επαναστάτες χωρίς ελπίδα;

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με άφησαν μουδιασμένη. Το χειρότερο, σε προσωπικό επίπεδο είναι ότι δεν με εξέπληξαν, δε με σόκαραν. Αυτό το έργο το είχα ξαναδεί, πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν είχε δολοφονηθεί ο Μιχάλης Καλτεζάς. Τότε είχα εξοργιστεί. Είχα βγεί στους δρόμους, είχα φάει το ξύλο μου. Τώρα ούτε αυτό δε κατάφερα να νιώσω. Ούτε καν οργή. Στην Ελλάδα που ζω, έχω συνηθίσει να περιμένω τα χειρότερα, και το μόνο που κάνω, είναι να αποφεύγω τις κακοτοπιές, ου μπλέξεις, που λένε.
Μιλάω με ασέβεια, και ζητάω συγνώμη, δε θέλω να είμαι ασεβής, αλλά δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που κατάφερε να φέρει η πολιτική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Να μας κάνει όλους να πειστούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα, μια παλιοκατάσταση, δε μπορούμε να την αλλάξουμε, δεν έχουμε ελπίδα να την αλλάξουμε, και καταφεύγουμε στο κάτσε στα αυγά σου και μη μπλέκεις. Κοίτα τη ζωή σου, βολέψου, επιβίωσε όπως μπορείς.

Και ξαφνικά η πόλη φλέγεται. Ο καλός μου λέει "λαϊκή επανάσταση". Εναντίον σε τι; ρωτάω εγώ. Ποιός ο στόχος, δεν καταλαβαίνω. Ενάντια σε όλα, ανταπαντά. Και ξέρω ότι έχει δίκιο. Δε φαίνεται ούτε από τις διαδηλώσεις ούτε από τις ειδήσεις, αλλά έχει δίκιο, τα νέα παιδιά, οι μαθητές επαναστατούν. Και στεναχωριέμαι, γιατί δε ξέρουν ενάντια σε τι, ή μάλλον ξέρουν, αλλά δε ξέρουν να το αρθρώσουν, δε ξέρουν να το κάνουν πολιτικό λόγο που θα έχει αποτέλεσμα, κι εμείς, δε ξέρουμε πως να συμπορευθούμε να τους ενισχύσουμε. Ή μαλλον δε πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους ενισχύσουμε.
Ανήκω ίσως στη τελευταία γενιά που ακόμη πίστευε ότι μπορεί να αλλάξει το κόσμο. Η σύγχρονη εφαρμοσμένη δημοκρατία αυτό μας το έσβησε. Εμάς μας μεγάλωσε η γενιά που είχε κάνει το 114 και η γενιά του Πολυτεχνείου, οι τελευταίες γενιές που είδαν κάποιους από τους αγώνες τους να δικαιώνονται, από τον αυταρχισμό στη δημοκρατία, στην ελευθερία του λόγου.Ίσως για αυτό να διατηρούσαμε κάποιο ρομαντισμό. Οι σημερινοί έφηβοι μεγαλώνουν από τη καημένη της μεταπολίτευσης γενιά, χωρίς κάτι απτό να επαναστατήσει εναντίον, χωρίς κάτι απτό να αλλάξει. Σε πρόσφατη δουλειά για τη δουλειά μου, κοιτάζοντας το προφίλ του σημερινού νέου, μου έκανε εντύπωση ότι ο σημερινός νέος είναι τόσο προσγειωμένος, κάνω αυτό που πρέπει να κάνω (σπουδές, δουλειά, ότι υποχρεώσεις) και θέλω να περνάω καλά. Φοβάμαι για τη επαγγελματική μου αποκατάσταση, για το τι θα μου φέρει η ζωή. Είκοσι χρονών και προσγειωμένος, με πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας της καθημερινότητας! Κι εγώ στα είκοσι, όλος ο κόσμος μου ανήκε, ότι κι αν ήθελα μπορούσα να το κάνω και εννοείται θα άλλαζα το κόσμο. Και όμως το κόσμο δεν τον αλλάξαμε. Και απογοητευτήκαμε. Αποθαρρυνθήκαμε. Πιστέψαμε ότι δε μπορούμε τίποτα να κάνουμε. Και δυστυχώς όχι μόνο δεν αλλάξαμε το κόσμο, αλλά βοηθήσαμε και τις επόμενες γενιές να πιστέψουν ότι δε μπορούν. Αλλά ο κόσμος δεν τους αρέσει. Αυτό που ζούν κι αυτό που τους περιμένει δεν τους αρέσει. Και επαναστατούν. Και είναι καλό που επαναστατούν. Και θυμάμαι κι άλλες προσπάθειες που έγιναν για επαναστάσεις τα τελευταία είκοσι χρόνια, με καταλήψεις, και πορείες και δε συμμαζεύεται. Αλλά δεν είχαν αποτέλεσμα. Και σε αυτό φταίμε εμείς. Εμείς που εγκαταλείψαμε την ελπίδα, εγκαταλείψαμε τη προσπάθεια, εμείς που αποδεχόμαστε τα σκατά και προσποιούμαστε ότι είναι ΟΚ (και που ενίοτε είμαστε οι ίδιοι τα σκατά), που κοιτάμε να τη βγάλουμε καθαρή, που δεν αντιστεκόμαστε, που δεν ανανεωνόμαστε, να βρούμε άλλους τρόπους βρε αδερφέ να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει σαν κοινωνία. Πριν δυο μήνες πέρασε το νομοσχέδιο Αλογοσκούφη για τους ελεύθερους επαγγελματίες και δεν άνοιξε μύτη. Σκύψαμε το κεφάλι, το δεχτήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπους να τη σκαπουλάρουμε. Ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα του κόσμου που συντηρούμε. Αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους να αντισταθούμε. Και όσο το σκέφτομαι, ο κόσμος δεν αλλάζει επειδή εμείς δε πιστεύουμε ότι θα αλλάξει. Δε ξέρω ποιός είναι ο τρόπος αλλά ξέρω ότι υπάρχει τρόπος, είμαι σίγουρη, πες το να διατηρείς τις αρχές σου, πες το να τσιγκλάς συνέχεια, ξανά και ξανά και να μη το βάζεις κάτω, ίσως κάποια μορφή καταναλωτικού μπουκοτάζ, κάποια συνολική άρνηση πληρωμής φόρων, δε ξέρω τι, να, οι φυλακισμένοι πρόσφατα έδωσαν ένα καλό παράδειγμα δράσης, δε ξέρω πως, ίσως και οι απανωτές διαδηλώσεις και τα επεισόδεια να είναι ο τρόπος, πραγματικά δε ξέρω, αλλά πρέπει πλέον να αρχίσουμε να δρούμε, όλοι μας όπως μπορούμε, όπως νομίζουμε, όπως ξέρουμε, αλλά να δράουμε επιτέλους, ώστε τα όποια παιδιά τυχαίνει να επαναστατούν, να είναι επαναστάτες με αιτία, ελπίδα, στόχο και αποτέλεσμα.