Πρώτη μέρα της άνοιξης σήμερα. Μη χέσω. Μόνο άνοιξη δε θύμιζε αλλά κάποια στιγμή μέσα από τη βροχή έσκασε ένας ήλιος και ήταν αρκετός. Εξάλλου πλάι μου και στην αγκαλιά μου είχα τον ήλιο τον ίδιο, οπότε τι με νοιάζει. Ξετρελάθηκε με τις λακούβες τις γεμάτες νερό, και τα αααα και ουάου δε σταμάτησαν όταν ένα αυτοκινητο περνούσε με φόρα και κατάβρεχε το συμπαν. Άλλος θα συχτίριζε κι εμείς ξεφωνίζαμε από ενθουσιασμό. Και μετά πήρε σβάρνα λακούβα και λακουβάκια, και πλατς εδώ και πλατς εκεί. Εξάλλου είχαμε γίνει παπιά. Οπότε μια χαρά άνοιξη ήταν, και καλή αρχή της εποχής, όλη μέρα μαζί μετά από τρεις μέρες που είχα να τον δω.
Ημέρα ποίησης κιόλας, να μη ξεχνιόμαστε. Δε το χα πάρει χαμπάρι, μου το πανε οι φιλενάδες μου, και ποιος ο τιμώμενος ποιητής φέτος; Ρίτσος. Γέλασα μέσα μου και μια ικανοποίηση. Φέτος είναι δικός μου, γλυκιά τυχαιότης, φέτος είναι δικός μου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Το χάρηκα αυτό το ανοικτότερα! :) Ήλιος φωτεινός το χαμόγελό του κουκλιού σου. ;)
Να σαι καλά συμ, κι εσύ και το κουκλί σου!!!
Εδώ πάλι ήλιος τρελλος και αήρ φαρμακερος!!! Αλλά γιορτάζουμε την άνοιξη, όλα κι όλα!!!
Δημοσίευση σχολίου