44

αισίως 44.
μπράβο μου.
να τα εκατοστήσω.
κι ας είναι όπως τα προηγούμενα
δε πειράζει
όλα καλα
ολα ανθηρα

φυσικο είναι να μελαγχολώ. να σκέφτομαι τις δυνατότητες που δεν έγιναν. τις δυνατότητες που έγιναν άλλα. τις δυνατότητες που θα έρθουν, θα υποσχεθουν, θα απογοητεύσουν. ίσως και όχι. στην αρχή τους οι δυνατότητες δεν απογοητεύουν. στην αρχή τους οι δυνατοτητες είναι ελπίδα και χαρα και πίστη. και γίνονται στιγμες. για να τις σκέφτομαι τωρα και να μελαγχολω. αυριο είναι η μέρα του ΟΧΙ. να θυμηθώ να πω το μεγάλο ΟΧΙ και το μεγάλο ΝΑΙ μαζι. αρκει να γίνει η ερώτηση :-)
χαμογελάκι ήταν αυτο. πάντα χαμογελάκι. και αν δε γίνει η ερώτηση σήμερα, ή αυριο, ή μεθαυριο, δε πειράζει σύντομα θα γίνει. ιστορία συνεχως και αδιαλείπτως επανλαμβανόμενη, καλωςοριζουμε διαφορετικες δυνατοτητες συνεχως. και πορευομαι. και προχωράω. κάποιος είπε η ζωη ξεκινά στα 46. Τα τόσα έκλεινε αυτος :-) Οπότε έχω καιρο. και για δυνατότητες και για στιγμές και για απογοητεύσεις και για θαύματα. καθε δυνατότητα στην αρχη της είναι ένα θαυμα. και η ζωή μου μια σειρα απο μικρά θαυματα, απο μικρούς και μεγάλους θανάτους, και ξανα μανα απο δυνατότητες.
δε πειράζει που νοσταλγω. είμαι πολύ καλά κι ας μη φαίνεται. στα γραπτα. αλλα είμαι πολυ καλα και προχωρω αισθανόμενη. ώς συνήθως αλλα πιο ηρεμη πλέον. το θαυμα της στιγμης μου το χω ακομη. :-) ευτυχως. 

αντε γεια

Με την έμφαση και το τόνο που το έλεγε ο πρώην καλός μου
αν δε το χεις ακούσει δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ αλλά εγω που γνωρίζω και καταλαβαίνω,
κλέβω την έκφραση για να εκφραστω

Αυτή η ταινία είναι η αγαπημένη μου. Είναι όλη μια μαγεία, μια ανατριχίλα, χάνεσαι μέσα της, βυθίζεσαι, μπαίνει μέσα στο πετσί σου, σε καθηλώνει, σε ταξιδεύει, συνομιλεί κατευθείαν με τη ψυχή σου, με το μυαλό σου, με το υποσυνείδητο, με κάθε ίνα του κορμιου σου. Τουλάχιστον έτσι τη βιώνω εγω.

Και από όλη ταινία, η πιο αγαπημένη μου σκηνή, αυτή

Και δε με νοιάζει αν δεν είναι σωστό τάγκο, αν είναι εντυπωσιασμός ή όχι, αν δε ξέρω τι. Αν αυτός που το χορεύει πραγματικά καταλαβαίνει τη καρδιά του τάγκο και την ουσία του. Καταλαβαίνει τη καρδιά αυτών που γουστάρει και την ουσία της προσωπικής του ύπαρξης. Αφου έχει ψυχή, αρκει. Γιατί όταν κάτι έχει ψυχή, όπου και αν ανήκει, όσο σωστά ή λάθος αν γίνεται, έχει ψυχή και μόνο τότε μπορεί να σε αγγίξει. Να μιλήσει με το μέσα σου. Συνομιλούν οι ψυχές τότε, και εσυ ίσως καταλαβαίνεις ίσως όχι τι λένε οι δυο ψυχές. Αλλα ότι η ψυχή σου συνομιλλει το καταλαβαίνεις, δε μπορείς να δραπετεύσεις απο αυτο. Και αυτό είναι τέχνη για μένα, κι αυτο είναι μαγεία, και θα μείνω να μαγεύομαι με τέτοια και χέστηκα για τα άλλα. Όπως τη βρίσκει καθείς. Εγω έτσι, με πάθος και παρτσακλοσύνη, και ψυχή, και με όλο μου το είναι. Εγω το αντέχω αυτό το πλήρες χάσιμο, δώσιμο, άφεμα. Εγω έτσι το γουστάρω. Εγω μαζεύω στιγμές χωρίς να λογαριάζω. Το τι θα φέρει η ώρα μετά τη στιγμή χέστηκα. Ας είναι και η καταστροφή. Αρκεί να έχω τη στιγμή μου.
Οπότε αντε γεια
άντε γεια

Αναμονη για λιγο ακόμη

Μετα απο μια εβδομάδα στη Γερμανία, για δουλειές, πίσω στα πάτρια εδάφη. Και ξαναέζησα αυτο που ζουσα όταν ζούσα Αγγλία. Να γυρίζω, και να χει ένα φως, ένα ήλιο, να ανοίγει η καρδιά σου. Γύριζα τότε, και τους έβλεπα όλους μουρτζούφληδες ή γκρινιάζανε για τα καθημερινά που γκρινιάζουμε όλοι κι εγω ήμουνα απλά λουσμένη απο το φως και δε το χώραγε το μυαλό μου. Μα πως μπορείς να σαι μουρτζούφλης κάτω απο τέτοιο φως. Δε γίνεται. Έτσι και σήμερα. Μπήκα στο φως και άνοιξε η καρδιά μου. Βέβαια μια εβδομάδα μακριά δεν είναι αρκετη για να το νοιώσεις στο πετσί σου τη διαφορά αλλά και πάλι δίνει μια υποψία. Το χρειάζομαι γιατι ακόμη παλεύω με τα βλαμμένα μου χτυπήματα που με πήγανε πίσω τις τελευταίες μέρες, και κολλημένη είμαι, και φαντασιώνομαι ανατροπές και μαλακίες που δεν πρόκειται να έρθουν, αλλα είπαμε, αναμονή, για να περάσει και αυτό. Όπως περάσανε τόσα και τόσα απο πάνω μου και άλλα σημάδεψαν και άλλα όχι, αλλά εν τέλει αυτο που έχει σημασία είναι ότι περάσανε. Αναμπνή και υπομονή, συνιθισμένα τα βουνα απο τα χιόνια και ο βράχος αλκιμήδη ακόμη δεν έχει λειάνει για τα καλά απο τις βροχές και τις καταιγίδες για να είναι αδιάβροχος, αλλά το σημερινό φως, που σε σας που είσαστε εδω κάθε μέρα δε σας λέει τίποτα, βοηθά λίγο να στεγνώσουν τα νερα των βροχών. Λιγουλάκι. Τόσο όσο. Να νοιώσω μια χαρά, μια αλαφράδα, να θυμηθώ τι μπορώ να είμαι και να συνεχίσω να περιμένω την επαναφορά. Πόσο μου χεις λείψει ροζ κοριτσάκι μου, γυρνα πίσω επιτέλους, αυτή είμαι, αυτή θέλω να είμαι, λουσμένη σε φως, και χαρά, σαχλοκούδουνο για πάντα, χαζο παιδι χαρά γεμάτο, πάντα, στην επιφάνεια και σε ένα βάθος που δε ματώνει, σε ανεμελειά και σε πίστη, σε αυτή τη πίστη που είχα πάντα, ότι όλα καλά, όλα ανθηρα, όλα για μας, όλα περαστικά, όλα πρόσκαιρα, όλα τυχαία, όλα όμορφα, όμορφες εμπειρίες που με γεμίζουν και με κάνουν αυτο που είμαι, ένα φως εγω, ένα φως για τους άλλους, να φωτίζω εμένα να φωτίζω τους γύρω μου, και να είμαστε καλά, αυτό, να είμαστε καλά. Και να αγαπάμε. Πως αλλιώς; Αναμένω. Ερχεται είμαι σίγουρη.

Η πικρόχολη σκέψη της μέρας

" μα ποιος μακακας ειναι αυτος που σε αφησε? χαχαχα

να του φυγεις"

ειδες; δεν ήμουν για κράτημα τελικα
οπότε δεν τον αδικείς τωρα που με αφησε να του φυγω

χαμογελάκι :-)
και κλεισιμο του ματιου   ;-)

Δε το κρύβω ότι επηρρεάστηκα. Δε το κρύβω ότι ξαναρχισαν οι βλαμένες σκέψεις. Αρκει μια πιθανότητα και αλλάζει η όλη αντίληψη και το όλο φόκους. Θεωρω θα ναι για λίγο. Επιτρέπω στον εαυτό μου να ξανακυλήσει για λίγο. Δε πιεζομαι πλέον είπαμε. Δεν επιλέγω αυτά που με χαλάνε αλλα τις σκέψεις μου δυστυχως που γυρνοβολλάνε εκει που δε θέλω δε ξέρω πως να τις μαζέψω. Θα μαζευτουν ξανα είμαι σίγουρη. Θέλω να είμαι σίγουρη. Εκλαψα και λίγο σήμερα. Δεν ήταν λυτρωτικό όπως νόμιζα ότι θα ήτανε. Προσπαθω και να γράψω, μη τυχον και αυτο με οηθήσει να το διαχειριστω. Οι σκέψεις μου είναι σκέψεις μου. Το πως αισθάνομαι είναι επιλογή μου. Δε μου αρέσει που πεντε μέρες τωρα είμαι κάπως. Δε ξέρω αν πρέπει να το αφήσω να κάνει το κύκλο του και να επανέλθει απο μόνο του ή να πιεστώ να γυρίσω τις σκέψεις και κατα συνέπεια τα συναισθηματα. Όχι, είπαμε ήσυχα και απλά. Ετσι πρέπει να είναι. Να ρχεται φυσικά.
Μήπως να ψαξω να βρω το μάθημα? Ισως. Ωστε την επόμενη φορά να μη ξανακάνω το ίδιο λάθος. Τι συνέβει? Τι έφταιξε? Οι συγκυρίες βεβαιως βεβαιως. Η επικείμενη ημερομηνία λήξης που με έκανε να θέλω να συμπυκνωσω όσες περισσότερες στιγμές στο λίγο χρόνο που είχαμε. Και βγήκα φορτσάτη και ο άλλος πνιγηκε. Διάβασα κάπου κι έχουν δικιο, ότι αν δίνεις περισσότερα και ο άλλος δεν είναι έτσι αισθάνεται άσχημα που δε μπορεί να ανταποδώσει. Σωστο και αυτο. Πολύ σωστο. Το κατανοω. Του δίνω δικιο. Μπορεί βεβαια να πει, μπαστα, κουλαρε. Αλλα και αυτο δεν είναι ευκολο. Οπότε ναι κατανοω. Και το μάθημα ποιο είναι? Πήγαινε πιο χαλαρα και άσε τα πραγματα να εξελειχθουν. Τόσο όσο. Αλλά, αλλά... αν εμένα το τόσο όσο δε μου φτάνει? Δε ξέρω μαλια κουβάρια. Είχα πει κάποτε ότι βασικά προστατεύω τον εαυτό μου με αυτη τη συμπεριφορά γιατι έτσι υποβάλλω τα αντικείμενα του πόθου μου στη πιο δύσκολη δοκιμασία. Δε ξέρω τελικά αν έτσι είναι. Ισως ο άλλος να χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Ισως να οφείλω να τον δώσω αυτον τον περισσότερο χρόνο. Ναι, μάλλον πρέπει να κουλάρω. Και να αφήνω την πρωτοβουλία στον άλλο. Να μη διεκδικώ αυτό που θέλω. Να περιμένω να δω αν θα το δώσει απο μόνος του. Και αυτο δοκιμασία είναι. Και αν δε το δώσει τότε δε χωράει. Και θα γλυτώνω και τον εαυτό μου απο όλο αυτό το ξόδεμα. 
Συνοψη: Κούλαρε αλκιμήδη, Κουλαρε

χαμογελάκι ξανα
μέσα σε αναμικτα συναισθήματ, νευρων, απογοητευσης, αυτομαστιγώματος και λύπης.

Δε πειράζει όλα καλα. ολα καλα.

Για τις ημερομηνίες λήξης

Τα ίδια παντελή μου τα ίδια παντελάκη μου.
Ε όχι ακριβώς, τώρα πια είμαι λίγο πιο εκπαιδευμένη. Ή μάλλον αν και χτυπημένο αναγνωρίζω το χτύπημα μου και ξέρω τι θέλω και τι αντέχω ή μάλλον δε πρόκειται να αντέχω με καμία δυναμη. Φραπέ αλκιμήδη, με αφρό φυσικά, γιατι σήμερα έχω νεύρα, αλλά αυριο θα το χουμε πιει το καφεδάκι και θα μαστε μια χαρά. Αν μη τι άλλο.
Λέω εφόσον η συμπεριφορά του με κάνει να αισθάνομαι τοιουτρόπως κάτι δε πάει καλά και μαχαίρι. Πριν εννέα χρόνια, εστίαζα στο πως θα μπορούσε να είναι αν, αν, αν. Δεν υπάρχει αν. Υπάρχει αυτο είναι τωρα. Ετσι είναι, γιουβέτσι και ουχί κοκορέτσι. Οπότε αν σου κάνει το γιουβέτσι έχει καλώς, αν δε σου κάνει και θέλεις κοκορέτσι, πήγαινε σε ψησταρια και φυγε απο τη ταβέρνα.
Φυσικα σημερα προσπαθω να το διαχειριστώ. Αν μπορούσα να βάλω ένα τέλος θα το διαχειριζόμουνα αλλιώς. Αλλά δε προκειται να ξεκαθαρίσω εγω το τέλος, αν θέλει ας το κάνει αυτός, οπότε χωρίς τελεια είναι λίγο δύσκολο να κλείσει η παράγραφος. Γιατι μπορεί και να μην, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δε ξέρεις τι θα φέρει το αυριο και η όποια μέρα. Το αφήνουμε να κυλλήσει, και ότι γίνει. Θα δείξει. Σίγουρα όμως χωρίς εκπτωσεις. Στα 44 δεν επιλέγω να αισθάνομαι έτσι.
Η όλα ή τίποτα. Τσαντίζομαι βεβαια γιατι θα μπορούσαμε να περνάμε καλά και να είμαστε με φωτισμένα πρόσωπα και χαμόγελα, και αντ αυτού καθόμαστε ο καθένας σπίτι του να, να μη πω τι. Αυτό με τσαντίζει και έχω νεύρα. Η σπατάλη των στιγμών. Η χωρίς λόγο σπατάλη. Αφου βρε αγόρι μου σε θέλω και με θέλεις και περνάμε καλα τι βάζεις πάγο. Έγω δεν αρκούμαι με πάγο. Η όλα ή τίποτα. Το ξέραμε απο την αρχή θα ήταν με ημερομηνία λήξης. Και δε μου αφέθηκες, και δε μπόρεσα κι εγω να αφεθω πλήρως και είναι κρίμα γιατί με αδίκησες, δε γνώρισες την αλήθεια μου. Πιθανότατα μπορεί και να μη σου έκανε οπότε η ημερομηνία λήξης δε θα είχε και νόημα ούτως ή άλλως. Αυτό το σκέφτηκες; Και μένα με ζορίζει η ημερομηνία λήξης. Σε δεκα μέρες παπαλα. Ναι, αλλα μέχρι τότε μπορούσαμε να χουμε μαζέψει τόσες περισσότερες μαγικές στιγμες. Και αν είχαμε αφεθει θα ήτανε ακόμη πιο μαγικές. Ίσως και όχι. Μας αδίκησες. Και μείναμε αντι να γνωρίσουμε ο ένας την αλήθεια του άλλου, να πάρουμε μια υποψία του περίπου. Ε όχι περίπου στιγμές έχω αρκετές στη ζωή μου άλλες δε θέλω. Ή όλα ή τίποτα. Και όταν έληγε οκ τι να κάνουμε τέλειωσε, ήταν δεδομένο από την αρχή. Κάποια μέρα θα πεθανουμε. Ε και, δε θα ζήσουμε μέχρι τότε? Ή επειδη ακριβώς θα πεθάνουμε οφείλουμε να ζήσουμε? Λέω εγω τώρα. Ξέρω ότι δεν έβαλες πάγο για άλλο λόγο. Γιατι όταν με έβλεπες το πρόσωπο σου φωτιζότανε, και το χαμόγελο ήταν πλατύ, και τα ματια ήταν μέσα στο γέλιο, και δε μπορούσες να σταματήσεις να με αγγίζεις. Και αντί να χω ακόμη περισσότερα βλέματα, και χαμόγελα, και φως να θυμάμαι σε δέκα μέρες, κάθομαι εδω και γράφω παπαριες. Για να διαχειριστώ νεύρα που δε χρειαζότανε να έχω. Και όχι τίποτα άλλο δε μου αφέθηκες και δεν αφέθηκα και δεν ερωτευτηκα. Και ήθελα τόσο μα τόσο να σε ερωτευτώ και μετα να μου λείπεις και να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα να σε σκέφτομαι και να χω μια γλύκα. Ει! Σαρανταπενταρηδες είμαστε, πόσες φορές σου τυχαίνει αυτό; Εμένα πάντως όχι συχνα. Κρίμα κι αδικο και αμάρτημα μεγάλο αυτη η σπατάλη. Όπως είπε η φιλενάδα μου "Αν σε καβλώνει ο άλλος δεν είναι να τον αφήνεις". Αυτά, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Και φυσικά το ανάλογο τραγουδι γιατι πάντα χρησιμοποιώ τα τραγούδια για να πω αυτο που θέλω. Και επίσης οι Κατσιμιχαίοι τα χουν πει όλα, μα όλα.