Μου λεγε τις προάλλες φίλος, ότι είμαι πολύ δυνατή. Και γενναία, πρόσθεσε. Κάτι πήγα να ψελίσω, ότι, όχι, όχι εγώ φοβάμαι, εγώ είμαι αδύναμη, αλλά το βούλωσα. Ποιόν να κοροιδέψω; Τον εαυτό μου; Αφού δε μπορώ. Αυτός τα ξέρει όλα. Μου κάνει τη χάρη να με αφήνει να νομίζω αλλιώς, αλλά που να κρυφτώ. Άσκοπο. Τον φίλο μου; Κι αυτός με ξέρει. Είκοσι συναπτά έτη με έμαθε πιά. Όχι τόσο καλά. Νόμιζε ότι μου έκανε κοπλιμέντο. Μόνο ονομάτιζε την κατάρα μου. Του απάντησα "Δε γουστάρω να μαι δυνατή. Κουράστηκα. " Και κείνη τη στιγμή σκέφτηκα, ότι τελικά δεν έχει και σημασία που το λέω αυτό, που αναζητώ να βρω ένα βράχο να ξαποστάσω, δεν έχει σημασία, γιατί και βράχο να βρω, εμένα η φύση μου είναι να χρησιμοποιώ τη δύναμη μου. Σκέφτηκα, έχω το χάρισμα/κατάρα ακόμη κι όταν βρίσκονται βράχοι στο δρόμο μου, με έναν τελείως φυσικό τρόπο να χάνουν όλο το σκληρό τους σταθερό περίβλημα και να γίνονται μαλακότεροι κι από μαξιλάρια. Και τελικά ίσως κάπου να μου αρέσει να είμαι δυνατή. Αλλιώς δε θα επέλεγα ξανά και ξανά και ξανά να στηρίζομαι σε μένα και μόνο. Κάνω δειλές κρούσεις επικλήσεις στήριξης, ίσως και να πιέζω τον εαυτό μου να την απαιτήσει; και το κάνω τόσο άγαρμπα, μα τόσο άγαρμπα, ειδικά το τελευταίο καιρό, το ζητάω, το ζητάω πολύ, αλλά τελικά δε νομίζω και να το θέλω. Γιατι η δύναμη είναι ελευθερία. Μεγάλη ελευθερία. Γιατί επιμένω να φυλακίζω τον εαυτό μου σε ανύπαρκτες αδυναμίες; Και τελικά τι μου μένει; Να αναγνωρίσω τη δυναμη μου, και να την καλωςορίσω. Και όσο για τη κούραση; Κάτι μου λέει ότι τη στιγμή που θα σταματήσω να αντιστέκομαι στη κατάρα μου, θα ξεκουραστώ αυτόματα.
Αυτά τα μάτια γιατί συνεχίζουν να θολώνουν;
Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007
Τρίτη, Ιουλίου 24, 2007
Μπλογκοπαιχνιδια - φράσεις και αμπελοφιλοσοφίες
Απαντώ στη πρόσκληση της Ρενάτας
Οι φράσεις που η φιλενάδα διάλεξε για μας που παίρνουμε τη σκυτάλη
1. “It is easier to fight for one’s principles than to live up to them.” Alfred Adler
Και έτσι είναι δυστυχώς, θα συμφωνήσω. Και το χειρότερο οι καλοί από εμάς όταν αδυνατούμε να τηρήσουμε τις αρχές μας νοιώθουμε τύψεις, πολλές τύψεις. Και εκεί είναι που πρέπει να σταθούμε και λίγο ίσως να αναλογιστούμε. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθούμε τις αρχές μας; Μήπως κάποιο λάκο έχει η φάβα; Γιατί βασικά εμένα αυτό που μου λέει είναι πρόσεχε ποιές είναι οι αρχές σου, και τελικά αν δε μπορείς εσύ ο ίδιος να τις τηρήσεις μήπως διαλέγεις για αρχές κάτι μη ταιριαστό; κάτι που νομίζεις ότι θα έπρεπε να πρεσβεύεις, μήπως έχεις φτιάξεις έναν ιδανικό εαυτό, μια ιδεατη εικόνα του κόσμου, μη πραγματοποιήσιμη; Και όπως μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι υποπέφτω σε συνήθειες και πράξεις που κορόιδευα ή αποδοκίμαζα, και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί γίνεται αυτό, γιατί είμαστε άνθρωποι, με πάθη και με λάθη, άνθρωποι με αδυναμίες, τόσες μα τόσες αδυναμίες, και έτσι μεγαλώνοντας, μαθαίνω σιγά σιγά να χαμηλώνω λίγο τους τόνους, και να επιλέγω τις μάχες μου, και να νερώνω την απολυτότητα μου, και να αναγνωρίζω λίγες μόνο βασικές αρχές, πχ μη κάνεις κακό στους άλλους ηθελειμένα, τόσο μα τόσο βασικές, και όλα τα άλλα, άσε τον καθένα να τα βιώνει και να πορεύεται όπως θέλει και μπορεί, και άσε και τον εαυτό σου παρομοίως. Αρκετες πιέσεις δεν έχουμε στη ζωή μας;
2. “Ο δρόμος είναι η χαρά”. - Ρενάτα
Α, ρε φιλενάδα έτσι θα έπρεπε να είναι, ή μάλλον το αυτόν ευχόμαστε για όλους, αλλά άλλο να το λες άλλο να το κάνεις. Κι εξάλλου, η συνεχής χαρά, εκτό από ανέφικτη είναι και λίγο βαρετή. Καλώς ή κακώς τη χρειαζόμαστε τη δυσκολία και τη λύπη, και τις απώλειες, ειδικά τις απώλειες, για να εκτιμήσουμε και πραγματικά να γευτούμε τη χαρά. Εγώ δε συμφωνώ, θα έλεγα ο δρόμος είναι η ζωή, ο προορισμος ανευ ουσίας, και μέσα στο δρόμο, βρίσκεις και όλιγη από χαρά, και ολίγο από το άλλο, και ολίγο από το παραπέρα. Φυσικά προσπαθούμε και πορευομαστε και έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για όσο μεγαλύτερες δόσεις χαράς μπορούμε.
Και οι φράσεις που εγώ διαλέγω και παραδίδω στους επόμενους
3. Ήθος ανθρώπω δαίμων" Ηρακλειτος
Γιατί καλά θα ήτανε να μην είμασταν υπεύθυνοι για τη ζωή μας, αλλα δυστυχώς ευτυχώς είμαστε, δεν έχουμε αποδιοπομπαίο τράγο, ούτε μπορούμε να χαριεντιζόμαστε ότι ίσως και άλλοι άνθρωποι ή καταστάσεις, ή τι ωραία δικαιολογία θα ήτανε, το πεπρωμένο, η μοίρα, ο Θεός, βάλανε το χαιράκι τους. Καθένας έχει αυτό που του αξίζει, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ή μάλλον καθένας έχει αυτό που επιθυμεί, αυτό και αν είναι σκληρό, και πως να το αποδεχτείς, αλλά ο εαυτός, ο χαρακτήρας, εγω, φέρνω τα πάντα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα σουπερμαρκετ, ποιός μου φταίει αν εγώ ψωνίζω λάθος;
4. be and let be - αλκιμήδη
- ίσως να το πε κι άλλος, αλλά τόσο το πιστεύω που το οικιοποιούμαι...
Και μακάρι κάποτε να μπορέσω να το εφαρμόσω. Να το εφαρμόσεις στους άλλους το πιό εύκολο, στον εαυτό δύσκολο. Αλλά, το να μπορείς απλά να είσαι, χωρίς κρίσεις, χωρίς επιθυμίες, χωρίς μετάνοιες, χωρίς τύψεις, χωρίς να θέλεις κάτι να αλλάξεις, να αποδέχεσαι (και όπως τελευταία ανακαλύπτω η σωστή λέξη δεν είναι αποδοχή, αλλά αναγνώριση) να αναγνωρίζεις λοιπόν το "είναι", το δικό σου και του άλλου, και της κατάστασης, και να μην έχεις καμία μα καμία άποψη πάνω σε αυτό, να μπορείς να βλέπεις το είναι όπως είναι, και να το αφήνεις να είναι, βιώνοντας ότι κι αν είναι, είναι πολύ δύσκολο αλλά συγχρόνως και πολύ λυτρωτικό.
Και παραδίδω τη σκυτάλη στους εξείς αγαπητούς
δείμος
nuwanda
asteroid
βρόμιος
και την αγαπητή
κρεμούλα
Οι φράσεις που η φιλενάδα διάλεξε για μας που παίρνουμε τη σκυτάλη
1. “It is easier to fight for one’s principles than to live up to them.” Alfred Adler
Και έτσι είναι δυστυχώς, θα συμφωνήσω. Και το χειρότερο οι καλοί από εμάς όταν αδυνατούμε να τηρήσουμε τις αρχές μας νοιώθουμε τύψεις, πολλές τύψεις. Και εκεί είναι που πρέπει να σταθούμε και λίγο ίσως να αναλογιστούμε. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθούμε τις αρχές μας; Μήπως κάποιο λάκο έχει η φάβα; Γιατί βασικά εμένα αυτό που μου λέει είναι πρόσεχε ποιές είναι οι αρχές σου, και τελικά αν δε μπορείς εσύ ο ίδιος να τις τηρήσεις μήπως διαλέγεις για αρχές κάτι μη ταιριαστό; κάτι που νομίζεις ότι θα έπρεπε να πρεσβεύεις, μήπως έχεις φτιάξεις έναν ιδανικό εαυτό, μια ιδεατη εικόνα του κόσμου, μη πραγματοποιήσιμη; Και όπως μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι υποπέφτω σε συνήθειες και πράξεις που κορόιδευα ή αποδοκίμαζα, και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί γίνεται αυτό, γιατί είμαστε άνθρωποι, με πάθη και με λάθη, άνθρωποι με αδυναμίες, τόσες μα τόσες αδυναμίες, και έτσι μεγαλώνοντας, μαθαίνω σιγά σιγά να χαμηλώνω λίγο τους τόνους, και να επιλέγω τις μάχες μου, και να νερώνω την απολυτότητα μου, και να αναγνωρίζω λίγες μόνο βασικές αρχές, πχ μη κάνεις κακό στους άλλους ηθελειμένα, τόσο μα τόσο βασικές, και όλα τα άλλα, άσε τον καθένα να τα βιώνει και να πορεύεται όπως θέλει και μπορεί, και άσε και τον εαυτό σου παρομοίως. Αρκετες πιέσεις δεν έχουμε στη ζωή μας;
2. “Ο δρόμος είναι η χαρά”. - Ρενάτα
Α, ρε φιλενάδα έτσι θα έπρεπε να είναι, ή μάλλον το αυτόν ευχόμαστε για όλους, αλλά άλλο να το λες άλλο να το κάνεις. Κι εξάλλου, η συνεχής χαρά, εκτό από ανέφικτη είναι και λίγο βαρετή. Καλώς ή κακώς τη χρειαζόμαστε τη δυσκολία και τη λύπη, και τις απώλειες, ειδικά τις απώλειες, για να εκτιμήσουμε και πραγματικά να γευτούμε τη χαρά. Εγώ δε συμφωνώ, θα έλεγα ο δρόμος είναι η ζωή, ο προορισμος ανευ ουσίας, και μέσα στο δρόμο, βρίσκεις και όλιγη από χαρά, και ολίγο από το άλλο, και ολίγο από το παραπέρα. Φυσικά προσπαθούμε και πορευομαστε και έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για όσο μεγαλύτερες δόσεις χαράς μπορούμε.
Και οι φράσεις που εγώ διαλέγω και παραδίδω στους επόμενους
3. Ήθος ανθρώπω δαίμων" Ηρακλειτος
Γιατί καλά θα ήτανε να μην είμασταν υπεύθυνοι για τη ζωή μας, αλλα δυστυχώς ευτυχώς είμαστε, δεν έχουμε αποδιοπομπαίο τράγο, ούτε μπορούμε να χαριεντιζόμαστε ότι ίσως και άλλοι άνθρωποι ή καταστάσεις, ή τι ωραία δικαιολογία θα ήτανε, το πεπρωμένο, η μοίρα, ο Θεός, βάλανε το χαιράκι τους. Καθένας έχει αυτό που του αξίζει, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ή μάλλον καθένας έχει αυτό που επιθυμεί, αυτό και αν είναι σκληρό, και πως να το αποδεχτείς, αλλά ο εαυτός, ο χαρακτήρας, εγω, φέρνω τα πάντα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα σουπερμαρκετ, ποιός μου φταίει αν εγώ ψωνίζω λάθος;
4. be and let be - αλκιμήδη
- ίσως να το πε κι άλλος, αλλά τόσο το πιστεύω που το οικιοποιούμαι...
Και μακάρι κάποτε να μπορέσω να το εφαρμόσω. Να το εφαρμόσεις στους άλλους το πιό εύκολο, στον εαυτό δύσκολο. Αλλά, το να μπορείς απλά να είσαι, χωρίς κρίσεις, χωρίς επιθυμίες, χωρίς μετάνοιες, χωρίς τύψεις, χωρίς να θέλεις κάτι να αλλάξεις, να αποδέχεσαι (και όπως τελευταία ανακαλύπτω η σωστή λέξη δεν είναι αποδοχή, αλλά αναγνώριση) να αναγνωρίζεις λοιπόν το "είναι", το δικό σου και του άλλου, και της κατάστασης, και να μην έχεις καμία μα καμία άποψη πάνω σε αυτό, να μπορείς να βλέπεις το είναι όπως είναι, και να το αφήνεις να είναι, βιώνοντας ότι κι αν είναι, είναι πολύ δύσκολο αλλά συγχρόνως και πολύ λυτρωτικό.
Και παραδίδω τη σκυτάλη στους εξείς αγαπητούς
δείμος
nuwanda
asteroid
βρόμιος
και την αγαπητή
κρεμούλα
Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007
Μπλογκοπαιχνιδια ανάκατα - προορισμοί πρώτα
Με προσκάλεσε η γλυκειά μου η Ρενάτα σε δύο !!! παιχνιδάκια, να μιλήσω για αγαπημένους προορισμούς και να σχολιάσω φράσεις (μια ευγενική contruption του ανήσυχου, που με την ευκαιρία ανακάλυψα και το μπλογκάκι του, βιαστική ματιά έκανα, γιατί παιδί μου άφησες τη πάντειο και μπορώ εγώ να έχω τη θέση σου, please please please, oh pretty please?)
Και όσο και να θέλω να την ευχαριστήσω τη φιλενάδα θα της το χαλάσω, γιατί σημερα μέχει πιάσει μια μελαγχολία, και έχω κι άλλες πολλές σκέψεις ανάκατες στο μυαλό μου, και ως γνωστόν, είναι βεβαρημένο το καψερό και υπερφορτώνει εύκολα.
Anyway, and anyhow, just the mere though of speaking of beloved places, returns me to the one place I consider home, because it was the home I chose, through circumstance it is true, but I chose it and never remorsed the choice and no matter how much I said, that I was torn between places, το τόπο που γεννήθηκα και το αίμα που έλλαχε να ρέει μέσα μου, την Ελλάδα, και από την Ελλάδα τη κούκλα, την ατελείωτη τη θαλασσινή, δύο μέρη, η Αθήνα, ο προορισμός ο Πρώτος, που με γαλούχησε, η οικογένεια και οι φίλοι, και η Κεφαλλονιά, ο προορισμός της καταγωγής, ο προορισμός με την ιστορία του σεισμού και της τραγωδίας της οικογένειας, εκεί που η καρδιά νιώθει να ανασάνει πάντα, ανεξήγητα γιατί, νοιώθει εκεί να ανήκει, και το μπλε της θάλασσας της δεν είναι σαν κανένα άλλο, και τον άλλο τον τόπο που διάλεξα εγώ για πατρίδα δική μου, so torn as Ι was, there is no place like home, home to me was the one I chose for myself, in sounthampton, amidst the ex council estate, the one Ι worked upon and made as I wanted with the garden I wanted and the magnificent magnolia, that I petted and cleaned leaf by leaf every month and now shadows my friends garden and by now, end of july, would have freely given her plentiful aromatic flowers, the place where I felt safe, and strong, and capable of everything, the place where I started over, and made my life as I chose, all over again, a clean slate, free to be what it wished in a place that allows anyone to be what they wish. And melancholich that I am and choose the mother tongue I chose, to think and regret, cause it seems now, that most likely, I will not return, and somehow is like saying, I will never be safe again, because there is a forth place, which is THE PLACE, and no longer lies upon me or my thoughts and wants and whatever to chose which place this is going to be, because this is the place where my family is best, which is where Jason is best, and whoever else I might chose to call family, but as I realise that four years ago, all places dear to me and my heart could well be, or not, it does not matter anymore, as the one place of my heart is where Jason is happy. And writing all these, I am thinking of a fifth place, that exists only in my perfect little bubble, and is not really a place, is a state, that remains ellusive, I get it and then I lose it, and I am always amazed to get it and always surprised to lose it, as inexplicable as both events can be, cause in both cases it is me, me that brings forth and me, me that ushers away, but at least I almost always have the taste of this state, the sweet taste, lemon sorbet like (does not matter that I ama choco addict, the lemon sorbet is what I really crave for), and that is the state of just being and letting be. And somehow I think that in THAT place, my family would do just fine as well, whatever the place.
Δε προσκαλώ κανένα, έχω την εντύπωση ότι όλοι σας παίξατε
αν θυμάμαι καλά Δείμε δεν έχεις ακόμη κι αν κάνεις κέφι μίλησε για τους προορισμούς της δικής σου καρδιάς, αλλά βάστα, γιατί θέλω να σε προσκαλέσω και στο άλλο, με τις φράσεις, και ταλαντεύομαι να το γράψω τώρα που είμαι μαύρη ή να περιμένω;
Και όσο και να θέλω να την ευχαριστήσω τη φιλενάδα θα της το χαλάσω, γιατί σημερα μέχει πιάσει μια μελαγχολία, και έχω κι άλλες πολλές σκέψεις ανάκατες στο μυαλό μου, και ως γνωστόν, είναι βεβαρημένο το καψερό και υπερφορτώνει εύκολα.
Anyway, and anyhow, just the mere though of speaking of beloved places, returns me to the one place I consider home, because it was the home I chose, through circumstance it is true, but I chose it and never remorsed the choice and no matter how much I said, that I was torn between places, το τόπο που γεννήθηκα και το αίμα που έλλαχε να ρέει μέσα μου, την Ελλάδα, και από την Ελλάδα τη κούκλα, την ατελείωτη τη θαλασσινή, δύο μέρη, η Αθήνα, ο προορισμός ο Πρώτος, που με γαλούχησε, η οικογένεια και οι φίλοι, και η Κεφαλλονιά, ο προορισμός της καταγωγής, ο προορισμός με την ιστορία του σεισμού και της τραγωδίας της οικογένειας, εκεί που η καρδιά νιώθει να ανασάνει πάντα, ανεξήγητα γιατί, νοιώθει εκεί να ανήκει, και το μπλε της θάλασσας της δεν είναι σαν κανένα άλλο, και τον άλλο τον τόπο που διάλεξα εγώ για πατρίδα δική μου, so torn as Ι was, there is no place like home, home to me was the one I chose for myself, in sounthampton, amidst the ex council estate, the one Ι worked upon and made as I wanted with the garden I wanted and the magnificent magnolia, that I petted and cleaned leaf by leaf every month and now shadows my friends garden and by now, end of july, would have freely given her plentiful aromatic flowers, the place where I felt safe, and strong, and capable of everything, the place where I started over, and made my life as I chose, all over again, a clean slate, free to be what it wished in a place that allows anyone to be what they wish. And melancholich that I am and choose the mother tongue I chose, to think and regret, cause it seems now, that most likely, I will not return, and somehow is like saying, I will never be safe again, because there is a forth place, which is THE PLACE, and no longer lies upon me or my thoughts and wants and whatever to chose which place this is going to be, because this is the place where my family is best, which is where Jason is best, and whoever else I might chose to call family, but as I realise that four years ago, all places dear to me and my heart could well be, or not, it does not matter anymore, as the one place of my heart is where Jason is happy. And writing all these, I am thinking of a fifth place, that exists only in my perfect little bubble, and is not really a place, is a state, that remains ellusive, I get it and then I lose it, and I am always amazed to get it and always surprised to lose it, as inexplicable as both events can be, cause in both cases it is me, me that brings forth and me, me that ushers away, but at least I almost always have the taste of this state, the sweet taste, lemon sorbet like (does not matter that I ama choco addict, the lemon sorbet is what I really crave for), and that is the state of just being and letting be. And somehow I think that in THAT place, my family would do just fine as well, whatever the place.
Δε προσκαλώ κανένα, έχω την εντύπωση ότι όλοι σας παίξατε
αν θυμάμαι καλά Δείμε δεν έχεις ακόμη κι αν κάνεις κέφι μίλησε για τους προορισμούς της δικής σου καρδιάς, αλλά βάστα, γιατί θέλω να σε προσκαλέσω και στο άλλο, με τις φράσεις, και ταλαντεύομαι να το γράψω τώρα που είμαι μαύρη ή να περιμένω;
Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007
Stating the obvious
Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει...
Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει;
Σκεφτόμουνα παλιό σχόλιο της Λεμονιάς, που πολύ μου είχε μιλήσει και το είχα κάνει και ποστ τότε. Πολλές φορές το σκέφτηκα από τότε, μα πάρα πολλές. Και τις τελευταίες μέρες ακόμη περισσότερο. Και το ξαναπαραθέτω, κάποιες φράσεις τόσο μα τόσο ευστοχες και σημαντικές, επαναλαμβάνω, μπας και το χώσω στο τσερβέλο μου, σε όλο του το πλάτος, μήκος, βάθος, ύψος κτλ κτλ
"Διότι ότι συμβαίνει, φαίνεται, άλλο αν εμείς αρνούμαστε να το δούμε και να το παραδεχτούμε. ... υπερεκτίμηση του εαυτού-μπορώ να τα καταφέρω κι έτσι, εγωκεντρισμός-ναι, ναι ΜΠΟΡΩ, αδικαιολόγητη βεβαιότητα-γιατί κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω…...ΕΣΥ αποφασίζεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να εξακολουθήσεις να δέχεσαι μια κατάσταση.Είναι το τίμημα, που είπαμε προχθές.Αν όσα λαμβάνεις σε κάνουν ευτυχισμένο-τότε όσο διάστημα αυτό σου αρκεί, μένεις. Αν πονάς περισσότερο από όσο αντέχεις, τότε σιγά-σιγά (υποσυνείδητα) απομακρύνεσαι-ώσπου μια μέρα είσαι μακριά ... Η έπαρση τιμωρείται, τα γούστα πληρώνονται…μα ναι, όπως κάθε τι στη ζωή"
Η λεμονιά μάλλον αναφερότανε σε ανθρώπινες σχέσεις, πιθανότατα ερωτικές. Εγώ βλέπω εκει μέσα ένα μοτίβο, βλέπω την έπαρση και τη τύφλα μου, όχι μόνο στις σχέσεις, σε όλη μου τη ζωή. Τα ίδια λάθη, όχι το ίδιο λάθος, σε τόσα και τόσα. Και ξανά και ξανά και όμως αρνούμαι να το δώ.
Να μπαίνω σε μια κατάσταση, να τη λούζομαι σε όλη τη μεγαλειώδη αρνητικότητα της, να μη βλέπω τα θετικά της, ή να μη κάνω αυτό που πρέπει για να είναι θετική, που θα μπορούσε, πιστεύωντας ότι όταν θα γίνει αυτό και το άλλο και το δείνα όλα δια μαγείας θα ειναι εντάξει, ότι κάποια στιγμή θα φτιάξει (οποία βλακώδης παραμυθιαση και απεμπομπη ευθυνών για τη χαρά μου τώρα), ότι δε πειράζει, εγώ αντέχω (οποία έπαρση), αφήνομαι να υποφέρω, κουράζομαι, και το μόνο που καταφέρνω, είναι να με κουράσει τόσο, μα τόσο, που όταν επιτελους αυτό και το άλλο και το δείνα που έπρεπε να γίνουν, γίνονται, και επιτέλους θα μπορούσα να είμαι καλά, έχω καταπονηθεί τόσο, είμαι πιά μακριά, και δε με νοιάζει, δε γουστάρω πιά, και τη πετάω τη κατάσταση στα σκουπίδια, ενώ θα μπορούσα από την αρχή να την είχα προστατέψει.
Μοτίβο που ακολουθήθηκε στις περισσότερες ερωτικές μου σχέσεις.
Πέντε χρόνια, έκανα υπομονή και στήριζα έναν άνθρωπο να κάνει διδακτορικό. Κουράστηκα και κάποια στιγμή έφυγα. Τρείς μήνες πριν πάρει το διδακτορικό του. Δεν είχε σημασία πιά, είχα καταπονηθεί τόσο μέσα και λόγω αυτής της σχέσης, που δεν την ήθελα πιά. Και δε μετανοιωσα ποτέ που έφυγα, μετάνοιωσα που αφέθηκα να κουραστώ. Το γελοίο; ότι έκανα το έκανα από μόνη μου. Δε μου το ζήτησε καν. Πως το πες λεμονιά; μπορώ να τα καταφέρω, ναι μπορώ, αλλά κατα βάθος δε μπορώ.
Εφτά χρόνια ο άλλος, δύο χρόνια ο άλλος άλλος. Νομίζωντας πως μπορώ. Μη διεκδικώντας κάτι άλλο, από αυτούς που αγαπούσα και μπορούσανε να το δώσουν, δε ζήτησα καν, πως περίμενα να πάρω;;;;;;;;;;;
Μοτίβο που ακολούθησα σε άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Τη μάνα μου, τον αδερφό μου, φίλους. Και με το διδακτορικό μου μια από τα ίδια, μεγάλη ευκαιρία, διδακτορικό μέσα σε δύο χρόνια μόνο, ναι, μπορώ, μπορώ να δουλέυω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ναι μπορώ να το αντέξω το άσχημο κλίμα, ναι μπορώ να αντέξω τον ρατσισμό, αξίζει το κόπο σε δύο χρόνια θα έχω το διδακτορικό μου. Κι όμως δε μπορούσα, και έξι μήνες πριν το τέλος τα βρόντηξα, και πάλι τόσο ήμουν "μακριά" που δε με ένοιαζε, δε γούσταρα, και δε μετανοιώνω που έφυγα, μετανοιώνω που δεν έφυγα πιο νωρίς, γιατί δε μπορούσα, τόσο απλά, δε μπορούσα. Η μετανοιώνω που δεν απαίτησα καλύτερο κλίμα, που δεν κατήγγειλα το ρατσισμό. Που δε προστάτεψα αυτό που ονειρευόμουνα.
Σημασία έχει το τώρα, το λέμε όλοι, αλλά και πόσοι από εμάς δε κάνουμε το λάθος να κάνουμε θυσίες, να υπομένουμε, να "αντέχουμε" για ένα μέλλον που θα έρθει. Γιατί όλοι λέμε ότι πρέπει να βάλουμε στόχους και να δουλέψουμε για να τους πετύχουμε. Και ναι έτσι είναι, δε γίνεται αλλιώς, πως θα προχωρήσεις, θα βελτιώσεις. αλλά εγώ, μα τι μαλάκας που είμαι, εστιάζω τόσο σε εκείνο που θα έρθει, που ξεχνάω ότι η λέξη κλειδί είναι βελτιώνω, κάτι καλό το κάνω καλύτερο. Αλλά πρέπει να είναι καλό to start with. Το τώρα να είναι καλό, και μπορώ να το βιώσω ως καλό, τώρα, και να μη τα δώσω όλα για το αύριο, γιατί τελικά, δεν αντέχω.
Οπότε πάμε πάλι λεμονιά, κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω, τόσο απλά. Και αφού πιστεύω ότι το μέλλον μπορεί να είναι πολύ καλό, αφού μέσα μου ξέρω ότι βαδίζω σωστά, οφείλω να το προστατέψω, και τώρα να αρχίσω να περνάω καλά, πριν κουραστώ και μετά δε με νοιάζει. Τόσο απλά.
Γιατί τελικά η ευτυχία μπορεί να είναι μόνο αυτό που έχει έρθει.
Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει;
Σκεφτόμουνα παλιό σχόλιο της Λεμονιάς, που πολύ μου είχε μιλήσει και το είχα κάνει και ποστ τότε. Πολλές φορές το σκέφτηκα από τότε, μα πάρα πολλές. Και τις τελευταίες μέρες ακόμη περισσότερο. Και το ξαναπαραθέτω, κάποιες φράσεις τόσο μα τόσο ευστοχες και σημαντικές, επαναλαμβάνω, μπας και το χώσω στο τσερβέλο μου, σε όλο του το πλάτος, μήκος, βάθος, ύψος κτλ κτλ
"Διότι ότι συμβαίνει, φαίνεται, άλλο αν εμείς αρνούμαστε να το δούμε και να το παραδεχτούμε. ... υπερεκτίμηση του εαυτού-μπορώ να τα καταφέρω κι έτσι, εγωκεντρισμός-ναι, ναι ΜΠΟΡΩ, αδικαιολόγητη βεβαιότητα-γιατί κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω…...ΕΣΥ αποφασίζεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να εξακολουθήσεις να δέχεσαι μια κατάσταση.Είναι το τίμημα, που είπαμε προχθές.Αν όσα λαμβάνεις σε κάνουν ευτυχισμένο-τότε όσο διάστημα αυτό σου αρκεί, μένεις. Αν πονάς περισσότερο από όσο αντέχεις, τότε σιγά-σιγά (υποσυνείδητα) απομακρύνεσαι-ώσπου μια μέρα είσαι μακριά ... Η έπαρση τιμωρείται, τα γούστα πληρώνονται…μα ναι, όπως κάθε τι στη ζωή"
Η λεμονιά μάλλον αναφερότανε σε ανθρώπινες σχέσεις, πιθανότατα ερωτικές. Εγώ βλέπω εκει μέσα ένα μοτίβο, βλέπω την έπαρση και τη τύφλα μου, όχι μόνο στις σχέσεις, σε όλη μου τη ζωή. Τα ίδια λάθη, όχι το ίδιο λάθος, σε τόσα και τόσα. Και ξανά και ξανά και όμως αρνούμαι να το δώ.
Να μπαίνω σε μια κατάσταση, να τη λούζομαι σε όλη τη μεγαλειώδη αρνητικότητα της, να μη βλέπω τα θετικά της, ή να μη κάνω αυτό που πρέπει για να είναι θετική, που θα μπορούσε, πιστεύωντας ότι όταν θα γίνει αυτό και το άλλο και το δείνα όλα δια μαγείας θα ειναι εντάξει, ότι κάποια στιγμή θα φτιάξει (οποία βλακώδης παραμυθιαση και απεμπομπη ευθυνών για τη χαρά μου τώρα), ότι δε πειράζει, εγώ αντέχω (οποία έπαρση), αφήνομαι να υποφέρω, κουράζομαι, και το μόνο που καταφέρνω, είναι να με κουράσει τόσο, μα τόσο, που όταν επιτελους αυτό και το άλλο και το δείνα που έπρεπε να γίνουν, γίνονται, και επιτέλους θα μπορούσα να είμαι καλά, έχω καταπονηθεί τόσο, είμαι πιά μακριά, και δε με νοιάζει, δε γουστάρω πιά, και τη πετάω τη κατάσταση στα σκουπίδια, ενώ θα μπορούσα από την αρχή να την είχα προστατέψει.
Μοτίβο που ακολουθήθηκε στις περισσότερες ερωτικές μου σχέσεις.
Πέντε χρόνια, έκανα υπομονή και στήριζα έναν άνθρωπο να κάνει διδακτορικό. Κουράστηκα και κάποια στιγμή έφυγα. Τρείς μήνες πριν πάρει το διδακτορικό του. Δεν είχε σημασία πιά, είχα καταπονηθεί τόσο μέσα και λόγω αυτής της σχέσης, που δεν την ήθελα πιά. Και δε μετανοιωσα ποτέ που έφυγα, μετάνοιωσα που αφέθηκα να κουραστώ. Το γελοίο; ότι έκανα το έκανα από μόνη μου. Δε μου το ζήτησε καν. Πως το πες λεμονιά; μπορώ να τα καταφέρω, ναι μπορώ, αλλά κατα βάθος δε μπορώ.
Εφτά χρόνια ο άλλος, δύο χρόνια ο άλλος άλλος. Νομίζωντας πως μπορώ. Μη διεκδικώντας κάτι άλλο, από αυτούς που αγαπούσα και μπορούσανε να το δώσουν, δε ζήτησα καν, πως περίμενα να πάρω;;;;;;;;;;;
Μοτίβο που ακολούθησα σε άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Τη μάνα μου, τον αδερφό μου, φίλους. Και με το διδακτορικό μου μια από τα ίδια, μεγάλη ευκαιρία, διδακτορικό μέσα σε δύο χρόνια μόνο, ναι, μπορώ, μπορώ να δουλέυω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ναι μπορώ να το αντέξω το άσχημο κλίμα, ναι μπορώ να αντέξω τον ρατσισμό, αξίζει το κόπο σε δύο χρόνια θα έχω το διδακτορικό μου. Κι όμως δε μπορούσα, και έξι μήνες πριν το τέλος τα βρόντηξα, και πάλι τόσο ήμουν "μακριά" που δε με ένοιαζε, δε γούσταρα, και δε μετανοιώνω που έφυγα, μετανοιώνω που δεν έφυγα πιο νωρίς, γιατί δε μπορούσα, τόσο απλά, δε μπορούσα. Η μετανοιώνω που δεν απαίτησα καλύτερο κλίμα, που δεν κατήγγειλα το ρατσισμό. Που δε προστάτεψα αυτό που ονειρευόμουνα.
Σημασία έχει το τώρα, το λέμε όλοι, αλλά και πόσοι από εμάς δε κάνουμε το λάθος να κάνουμε θυσίες, να υπομένουμε, να "αντέχουμε" για ένα μέλλον που θα έρθει. Γιατί όλοι λέμε ότι πρέπει να βάλουμε στόχους και να δουλέψουμε για να τους πετύχουμε. Και ναι έτσι είναι, δε γίνεται αλλιώς, πως θα προχωρήσεις, θα βελτιώσεις. αλλά εγώ, μα τι μαλάκας που είμαι, εστιάζω τόσο σε εκείνο που θα έρθει, που ξεχνάω ότι η λέξη κλειδί είναι βελτιώνω, κάτι καλό το κάνω καλύτερο. Αλλά πρέπει να είναι καλό to start with. Το τώρα να είναι καλό, και μπορώ να το βιώσω ως καλό, τώρα, και να μη τα δώσω όλα για το αύριο, γιατί τελικά, δεν αντέχω.
Οπότε πάμε πάλι λεμονιά, κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω, τόσο απλά. Και αφού πιστεύω ότι το μέλλον μπορεί να είναι πολύ καλό, αφού μέσα μου ξέρω ότι βαδίζω σωστά, οφείλω να το προστατέψω, και τώρα να αρχίσω να περνάω καλά, πριν κουραστώ και μετά δε με νοιάζει. Τόσο απλά.
Γιατί τελικά η ευτυχία μπορεί να είναι μόνο αυτό που έχει έρθει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)