Το αποφάσισα πολύ πολύ νέα, και το υποστηρίζω ακράδαντα: θέλω να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, περισσότερο τώρα από ποτέ, τώρα που μεγαλώνω παιδί. Το μόνο που μπορώ να διαφυλάξω είναι οι αρχές μου. Και το μόνο που μπορώ να τιμήσω. Κι ας μένω πάντα μαλάκας. Και η αλήθεια είναι ότι όσο δούλευα και μπορούσα να τροφοδοτώ αυτή μου τη διαστροφή, με πείραζε βέβαια να είμαι πάντα ο μαλάκας της υποθέσεως, αλλά το πάλευα.
Μια από τς αρχές μου είναι η τήρηση των νόμων. Όσο θεωρώ ότι ζω σε δημοκρατία, και το θεωρώ, θα τηρώ τους νόμους, ακόμη κι αυτούς που δε συμφωνώ, κι αυτούς που είναι άδικοι και κατάφωρα αντιδημοκρατικοί. Γιατί δε θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνω, και ποια είμαι εγώ για να κρίνει, ποιο νόμο θα ακολουθήσω και ποιο όχι. Η αρχή της αρμονικής συμβίωσης είναι ο σεβασμός προς τους άλλους, τον οποίο τον δείχνουμε, τηρώντας τους κανόνες που έχουμε συναποφασίσει. Σε μια δημοκρατία οι κανόνες αυτοί είναι οι νόμοι. Όταν αποφασίσω ότι δε ζω πια σε δημοκρατία, θα επαναστατήσω, και θα είμαι διατεθειμένη να τα χάσω όλα για να έλθει πίσω η δημοκρατία. Αυτή τη στιγμή έχουμε ακόμη δημοκρατία και η ανυπακοή για μένα δεν συνάδει. Προσωπικές απόψεις.
Και φυσικά παρακολουθώ αρκετούς να παραβαίνουν τους νόμους, κι αυτό που δυστυχώς δεν με εκπλήσσει, είναι που όποιοι τους παραβαίνουν, το κάνουν με μια άνεση, με μια φυσικότητα, με μια αυθάδεια, γιατί ξέρουν ότι δε θα έχουν καμία συνέπεια. Και εγώ μένω μαλάκας μπροστά στους γνωστούς μου που χρησιμοποιούν το επαγγελματικό αυτοκίνητο για τις βόλτες τους και τα ταξίδια τους, στον μπροστινό στα διόδια που περνάει χωρίς να πληρώσει, στους συνεπιβάτες στα λεωφορεία που δε χτυπάνε εισιτήριο, κι εγώ ο μαλάκας θα πληρώνω τώρα 40% περισσότερο, το τσιγάρο που καπνίζουν μέσα στη ταβέρνα κι εγώ πεθαίνω για ένα τσιγάρο κι ούτε έξω δε μπορώ να βγω, πόσο γελοίο, όλοι να καπνίζουν μέσα κι εσύ να βγαίνεις έξω; οπότε μένω άκαπνη να υποφέρω, κι άλλα, κι άλλα... Δε μιλώ για τα μεγάλα κόλπα, αυτά είναι σε άλλους κύκλους, δεν είναι στη καθημερινότητά μου. Για τη καθημερινότητά μου μιλάω, που έρχομαι συνεχώς αντιμέτωπη με την επιλογή, αρχές ή πάλι μαλάκας; και επιλέγω μαλάκας. Πριν κανά διβδόμαδο, συζητώντας με συγγενή για την ανεργία μου, λέει "Κάποιο από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ; αυτό για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα;" "Ναι, λέω, θα μπορούσα, αν ήμουν άνεργη για τον ΟΑΕΔ, αλλά σα μηχανικός, δεν νοούμαι άνεργη, παρά μόνο αν με έχουν απολύσει" "Ε, και γιατί δε κάνεις μια εικονική πρόσληψη με κάποιο γνωστό για δύο τρεις μήνες;" Προφανές, πως δεν το σκέφτηκα; ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ, ΝΑ ΓΙΑΤΙ. Λες και δεν ήρθα αντιμέτωπη με τη σκέψη χιλιάδες φορές, και κάθε φορά που πήγα σε συνέντευξη και δε με πρόσλαβαν. "Ε, καλά, μου απαντάει, είσαι μαλάκας." ΤΟ ΞΕΡΩ! Το επιλέγω. Όσο έχω τη δύναμη ακόμη, όσο αντέχω. Αλλά ο κλοιός στενεύει, τα δάνεια ανεβαίνουν, και φοβάμαι, φοβάμαι ότι κάποια στιγμή, δε θα αντέξω, και δε θα μπορώ πια να επιλέγω να μαι μαλάκας. Όταν θα κινδυνεύει η στέγη του παιδιού μου; εκεί να με δω.
Όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ, στο λόγο του ο Παπανδρέου, είπε "ευνομία, δικαιοσύνη, αλλυλεγγύη, ανθρωπιά" και αφέθηκα να ελπίσω. Όχι όλα, μόνο την ευνομία παρακαλώ, αυτή μου αρκεί. Πριν λίγες μέρες ξαναμίλησε για τήρηση των κανόνων. Αυτή τη φορά δεν αφήνομαι να ελπίσω. Μακάρι να το καταφέρει, μακάρι, κι ας το κάνει ερήμην της ελπίδας μου.
Αλλά, αλλά... μια μικρή αχτίδα ελπίδας διαφαίνεται για μένα προσωπικά, και τη δυνατότητα μου να συνεχίσω να είμαι μαλάκας. Βρήκα δουλειά! Και άμα πάει καλά, και καταφέρω να τη κρατήσω αυτή τη δουλειά, ναι, ναι, θα συνεχίσω να είμαι μαλάκας! YUPI!!!
