εχω άδεια σημερα... ΓΙΟΥΠΙ!!!!

Άδεια σημερα. Οκτω ωρες μόνη. Μετα τα σαράντα (χμ χμ σαρανταένα, οκ οκ), μετα τα σαράνταένα, ειναι περίεργο, ποσο λίγο αρκει για να ευχαριστηθεις. Μουσικο χαλι μια συναυλία του Πασχαλίδη, και επιτέλους βυθίζομαι σε μένα. Δουλίτσες στο σπιτι, σκέψη που δε διακόπτεται. Σκέψη που δε διακόπτεται. Να τι μου λειψε. Όχι ότι είναι το μόνο, αλλα σκέψη που δε διακόπτεται. Σα ψέματα μου φαίνεται. Και έτσι να κάτσω, να ξαναγραψω λίγο, να αδειασω τη σκέψη που δε διακόπηκε και κατευθυνεται απο τα λόγια του Πασχαλίδη. Έτσι είναι τα τραγούδια. Σε ταξιδευουν. Σε πάνε κάπου. Και είναι και η συλλογικη μας σκέψη. Το λες με ένα τραγουδι, δεν το λες με ένα τραγουδι. Ο καθεις ερμηνεύει όπως γουστάρει, αλλα κάπου συναντιόμαστε. Κάπου επικοινωνουμε. Νομίζουμε ότι επικοινωνουμε. Νομίζουμε ότι η συλλογικη σκέψη είναι ίδια. Πως θα μπορουσε να ναι διαφορετικη. Εγω δε θα το άντεχα, θα το άντεχες εσυ? Κάτι που εσένα σου λέει τόσα πολλα και είναι τόσο δυνατα σε κάποιον άλλον να λέει κάτι άλλο. Μακρια απο μένα. Γιατι αν συμβαίνει αυτο πως θα σου πω αυτο που θέλω και δεν έχω λόγια. Οχι ότι έχω και τίποτα αυτη τη στιγμη να πω. Θέλει να μιλήσει αλλα δε ξέρει τι να παι. Αυτο είναι σιγουρα κλεμμένο. Δε θυμάμαι απο που. Πολλα δε θυμάμαι. Και πολλα θυμάμαι.. Ολο θυμάμαι. Όλο φέρνω εικόνες στο μυαλό μου, εικόνες, εικόνες, εικόνες, σκηνές., στιγμές. ¨οχι μόνο απο το παρελθον, αλλα και απο το μέλλον. Το ξορκίζω. Το προκαλλω να γίνει όπως το φαντάζομαι, η μάλλον όχι, μη τυχόν και γίνει όπως το φαντάζομαι. Οι εικόνες εικόνες όμως. Καλες εικόνες. Να με γλυκαίνουν. Και σημερα μη διακοπτόμενες. Δε θα ρθει το μαναράκι μου να βουίξει και να μη με αφήσει να σκεφτω, να με προστατεύσει τρόπον τινά. Κι ας του θυμώνω που μου τριβελίζει το μυαλο. Η φιλενάδα μου έχει δικιο, είναι οι άγκυρες μας τα παιδια. Μα γειώνουν. Γιατι αμα με αφήσεις εμένα θα μαι πάντα αλλου. Και θα αναζητω πάντα το χαμο και το χάος. Τη φωτια και το νερο. Ειδικα το νερο. Τη θαλασσα. Ακουγεται στο βάθος και η θάλασσα. Το χειμώνα που τα κύμματα είναι δυνατα φτάνει ο ηχος της μέχρι το σπιτι. Μου κρατάει παρέα. Μου θυμίζει ότι είναι κοντα, ότι αυτη που αναζητουσα πάντα, είναι εδω. Με τα χρωματα της, τη μυρωδια της αλμύρας και τον ήχο της. Και χαλαλι η υγρασια, και η μουχλα που σε λίγο θα πάω να παλέψω μαζί της. Εχω εξοπλιστει με μπολικη χλωρίνη και σημερα θα την νικήσω. Τη πταγματικη μουχλα, την άλλη λέω να την αφήσω. Εχει και αυτη το σκοπο της. Ετσι κι αλλιως είναι και αυτη μια μορφή υπαρξης. Εννίοτε καλη. Εννίοτε. Μιλάει ο επιστημονας τροφίμων μέσα μου. Προτιμα τις ζύμες βέβαια. Για όλες τις ζυμώσεις. Ανεξαιρέτως. Ξέρεις φτιάχνω ξυδια στη δουλεια μου. Πρωτα φτιάχνω κρασι. Μετα το κάνω ξυδι. ΧΑχαχχαχαχα. Και ελιές. Τις παιρνω πικρες και τις βοηθάω να ζυμωθουν. Και γίνονται γλυκές. Ζυμωσεις παντου, με περιτρυγιρίζουν, τις μελετω και προσπαθω να δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθηκες για να γίνουν. Τις παρακολουθω σαν να ήτανε μικρα παιδια και τους δινω τη κατάλληλη ώθηση για να φουντώσουν. Και όταν ζυμωνονται, είτε το κρασι, είτε το ξυδι, είτε οι ελιές, βράζουν. Μπουρμπουλήθρες. Βλέπω μπουρμπουλήθες και γελάω. Γιατι έκανα καλα τη δουλεια μου και οι ζυνώσεις συνεχίζονται. Μέχρι κάποια στιγμη να ολοκληρωθουν βέβαια. Και μετα να τυποποιησω. Να βάλω μέσα στα πλαισια το μικρο παιδάκι, τη ζυμωσουλα που με τόση φροντίδα άφησα να εξελιχθει σε όλο της το δυναμικο, να γίνει ένα επαναληψιμο, τυποποιημενο βαζάκι ή μπουκαλάκι. Εχει την ειρωνία του. Τις υπόλοιπες ζυμώσεις βέβαια δε μπορω να τις κατευθυνω. Απλα τις παρατηρω, με κάποια περιέργεια, και παραίτηση, και περιμένω να δω που θα πάνε. Μετα απο τόσα χρόνια, προτιμω αυτη την ελεύθερη δράση τους. Να αφήνω πραγματα απλα να συμβουν. Αν και λέω αρκετές φορές, πρέπει κάτι να κάνω, κάτι να κάνω, να πάω προς τα εκει ίσως. ΑΛλα τελικα δε κάνω τίποτα και αφηνω να τσουλάει. Να δουμε που θα τσουλήσει, τι θα γίνει, τι θα φέρει. Κα΄τι θα φέρει, αυτο είναι το μόνο σίγουρο. Ευτυχως η ζωή δεν είναι στάσιμοι. Ακόμη και οταν μένουμε στάσιμοι εμεις αυτη περνάει. Δε μου αρέσει η φράση μας ξεπερνάει. Ποτε η ζωή δε μας ξεπερνάει. Περνάει μαζί μας, και ακόμη και οι στιγμές που νοιωθουμε ότι μας προσπερνουσε, κάτι μας έχουν δωσει. Και αυτο είναι μια αισιόδοξη σκέψη, κι ας μην σου ακουγεται έτσι. Η ζωή ξέρει. Χαχχαχαχχα και το νερο γνωρίζει. Άσχετο, μου ρθε. Κομμάτι μιας κάποιας συλλογικής μνημης και αυτο. Οπότε η θαλασσα που είναι και νερο και ζωη γμωρίζει και αυτη. Και η θαλασσα μου μιλάει εμένα και ίσως κάποια στιγμη να μου αποκαλύψει τα μυστικά της. Ίσως και να μου τα χει αποκαλύψει ήδη. Και μιας και έχει ήλιο εξω, λέω να πάω για λίγο κοντα της  :-)