καταθλιπτικοί κύκλοι

Ποστάκι της υφάντρας και τα σχόλια του με έκανε αυθόρμητα να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω από που προέρχεται η κυκλικότητα της κατάθλιψης. Τουλάχιστον της δικιάς μου κατάθλιψης.
Συμβαίνει το εξής απλό. Η ψυχολόγα μου το ονομάζει φόβο της ευτυχίας.
Το υποσυνείδητο μου έχει συγκεκριμένη δόση χαράς και καλοσύνης που ανέχεται, γιατί τόση θεωρεί ότι αξίζω. Μόλις αυτή ξεπεραστεί και η δόση καλοσύνης είναι το κατιτίς παραπάνω, παθαίνει ένα τραμπάκουλο, δεν αντέχει και φέρνει τη κατάθλιψη. Και ο κύκλος ξεκινά. Όσο και να προσπαθώ με τη λογική να εξέλθω, όσο κι αν προσπαθούν οι δικοί μου να με βοηθήσουν, αυτό επιμένει να με βυθίζει εκεί. Το γεγονός ότι δεν υφίσταται ουσιαστικός και πραγματικός λόγος για τη κατάθλιψη, το βοηθά γιατί τότε προστίθενται και οι ενοχές οι οποίες εντείνουν το πόνο. Μόλις νιώσει ότι αρκετά τιμωρήθηκα, ότι κατά κάποιον τρόπο εξέτησα τη ποινή μου, ως δια μαγίας, ο καταθλιπτικός κύκλος κλείνει και είμαι και πάλι καλά.
Το γεγονός ότι πέρασα τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του Ιάσωνα απαλλαγμένη από τη κατάθλιψη οφείλεται στο ότι είχα πραγματικά ζόρια και δυσκολίες, ήμουν πραγματικά μόνη, οπότε και το ασυνείδητο αισθανόταν ότι αρκετά υποφέρω, δε χρειάζεται να με τιμωρήσει επιπλέον. Μόλις όμως άρχισα να είμαι καλά, να πέρνω τη ζωή στα χέρια μου, να κάνω όνειρα, σου λέει, τι έγινε εδώ; Εσύ δεν αξίζεις να σου φέρεται καλά η ζωή. Κάνε λάθη, χτύπα τον εαυτό σου και επειδή αυτό δεν αρκεί πάρε και μια κατάθλιψη. Όσο αντιστέκομαι και προσπαθώ να είμαι καλά, τόσο και αυτό με βαράει. Και τους τελέυταίους μήνες, που έχω δρομολογήσει χαρά και όνειρα, τα έχει πάρει τελείως και μου βαράει τη κατάθλιψη μέχρι εκεί που δε πάει. Και επειδή οι μέρες μου έχουν πολλές πραγματικές και ουσιαστικές καλές στιγμές πλέον, ανεξαρτήτως της κατάθλιψης, που είναι πια μόνιμη κατάσταση, αυτό με βυθίζει όλο και πιο βαθιά, και πιο βαθιά, και πιο βαθιά. Γιατί με τόση καλοσύνη η ποινή δεν εκτίεται ποτέ.

Ωραία, το βρήκα, και λοιπόν; αυτή τη χαμηλή αίσθηση αυτοαξίας πότε θα τη γιάνω; πότε;