Εν μέσω ύπνου παιχνιδίσματα

Το ξέρω χάθηκα. Από το μπλογκ και από τη παλιά μου ζωή. Οι μπλογκοφίλοι με προ(σ)καλούν να παίξω παιχνίδια κι εγώ αδυνατώ. Χαμένη γενικώς. Στα έσω μου. Θέλω να βγω στην επιφάνεια είπα στη ψυχολόγα. Κουράστηκα. Τη Κυριακή το βράδυ δια ασήμαντον αφορμή έκλαιγα τρεις ώρες. Αυτό το λούστηκε ο ταλαίπωρος άνθρωπος που είναι μαζί μου. Τη προηγούμενη Πέμπτη τη γλύτωσε. Βγήκα στο μπαλκόνι και μέσα στο αγιάζι μια από τα ίδια. Φώναζα, δε θέλω, δε θέλω. Δε θέλω να διαλέξω σε παρακαλώ. Θέλω να μπορέσω να δω γκρι. Δε πιστεύω στο γκρί. Δε θέλω. Μαύρο/άσπρο. Ποίημα της Σώτης Τριανταφύλου για την απομυθοποίηση του άσπρου. Άσπρη η σιώπή, άσπρο το χιόνι, άσπρος ο τάφος, κάπως έτσι, δε θυμάμαι, βαριέμαι να ανατρέχω τώρα. Τι άσπρο, τι μαύρο, τι γκρί, τι πορτοκαλί. Πορτοκαλί Ιάσωνας. Το αγαπημένο του χρώμα. Παίρνει τις ζωγραφιές, εκείνες που είναι λευκές τελείως και αρχίζει με προσοχή να γεμίζει τα σχήματα, τις μορφές, να μη ξεφύγει έξω από το περίγραμμα. Και τα κάνει όλα πορτοκαλιά. Ουρανό, σύννεφα, δέντρα, σπίτια, λουλούδια. Έχετε δει έλατο πορτοκαλί; Εγώ έχω δει, φτιαγμένο από τα χεράκια του. Και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια σελίδα πορτοκαλί. Όλη βαμένη πορτοκαλί. Γεμάτος περηφάνεια έρχεται, μαμά πες μου μπράβο, που δε ξέφυγα από τις γραμμές. Μπράβο καρδιά μου. Αναγνώρισε τα όρια και μείνε μέσα τους. Από τώρα. Εξασκήσου. Αλλά τουλάχιστον διαλέγεις το χρώμα που σου ταιριάζει. Μετά ανεβαίνει πάνω μου. Είμαι η μηχανή, τα χέρια μου οι μοχλοί, τα αυτιά μου οι ρόδες, η μύτη μου τιμόνι. Ή είμαι άλογο, εκείνος στους ώμους καβαλάρης ιππότης, το μαξιλάρι η άμαξα. Τον ακολουθώ στο παιχνίδι του, στη φαντασία του. Τη σκοτώσαμε κάπως έτσι και τη χθεσινή μέρα. Πάει κι αυτή. Ειδικά αυτή. Η πρώτη μέρα της άνοιξης. Επίσημα πιά, να ανοίξουμε, τι; τις καρδιές; τις ελπίδες; τη χαρά; Η ημέρα της ποίησης. Να ποιήσω τι; όνειρα, ζωή; Κάτι τέτοιο. Ίσως κάτι άλλο. Αυτή την ανοξιάτικη και ποιητική μέρα προσποιήθηκα ότι είμαι ακόμη εδώ. Όπως κι αν είμαι. Περίπου ζωντανή. Φέτος τη τιμητική του ο εγγονόπουλος. Βαλτό είναι το σύμπαν; Έλεος δεν έχει. Όχι, δεν έχει. Θυμάμαι το πέρυσι. Θυμάμαι γυναίκες αγαπημένες λιμάνια. Θυμάμαι ψευδαισθήσεις. Και ο ύπνος συνεχίζεται. Πέρυσι η τιμιτική του Ελύτη. Αντίστροφα μου πήγαν οι ποιητές και οι άντρες. Αντίστροφα και ανάστροφα. Θυμάμαι πέρυσι αυτή τη μέρα. Με καίει να τη θυμάμαι. Όχι για κείνο που με πόναγε τότε. Για εμένα που ένα χρόνο μετά συνεχίζω τα ίδια. Τα ίδια παντελή μου, τα ίδια παντελάκη μου. Ένα χρόνο μετά και η ανοιξη με βρίσκει και πάλι κλεισμένη. Και με λιγότερο πείσμα γαμώτο, και με λιγότερη ελπίδα, και με πολύ άρνηση. Πέρυσι λοιπόν, τέτοια μέρα, προετοιμαζόμουνα για αποχαιρετισμό. Πήρα ένα μετρό γεμάτο ήχους του Ελύτη. Πήγα στον Ιανό και διάλεξα βιβλίο σημαδιακό. Πήγα στο Μετρόπολις και διάλεξα CD σημαδιακό. Πήγα στο εκκλησάκι του Άγιου Νικόλαου και κάθισα κάτω από τον ήλιο, και διάβασα το σημαδιακό βιβλίο, και έγραψα την αφιέρωση μου. Όχι δε θυμάμαι τι έγραψα. Θυμάμαι ομως τη μέρα πολύ καλά. Τον ήλιο που έκαιγε, την άνοιξη που γιόρταζε ερήμην μου. Και φέτος; Πάλι το δρόμο είχανε γιορτή; Δε ξέρω, την απέφυγα τη μέρα, τη σκότωσα. Για να μη με σκοτώσει αυτή. Θέλω να βγω στην επιφάνεια είπα στη ψυχολόγα. Αλλά δε μπορώ. Ή δε θέλω. Σε ένα μονόδρομο εγκλωβισμένη. Ελπίζω σε σείσμό, να σκίσει τη γή, να κόψει το δρόμο, να συναντήσω ρήγμα μπροστά μου, να κάνω πίσω. ΝΑ επιστρέψω. Στη πρότεινη ζωή. Της επιφάνειας. Της θετικής σκέχης. Της διαχείρησης. Να ασχοληθώ με πρακτικά ζητήματα. Να αποκτήσω αποφασιστικότητα και στόχους καθημερινούς, μικρούς, χαζούς, να μπω σε ρυθμό ρουτίνας, να μη σκέφτομαι, να μη σκέφτομαι, να μην αισθάνομαι, να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσω τους παράλογους δαίμονες μου. Να πάρω τα ηνία εγώ πάλι. Όπως Αγγλία. Όπως πριν. Να μη καταλαβαίνω τα λάθη που κάνω, τις τρικλοποδιές που βάζω στον εαυτό μου. Να πάρω ένα βιβλίο να πάω στο Richmond park να χαζεύω σκιουρους και ελάφια. Και να είναι το βιβλίο ελαφρύ, με έρωτες, και ίντριγκες, και ζήλειες, και happy end. Κυρίως αυτό, χολυγουντιανό τέλος, να καμώνομαι πως και εγώ κάπως έτσι ζω. Στην επιφάνεια. Και όταν ανεβαίνω στη μηχανή και με κτυπάει ο αέρας και δακρίζω, να είναι τα δάκρυα μόνο του αέρα, καθόλου δικά μου, μόνο του αέρα.







Αγαπημένες μου θεατρολόγες, ότι μπόρεσα έκανα
Δεν ήτανε κατάλληλη εποχή για παιχνίδια
Κι όσο για ταινίες, βιβλία, και τα συναφή Θα πω από ένα μόνο

Ταινία: Το απέραντο γαλάζιο

Βιβλίο: Το δέντρο που έδινε

Και προλαβαίνω την αλεπού, μιλώντας πρώτη για τη θεατρική παράσταση που έχει χαραχθεί στο δικό μου μυαλό και ψυχή: Αγγέλα, στο θέατρο Εμπρός