Μα με τι ασχολούνται τα ΜΜΕ επιτέλους

Μαθαίνω ιντερνετικά (από εδώ, εδώ και εδώ) ότι περίπου το 50% των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές απέχουν από το συσσίτιο εδώ και είκοσι μέρες!!! Αναφορές βρίσκει κανείς και στα site των εφημερίδων.
Προφανώς είναι γεγονός, το ότι τα κανάλια σιωπούν παντελώς, τείνει να το μετατρέψει σε μη γεγονός.
Το τι ζητάνε οι κρατούμενοι, τι δικαιούνται κτλ κτλ είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, ίσως με πολλές αμφιλεγόμενες και αντικρουόμενες απόψεις. Ανεξαρτήτως όμως, χρησιμοποιούν το δικαιωμα τους να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν κάτι. Και το κάνουν ειρηνικά. Πιθανότατα αν το κάνανε βίαια να ασχολιούντουσαν πιο σοβαρά μαζί τους. Είναι πολύ σημαντικό όμως ότι το κάνουν ειρηνικά, και ελπίζω να αντέξουν να συνεχίσουν με αυτό το τρόπο διαμαρτυρίας και ας φαίνεται αναποτελεσματικός. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε εμείς οι "φιλήσυχοι" πολίτες να σταθούμε ψύχραιμα μπροστά σε αυτά που ζητάνε και να τα δούμε σφαιρικά όπως τους πρέπει.

Ίσως η ακινητοποίηση της Αθήνας από την απεργία στο ΜΕΤΡΟ να γίνεται πιο αισθητή και να μας ζορίζει λίγο παραπάνω.
Ίσως να μη μπορούμε να ξεφύγουμε από ένα μπλακάουτ από τη ΔΕΗ.
Όταν οι εκπαιδευτικοί απεργούν και δυσλειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις γιατί δεν έχουν οι γονείς που να αφήσουν τα παιδιά τους, να το νιώθουμε στο πετσί μας.
Αλλά πάλι, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, ποιός έκατσε να δει ποιά τα αιτήματα. Κανείς. Το ενδιαφέρον κινείται πέριξ των δυσκολιών, ταραχών, δυσλειτουργιών και τα συναφή. Βατοπαίδια, Ρουσόπουλοι, και τα κακά της μοίρας μας. Κι όλοι να βυθιζόμαστε στην απελπισία που πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Κι όμως για μένα δύο τα μεγάλα θέματα των τελευταίων ημερών,

Πρώτιστο, οι κρατούμενοι, ναι αυτοί που έχουμε ως κοινωνία έγκλειστους γιατί είναι αντικοινωνικοί, μπορούν και επιτυγχάνουν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν ειρηνικά, χωρίς βία, χωρίς ταραχές, χωρίς να δημιουργούσουν πρόβλημα σε κανέναν. Αυτό κι αν είναι είδηση.

Και δεύτερο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας, ένας ραδιοφωνικός σταθμός διοργανώνει και επιτυγχάνει με μεγάλη συμμετοχή των πολιτών αναδάσωση στον Υμηττό. Ναι, εμείς που πάμε από το κακό στο χειρότερο, όταν μας δοθεί η ευκαιρία, όταν νοιώσουμε ότι υπάρχει λόγος και θα υπάρχει αποτέλεσμα, κινητοποιούμαστε, και κάτι γίνεται. Και αυτό κι αν είναι είδηση.

Δύο ειδήσεις σημαντικές, που περάσανε στο ντούκου από τα κανάλια. Λες κι αν μας φωτίζανε τη καρδιά με λίγη ελπίδα θα χάλαγε ο κόσμος που έχουν κατασκευάσει. Αλλά είναι κόσμος δικός τους αυτός ο μίζερος κόσμος. Ο άλλος κόσμος, ο πραγματικός, μέσα στον οποίο ζούμε, μπορεί και πρέπει να έχει ελπίδα, και τα δύο αυτά γεγονότα των τελευταίων ημερών το δείχνουν ξεκάθαρα.

Χάος; μωρέ τι μας λες!

Αντιγράφω από πρόγραμμα θεατρικής παράστασης που είδα πρόσφατα

(από πρώτη ματιά φαίνεται μαύρο, αλλά δεν είναι, κοιτάχτε προσεκτικότερα)

"Η ανθρωπότης στέκεται απέναντι στο χάος χωρίς Θεό.
...
Από τις θρησκευτικές αυταπάτες...
Να βρεθώ στη Σιωπή, στο Σκοτάδι δίχως προσδοκίες κι ελπίδες, στη τελική αξιοπρέπεια που δικαιούται ο άνθρωπος ανάμεσα στα δύο κενά: το Κενό πριν τη γέννηση και το Κενό μετά το θάνατο. Στη διαδρομή ανάμεσα στα δύο Κενά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι η μόνη αντικειμενική αλήθεια της ζωής είναι η θνητότητα."

από τα ημερολόγια του Σάντορ Μάραϊ

Βγάλτε το σκοτάδι, κρατήστε τη Σιωπή, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ελπίδες. Επιλέξτε αυτό να επιτευχθεί με αυταπάτες (θρησκευτικές ή άλλες) ή χωρίς αυταπάτες. Δεν έχει σημασία το πως, αρκεί να βιώσουμε τη σιωπή του νου, χωρίς να είμαστε σε κανένα από τα δύο Κενά. Είναι εφικτό, ω ναι, ω ναι. Και τότε δεν είναι χάος, είναι τάξη, και πολύ εντάξει!

επετειακά

Πρώτος μπροστά μπροστά στην ουρά που θα τον οδηγήσει στην ελευθερία από το σχολείο (μα κάθε μέρα μπροστά, και ο πιο ανυπόμονος). Γέλιο μέχρι τα αυτιά, χαρά, χέρια ανοιχτά τρέχει στην αγκαλιά μου. Έχω χαρτάκι, έχω χαρτάκι, εδώ μέσα στη τσάντα! Ωχ ποιημα σκέφτομαι, για την επερχόμενη "γιορτούλα" για το Πολυτεχνείο. Καλά καρδιά μου, θα το δούμε σπίτι λέω, και σκέφτομαι την άχαρη δουλειά του γονέα, να βοηθήσει το παιδί να αποστηθίσει. Σε στιγμή πιο χαλαρή, αργότερα, Φέρε Ιάσωνα το χαρτί από το σχολείο να μάθουμε τα λόγια.
" Είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι"
Με πιάσανε τα κλάματα, με το ένα και με το άλλο, ξεχνιόμαστε, και εκεί που η 17 Νοέμβρη ερχοτανε θολά για άλλη μια φορά, φτάσανε 6 λέξεις να μου θυμίσουν τι είναι και τι σημαίνει για μένα. Και ο Ιάσονας δικαίως, γιατί κλαις μαμά; Πως να του αξηγήσεις, πεντέμισι χρονών, τι να πεις, άρχισα να του λέω επιγραμματικά την ιστορία, και μετά γιατί δεν ήξερα πως να του δώσω να καταλάβει πήρα το ρισκο, ιντερνετ, και όλα τα ντοκουμέντα εκεί, φωτόγραφίες, τα τανκς, ηχητικά. Δε ξέρω αν έκανα καλά, δεν πειράζει εξάλλου, το πρώτο ή το τελευταίο λάθος είναι; Ο Ιάσωνας πάντως δήλωσε ότι αυτός θα έπαιρνε μπανάνες και θα τις έβαζε μέσα στα πυροβόλα να βουλώσουν. Κι έτσι αλάφρυνε λίγο το κλίμα.

είναι να τρελαίνεσαι

ή να βαράς το κεφάλι σου στο τοίχο

Προσπαθώ να μαζέψω τα δικαιολογιτικά για να κάνω αίτηση μέσω ΑΣΕΠ. Στα γεράματα μου ήρθε να γίνω δημόσιος υπάλληλος θα πεις, αλλά ποτέ δε ξέρεις ίσως να ναι για καλό.

Δύο διαφορετικές εμπειρίες.
Δε βρίσκω το Master μου οπότε τηλεφωνώ στο πανεπιστήμιο στη Αγγλία από όπου αποφοίτησα το 1997 παρακαλώ (δε θυμώμουν τη χρονιά αυτοί μου το βρήκαν με μόνη πληροφορία το όνομα και τη χρονολογία γέννησης) και μέσω τηλεφώνου και email μέσα σε μισή ώρα κατάφερα να βρώ που πρέπει να απεθυνθώ, να κάνω αίτηση για επανέκδοση πτυχίου, να πληρώσω ηλεκτρονικά το κόστος, και να με ενημερώσουν ότι εκδόθηκε, μήπως να σας το στείλουμε με φαξ πριν το ταχυδρομήσουμε. Και το φαξ είναι στα χέρια μου. Σημειωτέον. Τηλέφωνησα στις 9:οο η ώρα που ανοίγουν.

Επόμενος σταθμός ΚΕΠ. Εγγραφή και ηλεκτρονική αίτηση για ότι χρειάζομαι. Ελπίζω στο τέλος της εβδομάδας να τα έχω. Διαδικασία σχετικά ανώδυνη, αν και μου πήρε συνολικά μια μιση ώρα μέχρι να βρώ αριθμούς δημοτολογίου, ΑΦΜ, ταυτότητας, μητρώου ΤΣΜΕΔΕ, ΤΕΕ και δε συμμαζεύεται. Δε παραπονιέμαι, ανώδυνο ήταν. Όσο ήμουν στον ιστότοπο του ΚΕΠ πέφτει το μάτι μου και στο "επίδομα για απροστάτευτα τέκνα". Όπα λέω, τι είναι τούτο; Ψάχνω, ψάχνω, 44 ευρώπουλα για ανύπαντρες μανάδες. Δεν είναι πολλά, καλύπτουν για να δω, το γάλα και τα γιαούρτια του παιδιού, οπότε κάτι είναι, από το τίποτα, μαλλον δεν τα δικαιούμαι, αλλά ποτέ δε ξέρεις, για να δω αν τα δικαιούμαι. Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω, και εν τέλει να τη η πληροφορία, δε τα δικαιούμαι φυσικά, αλλά είναι να τρελαίνεσαι. Για να τα δικαιούται η άμοιρη ανύπαντρη μάνα πρέπει να έχει οικογενειακό εισόδημα κάτω από 294 ευρώ το μήνα; Συγνώμη μπορούν δύο άτομα να επιβιώσουν με αυτό το ποσό; Ή με τα 334 ευρώ που γίνονται μαζί με το επίδομα; Δε μιλάμε να είσαι στα όρια της φτώχιας αλλά τελείως στον πάτο. Και τα παιδιά παραμένουν απροστάτευτα δυστυχώς.

Αναπάντεχα

Σήμερα το μεσημέρι, πηγαίνοντας να πάρω από το σχολείο τον Ιάσωνα, ακούω από κάπου μακριά, μια υπέροχη αντρική φωνή, να τραγουδά. Ο ήχος με πλησίαζε, και με πλησίαζε, και ξαφνικά, βλέπω έναν νεαρό, άτσαλα ντυμένο και μακρυμάλλη, πάνω σε ποδήλατο, να τραγουδά και να πηγαίνει. Και ο ήχος με προσπέρασε και μετά χάθηκε.
Γλυκάθηκα και χαμογέλασα, κι έτσι εντελώς ξαφνικά θυμήθηκα, ότι αυτό είναι που αγαπώ στη ζωή, αυτές τις μικρές μαγικές στιγμές. Περιέργως την υπόλοιπη μέρα ήμουν πολύ καλά. Πήγα και πισίνα. Έφτιαξα και πίτσα (πολλοστή προσπάθεια και επιτέλους η πρώτη επιτυχημένη, μπράβο αλκιμήδη, μπράβο). Πήγα και θέατρο (μαγικό), και, μου έδωσε και τριαντάφυλλο ο ηθοποιός (τα καλά του να κάθεσαι πρώτη σειρά φιλενάδες αγαπημένες). Γύρισα να γράψω για το έργο, αλλά δε ξέρω γιατί, κάτι με έπιασε και ξαναδιάβασα τα πρώτα πρώτα ποστ μου. Με παρεξένεψε η αισιοδοξία τους. Εγώ θυμάμαι εκείνη την εποχή ως μία από τις πιο μου δύσκολες. Θαύμασα τη δύναμη μου. Και διάβασα σε αυτά και κάτι που είχα ξεχάσει εντελώς και που κάποτε ήταν όλο μου το είναι, η αντίληψη μου για τη ζωή
"Νοιώσε, γεύσου, ζήσε"
Κι έτσι αναπάντεχα, πιστεύω ότι με ξαναβρήκα.



Το πιο απιστευτο, το τραγούδι ήταν το fly me to the moon. Αλλά θα επιλέξω να μη βάλω περαιτέρω διαστάσεις σε αυτό το γεγονός. Ήταν τυχαίο εξάλλου!

Το θεατρικό ήταν το "Από δω και πέρα μόνο χαπι έντ" και θα θεωρήσω το τίτλο του έργου επίσης παντελέστατα τυχαίο...