Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007
χουζουρεύω, για λίγο ακόμη
Η λέξη κλειδί που ανοίγει τους κρουνούς και η αλκιμήδη όλο κλαίει, κλαίει, κλαίει. Ανεπάρκεια. Όταν νιώθω την ανεπάρκεια μου κατακλύζομαι. Όταν αποδυκνείομαι για άλλη μια φορά λίγη, κλαίω. Όχι επειδή είμαι ανεπαρκής. Επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι ανεπαρκής. Αρνούμαι να αποδεχτώ ότι δε μπορώ να είμαι ανεπαρκής. Αρνούμαι πεισματικά, και με θυμό εννίοτε, τσαντίζομαι, δε γουστάρω να ζοριστώ για να είμαι επαρκής. Στην ουσία αρνούμαι να αποδεχτώ ότι είμαι μόνη. Τόσο απλά. Και τελικά δε μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να το αποδεχτώ και να προχωρήσω ή αν θέλω να συνεχίσω να ελπίζω στη ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή, κάπου, κάποτε θα μου επιτραπεί να είμαι λίγη. Και το κλάμα γιατί; Το κλάμα είναι πένθος. Πένθος για τη ζωή που έκαψα; Όχι, πένθος για τη ζωή που μου χαρίστηκε. Πένθος για αυτό που δε μου χαρίστηκε. Πένθος για τη ψευδαίσθηση που χάνω. Πένθος για την άρνηση μου να δω τη πραγματικότητα. Κυρίως αυτό. Την άρνηση μου. Και η προσπάθεια μου να επιβάλλω στον άλλον να συντροφέψει το κλάμα μου; Μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσω τη ψευδαίσθηση ότι δε θα είμαι πάντα μόνη. Και δυό φωνές μέσα μου παλεύουν. Ξύπνα φωνάζει η μία, κοίτα, κατάλαβε, είσαι μόνη και μπορείς. Και η άλλη; Με νανουρίζει. Κοιμήσου, λίγο ακόμη, για λίγο μόνο, κοιμήσου. Είναι γλυκό αυτό το όνειρο, μην το σβήσεις ξυπνώντας, μη, κοιμήσου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
21 σχόλια:
Καλημερούδια συμ,
απ' ότι βλέπω αργεί ακόμα η αποδοχή...
Άσχετο:Χουζουρεύοντας για σκέψου και τις 7 πιο αγαπημένες σου ταινίες!
αστο... θα φύγει, που θα πάει!
φιλια
Δε νομίζω ότι πρέπει να διστάζεις σε τίποτα. Θεωρώ ότι αποδεχόμενοι την ανεπάρκειά μας και με την επιθυμία μας για βελτίωση και διατηρώντας φιλοδοξίες μπορούμε να πετύχουμε το μέχρι εχθές ακατόρθωτο.
(Νομίζω ότι) όταν πάρεις απόφαση ότι έφτασες στον πάτο, τότε βλέπεις πως τα πράγματα δεν είναι δα και τόσο άσχημα.
Εννοώ πως, πρέπει να χάσεις κάθε ελπίδα (και διάθεση προσμονής) για να δεις (ξαφνικά και αναπάντεχα) ότι εξακολουθείς να ζεις, και επιπλέον είσαι μια χαρά.
Όμως αυτό, μια γίνεται και μια ξεχνιέται, και φτου πάλι απο την αρχή.
Λύση δεν βρήκα. Πάντως συνεχίζω, μια χαρά.
Α, η αυτολύπηση, αυτό είναι που μας βουλιάζει. Η αυτολύπηση σε κάνει να θεωρείς προφανές οτι κάποιος οφείλει να σου προσφέρει ώμο να κλάψεις, ίσως και να κλάψει μαζί σου. Επίσης να πλένει τα πιάτα που και που, και να σε βοηθάει στην ηλεκτρική.
Όμως όχι, κανείς δεν οφείλει να τα κάνει αυτά. Η δύναμη από μέσα σου θα βγει, κανένα δεκανίκι δεν είναι αληθινό, είναι μόνο προσωρινό.
Δε βαριέσαι, θα περάσει, το ξέρεις.
γλυκιά Αλκιμήδη.,δεν νομίζω ότι θα μείνεις μόνη εσύ.... αγαπιέσαι...
Κάτσε πίσω και χουζούρεψε λίγο ακόμα, μέχρι να φύγουν τα κακά δαιμόνια που σ έχουν επισκεφτεί.
Ο ήλιος είναι εκεί και η άνοιξη δική σου.
Θα περάσει, κούκλα μου. Θα την βρεις την άκρη κάποια στιγμή. Φιλιά
γοργόνα
μια απόφαση είναι. Το νιώθω ότι όταν πια το πάρω απόφαση, και το αποδεχτώ, θα επέλθει και η λύτρωση.
Τώρα όμως, άρνηση, ή αγκαλιά του καλού μου το snooze, το πατάω συνέχεια αρνούμενη να ξυπνήσω.
Και τα στάδια του πένθους;
άρνηση, θυμός, θλίψη, αποδοχή
ω ρε δρόμο που έχω, και τι έχει να τραβήξει ο καλός μου.
αλεξάνδρα
μπα το βιώνω, και δε του αντιστέκομαι, ότι συναίσθημα (είτε καλό, είτε κακό, είτε πρέπον, είτε άτοπο) έρχεται απλά το βιώνω. Και ξέρεις κάτι, ανακαλύπτω τον εαυτό μου έτσι. Πρωτόγνωρη αίσθηση.
δείμε
μόνο ο ανεπαρκής μπορεί να βελτιωθεί. Και όλοι ανεπαρκείς είμαστε. Δε με ζορίζει πιά αυτό, οι ατέλειες μου. Αυτό που δεν έζησα είναι η πλήρης αποδοχή από κάποιον άλλον, παρόλες τις ατέλειες. Αυτό ήταν δουλειά των γονιών μου να μου το δώσουν. Αυτό πάει τελείωσε δε πρόκειται να το ζήσω από εκεί. Αυτό που αρνούμαι να αποδεχτώ είναι ότι δε πρόκειται να το ζήσω ποτέ. Γιατί δεν είναι υγιές να σου το δώσει κανένας άλλος πέρα από τον γονιό. Και πολύ απλά, είναι κάτι που το μέσα μου ακόμη το αποζητά. Κάποια στιγμή, ή το μέσα μου δε θα το έχει πια ανάγκη, ή απλά θα μείνει η αίσθηση της απώλειας και η αποδοχή της.
Ή, και τη σκέψη τη κάνω μόλις τώρα, να το δώσω εγώ στον εαυτό μου. Το είχα ξαναγράψει κάποτε, να γίνω γονιός του εαυτού μου, ίσως εκεί να είναι η λύτρωση.
Λεμονιά
Δε θα περάσει, θα λυθεί
Λες κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να στο προσφέρει, κι όμως, δε νομίζεις ότι οι γονείς μας ήτανε; Εγώ νιώθω σα να μου κλέψανε κάτι που δικαιούμουν, και προσπαθώ πεισματικά να το βρω αλλού. Αλλά αυτό δε γίνεται. Τόσο απλά. Ναι, κανείς άλλος δεν είναι υποχρεωμένος, και δε μπορεί να σου το προσφέρει αυτό.
Τα λέω κι όμως μέσα μου συνεχίζω να αρνούμαι. Προχθές βράδυ, σκεφτόμενη αυτά ακριβώς, σπάραξα πάλι και ξέρεις ποιες ήταν οι μόνες λέξεις που βγαίναν και φώναζα; Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω. Όχι γιατί δεν έχω τη δύναμη, την έχω, αλλά δε μπορώ να το δεχτώ αυτή τη στιγμή, η αποδοχή του καταρρίπτει και την είκόνα του μαζί που έχω, και δεν έχω το τρόπο να επαναπροσδιορίσω το μαζί.
μπεμπε
αγαπιέμαι, είναι γεγονός
Και η μάνα μου με αγαπάει, επίσης γεγονός
Με το τρόπο τους ο καθένας
και πάντα (μη ξεχνιόμαστε) η αγάπη των άλλων έρχεται με όρους. Αυτό είναι που με ζορίζει.
ντάλια
μέσα στο χουζούρι εγώ αυτή τη στιγμή
Κουκουλωμένη κάτω από το πάπλωμα. Κάνει κρύο εκεί έξω, κι ας είναι άνοιξη
ρενάτα μου
θα την έβρω που θα πάει, και στη διαδρομή θα μάθω και πολλά
Έχουμε ξανασυζητήσει αυτό το θέμα και, νομίζω, σου έχω πει πως δεν είσαι ανεπαρκής...
Ας το πιάσουμε από άλλη άποψη τώρα.
Δεν υπάρχει σκέτη ανεπάρκεια, απόλυτη, όπως δεν υπάρχει και απόλυτη επάρκεια.
Η ανεπάρκεια, λοιπόν, είναι σχετική έννοια. Σε σχέση με ποιόν ή με τι είσαι ή νοιώθεις ανεπαρκής;
Σε σχέση με τους γονείς σου, που, όπως φαίνεται να λες, δεν σε εμπότισαν με την αίσθηση της επάρκειας; Ήταν οι ίδιοι τόσο επαρκείς ως άνθρωποι, επαγελματίες και γονείς, ώστε - ειδικά μεγαλώνοντας - να θεωρείς ότι, αν αυτό στο στέρησαν, κατείχαν το απόλυτο κριτήριο, για να κρίνουν εσένα και την επάρκειά σου.
Είναι χρέος των γονιών να καλλιεργούν αυτοπεποίθηση στο παιδί τους - κι αν δεν το κάνουν, δεν φταίει το παιδί ούτε κι είναι αυτό ανεπαρκές.
Από κει και πέρα, κάποια στιγμή βγαίνουμε έξω από το σπίτι, φεύγουμε. και η ζωή η ίδια έρχεται να μας δείξει αν είμαστε ανεπαρκείς ή όχι. Και πάλι, όμως, θα μας το δείξει σε σχέση με κάτι. Δεν μπορεί να είμαστε σε όλα ανεπαρκείς.
Ειδικά εσύ, με το παιδί, που μεγαλώνεις, πώς μπορεί να νομίζεις ότι είσαι ανεπαρκής σ' αυτόν τον τομέα; Διαβάζεις την "απόρριψη" στα μάτια του; Δεν νομίζω - αντίθετα, με τα μαθήματα, που έχεις λάβει από το δικό σου μεγάλωμα κι εσύ και όλοι μας - είμαι βέβαιος ότι του ενσταλάζεις πίστη στον εαυτό του, εκφραστικότητα, δημιουργικότητα.
Στην δουλειά σου, βιώνεις αμφισβήτηση; Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο σε όσα γράφεις ή έχουμε συζητήσει...
Και στα μάτια κάποιου, ένα απόγευμα, κάποιου, που μετράει, δεν είδα κανενός είδους αμφιβολία, απόρριψη, ένσταση ή επιφυλακτικότητα γι' αυτό, που είσαι... έτσι;
Ίσως μόνον ο εαυτός σου να σου βάζει τέτοιες σκέψεις και κανείς άλλος. Έστω...
Απαίτησέ του, όμως, να γίνει πιο σαφής και να επιχειρηματολογήσει; Πού και γιατί σε κρίνει ανεπαρκή; Όχι έτσι, στον αέρα...
Τι να πω αγαπητέ αστεροειδή μου
και τι να απαντήσω
Τα είπατε όλα
Έτσι είναι
Και ευχαριστώ ιδιαιτέρως για το "Και στα μάτια κάποιου, ένα απόγευμα, κάποιου, που μετράει, δεν είδα κανενός είδους αμφιβολία, απόρριψη, ένσταση ή επιφυλακτικότητα γι' αυτό, που είσαι... έτσι;"
Αφού δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να το νιώσει, βοηθά να μου το λένε άλλοι.
Και ευχαριστώ για τη παραίνεση, ναι είναι καλή ιδέα, σιγά σιγά αυτή την αίσθηση ανεπάρκειας που αισθάνομαι να αρχίσω να τη παρατηρώ και να ρωτάω τον εαυτό μου να προσδιορίσει ποιά τα triggers.
Να σε "μάθει" πολλά αυτό το βίωμα του τώρα... κομμάτι από το "ταξίδι" ΣΟΥ είναι...
και το δάκρυ δεν είναι πένθος...
εμπεριέχει "λύτρωση" - ξέπλυμα της πληγής...
φιλώ σε!!!
Μετανοείστε αμαρτωλοί! Μετανοείστε όσο είναι καιρός! Περάστε από το μπλογκ μας να κοινωνήσετε! ΤΩΡΑ!!!
πέρνα απ το μπλογκ μου και διάβασε το "απόψε"
εξαιτίας του προηγούμενου ποστ σου αντι-γράφηκε κι αναρτήθηκε
φιλιά :)
Θα "ξυπνήσεις" απ' το χουζούρι να στρωθείς να γράψεις την ιστορία που σου ανέθεσα;
άντε πια σύνερθε!!!!
κατάντησες το μπλογκ σου μπλογκ (τείχος) των δακρύων!!!!!
με νευριάζεις...
καλή εβδομάδα
:)
Καλέ ..πολυ χουζούρεμα επεσεεεεεε!!
σηκωωωωωωωωωω!!
σήκωσε αμέσως το πάπλωμα και μαγείρεψε :))))
όλοι είμαστε μόνοι καλό μου - και όταν κάποιος δίπλα μας στέκεται (όπως ξέρει και μπορεί) σαν δώρο το παίρνω εγώ.
ΤΕΜΠΕΛΑ!!!!!!
πολύ γλυκό....................
Δημοσίευση σχολίου