ζειμπεκικο

και όχι της Ευδοκίας, της αλκιμήδης. Στριφογύρισμα, γύρω από την ουρά της, και χτύπημα του χεριού, ουχί στο δάπεδο αλλά κάπου που και αυτή δε ξέρει που. Χτύπημα πάντως, με κρότο, ΜΠΑΜ. Τree dance το λεγε ένας καλός μου, μόνο που δεν έχει ρίζες η καλή σου και η ταλάντευση δεν είναι από τον αέρα αλλά από το κόντρα φύσημα των σκέψεων. Που στρυφογυρίζουν και σε γυρίζουν σε γυρίζουν σε γυρίζουν και σε ζαλίζουν, και χάνεις το δάπεδο και το μόνο που βλέπεις είναι μια ψευδαίσθηση. Και ο κρότος σε επαναφέρει. Πιες μια γουλιά και πέτα το ρημάδι το ποτήρι, να σκάσει και αυτό με ΜΠΑΜ, θρύψαλα, θρύψαλα όλα, στο επόμενο χτύπημα του χεριού ίσως να μαι τυχερή και να ματώσω. Ολική επαναφορά. στο μηδέν της σκέψης μου και στο άπειρο του είναι. μου. Αυτό.
Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και  μπορεί.. Όπως δεν ξέρει και δεν μπορεί. Το πρώτο κλεμμένο. Το δεύτερο το ίδιο και το αυτό, λιανά, για μας που δεν τα πιάνουμε με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη, ούτε με τη τρίτη, ούτε γενικώς. Που είμαστε φτιαγμένοι γενικώς να μη το πιάσουμε.
Ζητώ ταπεινά συγνώμη. ο κόσμος έχει προβλήματα  χειροπιαστά. και εγώ έχω από δαύτα. Γιατί εμμένω στα άπιαστα? Εμ, δε μπορείς να ξεφύγεις από την φτιαξιά σου καλή μου.