Σαββατοκύριακου μαζέματα και σκορπίσματα, μαζέματα κυρίως

Μμμμμμ… Ένα Σαββατοκύριακο μούρλια! Όχι ακριβώς, αλλά αφήνει παρόλη τη γκαντεμιά μια πανέμορφη αίσθηση. Μετά από απανωτές ακυρώσεις, επιτέλους θα πάμε εκδρομή. Σαλόνικα. Ζήτω! Λέει ο καλός μου να κλείσουμε ξενοδοχείο; Όχι μωρέ θα βρούμε όταν φτάσουμε απαντά η δικιά σου. Να πάμε με τη μηχανή; Όχι μωρέ, τόσες ώρες πάνω στη μηχανή δε θα το αντέξω, πάμε με το αυτοκίνητο, να ‘μαστε χαλαρά. Ξεκινάμε λοιπόν, νύχτα Παρασκευής, κάνουμε ένα πανέμορφο ταξίδι, με μουσικούλα, κουβεντούλα και υπέροχες εικόνες γλυκοχαράματος. Πουρνό πουρνό Θεσσαλονίκη, καφεδάκι, γλυκάκι, μικρή βολτίτσα, τέλεια. Άντε να βρούμε ξενοδοχείο τώρα λέμε και μετά συνεχίζουμε τη μέρα μας.

Και… ξενοδοχείο γιοκ. Κάνουμε και το λάθος να πάρουμε το αυτοκίνητο για την αναζήτηση στέγης (ξεπαρκάραμε, μέγα λάθος ) καταταλαιπωρηθήκαμε, και όσο κι αν ψάξαμε, ξενοδοχείο, γιοκ. Είχε μια έκθεση, γιαυτό. Όλοι στη Θεσσαλονίκη για τα κουφώματα. Θέση πάρκιν; Μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να κερδίσεις το λαχείο μάτια μου. Δεν ήξερες, δε ρώταγες; Τελοςπάντων, αφήνουμε το αυτοκινητάκι μας κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη, συνεχίζουμε την αναζήτηση πεζοί. Σταματήσαμε την αναζήτηση για λίγο, φάγαμε (πολύ πολύ καλό το φαγητό) μας έπιασε και μια διάθεση περίεργη, ξεκαρδιστήκαμε με την όλη κατάσταση, ξαναπιάσαμε την αναζήτηση. Δεν ήταν να μας κάτσει. Κατά τις πέντε, αποφασίσαμε να φύγουμε. Πάμε Λιτόχωρο λέμε. Αλλά έτσι άυπνοι και ταλαιπωρημένοι, όταν φτάσαμε στη στροφή για Λιτόχωρο, αποφασίσαμε να μαζέψουμε τη ζημιά μας, κι επιστρέψαμε Αθήνα. Μούρλια σου λέω, μούρλια. Κι όμως, εγώ πέρασα καλά. Περίεργο δεν είναι; Και δυναμώθηκε και ο έρωτας μας. Δε γκρινιάξαμε, δε κατηγορήσαμε ο ένας τον άλλον, γελάσαμε πολύ, μιλήσαμε πολύ, μια χαρά. Κρίμα που δε κατάφερα να χαρώ το πρώτο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Κρίμα που δε καταφέραμε να συναντηθούμε και με την Αλκυόνη. Ίσως να το τολμήσω το ταξιδάκι ξανά.

Περίεργα και τα συναισθήματα. Έχω μια τάση για ότι πάει στραβά να αναλαμβάνω την ευθύνη. Θεώρησα λοιπόν ότι δικό μου το φταίξιμο επειδή δεν τον άφησα να κλείσει ξενοδοχείο από πριν. Και οι τύψεις μου έστησαν χορό. Έβλεπα τη μέρα μας να πηγαίνει στράφι, τον καλό μου να ταλαιπωρείται, και υπέφερα, πραγματικά, από τις ενοχές. Μου ‘ρχοτανε να βάλω τα κλάματα. Κάποια στιγμή τα ‘βαλα δηλαδή, αλλά ας το προσπεράσουμε, όσο εύκολα το προσπεράσαμε και τη στιγμή που συνέβει. Και σκέφτηκα ότι γενικά έχω μια τάση να αναλαμβάνω το φταίξιμο. Προχθές στη δουλειά έγινε μια χαζομάρα, η βοηθός μου έκανε μια χαζομάρα, λέω, φταίω εγώ που δε της τόνισα πόσο σημαντικό ήταν να το κάνει με το συγκεκριμένο τρόπο. Όμως εκεί, ανέλαβα την ευθύνη, ανασήκωσα τους ώμους και τέλος. Κανένα αίσθημα ενοχής. Και όχι επειδή η παπαριά ήταν μικρής επίπτωσης. Πέρυσι το καλοκαίρι, έκανα μια πατάτα ολκής, που στοίχισε στην εταιρία σε πραγματικό κόστος και διαφυγόντα κέρδη, περίπου ογδόντα χιλιάδες ευρώ. Δήλωσα την ευθύνη μου, συγνώμη δεν ήξερα, τώρα ξέρουμε, και το προσπέρασα. Καμία ενοχή, καμία τύψη. Το γεγονός έληξε εκεί. Και αναρωτιέμαι γιατί στα επαγγελματικά μου να αντιδρώ τόσο ψύχραιμα και να μη κουβαλάω τις αστοχίες μου και στις διαπροσωπικές επαφές να μετράω και το παραμικρό λάθος και να χτυπιέμαι αλύπητα γιαυτό. Έλα μου ντε, θα τη βρούμε την άκρη.

Και ένα μεγάλο μάθημα που μου δείνει ο καλός μου συχνά πυκνά. Λόγω και της δουλειάς του ίσως, ή μαλλον είναι τόσο καλός στη δουλειά του επειδή έχει αυτό το προτέρημα, ξέρει να ξεκολλάει. Αυτός το λέει, μαζεύω τη ζημιά μου. Τον βλέπω να το κάνει τόσο εύκολα, τοσο αυθόρμητα, όταν κάτι δε πάει όπως είχε φανταστεί και ξέρει ότι δε μπορεί να το διορθώσει, δε κάθεται να αναλώνεται σε σκέψεις και δε ξέρω τι άλλο, να το αναλύει, ή να επιμένει σε αυτό. Μαζεύει τη ζημιά του και προχωρά. Και όπως το βιώνω μαζί του μαθαίνω κι εγώ σιγά σιγά να το εφαρμόζω. Αυτό το Σαββατοκύριακο ήτανε μια πολύ καλή εξάσκηση σε αυτό ακριβώς. Και το αποτέλεσμα ήταν να περάσουμε τελικά μια χαρά. Εμείς και η αγάπη μας.

και κρατάω έναν διάλογο που είχαμε και που θα μου ανήκει πάντα κι ανεξαρτήτως

- Σε αγαπώ για όλα αυτά που μου δίνεις

- Τι; Όχι για αυτό που είμαι;

- Μα αυτά είσαι. Αν δε τα είχες μέσα σου, πως θα τα είχες να μου τα δώσεις;

Ευχαριστώ, γλυκέ μου

Από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν πει. Και με βοηθά να νοιώσω μια μεγάλη αλήθεια. Ο πραγματικός μας εαυτός ίσως να είναι αυτά που αισθανόμαστε, και καλά και άσχημα. Όχι, αν είμαι όμορφη, νέα, έξυπνη, επιτυχημένη, με φίλους και κοινωνική ζωή. Ούτε οι γνώσεις μου, ή η ικανότητα να κάνω ενδιαφέρουσες συζητήσεις, το χιούμορ μου, το γούστο μου και δε ξέρω τι άλλο. Όλα αυτά μεταβάλλονται, αλλάζουν, μπορεί να χαθούν ανά πάσα στιγμή. Εγώ, είμαι αυτά που αισθάνομαι. Και εσύ. Και αυτό αγαπήσαμε ο ένας στον άλλον.

Καλή η επάρκεια δε λέω, αλλά γιατί να την επιλέξω;

Copy paste σχόλιο μου από το προήγουμενο ποστ.

Με τη μητέρα μου οι σχέσεις μας δεν είναι οι καλύτερες
Έχουμε όμως μια συνήθεια που για μένα φωνάζει αγάπη
Μας αρέσει, να της φτιάχνω καφέ και εκείνη να μου φτιάχνει καφέ, και μετά καθόμαστε και τους πίνουμε παρεούλα
Καμιά μας δεν τον πετυχαίνει όπως η άλλη τον θέλει
Θα ήταν απλούστερο η καθεμιά να φτιάχνει τον δικό της.
Ίδιος κόπος, καλύτερο αποτέλεσμα.
Κι όμως όχι, επιμένουμε η μία να φτιάχνει το καφέ της άλλης.


Γιατί ναι, μπορώ μόνη μου να τον φτιάξω όπως γουστάρω, αλλά δεν έχει τη γλύκα που έχει αυτός που κάποιος άλλος με αγάπη έφτιαξε για μένα. Μπορεί να μην κατέχει η μάνα τη τέχνη του καφέ, έχει όμως την επιθυμία να με ευχαριστήσει. Προτιμώ λοιπόν το καφεδάκι μου να είναι φτιαγμένο από τα χεράκια της.

Και μου ήρθε και μια άλλη εικόνα στο μυαλό, πρόσφατη και αυτή. Στη γειτονιά μου γινόντουσαν έργα. Πολύ πρωί, ο δρόμος άδειος,περπατώ τροχάδην να προλάβω το λεωφορείο για τη δουλειά. Σκοντάφτω και πέφτω. Επειδή βιάζομαι πολύ, σα ρομποτάκι, σηκώνομαι και συνεχίζω το τροχάδην. Στο λεωφορείο μέσα έχω πια τη πολυτέλεια να κοιτάξω να δω τη ζημιά, που χτύπησα, κτλ. Αν δε βιαζόμουν, θα είχα μείνει για λίγο εκεί πεσμένη, να αναλογιστώ πως έπεσα, να εκτιμήσω που χτύπησα πριν ξανασηκωθώ. Αν υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω θα είχαν προστρέξει να με βοηθήσουν (Ασούμπαλη ούσα, σκοντάφτω συχνά και συνήθως οι περαστικοί τρέχουν να δουν αν είμαι καλά και να με βοηθήσουν να σηκωθώ). Φυσικά μπορώ και μόνη μου να σηκωθώ. Δε χωρεί αμφιβολία περί τούτου. Άλλοτε αμέσως, αν οι περιστάσεις το προστάζουν, άλλοτε I take my time. Κι αν μπορώ να στηριχθώ στους άλλους θα το κάνω, γιατί όχι.

Την επάρκεια την έχουμε.
Ναι, μπορώ να φροντίσω μόνη τον εαυτό μου. Ίσως να με κουράζει μερικές φορές, αλλά μπορώ. Δεν είναι εκεί το θέμα. Προτιμώ όμως την επάρκεια/αυτάρκεια να τη βάλω στην άκρη και να αφεθώ στη φροντίδα κάποιου άλλου. Είναι πιο ζεστή η καρδιά έτσι.
Και το αυτόν επιθυμώ να προσφέρω στους άλλους.
Ίδιος κόπος, καλύτερο αποτέλεσμα. Πιο ζεστό. Πιο γλυκό.


Η πιο γλυκιά ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας, είναι κάτι χειμωνιάτικα πρωινά, που η μάνα μου, έβαζε τα ρούχα μου στο καλοριφέρ, και όταν ήταν ζεστά, μου τα έφερνε στο κρεββάτι, να ντυθώ κάτω από τα σκεπάσματα, να μη κρυώνω.
Δε θέλει και πολύ για να αισθανθούμε ότι μας φροντίζουν, θέλει;

κλεψιμέικος χαρταετός (αλλά πολύ μου άρεσε)

Είναι ένα ποστίδιο που το χρωστάω. Σχετικά με την αγάπη. Την επιστολή του Απόστολου Παύλου, και τις σκέψεις της Ίσιδας πάνω σε αυτή. Τελικά μου ήταν αδύνατο να γράψω πάνω σε αυτό. Γιατί απλά δεν έχω ιδέα. Δε γνωρίζω τις απαντήσεις. Είναι ένα ερώτημα που θέτω ξανά και ξανά. Αγαπώ; Με αγαπούν; Τι, ποιός, πως προσδιορίζει; και ποιός ο τρόπος να το δείξεις; Άραγε. Όχι, δε γνωρίζω τις απαντήσεις, μόνο να νοιώθω μπορώ και να ψυχανεμίζομαι.
Και διάβασα χθες ένα κείμενο που φώναζε αγάπη, αγάπη, αγάπη. Και αναδημοσιεύω, από την εφημερίδα Αρθρο, το κείμενο της/του Wanna-be-geek

"Φέτος θα πετούσε. Και θα πετούσε όχι επειδή ήταν η χρονιά του ή επειδή ο ερμής δεν ήταν ανάδρομος εκείνη τη Καθαρά Δευτέρα. Θα πετούσε επειδή ο μπαμπάς θα προσπαθούσε να τον κάνει να πετάξει. Κάθε χρόνο. Θα τον έφτιαχνε όλο το Σαββατοκύριακο της Αποκριάς, χρησιμοποιώντας σύνεργα δημοσιογράφου κι όχι μάστορα και τη Δευτέρα ο χαρταετός μας θα ήταν ο πιο προβληματικός της παρέας. Κλασικά. Έφτανε στο σημείο απογείωσης τραυματισμένος από πριν, με μπαλώματα από σελοτέιπ, ανισόπεδα ζύγια από κομμένα φύλλα της "Αθλητικής Ηχούς" (για χρωματιστό εφέ) και σκελετό ψιλο-σπασμένο και ψιλο-δεμένο με συρματάκια, σπαγγάκια, κορδονάκια, πετονιές κι όλες τις άλλες ψιλο-πατέντες στίς οποίες ειδικεύεται ο πατέρας μου.
Ήταν ξεκάθαρα ο χαρταετός με τις λιγότερες πιθανότητες να πετάξει. Επιπλέον ήταν πάντα Γάβρος χαρταετός, άρα μόνιμο θύμα της γενικής καζούρας και σταθερός πρωταγωνιστής του χαβαλέ της Καθαράς Δευτέρας. Οι άλλοι πετούσαν με λιγότερη ή περισσότερη άνεση παντού γύρω μας, αλλά κανείς δεν αχολείτο μαζί τους. Όλοι περιμέναμε να δούμε αν είχε φτάσει επιτέλους η χρονιά του Γαβρου.
Κάποια στιγμή στην εφηβεία, όταν οι γονείς και ο κόσμος δεν ήταν τόσο συμπαθητικός όσο πριν, πήγα να κλάψω επειδή ήμουν το παιδί του μπαμπά που δεν κατάφερε ποτέ να πετάξει τν χαρταετό της οικογένειας. Πήγα. Αλλά το μεσημέρι της καθαράς Δευτέρας, όταν όλοι μαζεύτηκαν με τα κρασάκια τους και τα ουζάκια τους γύρω από το μπαλωμένο Γάβρο που θα προσπαθούσε για άλλη μια φορά να πετάξει στα χέρια του πανευτυχή δημιουργού του, δεν είχα καμιά όρεξη να κλάψω. Ήθελα να γελάσω, να τραγουδήσω, να χορέψω και να τρέξω να φιλήσω το μπαμπά μου και τον ατσούμπαλο Γάβρο του. Κι ας μην πετούσε ποτέ. Δεν φτιαχνόταν για να πετάξει. Φτιαχνόταν για να κάνει τους άλλους να πετούν"

ε; αγάπη από όλες τις μεριές
Να δίνεις ακόμη κι όταν δε πετυχαίνεις να δώσεις αυτό που θα ήθελες
Πεισματικα να προσπαθεις κι ας μην αρκείς
Να βλέπεις τι έχει ανάγκη αυτός που αγαπάς και να προσπαθείς πεισματικά να του το δώσεις.
Και αυτός που αγαπάς; Να παίρνει ότι του δίνεται και να είναι ευγνώμων. Γιατί ξέρει ότι θέλεις να ικανοποιήσεις όλες τις ανάγκες του, κι ας μην τα καταφέρνεις. Η ανεπάρκεια σου να είναι υπεραρκετή. Η ανεπάρκεια σου να είναι καλύτερη κι από το αν αρκούσες γιατί η πράξη σου που έγινε με αγάπη είναι η πιο πιο πιο σπουδαία από όλες.

και τούμπαλιν

να, κάτι τέτοιο ψάχνει η γλυκιά, δροσερή και ανεπαρκής αλκίμηδη
κουτί θα της ερχότανε

το γαιτανάκι των αποκαλύψεων

Λες και χρειαζόμουνα πρόσκληση για να βγάλω στη φόρα προσωπικά δεδομένα και δει αδυναμίες. Στο στοιχείο μου σου λέω, στο στοιχείο μου

Μου πετάει που λες η lupa, ένα γάντι που τις πέταξε ως μπαλάκι κάποιος που κατουράει τη ποδιά του που εκείνος το είχε πάρει από την Αστάρτη που της το πέταξε ο Σπύρος (εκείνος το είχε λάβει ως σοκοφρέτα από τη προσερπίνα αλλά με μαγικά ταχυδακτυλουργικά το έκανε μπάλα του τένις. ) Η προσερπίνα πάλι την είχε λάβει τη σοκοφρέτα από κάποιον με νυστέρια αλλά ευτυχώς ο blogger μου έκανε νερά κι εκεί δε μπόρεσα να πάω, οπότε η αναζήτηση της πηγής αυτής της τρέλλας έληξε άδοξα.
Πέρνω λοιπόν το γαντάκι μου και μια βαθιά ανάσα και κάνω τα αποκαλυπτήρια 5 (καλέ μόνο πέντε, είκοσι πέντε άμα ήθελες σου αράδιαζα) αδύνατων σημείων μου

1) Είμαι μια τελειομανής τσαπατσούλα
- θα ήθελα να ήταν όλα τέλεια και καθυστερώ προσπαθώντας να πετύχω τη τελειότητα στη λεπτομέρεια και κάποια στιγμή τσαντίζομαι, τσαπατσουλεύω και μετά κρίνω το αποτέλεσμα από την οπτική γωνιά της τελειομανούς - όνειρο το συνολάκι, όνειρο

2) Μυγιάγιχτη - Όλα τα παίρνω προσωπικά

3) Οποιαδήποτε κριτική από άλλους σε επιμέρους συστατικά ενός συνόλου αναφέρεται στο σύνολο
πχ Η συνειδητοποίηση αυτής της τρέλλας έγινε το περασμένο ΠΣΚ όπου ο καλός μου έλεγε πόσο ηλίθια έχουν τοποθετηθεί οι μπρίζες στο σπίτι μας και εγώ λέω το εξής κουφό "Έλα μωρε καλό είναι το σπιτάκι μας" Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο, οεο;

4) Κλειστοφοβική
Βάλε με σε καταστάσεις όπου δε νοιώθω ότι έχω τον έλεγχο, παθαίνω κρίσεις πανικού

5) Μου αρέσει ο προγραμματισμός και οι λίστες. Ζορίζομαι δε ιδιαίτερα αν κάτι συμβεί και μου αλλάξουν το πρόγραμμα. Αγχώνομαι αν θέλω να αλλάξω το πρόγραμμα γιατί νιώθω σα να ακυρώνω μια υπόσχεση (σε ποιόν καλέ; στον κανένα αλλά δεν έχει σημασία, ο λόγος μου συμβόλαιο κι ας είναι συμβόλαιο με το κενό)

Ουφ, η μπάλα σιγά σιγά γλυστράει από τα χέρια μου και πάει στους...

(εδώ ακούγονται τυμπανοκρουσίες)

αλκυόνη - Όχι θα σε άφηνα

Μπεμπελάκ

μαύρη ντάλια

καλός λύκος

παράφωνος


Οι υπόλοιποι τη γλυτώσατε (προς το παρόν μπουχα χα χα χα -σατανικό γέλιο ήταν αυτό)

Ρυακοπόταμα

Στα μάτια του παιδιού το ρυάκι γίνεται ποτάμι...

* από το "Καλή σας νύχτα, κύριε Φρόιντ" του Παναγιώτη Βλάχου



Αυτό το χάρισμα των παιδιών
Αυτή και η κατάρα τους


Μεγαλώνοντας χάνονται τα ποτάμια
αλλά πάλι, τα ρυάκια πονάνε λιγότερο
τι να πεις, λεπτές ισορροπίες


εγώ πάντως αρνούμαι να μεγάλωσω
γιατί τα ρυακοπόταμα
αν και σπάνια, που και που έρχονται εμπρός μου
και δε πειράζει
χαλάλι ο πόνος

Τάνγκο

Και βάζω ένα τανγκο, να χορέψω, να χορέψω, να χορέψω. Όχι όπως πρέπει, όχι, όπως μου πρέπει εμένα, να στροβιλιστώ, να γυρίσω γύρω γύρω, ως το παρτσακλό που είμαι, να χοροπήδησω, με κλειστά μάτια, να φάω τις χείμες μου και πάλι να σηκωθώ, ίσως και να χω πιεί, γιατί όχι, δε θυμάμαι πότε ήτανε η τελευταία φορά που ήπια, καλά, και μέθυσα, μέθη, μέθεξη, μέθη, λήθη, άντε μας. Πατώματα που γλιστράνε από ποτά χυμένα, που κριτσανίζουν από ποτήρια θραυσμένα, μου χουν λείψει. Μου χει λείψει η μέθη που μου γλυκαινε τη σκέψη, που έκανε τη φωνή να κυλάει, που μου σήκωνε το χέρι , ασπρο πάτο, χέρι ψηλά, τίναγμα, ποτήρι εκσφενδονίζεται και όποιον πάρει ο χάρος. Όποιον πάρω εγώ. Πως γλένταγα, πως γλεντώ, πως θόλωσα, πως μεταλαξα τα πάντα. Ξέρεις, είναι γελοίο, τόσο που μου αρέσει να χορεύω και δε ξέρω πως. Δεν είναι ότι δε προσπάθησα να μάθω. Προσπάθησα. Μαθήματα επί μαθημάτων κάθε φορά σα να είναι η πρώτη φορά. Δε μπορώ να ακολουθήσω βήματα. Όχι, εγώ δε μπορώ να χορέψω με κανόνες. Εγώ κλείνω μάτια και ακολουθώ ρυθμό όπως μου ρθει. Βάλε με να ακολουθήσω βήματα και είμαι η πιο άγαρμπη, ή πιο άχαρη, η πιό άρρυθμη. Άσε με να αφεθώ στη μουσική και δε φαντάζεσαι. Αν βέβαια σου αρέσει κάτι τέτοιο. Πάντα ζήλευα αυτούς όμως που ξέρουν να χορεύουν σωστά. Πεντοζάλι, βιδωτό, σάλσα, τάνγκο. Ειδικά τάνγκο. Να μπορούσα κι εγώ να μάθω, να βρω και κάποιον που να ξέρει και να χορέψουμε παρέα. Αλλά δεν μπορώ. Είναι έξω από μένα. Οπότε καταδικασμένη να χορεύω μόνη μου. Βάζω λοιπόν ένα τάνγκο και στροβιλίζομαι, όπως μου πρέπει, όπως μου αρέσει, κλειστά μάτια, ούτως ή άλλως, δε βλέπω αν έχω κάποιον απέναντι ή όχι.

μερικές φορές οι καλές προθέσεις αρκούν

Πέρασε η μπόρα της προσωπικής ζωής και χαίρομαι τον ήλιο.
(Τι είπατε; έξω ρίχνει χιονόνερο; όλα στο μυαλό τελικά)
Όχι, όχι, δε λυθήκανε τα ζητήματα - μάλλον δε θα λυθούν.
Υπάρχει η καλή πρόθεση (Ο δρόμος προς τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις; ναι, αλλά ας το προσπεράσουμε, νταξ;)
Όταν ο άλλος θέλει, και προσπαθεί, και αναζητά λύσεις, ε, εγώ νοιώθω μια κάποια ηλιοφάνεια. (Ναι, ναι, θα ξανάρθει καταιγίδα, το ξέρω αυτό)
Και μπορώ κι εγώ να προσπαθήσω, ή μάλλον να θέλω να προσπαθήσω.

Να η φράση κλειδί που μας σώζει
θέλουμε να προσπαθήσουμε
και από ότι φαίνεται, το δείχνουμε ο ένας στον άλλον,
(εγώ, για κάποιο διάστημα δεν ήθελα, παραείχα κουραστεί)

Το έχω πει πολλές φορές
οι σχέσεις θέλουν δουλειά, πολύ δουλειά
η ζωή συνεχίζει να μου το αποδυκνείει

Και από τους δύο βέβαια
Και (τη συγκεκριμένη στιγμή και φάση τουλάχιστον) το σημαντικό είναι να δείχνεις στον άλλον ότι δεν εγκαταλείπεις, ότι θέλεις να είσαι εκεί, ότι είσαι δοσμένος

(να κρατήσω πισινή;) Ο χρόνος θα δείξει.

πολιτιστικές προτάσεις

Δύο δρώμενα που έχω δει και συστείνω ανεπιφύλακτα

Ξανά στο Χαμάμ ο Σταυρος Σιώλας, τις Πέμπτες

Ξανά, στο θέατρο Ιλίσσια-Βολανάκη φέτος, η Μάνια Παπαδημητρίου και το χαμόγελο της γιαγιάς

Μη τα χάσετε. Θα με θυμηθείτε

Α, και καλό μήνα να έχουμε!