελλάδα ή όχι. μπορεί αυτα που βιωσα, το ένστικτο μου να λένε άλλα για σένα, αλλα εν τέλει οι πράξεις, η μάλλον η έλλειψη πράξεων δειχνει κάτι. Πιθανότατα τη πραγματικότητα που αρνουμαι. την ευπιστία μου μέσα. Είπες πριν δυο χρόνια ότι σου αρέσουν οι ξεκάθαρες καταστάσεις κι εγω το κράτησα αυτο σημαία, το άφησα αυτο να χρωματίσει τα πάντα. Και η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολυ πιο σκληρή απο ότι αντέχω. Πέρασα και δεν ακούμπησα. Μπορεί ούτε καν να περνάει απο το μυαλό σου ότι εγω μπορεί να ένοιωσα. Και αν πέρασε η σκέψη αυτη απο το μυαλό σου, τη προσπέρασες χωρίς να σε νοιάζει. Μπορεί οταν με κράταγες αγκαλιά να είδα άλλα σε σένα αλλα τελικά μήπως ήθελα να τα δω και δεν ισχύαν? Νέτα σκέτα δεν ήμουνα για κράτημα. Προς στιγμή αισθάνθηκα πολυ πολυ λίγη και ανεπαρκής. Πολύ γνωριμο συναίσθημα πίστεψε με. Για άλλη μια φορά η γλυκια χαρούμενη αλκιμήδη αποδυκνύεται ανεπαρκής και λίγη. Οχι μόνο για σένα. Σε πολλά στη ζωή μου. Είναι κάτι που το γνωρίζω και το είχα αποδεχτεί νομίζω, συμφιλιωθει θα έλεγα. Και προς στιγμή, όταν ξύπνησα απο το όνειρο, και ένοιωσα αυτη τη ταραχή, που έβλεπα περίτρανα μπροστα μου για άλλη μια φορά πόσο λίγη είμαι, πώς πέρασα και δεν ακούμπησα, πως η ανεπάρκεια μου μου στερεί αυτο που θέλω απο τη ζωή, ήθελα να ουρλιάξω. προς στιγμή. μετά ξύπνησα για τα καλά. Πήρα βαθια ανάσα. Καλύτερα χωρίς αλκιμήδη μου. Θυμήσου πόσο καλα ήσουνα τον Αυγουστο που ήσουνα μόνη σου. Και κράτα τα καλά. Κάποιες εικόνες, κάποια γέλια, το μικρόβιο του τανγκο, τόσα χρόνια ήθελες να πας να μάθεις αλκιμήδη να χορεύεις, τώρα επιτέλους ξεκίνησες, και εννοείται το όραμα, φυσικά το όραμα, γιατί αυτο θέλω, κι αν όχι μαζί σου δε πειράζει κάποιος θα βρεθει, και αν δε βρεθεί δε πειράζει, καλύτερα μόνη. Οι ψευτικές στιγμές δεν έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Κι αν οι στιγμές μας ήταν τελικά ψευτικες δε πειράζει εγω δε το ξερα. εγω τις νόμιζα αληθινες κι έτσι τις έζησα. επιστροφή στη πραγματιότητα λοιπον. πόσο καιρό θα πενθεις αλκιμήδη μια σχέση 16 ημερών; πέρασαν σχεδον δυο μήνες. όσο καλά και αν νομιζες ότι ήταν, μάλλον ήταν στο κεφάλι σου. αν δεν ήταν θα είχε φερθει αλλιώς. ήταν μονόπλευρο. και αυτο δε το θέλεις. θέλεις το αμοιβαίο, το απόλυτο, το όλο. οπότε ξεκόλλα σιγά σιγά και κράτα αυτο, την εικόνα του τι θέλεις, και αμα το βρεις και αυτη τη φορά σε θέλει, κοιτα να το χαρείς. κι αν δε το βρεις δε πειράζει. δεν χάνεις κάτι που έχεις για να πενθεις. απλά δεν αποκτάς κάτι που θέλεις. Δεν είναι απώλεια, είναι μη εκπλήρωση. μεγάλη διαφορά. δεν έχασες κάτι. επανάληψη. δεν έχασες κάτι. απλά δε το απέκτησες ποτέ. αντε γλυκό μου, χαμογέλα λίγο, και μην υποχωρείς σε περίπου και ίσως και δε ξέρω. αφου ξέρεις και εσυ είτε λες ολοκληρωτικά ναι είτε ολοκληρωτικά όχι. άντε καλο μου. α γεια σου.

Μεγάλη υπόθεση το όραμα

τι θυμήθηκα τώρα.... αυτό το κομμάτι το συνάντησα πριν 30 χρόνια και μαγεύτηκα. Παραμένει μέσα μου από τις πιο μαγικές μουσικές που έχω ακούσει ποτέ.

Και όταν έρθεις σε επαφή με την απόλυτη ψυχή στη τέχνη, τουλάχιστον αυτό είναι για μένα τέχνη, ποτέ δε μπορείς να ευχαριστηθείς κάτι λιγότερο. Πρέπει να έχει ψυχή.

Και να προσθέσω. Δε μπορείς να σταματήσεις να αναζητάς τέχνη με ψυχή. Το έχεις ανάγκη.

Ή όταν έρθεις σε επαφή με την αλήθεια, όταν γνωρίσεις, (αν και η αληθεία είναι υποκειμενική φυσικά), αλλά όταν έρθεις σε επαφή με την έστω και καταδική σου αλήθεια, ποτέ ξανά δε μπορείς να συμβιβαστείς με το ψέμα. Για παράδειγμα η δική μου αλήθεια απο τα 13 ήταν ότι ο Θεός είναι ένα κατασκεύασμα των ανθρώπων για να παρηγοριούνται. Πως θα μπορούσα μετά απο αυτη την αποκαλυψη ποτέ να πιστέψω σε οποιοδήποτε Θεό? Όσο και αν θα το θελα γιατι θα ταν όλα τόσο πιο εύκολα αν πίστευα. Δε γίνεται.

Ή όταν βιώσεις αυτό που πραγματικά επιθυμεις πως μπορείς να αποφασίσεις να ζεις με οτιδήποτε λιγότερο? ϊσα ίσα είσαι ευγνώμων που το βίωσες, και ξέρεις τι προσπαθεις να φέρεις στη ζωή σου πλέον. Αυτο είναι μεγάλη υπόθεση, παρα πολυ μεγάλη, πίστεψε με. Λέγεται όραμα. 

ε ναι σε σκέφτομαι

τι ωραια που δε με διαβάζει πια κανείς

μεγάλη απελεύθερωση

γράφω ότι μου κατέβει ;-)

τι ωραια που και συ δε ξέρεις για την ύπαρξη αυτου του ημερολογίου

σου γράφω χωρίς να το ξέρεις

ξέρεις, στη ψυχανάλυση το χα μάθει αυτό, η γραφή είναι ένας τρόπος να διαχειριστείς τις νευρώσεις. Η γραφή, και η καταγραφή της σκέψης για μένα είναι ένας τρόπος να τα βάλω σε μια τάξη, να τα δω αργότερα, να γελάσω με τον εαυτό μου, ίσως και να μη γελάσω, να θυμηθώ, να θυμηθώ πως αισθανόμουνα, η γραφή είναι αυτοψυχανάλυση, και στη παρούσα φάση είναι διαχείρηση, διαχείρηση του ότι δε μπορώ με τίποτα να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Να μου λείπεις. Να φαντασιόνομαι ότι ίσως να ξαναβρεθούμε. Οραματίζομαι διάφορες συναντήσεις. Οραματίζομαι τηλέφωνα που δε σου κάνω και φαντασιώνομαι τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις που θέλω. Και μετα έρχομαι εδω και ξερνάω σκέψεις, κωλύματα, χτυπήματα, συνεχίζοντας να σε σκέφτομαι. Φαντάζομαι κάποια στιγμή θα το ξεπεράσω. Δε θέλω ακόμη. Μου αρέσει να φαντασιόνομαι επανασυνδέσεις. Και μετα φεύγω απο δω, και πάω και ζω την απλή και ωραία μου ζωή. Απο το μυαλό βεβαια δε φεύγεις στιγμή. Και ακου πλάκα, για να σε σκέφτομαι ακόμη περισσότερο, λες και δε σε σκέφτομαι αρκετά χαχαχχαχαχαχα, αντι για μελωδία ακούω μουσικές που φαντάζομαι ότι σου αρέσουν.

Πάρε να χεις

 το πέτυχα?

νομίζω πως ναι, και ποιος είναι ο ξένος, εγω στη δική σου ζωή ή εσυ στη δική μου?

έλα μου ντεκαι όχι με τα λόγια δε συμφωνω

δε θέλω ούτε να με ξεχάσεις, ούτε να σε ξεχάσω

σε θέλω πισωωωωωωωωωω!!!!!!!!!!

πάλι το σύμπαν κάνει το κουφο :-)

τη Κυριακή ζορίστικα με τη φωτο στο τοιχο σου να ξέρεις. Μεγαλη ζημια ο ρουφιάνος. Μετα λέω όχι εγω θα εμπιστευτω το ένστικτό μου, δε μου είπες ψέματα, και η φωτο είναι παλια. Εγω θα πιστέψω αυτο που με βολεύει. Ετσι κι αλλιώς δε θα αλλάξει τίποτα. Μόνο η αντίληψη μου για σένα. Αυτή δε  θέλω να την αλλάξω. Αν και να αλλάξει, αυτό δε θα αλλάξει τις στιγμές που είχαμε. Αυτες θα είναι πάντα μαγικές μέσα μου

αυτα....

ες αυριον τα νεωτερα

τα κορμια και τα μαχαίρια

καθεις και οι επιλογές του. κι εγω βεβαίως, βεβαίως. κι επειδή δε μου έχω και πολυ εμπιστοσύνη, ξέρεις όλα αυτα τα χτυπήματα που χω και νομίζω ότι τα χω προσπεράσει αλλα κανείς δε ξέρει, ακολουθώ  πλέον τη κοιλιά μου, το ένστικτο δηλαδή και προσέχω πάρα πολυ τι μου λέει το σώμα μου. πονάκια, δερματικά, κλπ κλπ με φρενάρουν και τσουπ αλλάζω πορεία. μέχρι να γιάννει το σώμα. τωρα, το σώμα ευημερεί, οπότε θεωρώ πορεία ορθη. κι άσε το μυαλο και τη λογική και τη καρδια να λένε ότι θέλουν.

το κορμί γνωρίζει

σαν το νερό ένα πράγμα :-)

Να σε βλέπω να χαμογελας και τι...

Να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
αυτο το συναίσθημα είναι που δε μπορώ να ξεπεράσω.
Να σε αγγίζω και τι...
αυτην τη αίσθηση στα χέρια μου είναι που δε θέλω να εγκαταλείψω.
να με αγκαλιάζεις σφιχτα και τι...
αυτην τη πλήρη ευδαιμονία είναι που δε πιστεύω ότι δε θα την ξαναέχω
Κάθομαι και κοιτάω φωτογραφίες σου, και προσπαθω να θυμηθώ λίγο απο όλη αυτη τη μαγεία.
Βασανίζομαι, θέλω να βασνίζομαι
Σε σκέφτομαι συνέχεια και βασανίζομαι
Γιατι δε μπορω με τίποτα να δεχτω ότι αυτο ήταν, δε θα το ξαναζήσω
Παραήτανε καλο για να σταματήσει να υπάρχει
Κι ομως να σταμάτησε
κι εγω αρνούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψει ότι δε θα ξαναείναι
μα μπορεί να ήμουνα τόσο λάθος; αυτη τη σκέψη κάνω και βασανίζομαι.
Τόσο έξω έπεσα; δεν αισθάνθηκες κι εσυ τα ίδια; Δε μπορεί αυτο που έζησα να ταν ψέμα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Πως γίνεται να ενοιωθα όλα αυτα και εσυ να μη τα ένοιωθες;  Κι άμα τα ένοιωθες γιατι με άφησες; Δε γίνεται να ένοιωσες και να με άφησες, δε το χωράει το μυαλό μου. Δε γίνεται τέτοιο συναίσθημα και να το πέταξες. Αρα δεν ένοιωσες; Μα δε γίνεται να μην ένοιωσες κι εγω να το έλαβα. Δε γίνεται. Και συνεχίζω να βασανίζομαι. Με τα ίδια ερωτήματα να κάνουν κύκλους και να μένουν αναπάντητα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι βρήκες άλλη, ότι έλεγες ψέματα, ότι δε σου έκανα, ότι με βαρέθηκες, ότι δε με ήθελες ποτέ, ότι, ότι , ότι παπαρια να είναι. Αλλα δε γίνεται να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται οι στιγμές μας να μην ήταν αλήθεια. Δε γίνεται. Και πάλι ξανα στους ίδιους βασανιστικους κύκλους.
Δε σε αγαπω. Δεν είμαι ερωτευμένη. Κι όμως, σε θέλω, σε θέλω τόσο. Μου λείπεις, μου λείπεις τόσο.
Να σε ξαναδω, να σε ξανααγγίξω, να ξαναδω τα μάτια σου να φωτίζονται, κι αυτο το χαμόγελο, να ξαναδω αυτό το χαμόγελο, να ξαναπάρει το βλέμμα μου αυτη τη λάμψη που έννοιωθα ότι είχε όταν σε κοίταζα, να χωθω ξανα στην αγκαλιά σου, να φωτιστεί ξανα το πρόσωπο μου, να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε. Σε θέλω τόσο. Βασανίζομαι. Για ένα τέλος που δε θέλω να δεχτω. Δε δέχομαι να δεχτω. Κάτι τόσο καλό δε μπορεί να σταματήσει να υπάρχει. Και δε κλαίω. Γιατι αρνούμαι να θρηνήσω κάτι που αρνουμαι ότι τελείωσε. Δε μπορεί. Δε γίνεται. Τι κάνεις ωρε συμπαν; Φερε τον μου πίσω τωρα! με ακους. Και δε με ακουει. Αλλου τιρβάζει.
Θυμάσαι; Τουλάχιστον θυμάσαι; Εγω  μόνο θυμάμαι. Βουλιαγμένη, Πεσάδα, Ληξούρι, Πετανοι, Αγιος Γεωργιος (αχ Αγιος Γεωργιος), Ξι, Μεγας Λάκος, Κηπουρια, Μύρτος, Ρεματια, Πάρνηθα, Βάρκιζα, Χαλάνδρι, Μαρουσι, Σχοινιας. Μόνο θυμάμαι. Ήταν μονο 16 μέρες; είναι ανεκτίμητες στιγμές. Δε γίνεται να τις έζησα μόνη μου. Δε γίνεται.  Βασανίζομαι. Θέλω και βασανίζομαι. Θέλω εσένα. Ξανά.
Να σε ξαναδω και τι...
να σε βλέπω να χαμογελάς και τι...
Πίστεψε με, ΑΥΤΟ δε το χω ξαναζήσει. Ποτέ. ΑΥΤΟ οφείλουμε να το ξαναζήσουμε.
δε μπορεί να το νοιωσα μόνο εγω...
και δε μπορω να κάνω τίποτα για να το ξαναέχω. αυτο, το ότι δε μπορω να κάνω τίποτα είναι εν τέλει που με βασανίζει. ποσο θα θελα να μπορουσα κάτι να κάνω. γαμωτο μου.

Να σε ξαναδω να μου χαμογελάς και τι...

Το ίδιο τραγουδι ξανα και ξανα. Και τι δε θα δινα... και τι δε θα δινα... και ξανα, και τι δε θα δινα...

Γράφω, γράφω, γράφω, μπας και το διαχειριστω και αποτυγχάνω παταγωδως. Προφανώς δε θέλω να το διαχειριστω. Αν το διαχειριστω σημαίνει ότι εγκατέλειψα την ελπίδα, και δε θέλω. Δεν έχω σκοπο. Προφανως. Στο ξαναλέω, παραήτανε καλο. Αυτο θέλω. Ήταν αυτο που θέλω. Μα μπορεί να έπεσα τόσο έξω; Εσυ πως το διαχειρίζεσαι άραγε; Πείστηκες ότι δε σου κάνω; Ναι δε ταιριαζαμε, ναι. Ναι έφυγες. (από όσο ξέρω, αλλά γιατι η διαίσθηση μου μου λεει ότι τελικά δεν έφυγες και είσαι ακομη εδω; κι αν είσαι εδω πως διαχειρίζεσαι το να μην είσαι μαζί μου;) Ξανα. Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δεν το δέχομαι. Πως το διαχειρίζεσαι λοιπον; Μπορεί να μη ταιριάζουμε αλλα εγω είμαι για σένα, κι εσυ για μένα.
Θυμήσουν πόσο καλα είμασταν όταν είμασταν μαζι. Θυμήσου. Μη βάζεις εμπόδια που δεν έχουν σημασία. Το ότι δε ταιριάζουμε δεν έχει σημασία όταν είμαστε έτσι μαζι. Τό ότι ζεις σε άλλη χώρα δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Τα συναισθήματα που αισθανόσουνα όταν με κοιταζες και τα έβλεπα μέσα στα μάτια σου και πάνω στο πρόσωπο σου και τα ένοιωθα στην αγκαλιά σου, να με σφίγγεις, και να με σφίγγεις, σα να ΄προσπαθούσες να με βάλεις μέσα σου. Αυτα έχουν σημασία.
Δε μπορεί να έπεσα τόσο έξω. Δε γίνεται.
Χα, ξέρεις μαθαινω τάνγκο. Δε ξέρω αν μου έβαλες το μικρόβιο, ή είναι ένας τρόπος να σε αισθάνομαι κοντά μου. Παντα ήθελα να μάθω. Ίσως να ξανασυναντηθουμε, ίσως να με χορέψεις, με μια ελπίδα ζει κανεις... :-)

Να σε ξανααγγίξω και τι...

Ίσως τελικά και να σε αγαπω και να είμαι ερωτευμένη. :-)

στρουθοκαμηλισμος για να μη τρελαθώ

Η μαλακία με τα τελευταία φιλιά είναι ότι όταν τα δίνεις δε ξέρεις ότι θα είναι τα τελευταία. Το ίδιο και  με τις τελευταίες συναντήσεις. Μεγάλη μαλακία.
Μήπως θα πρεπε όποτε  φιλάμε, αγκαλιάζουμε και συνατιόμαστε να το κάνουμε σα να είναι η τελευταία φορα; Κάθε φορά; Για να είμαστε σίγουροι; Μπα δε νομίζω.
Δεν είναι το πως ήτανε, είναι το γαμημένο αντίο που δεν ειπώθηκε σωστα.
Αλλά και σωστα να είχε ειπωθει πάλι τα ίδια θα σκεφτόμουνα.
Βλαμμένο μυαλο σήμερα έχεις κολλήσει άσχημα. Μαζέψου!!!!! Έχεις και δουλειες.
Είναι και όλος αυτός ο πόνος γύρω μου, δε βοηθάει.
Και η ανυμποριά μου, η μάλλον  η "καναπεδοσύνη" μου, που νοιώθω ανύμπορη, και τίποτα δε μπορώ να κάνω. Ή δε τολμω να κάνω;
Τόσος πόνος. Τόσοι άνθρωποι να υποφέρουν. Ο άλλος ψάχνει να βρει την πεντε μηνων εγκυο γυναίκα του που αγνοείται. Υπάρχουν παιδιά ασυνόδευτα που πέφτουν θυματα trafficking. Μέσα στα κρύα νερα να τους βλέπεις να πνίγονται. Σήμερα πάλι κάποιος έψαχνε στα σκουπίδια. Μια κυρία στο σουπερμαρκετ δεν είχε αρκετα να πληρώσει και αφαίρεσε το γιαουρτι και τις σερβιέτες. Προφανώς είδη μη απαραίτητα. Ειμαι άνεργη εγραψα σημερα στην υπεύθυνη δήλωση της Τράπεζας. Μα τόσος πόνος. Δε τη παλεύω. Και ακομη και μια ερωτική απογοητευση είναι πόνος. Γύρω μου βλέπω συνέχεια πόνο και δε τη παλεύω. Και εστιάζω έτσι στο επώδυνο, αλλά ανώδυνο αντιο που δεν ειπώθηκε. Θέλω όλοι να χουνε μόνο "δυτικούς" προβληματισμους. Ερωτες, ανασφάλειες, ψυχολογικά, και αυτο το θεικο, παιδικά τραυματα. χαχαχχαχα τι ωραια πιπίλα τα τραυματα της παιδικής μας ηλικίας. Άσχετο. Καλά δε θέλω ούτε αυτα, αλλά αυτα μπορω να τα διαχειριστώ. Τα άλλα δε τη παλεύω. Γίνομαι στρουθοκάμηλος γιατί δε τη παλεύω.Οπότε πάλι σκέφτομαι την άγαρμπη και άχαρη τελευταια συνάντηση. Το πεταχτο τελευταιο φιλί. Γαμωτο. Και το μυαλο δε λέει να ξεκολλήσει και να πάει να δουλεψει.

μεθυσμενάκι χικ

Μα είναι δυνατόν να γυρίζω απο διασκέδαση, να μαι ωραια φτιαγμένη και μέσα στη καλή χαρά και να μου βάζει στο ραδιοφωνο αυτό?

Μήπως πρέπει να αλλάξω σταθμο? αναφορα και κλείσιμο του ματιου σε μια ψυχη.
Αλλα το τραγούδι, ακριβως το άτιμο, μα ακριβώς. Έτσι είναι όταν επιλέγεις να παιδεύεσαι τα τραγουδια μιλάνε για σένα. Ήμουνα με ένα φίλο σήμερα, είχα καιρό να τον δω, λέγαμε τα νεά μας και εννοείται όλη τη τελευταία ιστορία. Μου λέει κατέβα απο τα σύνεφφα, συμβιβάσου. Ε οχι δε θέλω να συμβιβαστω. Όλα ή τίποτα. Μου λέει επίσης μη τα δίνεις όλα βρε παιδι μου, κράτα πισινή, ο άλλος σε εκμεταλεύεται και μετα εσυ ψάχνεις να βρεις που είναι τα κομμάτια σου. Ε, όχι δε θέλω να κρατάω πισινή. Παρταόλα. Δε με νοιάζει. Το παμε και το ξαναπαμε. Ξοδεύομαι. Ναι οκ, το ξέρω. ας ξοδεύομαι. χέστηκα. Όλα ή τίποτα. Η θα χω πλάι μου κάποιον που θα δώσει ότι θέλω ή καθόλου. Συμβιβασμό εγω δεν ξανακάνω. Το μόνο που κατάφερα με τους συμβιβασμούς είναι να περάσουν τα χρονια. Δε μου κάνει. Δεν το θέλω. Δεν αντέχω σε μια σχέση με συμβιβασμούς. Πνίγομαι. Δε μπορώ να ανασσάνω. Δεν είμαι εγω. Δεν το θέλω. Καλύτερα χωρίς. Καλύτερα χωρίς. Μια χαρά με τη πάρτη μου είμαι. Μια χαρά περνάω. Εννοείται ότι θέλω και το άλλο. Εννοείται. Αλλα να είναι αυτο που θέλω. Αλλιώς χωρίς. Χίλιες φορές χωρίς. Και αν δεν υπάρχει δε πειράζει. Καλη καρδιά. Και αν ξοδευτώ κι άλλη μία, και ξανά, και ξαναμανά και άλλες εκατό ψάχνωντας το, μια χαρά. Τουλάχιστον μαζεύω στιγμές. Και μένω πιστή στο όνειρο μου. Πολύ σημαντικο. Τόσα και τόσα όνειρα διέγραψα, και όλα πονάνε, όλα είναι μεσα μου και μου θυμίζουν ότι δε τα εκπλήρωσα. Κάποια όμως, κάποια έχουν ακόμη τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν. Κι ας μην. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω μέχρι τέλους. Πολυ σημαντικό να κάνεις τα πάντα όλα, μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ελπίδα, να συνεχίζεις να προσπαθείς για αυτο που θέλεις. Προσπαθώ να αποτρέψω τον αδερφό μου απο το να παρατήσει ένα όνειρο του γιατι κουράστηκε να προσπαθει. Όχι, όχι αδερφούλι του λέω, μη το κάνεις αυτο στον εαυτό σου. Συνέχισε κι ας αποτύχεις. Και σκέφτομαι τη τελευταία ψυχή που συνάντησα, που κι αυτή είχε ένα όνειρο, το οποίο την απομάκρυνε απο εμένα. Μπορούσα ποτε να εκφράσω ότι θα προτιμούσα να μη το είχε το όνειρο. Όχι τα όνειρα είναι ιερα. Όλων μας. Να τα χαιδεύουμε και να τα παλεύουμε όσο μπορουμε. Μέχρι τελικής πτώσεως.
Οπότε έτσι και η δική μου η καρδιά, η αλάνα, θα συνεχίσει το μαλακισμένο της δρόμο. (ναι ναι ξέρω, δεν είναι η καρδιά που αγαπά, είναι το μυαλό, αλλά τι να κάνουμε τη καρδια έχουμε συνηθίσει να αναφέρουμε στη συλλογική μας μνήμη). Και θα κρατήσει τον αισιόδοξο στίχο και θα τον βρωντοφωνάξει
"θα σε φέρνει ως την πόρτα της μπροστά
κι αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω ό,τι σου χρωστά."

αμ πως. όλα ή τίποτα. τελεία και παύλα.