ακροάματα

Σήμερα σε μια συγκλονιστική εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου, πέρα από τη σοκαριστική δήλωση της Μέρκελ ότι δε μπορούν πια να ελπίζουν ότι οι μετανάστες κάποια στιγμή θα γυρίσουν στις πατρίδες του, και την εκ νέου συνειδητοποίηση ότι βαδίζουμε προδιαγεγραμμένη πορεία προς ρατσιστικές εξάρσεις, άκουσα κι ένα καταπληκτικό τραγούδι με στίχους αληθινή πραγμάτεια. Δε συγκράτησα παρά μόνο αυτούς:

"Πατρίδα είναι το μέρος που αφήνω τη καρδιά μου, όταν βάζω μπρός ταξίδι για να βρω τα όνειρα μου. "

Δε ξέρω ποιανών είναι ακόμη, ψάχνοντας όμως να το βρω έπεσα πάνω σε υπέροχες δουλειές, όπως τον ήρωα, τον άσαρκο, τον ραψωδό φιλόλογο, τους νέα τάξη πραγμάτων, τους λόγος απειλή. Και θυμήθηκα μια παλαιότερη αποκάλυψη από τους Dust Rhymes, για να μην αναφερθώ στον δικό μας Sigma Taf και το νέο κοσκινάκι, που ακούγεται συνέχεια και στο ραδιόφωνο και το βάζω για να μου φτιάχνει το κέφι, της τριαντάρας ZAZ, που δε φαίνεται ούτε καν 20, και που η φωνή της κουβαλάει όλη τη μαγεία, τη δροσιά και την ελπίδα του κόσμου.

Με τόσο ταλέντο γύρω μου, και τόση δημιουργία, όσο κι αν ο κ. Χατζηστεφάνου έχει δίκιο στο ρεπορτάζ του, όσο κι αν είναι αναπόφευκτο να περάσουμε αυτό το στάδιο στην ιστορία μας, το σοκ της κρίσης πριν την αναδόμηση, ξέρω πως ο κόσμος μας περιέχει όλα αυτά που θα χρειαστούμε.

χαμόγελο, και οι στίχοι του je veux εξαιρετικά αφιερωμένοι σε μένα μόνο

Donnez moi une suite au Ritz, je n'en veux pas !
Des bijoux de chez CHANEL, je n'en veux pas !
Donnez moi une limousine, j'en ferais quoi ? papalapapapala
Offrez moi du personnel, j'en ferais quoi ?
Un manoir a Neufchatel, ce n'est pas pour moi.
Offrez moi la Tour Eiffel, j'en ferais quoi ? papalapapapala

Refrain:
Je Veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur, ce n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur, moi j'veux crever la main sur le coeur papalapapapala allons ensemble, découvrir ma liberté, oubliez donc tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité.

J'en ai marre de vos bonnes manières, c'est trop pour moi !
Moi je mange avec les mains et j'suis comme ça !
J'parle fort et je suis franche, excusez moi !
Finie l'hypocrisie moi j'me casse de là !
J'en ai marre des langues de bois !
Regardez moi, toute manière j'vous en veux pas et j'suis comme çaaaaaaa (j'suis comme çaaa) papalapapapala

αυτό ήταν αισιόδοξο;

YUPIIII!!!!!! Τους βρήκα! Dabogah System και Φυρόι -

πατρίδα είναι η γη αναζητώντας την ελπίδα

απολογία;

Εδώ και πολύ πολύ καιρό είμαι στις μαύρες μου, ή όχι, ακόμη χειρότερα, στα γκρί μου. Όλο γκρινιάζω και είμαι τόοοοσο κουραστική, στον εαυτό μου φυσικά κατ' αρχήν, σίγουρα και σε όποιον έχει την ατυχία να με συναντήσει. Ένα γκρι πέπλο που ωσάν μαγνήτης τραβάει κι άλλο γκρι και τα πνίγει όλα μέσα στο γκρί. Κουραστικό και βαρετό. Δεν είμαι όμως εγώ αυτό. Δεν είμαι. Εγώ είμαι ροζ. Ροζουλί χαρούμενο και ανάλαφρο. Ξέρω πάντα πως ότι κατεβαίνει θα ανέβει, γνωρίζω ότι μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα, πιστεύω στις μέρες που θα έρθουν και στο σήμερα, πάνω από όλα στο σήμερα. Οι αντικειμενικές δυσκολίες που άλλους ίσως θα τους καταρράκωναν, ξέρω ότι είναι για τώρα, δε με τρομάζουν, δε με πτοούν, δεν είναι αυτές που τα έχουν όλα γκριζάρει. Δεν ανησυχώ για το μέλλον, δε φοβάμαι. Νοιώθω δυνατή και ικανή. Και γνωρίζω πολύ πολύ καλά που είναι η χαρά της ζωής, και το νόημα της, και αυτά τα σημαντικά, τα έχω. Κι όμως αυτή τη γκριζάδα δεν μπορώ να τη βγάλω από πάνω μου, και αυτά τα σημαντικά αδυνατώ να τα χαρώ. Και δε καταλαβαίνω που πήγε το ροζ μου και γιατί δε μπορώ να το ανασύρω, ή γιατί αρνούμαι να το ανασύρω. Κάθομαι και παρατηρώ τον Ιάσονα, που ακόμη δεν έχει ξεμάθει να ζει, και προσπαθώ να μάθω από εκείνον, να θυμηθώ αυτό που πριν δύο χρόνια ήταν η δεύτερη φύση μου. Αυτή τη φοβερή χαρά όταν βλέπει κάτι για πρώτη φορά, όταν φτιάχνει ένα κέικ, όταν τελειώνει τα μαθήματα του, όταν ξυπνάει το πρωί και κρύβεται κάτω από τα παπλώματα. Σήμερα μπήκε στο σκουληκάκι στο Allou μόνος του, και αυτό είναι γιορτή και θαύμα. Κι εγώ θέλω να ξαναβρώ το ροζ κορίτσι, που του αρέσουν τόσα πράγματα, που περνούσε καλά πάντα, που είχε τόσα να κάνει, να νοιώσει και να πει. Και είναι γελοίο γιατί αυτό το κορίτσι είμαι εγώ και είμαι εδώ. Κι όμως δεν το βρίσκω. Νοιώθω ότι περνάμε μια συλλογική γκριζάδα κι εγώ, αντί να βάλω χρώμα, έχει τόσο χρώμα γύρω μου, συμβάλλω σε αυτό που απεχθάνομαι. Σαν να περιμένω κάποιος άλλος να χρωματίσει το κόσμο μου, ενώ ξέρω ότι μόνο από εμένα μπορεί να γίνει αυτό. Δε με καταλαβαίνω. Με κοιτάζω με απορία, αληθινά. Δε μου ταιριάζει όλο αυτό. Θέλω να γράψω, και να γράψω κάτι χαρούμενο και ανάλαφρο.

Σήμερα μιλάει ο Στάθης για μένα

Μη το πεις πουθενά όλα θέλω να τα αφήσω σπίτι φίλους δουλειά δίχως να κοιτάξω πίσω

Δε ξέρω αν έχω αλήθεια κάτι να μοιραστώ και σου ζητάω βοήθεια και ντρέπομαι για αυτό

Δεν αντέχω σου λέω...

Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, κάποιο τραγούδι, κάποια στιγμή λέει τη δική μου, τη δική σου, τη δική του, τη δική μας αλήθεια, και κάθε τραγούδι λέει πάντα, μα πάντα, κάποια αλήθεια.

κι εγώ, I ache for it, κάποια στιγμή, σε κάποιο τόπο, με κάποιο τρόπο, αυτό το τραγούδι να λέει την αλήθεια μου,

κάποτε ήσουν πληγωμένη, βιαστικό πουλί του νότου, δε μπορούσες να πετάξεις δε μπορούσες να ξεχάσεις,

κάποτε κάποτε ΚΑΠΟΤΕ, όχι πια, τώρα πετάς, και τα παραμύθια να νικούν και τη συνήθεια και τη λησμονιά.

Όμως, το τώρα είναι τώρα, και εγώ, despite me, ή μάλλον inspite me, θα γελάσω κατάμουτρα στην αλήθεια μου και θα πάω παραδίπλα, στο άλλο μου μπλογκάκι να μοιραστώ κάτι, έστω με το κενό (μου).