Εξομολόγηση μιας πρώην αριστερής

Με αφορμή ένα σχόλιο στο άλλο μου μπλόγκ...

Μεγάλωσα λίγο περίεργα. Ο μπαμπάς μου ήταν άκρα δεξιός (όπως και όλη του η οικογένεια), η μητέρα μου άκρα αριστερή (μαζί και όλη της η οικογένεια). Στις οικογενειακές συνάξεις κάποια στιγμή, απαραιτήτως, η συζήτηση θα στρεφόταν στα πολιτικά, και απαραιτήτως τα αίματα θα άναβαν. Εμένα από παιδί μου άρεσε να ακούω τις συζητήσεις των μεγάλων, μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω, οπότε άκουγα και τις δύο πλευρές. Κάποια στιγμή, ήμουνα σε θέση να επιλέξω. Και πήγα αριστερά.

Στο πανεπιστήμιο πήγα λίγο πιο αριστερά, εντάχθηκα στις τάξεις των αναρχοαυτόνομων. Έφαγα ξύλο στις διαδηλώσεις, έφαγα δακρυγόνα, έφαγα μολότοφ στο κεφάλι όταν περιφρουρούσα το χώρο του Πολυτεχνείου σε κατάληψη. Τότε πίστευα ότι θα αλλάξω το κόσμο, και είχα σαφείς ιδέες για το πως πρέπει να είναι ο κόσμος, τι εστί ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τι θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να έχει δικαιωματικά. Ακόμη τα πιστεύω αυτά. Παρεμπιπτόντως. Και ανεξαιρέτως. Και ήθελα ένα κόσμο δίκαιο. Πάνω από όλα, αυτό που ήθελα να ικανοποιείται ήταν η αίσθηση του δικαίου.

Είχα και ένα ελάττωμα όμως. Δε πίστευα ότι κανείς μου χρωστάει τίποτα, πίστευα ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να συνεισφέρει στο κοινωνικό σύνολο ανάλογα με τις δυνάμεις του, κάποιος το αποκάλεσε δουλειά θαρρώ. Αυτό ήταν και είναι το ελάττωμα μου. Ήθελα αυτά που έχω να τα αξίζω, να τα έχω κερδίσει. Όταν δουλεύω να πληρώνομαι, όταν διαβάζω να περνάω μαθήματα, όταν προσφέρω φιλία να δέχομαι φιλία και ούτε καθ' εξής.

Η αριστερή μάνα μου δούλευε ατελείωτες ώρες. Ο δεξιός πατέρας μου δούλευε επίσης ατελείωτες ώρες. Η οικογένεια μου πέρασε (και τα θυμάμαι) φτώχεια, άνεση, φτώχεια, άνεση.

Μετά μπήκα στη παραγωγική διαδικασία για τα καλά. Αρχικά εδώ στην Ελλάδα, δούλευα και αμειβόμουν. Δίκαιο. Ίσως αμειβόμουν λίγο παραπάνω από ότι άξιζα. Μετά στην Αγγλία.

Άλλη νοοτροπία εκεί. Εκεί βρήκα τον εαυτό μου. Κι εκεί πέρασα φτώχεια, άνεση, και ξανά φτώχεια. Δούλεψα και αμείφθηκα πολύ καλά. Έχτισα. Κάπου πήγαινα. Και η κακιά(;) τράπεζα για την οποία δούλευα με φρόντισε όπως δε με φρόντισε η μάνα μου. Μου έδωσε επιλογές, με βοήθησε να αναπτυχθώ (ναι, και να είμαι πιο παραγωγική, σαν δε ντρέπονται, να κερδίσουν από εμένα ήθελαν) κι όταν βρέθηκα σε δυσκολίες, πίστεψε σε μένα και ότι δεν ήμουν τεμπέλα και με βοήθησε να τις ξεπεράσω. Μετά η ζωή με έφερε πίσω στην Ελλάδα. Δούλεψα ξανά και αμείφθηκα για αυτό. Ίσως πάλι αμειβόμουνα παραπάνω από ότι άξιζα. Και μετά έκανα μια λάθος επιλογή, μερικές κακές κινήσεις, βρέθηκα σε μια τετελεσμένη κατάσταση, έχασα τη δουλειά μου, κι έκτοτε παλεύω με την ανεργία. Φταίω και δέχομαι τις συνέπειες.

Όσο ήμουνα μέσα στην παραγωγική διαδικασία, και εδώ και στην Αγγλία, συνάντησα και δούλεψα με ανθρώπους, που ήτανε της ίδιας αντίληψης με εμένα, που ήθελαν να δουλεύουν και να αμείβονται για αυτό. Συνάντησα κι εδώ κι εκεί, όμως, και ανθρώπους, που πίστευαν ότι κάποιος τους χρωστάει, και είναι αποδεκτό, να μη δουλεύουν αλλά να τους κουβαλάνε οι άλλοι. Η διαφορά ήταν ότι εκεί, αυτούς τους ανθρώπους κανείς δε δεχότανε να τους κουβαλήσει. Εδώ, όχι μόνο τους κουβαλάνε, αλλά τους φοβούνται, τους δίνουν και παραπάνω, τους βάζουν να διοικούν τα σωματεία και τους αφήνουν να καθορίζουν τη μοίρα όλων μας. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων έχασα τη δουλειά μου, δε φταίνε αυτοί, φταίω εγώ που δεν ήξερα να τους χειριστώ. Εξαιτίας αυτών των ανθρώπων είμαστε εδώ που είμαστε, και δε φταίνε αυτοί, φταίμε εμείς που τους το επιτρέπουμε. Βρίσκουνε και τα κάνουνε. Και το δυστύχημα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι φοράνε το μανδύα της αριστεράς, και μολύνουν ότι είχα ιερό. Στο όνομα μια αριστεράς που δεν αναγνωρίζω, στο όνομα μιας προστασίας της εργασίας χωρίς να διακρίνουν ότι πρέπει να είναι εργασία πρώτα και μετά να προστατευτεί. Στο όνομα μιας κακιάς εννοούμενης συναδελφικότητας, που προστατεύει αυτούς που δε γουστάρουν να εργαστούν, ή δεν είναι ικανοί να εργαστούν, δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα είναι ότι ο μέσος όρος της παραγωγικότητας πέφτει και τα νούμερα δε βγαίνουν. Και μένουμε οι υπόλοιποι μαλάκες, και εγλωβισμένοι σε μια κατάσταση που μας χτυπάει αλύπητα όλους μας. Οπότε, όχι, δεν στηρίζω πια καμιά αριστερά, στη μόνη διαδήλωση που θα πάω θα είναι μια αντιδιαδήλωση, θέλω να απολυθούν όσοι πρέπει να απολυθούν για να είναι βιώσιμες οι επιχειρήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές, να περάσουμε μέσα από τη σκοτοδίνη, μπας και μπορέσουμε ξανά να αρχίσουμε από την αρχή. Να βρούμε άλλους τρόπους, διαφορετικούς τρόπους. Πιστεύω στις δυνάμεις και την ικανότητα της αγοράς να αυτορρυθμίζεται, είναι η μόνη ελπίδα που μου έχει απομείνει, μπας και κάποια στιγμή μου επιτραπεί να ξαναδουλέψω και να αμείβομαι για αυτό. Γιατί προσωπικά, όσο δε δουλεύω, και δεν παράγω, δε θεωρώ ότι κανείς, και ειδικά το κράτος, μου χρωστάει τίποτα και είναι απόλυτα δίκαιο, αφού αυτή τη στιγμή δε δουλεύω, να μην έχω. Σκληρό αλλά δίκαιο. Και φυσικά καθόλου αριστερής αντιλήψεως, οπότε πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είμαι πλέον αριστερή. Ίσως και να μην ήμουνα ποτέ.