Είναι κι αυτό μια άποψη

Μαραθώνιος σήμερα, και είπε κάποιος (γνωστός μάλλον και σπουδαίος - δεν συγκράτησα το όνομα) για το στόχο του σήμερα.

"Θα το πάω σιγά σιγά, σκοπός είναι να ολοκληρώσω τη διαδρομή"

struggle for pleasure

Ο καιρός, οι μέρες, εγώ, το μυαλό που γυρίζει και τριγυρίζει, σε σκέψεις μελαγχολικές, σε αν, γιατί, και πως, αλήθεια πως, και ξανά μανά γιατί, και αν... Και φυσικά στο τελοςπάντων της διαγραφής, γιατί τελικά η διαγραφή μόνο σώζει το μυαλό από αυτά που δεν αντέχει, που δεν ανέχεται, που δεν γενικώς. Και ειδικώς. Τελοςπάντων ειδικώς και τελικώς. Αλλά το μυαλό εκεί γυρίζει και ξανάγυρίζει, κι όσο κι αν προσπαθώ να το μουδιάσω, αυτό, το εξαιρετικό και εξαιρετικά δικό μου, τριγυρίζει και αυτό στο μυαλό. Με όλες τις λέξεις να απαιτούν να είναι εκεί, και ούτε μία να μη μπορώ να αλλάξω, και με τη μουσική του άλλου κόσμου, του μαγικού, του αλλότερου σου. Τριγυρίζει, και τριβελίζει, και μελαγχολεί. Και ξαναμελαγχολεί. Και ξαφνικά από αυτόν τον ίδιο το αλλότερο κόσμο μου έρχεται κι αυτό, παλιός γνώριμος και φίλος, μου θυμίζει ότι υπάρχουν και θαύματα και μαγεία, και αν υπάρχουν θαύματα και μαγεία, ε τότε, υπάρχει και ελπίδα. Φίλος λοιπόν, αλλά πάντα μακρινός, είπαμε από άλλον κόσμο, και τελικά πως, ποιός, και γιατί επέλεξε κι επέλεξα το δικό μου κόσμο δε ξέρω και πως, και γιατί τελικά δε θέλω να τον αφήσω, αλλά δε ξέρω και να τον χειριστώ παρά μόνο να μελαγχολώ, ξανά και ξανά και ξανά. Οκτωβρης είναι θα περάσει. Το ίδιο κάποιος είπε για τη ζωή. Κρατάει όμως χρόνια αυτή η κολώνια, και δε μυρίζει πάντα ωραία, μπορεί και να ταγγίσει, μπορεί να χεις και συνάχι, μπορεί και τι. Εσύ δε ξέρω τι, και δε με νοιάζει, αλλά να που σκέφτομαι και μελαγχολώ και δεν μπορεί εν τέλει παρά να με νοιάζει και να ρωτώ το συμπάν, όλα αυτά τα αν και τα γιατί και τα πως, κυρίως τα αν πως. Να κοιτάξω μέσα βαθιά και πέρα μακριά και να κάνω επιτέλους τις σωστές ερωτήσεις, και να αναγνωρίσω αυτά που αφησα χωρίς να θέλω, κι αυτά που άφησα και ήθελα ενώ δεν έπρεπε, και αυτά που έπρεπε να αφήσω και δεν άφησα, κυρίως τα τελευταία να αναγνωρίσω. και να μελαγχολήσω, γιατί σε αυτόν τον αλλότερο κόσμο, δε χρειαζόταν τίποτα να αναγνωρίσω, να ρωτήσω, να αφήσω ή να κρατήσω. Κι όμως δεν είναι πάλη είναι άφεμα και ναι, ναι και πάλι ναι, και φυσικά διαγραφή. Πάνω από όλα διαγραφή.