παράνοια... ε, στην Έλλαδα ζεις...

Η Έλλαδα καίγεται. Και τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Δε νοιώθω οργή, ούτε θλίψη, δε ξέρω τι να νοιώσω. Πεισματικά θέλω να κρατήσω τη τηλεόραση κλειστή, τα ραδιόφωνα κλειστά, να μη δω άνθρωπο, να μην ακούω άλλο, να μη μαθαίνω, να κλειστώ στη φούσκα μου, και πεισματικά ανοιγω τη τηλέοραση, το ραδιόφωνο, τον υπολογιστή... Τελειωσε ο εφιάλτης ακόμη; Το σπίτι γεμάτο στάχτες, τα παντζούρια ερμειτικά κλειστά δε καταφέρνουν να κρατήσουν τη πραγματικότητα απέξω.
Παράνοια. Αυτό που συμβαίνει δεν έχει νόημα. Δε μπορώ καν να φανταστώ ποιός επωφελείται από αυτό. Δεν έχει λογική. Το μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει τα ακατανόητα. Ποιά συμφέροντα; Παράνοια. Και η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να αντεπεξέλθει προσθέτει στην παράνοια. Πως είναι δυνατόν να μη μπορούν να κάνουν κάτι. Στην εποχή μας. Με τη τεχνολογία που διαθέτουμε. Στο google earth βλέπω τις δορυφορικές εικόνες. Είναι πολύ παλιές. Βάζω στη μηχανή αναζήτησης το ταχυδρομικό κωδικό του παλιού μου σπιτιού. Ζουμάρω και μπορώ να δω τη μανόλια που είχα στο κήπο μου. Το κάνω συχνά αυτό όταν νοσταλγώ αλλοτινές εποχές. Με εντυπωσιάζει η δυνατότητα που μας δίνει η τεχνολογία. Πως είναι δυνατόν στην εποχή μας να μη μπορούν να πιάσουν εμπρηστές, να μη μπορούν να βρουν ένα τρόπο να προλαμβάνουν, να μη μπορούν να βρουν ένα τρόπο να αντιδράσουν άμεσα; Η μητέρα μου με ενημέρωσε ότι έτοιμασε ένα σακβουαγιάζ με τα απαραίτητα να μπορεί να φύγει άμεσα. Κοίταξα το σπίτι μου και σκέφτηκα "πρέπει να κάνω μιά ασφάλεια περιεχομένων". Ο καλός μου είπε "ο στόχος λοιπόν επιτεύχθηκε. Όταν μέσα στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι, δε νοιώθεις ασφαλής, η κρατική μηχανή έχει αποτύχει, και κανείς δε νοιώθει πιά ασφαλής" Η Έλλαδα καίγεται. Και τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Ούτε καν η ελπίδα. Και εμείς αδύναμοι μπροστά σε όλα αυτά, τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε. Θυμήθηκα τότε με τους δίδιμους πύργους, το τρόμο που είχε πέσει σε όλη την αγγλία, και πως πολύ γρήγορα, πήραν μέτρα ασφαλείας και οι πολίτες επανέκτησαν την εμπιστοσύνη τους ότι υπάρχει κρατικός μηχανισμός που θα τους προστατέψει. Και το χειρότερο εκστομίζεται, "στην ελλάδα ζεις". Αυτό που δε θα έπρεπε καν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να το σκεφτόμαστε, αλλά ξανά και ξανά, έρχεται στο μυαλό. Εμείς οι ίδιοι, ένοχοι της αναλγησίας μας. Λέμε ένα "στην ελλάδα ζεις" και κάνουμε αυτά που κατηγορούμε. Γνωστοί μου δηλώνουν ψεύτικες διευθύνσεις για να έχουν προνόμια άλλων δήμων. ε, στη ελλάδα ζεις. Πριν τρεις μήνες μεγάλη διαμαρτυρία για την αμαλία και τα φακελάκια, τις προάλλες στο περίπτερο έξω από τον άγιο Σάββα, περιμένω να αγοράσω τους καρκίνους μου, τρεις μπροστά μου αγόρασαν φακελάκια. ε, στην ελλάδα ζεις. Το πρωί πάλευα με τηλεφωνικά κέντρα καταστημάτων να βρω το δίκιο μου ως καταναλωτής, τίποτα. ε, στην ελλάδα ζεις. Στο Allou fun Park, πλήρωσα το γελοίο κόστος μιας οικογενειακής εξόδου, ε, στην ελλάδα ζεις. Μπροστά μου σήμερα φορτηγό, στην εθνική, με χαλασμένη τη πίσω πόρτα, να ανοιγοκλείνει απειλητικά, ε, στην ελλάδα ζεις. Ξανά και ξανά, ανεχόμαστε και διαιωνίζουμε, και δε μπορούμε καν να βρούμε το τρόπο να αντισταθούμε.

Αχ, Ελλάδα σε αγαπώ
Πριν λαλήσει πετεινός δεκατρεις φορές με αρνείσαι

Δε γουστάρω να με ξαναστείλεις στην εξορία

Ζω στην Ελλάδα. Δε θέλω πιά να ζω έτσι στην Ελλάδα
Σε τρεις εβδομάδες εκλογές
Τι να ρίξω στη ρημαδοκάλπη, τι;

Μεθαύριο πάντως θα είμαι εκεί.
Όσο κι αν ξέρω ότι είναι μάταιο, θα πάω.
Μέχρι να βρούμε ένα καλύτερο τρόπο αντιδρασης τουλάχιστον ας κάνουμε αυτό.
Ας διαμαρτυρηθούμε, κι ας μην μας ακούει κανείς. Τουλάχιστον να διαμαρτυρηθούμε.

ούτε με νοιάζει ούτε με αφορά

Δε με αφορά γιατί δε με νοιάζει... Δε με νοιάζει γιατί δε με αφορά... Επιστροφή στις επάλξεις σου λέει, μα δεν είναι πόλεμος σκέφτομαι. Δε μιλώ. Δε με νοιάζει να πείσω εσένα ούτε εμένα. Δε με αφορά. Κολλάω το χαμόγελο στο πρόσωπο και περιγράφω πόσο ωραία πέρασα. Δε σε νοιάζει εξάλλου, κουβέντα να γίνεται. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή, ένα χαμένο καλοκαίρι είναι για μένα χαμένη χρονιά. Το καλοκαίρι δε τελείωσε, αρνούμαι να χάσω τη φετινή χρονιά. Και αν δε προλάβω και με προλάβει η παγωνιά και το χιόνι, που ξες, είμαι τρελή εγώ, θα πάω στο άλλο ημισφαίριο. Κυνηγώντας ένα καλοκαίρι που επιμένει να μου διαφεύγει. Έλα να βγάλουμε όλες τις πιέσεις από τη ζωή μας μπας και χαλαρώσουμε λιγάκι. Κι έλα να βάλουμε άλλες, διαφορετικές, μπας και νοιώσουμε ότι κάπου πάμε. Κι όμως δεν έχω διάθεση ούτε για ξεφορτώματα ούτε για φορτώματα. Δε με νοιάζουν, δε με αφορούν. Η αδιαφορία αυτή σκοτώνει. Ότι είμαι. Ότι κι αν είναι αυτό. Με θλίβει, ή μάλλον με συνθλίβει. Όταν τίποτα δεν έχει νόημα, ουσία, λόγο. Οι μέρες κυλάνε σπρώχνοντας. Δε με αφορούν. Αναπνέω, κινούμαι, μιλάω, πράττω έτσι για να τσουλήσει. Φυσική άμυνα. Δε πονάει έτσι, ή μάλλον πονάει αλλιώς. Η ροή συνεχίζεται αλλά εγώ παραμένω ακίνητη. Ούτε αυτό αντέχεται.

Κλείνω τα μάτια και φέρνω την εικόνα σου. Με ισορροπείς. Κάνε με μια αγκαλιά να καλονυχτήσω, κι όταν ξυπνήσεις το πρωί, άλλη μια, να ξεκινήσει όμορφα η μέρα. Να της δώσεις ένα κέντρο, μια ουσία. Να μου θυμήσεις κάτι που να με νοιάζει και να με αφορά.
Όχι, σήμερα δε τα κατάφερα να θυμηθώ, μη σταματάς όμως, ίσως αυριο. Σε αγαπώ ξέρεις, το νοιώθεις; Το νοιώθεις. Πάλι καλά, τουλάχιστον αυτό δε το έχασα ακόμη. Και ξέρεις τι με πονάει πιότερο; Που δε μπορώ να αφεθώ μέσα στη χαρά σου. Θα με αγακλιάσεις πάλι, σήμερα το βράδυ κι αυριο το πρωί. Τόσο σφιχτά που να πονέσω. Και μεθαύριο. Μέχρι να επανέλθω. Το ξέρω ότι θα το κάνεις μέχρι να επανέλθω. Είσαι η αγκυρά μου και η αλυσίδα που με κρατάει είναι πολλά γερή. Μέχρι να επανέλθω λοιπόν. Όχι στις επάλξεις. Στο καλοκαίρι που σου, μας, χρωστάω.

στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα αμίλητα

Μουδιασμένη. Ακινητοποιημένη. Με το ένστικτο, τη κοιλιά μου που λέω εγώ, να μην έχει κάτι σαφές να μου πει. Βουητό στο μυαλό, παγωμένα αισθήματα. Στέκομαι λοιπόν και περιμένω. Περιμένω. Περιμένω. Δε ξέρω τι, δε μπορώ καν να φανταστώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω, το μόνο που αυτή τη στιγμή η κοιλιά μου δέχεται, είναι να περιμένω. Και να παρατηρώ. Προσπαθώ να παρατηρώ. Τις σκέψεις, τις αντιδράσεις του κορμιού, την ανακατωσούρα στο στομάχι, αχ αυτή την ανακατωσούρα που μου λέει ότι όλα τα βήματα είναι λάθος. Στάσου μου λέει. Και εγώ στέκομαι. Περιμένω. Μαθαίνω να περιμένω. Να δράσω δια της απραξίας. Περιμένω. Και το στομάχι με καθυσηχάζει, σε λίγο όλα θα είναι ξεκάθαρα, και θα δεις με σιγουριά ποιό το επόμενο βήμα. Περιμένω λοπόν.

Συμμορφώσου

...



(τι να πω;
τα είπες όλα)